Του Γιώργου Ορφανάκη / info@eurohoops.net
Υπάρχει μία κατηγορία παικτών που πέτυχε τα πάντα στα παρκέ του NBA αλλά δεν κατάφερε να νιώσει τη χαρά της κατάκτησης ενός πρωταθλήματος.
“Επίτιμα μέλη” αυτού του γκρουπ αποτελούν οι Τζον Στόκτον και Καρλ Μαλόουν οι οποίοι έφτασαν δύο φορές στην “πηγή” αλλά απέναντι τους βρήκαν τον ένα και μοναδικό Μάικλ Τζόρνταν. Πρώτα στους τελικούς του 1997 (4-2 υπέρ των Μπουλς) και στη συνέχεια στους τελικούς του 1998 (4-2 υπέρ των Μπουλς) με το Σικάγο να θριαμβεύει και τον “Air” να γιγαντώνει τον μύθο του.
Τα απίθανα στατιστικά κατορθώματα των δύο
Οι Στόκτον και Μαλόουν βλέπουν λοιπόν τον αριθμό “0” δίπλα στα πρωταθλήματα τους αλλά δεν παύουν να έχουν πετύχει κάποιες από τις πιο αξιοσημείωτες επιδόσεις στην ιστορία.
Για αρχή ο Στόκτον, ο οποίος φόρεσε τη φανέλα των Τζαζ σε συνολικά 1504 παιχνίδια και πρόλαβε να μοιράσει 15806 τελικές πάσες όντας πρώτος στη σχετική λίστα. Για να καταλάβει κάποιος το μέγεθος του συγκεκριμένου κατορθώματος αρκεί να αναλογιστεί πως στη δεύτερη και τρίτη θέση βρίσκονται οι Τζέισον Κιντ και Στιβ Νάς με… μόλις 12091 και 10335 ασίστ αντίστοιχα.
Έχουμε να κάνουμε άλλωστε με έναν παίκτη που ολοκλήρωσε την καριέρα του με μέσους όρους νταμπλ-νταμπλ (13.1 πόντοι, 10.5 ασίστ, 2.2 κλεψίματα), ενώ θα έχει να θυμάται κάποιες “μαγικές” βραδιές όπως αυτή απέναντι στους Σπερς όταν και μοίρασε 28 τελικές πάσες.
Από την άλλη υπάρχει ο Καρλ Μαλόουν, ο οποίος ουδέποτε βλέπει το όνομα του να παίρνει μέρος στις συζητήσεις των κορυφαίων αλλά οι 36,928 πόντοι που έχει σημειώσει στα παρκέ του NBA απαιτούν σεβασμό!
Μάλιστα, η συγκεκριμένη επίδοση τον φέρνει μόνο δεύτερο στη λίστα των κορυφαίων σκόρερ πίσω από τον Καρίμ Αμντούλ Τζαμπάρ (38387 πόντοι) και μπροστά από τον Κόμπι Μπράιαντ (33643 πόντοι).
Οι αξιοσημείωτες διακρίσεις μιας λαμπρής καριέρας δεν σταματούν φυσικά εκεί αφού τα δύο βραβεία MVP (1997. 1999), οι 14 συμμετοχές σε All Star Game και οι καταπληκτικοί μέσοι όροι (25 πόντοι, 10.1 ριμπάουντ) είναι αντιπροσωπευτικοί ενός σέντερ που μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια οποιονδήποτε.
Απόλυτα φυσιολογικά, οι δύο “θρύλοι” της Γιούτα είδαν τις φανέλες τους (Στόκτον Νο.12, Μαλόουν Νο.32) να αποσύρονται ως το ελάχιστο “ευχαριστώ” σε δύο παίκτες που μεταξύ άλλων πανηγύρισαν το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς με την Dream Team του 1992 και του 1996.