Της Eurohoops Team/ info@eurohoops.net
Ο Κόμπι Μπράιαντ ετοιμάζεται να δει τις δύο φανέλες των Λέικερς με τα νούμερα 8 και 24 να αποσύρονται προς τιμήν του, συνεπώς είναι και πάλι ένα από τα πρόσωπα των ημερών στο ΝΒΑ.
Ο Αμερικανός σούπερ-σταρ μίλησε για την λαμπρή 20ετή καριέρα του στο sports yahoo. ”Νιώθω ευλογημένος. Έχω παίξει 20 χρόνια σε αυτήν την ομάδα, την οποία υποστήριζα από μικρό παιδί. Την έβλεπα, την παρακολουθούσα, την μελετούσα, ήξερα όλους τους παίκτες. Το να είναι οι φανέλες μου δίπλα σε αυτές των θρύλων των Λέικερς, τους οποίους θαύμαζα, είναι πραγματική ευλογία”.
Έκανε και μία μίνι αναδρομή, με αρκετή δόση χιούμορ: ”Όταν παίζεις μπάσκετ πάντα κοιτάς την επόμενη μέρα. Και περνούν οι μέρες ώσπου φτάνεις σε ένα σημείο και λες, ”ουάου, έπαιζα 20 χρόνια”! Βλέπω τα βίντεο από τα παλιά ματς τώρα και λέω ”ήμουν μωρό τότε”. Τώρα, έχω περισσότερες τρίχες στο πρόσωπο απ’ ότι στο κεφάλι!”
Η συζήτηση πήγε στο παρελθόν και σε άσχημες στιγμές για τον Μπράιαντ, ο οποίος δεν δίστασε να αναφερθεί στους χαμένους τελικούς του 2004 και 2008, απέναντι σε Ντιτρόιτ Πίστονς και Μπόστον Σέλτικς: ”Νιώθω πως θα μπορούσαμε να αποφύγουμε εκείνες τις ήττες. Υπήρχαν πράγματα που έπρεπε να γίνουν από μεριάς μου ή να τα κάνω καλύτερα, για να οδηγήσω τους συμπαίκτες μου στις επιτυχίες.
Είναι δύο διαφορετικές περιπτώσεις. Το 2004, οι Πίστονς μάς άσκησαν τρομερή πίεση. Δεν είμασταν έτοιμοι για κάτι τέτοιο. Και αυτό μας κόστισε την σειρά.
Όσο αφορά τους Σέλτικς, είναι ότι δεν ηγήθηκα σωστά της προσπάθειας. Τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά και γι’ αυτό δεν ήθελα να γίνω επίμονος και σκληρός απέναντι στην ομάδα μου και τελικά χαλαρώσαμε.
Οι Σέλτικς ήταν όπως έπρεπε και τελικά χάσαμε. Αυτά τα δύο θα διόρθωνα”.
Όσο για τον σοβαρό του τραυματισμό, στον αχίλλειο τένοντα το 2013, σχολίασε πως δεν ήταν μία ευλογία γιατί ”αν δεν συνέβαινε δεν θα κοιτούσα την επόμενη μέρα, δεν θα σκεφτόμουν το επόμενο βήμα για εμένα”!
”Ήταν μεγάλη ατυχία βέβαια γιατί τότε παίζαμε ίσως το καλύτερο μπάσκετ στο ΝΒΑ”.
Τέλος, δεν δίστασε να πει πως λόγω των πολλών λεπτών που έπαιζε και σε συνδυασμό με τον τραυματισμό που πέρασε, υπέφερε: ”Πονούσαν τα πόδια μου τόσο πολύ, που περπατούσα με το ζόρι μετά τα ματς. Έκανα αμέσως κρυοθεραπεία και μετά στο σπίτι έβαζα συνέχεια πάγο στα γόνατά μου. ‘Εκανα διατάσεις πριν κοιμηθώ και γενικά 3-4 φορές την ημέρα, έπινα πολύ νερό και έτρωγα ό,τι χρειαζόταν.
Δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι, απλά δεν μπορούσα. Αλλά έπρεπε να το κάνω και να είμαι έτοιμος για το επόμενο παιχνίδι. Να είμαι έτοιμος όταν θα μπω στο παρκέ”.
Τέλος, ξεκαθάρισε πως δεν παίζει πλέον συχνά μπάσκετ και δεν είναι ανταγωνιστικός όπως παλιά. ”Είναι μύθος ότι πολύ καλοί αθλητές, όταν τελειώνουν την καριέρα τους, χρειάζονται κάτι αντίστοιχο. Δεν έχω και δεν χρειάζομαι κάτι τέτοιο”.