Του Γιώργου Ορφανάκη / info@eurohoops.net
O Σαρίφ Αμπντούρ-Ραχίμ επιλέχθηκε στο Νο.3 του draft (2006) και αγωνίστηκε στο NBA για συνολικά 12 σεζόν με τη φανέλα των Γκρίζλις, Χοκς, Μπλέιζερς και Κινγκς.
Ουδέποτε κατάφερε να πανηγυρίσει κάποιο πρωτάθλημα ενώ ολοκλήρωσε την καριέρα του με μέσο όρο 18.1 πόντους, 7.5 ριμπάουντ, 2.5 ασίστ και 1 συμμετοχή σε All Star Game (2002). Θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν ένας παίκτης από τους πολλούς που συμμετείχαν στη λίγκα, χάρισαν κάποιες όμορφες στιγμές αλλά ουδέποτε πέτυχαν το κάτι παραπάνω.
Αν αναλογιστεί μάλιστα κάποιος πως έδωσε το “παρών” σε μία ιδιαιτέρως ταλαντούχα “φουρνιά” μαζί με τους Κόμπι Μπράιαντ, Άλεν Άιβερσον, Στιβ Νας, Ρέι Άλεν, Στέφον Μάρμπερι, Πέτζα Στογιάκοβιτς, Αντουάν Ουόκερ και άλλους, τότε το Νο.3 στις επιλογές αποτελεί από μόνο του παράσημο.
Ποτέ πριν ένα χαμένο λεωφορείο δεν είχε “πονέσει” τόσο πολύ
Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι λοιπόν ο Σαρίφ Αμπντούρ-Ραχίμ δεν κατάφερε να ξεχωρίσει. Στην πορεία της καριέρας του ωστόσο υπήρξαν δύο ξεκαρδιστικές ιστορίες που αξίζει να τις γνωρίζει κανείς.
Την μία από αυτές την περιγράφει ο ίδιος στο “must read” κείμενο του στο “The Players’ Tribube” εκεί όπου μεταξύ άλλων εξιστορεί το παιδικό του όνειρο να γίνει draft, να ακούσει το όνομα του από τα χείλη του Ντέιβιντ Στερν και διάφορες ακόμα ιστορίες από τη σημαντικότερη βραδιά της μπασκετικής του ζωής.
Η φωτογραφία που βλέπετε λοιπόν είναι η ομαδική φωτογράφηση των κορυφαίων ονομάτων που επελέγησαν στο draft του 1996. Αν την κοιτάξετε κάτι λείπει… Ναι, σωστά καταλάβατε, όσο και να ψάξετε ο Σαρίφ Αμπντούρ-Ραχίμ δεν βρίσκεται σε αυτή!
Και εδώ ξεκινάει το αστείο της υπόθεσης. Όπως διηγείται ο ίδιος λοιπόν: “Οι 24 ώρες πριν το ντραφτ ήταν πολύ γεμάτος. Εννοώ ΠΟΛΥ γεμάτες. Έτρεχα όλη την ημέρα για να είναι όλα στην εντέλεια ενώ τα μίντια δεν σταματούσαν να ζητάνε φωτογραφίες, συνεντεύξεις, συναντήσεις.
Σαν να μην έφτανε αυτό τα είχα καθυστερήσει όλα διότι πήρα το αεροπλάνο για το Νιου Τζέρσεϊ μόλις 48 ώρες πριν το ντραφτ – υπήρχαν άλλοι που είχαν φτάσει 3 και 4 ημέρες πιο πριν. Την τελευταία στιγμή είχα ταξιδέψει στο Βανκούβερ και στο Τορόντο για κάποιες τελευταίες δοκιμές (Οι Ράπτορς και οι Γκρίζλις είχαν το 2ο και 3ο pick).
Όταν έφτασα ήμουν εξουθενωμένος. Αφού πρώτα τακτοποιήθηκα στο ξενοδοχείο έτρεξα στο δωμάτιο της μητέρας μου. Ήταν απασχολημένο με το που θα κάτσουν όλα τα μέλη της οικογένειας στο green room. Το ΝΒΑ επιτρέπει έναν περιορισμένο αριθμό ατόμων για κάθε παίκτη τη νύχτα του ντραφτ και κάποιοι έπρεπε να μείνουν έξω από την οικογένεια μου. Σε αυτό το σημείο να πω συγγνώμη στα μικρότερα αδέρφια μου που έμειναν έξω και η αλήθεια είναι πως αυτό ήταν άδικο γιατί είχαν δει στο παρελθόν τα λιγότερα παιχνίδια. Εάν άλλαζα κάτι σήμερα, θα ήταν αυτό.
Ορκίζομαι αυτό που θα σας πω είναι ο τρόπος που έχασα τη φωτογράφηση. Ήταν ένα πρόβλημα των… ρούχων!
Είχα λοιπόν παραγγείλει δύο κοστούμια. Τα περισσότερα πράγματα που χρειαζόμουν είχαν φτάσει στο ξενοδοχείο αλλά όχι όλα. Επομένως έπρεπε να τρέξω στο Mall. Ήμουν μαζί με έναν φίλο μου στο ξενοδοχείο. Έπρεπε να πάρουμε την απόφαση: Να ψάξουμε στο Νιου Τζέρσεϊ ή να πάμε στη Νέα Υόρκη. Μην ξεχνάτε πως ήμουν 19 χρονών – δεν είχα βρεθεί ξανά στη Νέα Υόρκη – επομένως το νομίζετε πως αποφάσισα να κάνω; Θα είμαι πίσω εγκαίρως σκέφτηκα…
Κοιτάζοντας πλέον πίσω, ήταν το λάθος ενός ρούκι. Να πηγαίνεις στη Νέα Υόρκη 4 ώρες πριν τη μεγαλύτερη στιγμή της ζωή σου και να πιστεύεις ότι θα επιστρέψεις εγκαίρως. Σίγουρα, Σαρίφ!
Αυτό που δεν είχα υπολογίσει ήταν το χάος της Νέας Υόρκης. Έχασα εντελώς την αίσθηση της ώρας με το να τρέχω στους δρόμους. Πήρα πάντως το πράσινο μπλουζάκι που έψαχνα. Το άλλο πρόβλημα που δεν είχα υπολογίσει ήταν η κίνηση. Μας πήρε 15 λεπτά να φτάσουμε από το ξενοδοχείο και 60 λεπτά να γυρίσουμε! Όταν έφτασα στο ξενοδοχείο έβλεπα τους υπόλοιπους να επιβιβάζονται στο πούλμαν και εγώ δεν είχα ντυθεί καν…”
Το βράδυ που κοιμήθηκε στα αποδυτήρια
Αν νομίζετε πως οι “γκάφες” του Σαρίφ Αμπντούρ-Ραχίμ σταματούν εδώ κάνετε λάθος. Αφού λοιπόν το καλοκαίρι ολοκληρώθηκε και ο ίδιος κατέληξε στους Βανκούβερ Γκρίζλις, προετοιμαζόταν πυρετωδώς για την ρούκι σεζόν του.
Μόνο που την νύχτα μετά την πρώτη του προπόνηση δεν επέστρεψε ποτέ στο ξενοδεχείο. Ο λόγος; Ουδέποτε κατάφερε να βρει τον δρόμο της επιστροφής με αποτέλεσμα να κοιμηθεί στα αποδυτήρια! Την επόμενη ημέρα πάντως εμφανίστηκε πρώτος στο γήπεδο, στις 7:40 το πρωί, αφού επί της ουσίας δεν είχε αποχωρήσει ποτέ από αυτό…