Της Eurohoops team/ info@eurohoops.net
Οι ιστορίες αθλητών που είδαν σοβαρούς τραυματισμούς και προβλήματα υγείας να τους στερούν μία σπουδαία καριέρα είναι πολλές. Ευτυχώς για το μπασκετικό κοινό και τον ίδιο, ο Τζεφ Γκριν δεν ανήκει σε αυτούς!
O φόργουορντ των Ουίζαρντς γιορτάζει τα 32α γενέθλια και το Eurohoops θυμάται το συγκλονιστικό κείμενο που είχε δημοσιευτεί στην ιστοσελίδα “The Players’ Tribune” αναφορικά με την εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς στην οποία είχε υποβληθεί ο παίκτης.
Διαβάστε αναλυτικά όσα αφηγείται ο Τζεφ Γκριν…
Σαν επαγγελματίας αθλητής, βασίζομαι στο σώμα μου ώστε να ακούει το μυαλό μου όπως ένας οδηγός της Formula 1 περιμένει από το αμάξι του να αντιδράσει στις μανούβρες. Νιώθω περήφανος για τη δύναμη και τα αθλητικά μου προσόντα. Ξέρω πως ο Θεός μού έδωσε ένα δώρο.
Ένα πρωί, πριν από 6 χρόνια, αυτό το δώρο χάθηκε.
Κατά τη διάρκεια μίας καθιερωμένης εξέτασης με τους Μπόστον Σέλτικς, οι γιατροί με ενημέρωσαν πως υπάρχει μία επικίνδυνη διόγκωση της βαλβίδας στην αορτή, τη μεγαλύτερη αρτηρία του σώματος. Οι περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται αυτό το πρόβλημα αφότου η αορτή κοπεί, εξέλιξη η οποία τις περισσότερες φορές είναι θανατηφόρα. Οι Σέλτικς έσπευσαν να επικοινωνήσουν με τον κορυφαίο γιατρό πάνω σε τέτοια προβλήματα στις ΗΠΑ, τον κ.Λαρς Σβένσον, με αποτέλεσμα να υποβληθώ σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς τον Ιανουάριο του 2012.
Όταν ξύπνησα έπειτα από το χειρουργείο, ο γιατρός μου είπε: “Όταν μπορέσεις κοίταξε τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Θα δεις έναν διαφορετικό άνθρωπο” και μου εξήγησε πως θα πρέπει να το συνηθίσω. Τις πρώτες ημέρες δεν μπορούσα να σηκωθώ για να το δω. Δεν ήθελα να βγάλω αυτά που φορούσα και να κοιτάξω το στήθος μου. Έμενα ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Την τέταρτη ημέρα έφτασα μέχρι το μπάνιο, γδύθηκα και έμεινα να κοιτάζω μπροστά από τον καθρέφτη.
Δεν φορούσα μπλούζα, κάτι που είχε συμβεί χιλιάδες φορές έπειτα από προπονήσεις και αγώνες. Αλλά αυτή τη φορά δεν αναγνώριζα το σώμα που έβλεπα μπροστά μου.
Αντί για το γυμνασμένο σώμα που έβλεπα τόσα χρόνια, τώρα υπήρχε μία ροζ γραμμή που ξεκινούσε από τον λαιμό μου και τελείωνε λίγο πάνω από τον αφαλό. Ήταν μία ουλή 22 εκατοστών που περνούσε από το στήθος μου. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Πάνω από τον αφαλό μου υπήρχαν 3 τρύπες από τις οποίες έβγαιναν σωληνάκια κατά τη διάρκεια της επέμβασης. (Χρόνια μετά αυτά τα σημάδια είναι ακόμα εδώ. Μοιάζουν σαν πληγές από σφαίρες.).
Υπήρχαν και σημάδια από τη διαδικασία της επέμβασης και τον τρόπο που ο κύριος Σβένσον κρατούσε το στήθος μου ανοιχτό για να γίνει η επέμβαση. Στο κατώτερο μέρος της ουλής, ακριβώς πάνω από τον αφαλό, υπήρχε ένα κομμάτι δέρματος στο οποίο κατέληγε μία σειρά από ράμματα που ξεκινούσαν από το στήθος μου.
Μέσα σε μία ημέρα, όλα όσα ήξερα για το σώμα μου είχαν αλλάξει. Και η αυτοπεποίθηση που είχα χτίσει δημιουργώντας αυτό το σώμα έκανε φτερά.
Καθόμουν μπροστά από τον καθρέφτη και ξεκίνησα να κλαίω. Με “σκότωνε” πως αυτό που έβλεπα θα είναι έτσι για πάντα.
Περίπου μία εβδομάδα μετά, οι άνθρωποι των Σέλτικς κανόνισαν τη μεταφορά μου σε έναν κέντρο αποθεραπείας. Γύρω μου υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που προσπαθούσαν να αναρρώσουν από εγχειρήσεις καρδιάς – αλλά εγώ ήμουν ο μοναδικός κάτω από τα 60. Θυμάμαι έναν κύριο και μία κυρία, μεγαλύτεροι από μένα, που χρησιμοποιούσαν πάντα τον διάδρομο δίπλα μου. Περπατούσαν για 10-20 λεπτά και δεν παρουσίαζαν κανένα πρόβλημα. Τη συγκεκριμένη περίοδο, τις πρώτες εβδομάδες μετά την επέμβαση, περπατούσα για περίπου 5 λεπτά και ένιωθα εξουθενωμένος. Ο γιατρός είχε υποσχεθεί πως κάθε μέρα θα παρουσιάζω βελτίωση αλλά ήταν πολύ εύκολο να απογοητευτείς από την εξέλιξη. Οι 60χρονοι ήταν καλύτεροι από μένα πάνω στο διάδρομο.
Κάθε μέρα μπορούσα να δω τον ίδιο άντρα και την ίδια γυναίκα ακριβώς δίπλα μου. Και κάτι συγκεκριμένο για αυτούς τους δύο ανθρώπους άλλαξε εντελώς τον τρόπο που έβλεπα τα πράγματα.
Δεν σταμάτησαν ποτέ να χαμογελούν. Συνεχώς! 24 ώρες όλη την εβδομάδα. Μου έδωσαν κίνητρο. “Μπορείς να το κάνεις”, σκεφτόμουν μέσα μου, “Συνέχισε να προσπαθείς, Τζεφ”.
Η νοοτροπία μου βελτιώθηκε σημαντικά εκείνη την περίοδο. Αλλά αλήθεια δεν μπορούσα να συμφιλιωθώ με την ουλή η οποία αποτελούσε μία συνεχή υπενθύμιση του πόσο αληθινό ήταν όλο αυτό. Ήθελα απλά να εξαφανιστεί. Έβαζα συνεχώς κάποιες ειδικές κρέμες, χρησιμοποιούσα οποιοδήποτε προϊόν υποσχόταν μία πιο γρήγορη επούλωση. Αν ρωτήσετε τον πατέρα μου θα σας πει πως είχα πάθει ψύχωση για να διώξω αυτή την ουλή. Δεν μπορούσα να τη βλέπω!
Μετά από εβδομάδες όμως και ενώ είχα δοκιμάσει τα πάντα με ελάχιστα αποτελέσματα, κατάλαβα πως δεν θα φύγει ποτέ. Δεν είχα άλλη επιλογή: Προσπάθησα να “νικήσω’ αυτή την ουλή. Και ο καλύτερος τρόπος για να συμβεί αυτό στο μυαλό μου, ήταν να την εντάξω στην καθημερινότητα μου. Θα το δείχνω συνεχώς, σκέφτηκα. Θα βγάζω τη μπλούζα μου σε κάθε ευκαιρία, όταν προπονούμα και όταν κάνω βάρη. Με αυτό τον τρόπο θα αναγκάσω τον εαυτό μου να προσαρμοστεί.
Μετά από ένα μήνα ενσωματώθηκα ξανά στους Σέλτικς. Δεν μπήκα φυσικά στις προπονήσεις αλλά δούλευα σκληρά με τον προπονητή, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για το κομμάτι της δύναμης. Κάθε μέρα, επέλεγα να είμαι γυμνός από τη μέση και πάνω.
Από την πρώτη στιγμή, κάποια από τα άτομα της ομάδας έμειναν έκπληκτα. Θυμάμαι τον Κέβιν Γκαρνέτ να μου λέει – “φίλε φόρα τη μπλούζα σου!” – το ίδιο και οι Πιρς, Λι και Μπράιαν. Δεν με ένοιαζε τι σκεφτόντουσαν. Εγώ αρνούμουν να φορέσω τη μπλούζα. Έβλεπα στο πρόσωπο τους πως ήταν σοκαρισμένοι στην αρχή διότι η εικόνα της ουλής ήταν σκληρή. Στο πέρασμα του χρόνου όμως κατάλαβαν τι ήταν αυτό που έκανα – κατάλαβαν πως έδινα κίνητρο στον εαυτό μου και θύμιζα τη μάχη από την οποία επιστρέφω. Μετά από λίγες εβδομάδες δεν το πρόσεχε κανείς. Νόμιζαν μάλιστα πως δέιχνομαι, πως θέλω να βλέπουν όλοι πως έχω μία τόσο μεγάλη ουλή.
Πριν, μισούσα την ουλή μου.
Τώρα, την χρειαζόμουν.
Την χρειαζόμουν για να θυμίζει συνεχώς στον εαυτό μου όλα όσα πέρασα. Και κάθε μου αντίδραση σε όλα αυτά ήταν ακόμα μία ανάμνηση. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο από το να χαμογελάω. Η ουλή ήταν ακόμα εκεί και αυτό σημαίνει πως ήμουν ζωντανός.