Του Γιώργου Αδαμόπουλου / info@eurohoops.net
Η λέξη «σταρ» στον αθλητισμό είναι συχνά λανθασμένη. Χρησιμοποιείται με ευκολία, με δόση υπερβολής. Έγινε κλισέ, ενώ στην πραγματικότητα είναι μία – ίσως και χαμένη – τέχνη. Ή μία ικανότητα που ενίοτε μένει, συνειδητά ή μη, κρυφή.
Εκείνος που γνωρίζει πώς να συμπεριφέρεται ως σταρ ξέρει και πότε να κάνει πίσω. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα να υποχωρήσει. Η ηγεσία δεν είναι προνόμιο, είναι δικαίωμα και, κυρίως, ικανότητα. Πολλές φορές, ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι τις καταστάσεις που ενδεχομένως να σε αδικούν.
Το σχεδόν μόνιμο χαμόγελο του Ουόλτ Φρέιζερ δεν θα σε άφηνε να το καταλάβεις. Κάποιο από τα πολύχρωμα κοστούμια που θα ξετρύπωσε από την «πλούσια» γκαρνταρόμπα του ή τα πανάκριβα καπέλα του δεν θα πρόδιδαν τέτοια υπόνοια. Η σαμπάνια που θαρρεί κανείς ακόμη δεν έχει στεγνώσει στα αποδυτήρια του «Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν», το δαχτυλίδι στο χέρι του, το τρόπαιο του πρωταθλητή και η «κληρονομιά» που δεν χάθηκε δεν αφήνουν αμφιβολίες.
Η αληθινή «στάμπα» στο δαχτυλίδι του 1970
Σαν σήμερα, πριν από 53 χρόνια, οι Νιου Γιορκ Νικς κατέκτησαν τον παρθενικό τίτλο τους στο ΝΒΑ, νικώντας σε ένα θρυλικό Game 7 τους Λέικερς. Ο ιστορικός από κάθε άποψη αγώνας είχε έναν αδιαμφισβήτητο πρωταγωνιστή στο παρκέ και έναν «λογοτεχνικό» ήρωα μάλλον εκτός των τεσσάρων γραμμών. Ο πρώτος ήταν ο Φρέιζερ, ο άλλος ήταν ο, αείμνηστος πια αρχηγός των Νικς, Ουίλις Ριντ.
Ο αγώνας στη «Μέκκα του Μπάσκετ», στις 8 Μαΐου 1970, έμεινε στην ιστορία ως «The Willis Reed Game». Στο 5ο ματς της σειράς, στο 3-2 της Νέας Υόρκης, ο αρχηγός της τραυματίστηκε στον μηρό… Έχασε το 6ο παιχνίδι και ο Ουίλτ Τσάμπερλεϊν δεν απώλεσε την ευκαιρία να οργιάσει, με 45 πόντους και 27 ριμπάουντ, στη νίκη με 135-113! Το Λ.Α. ισοφάρισε σε 3-3 και όλοι πίστευαν ότι η απώλεια του Ριντ θα κρίνει τον τίτλο υπέρ τους.
Ο Φρέιζερ δεν κατάφερνε να αποφύγει πουθενά τα φλας. Δεν ήταν απλώς μία διασημότητα. Έμοιαζε με πρωταγωνιστή του κινηματογράφου, με σταρ κάποιας δισκογραφικής εταιρίας. Ο κόσμος δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από πάνω του. Αυτή, πάντως, έμελλε να είναι η ειρωνεία του σπουδαιότερου ματς της καριέρας του. Ενός αγώνα που, για χάρη του, σχεδόν… αγνοείται. Οι σπουδαίοι παίκτες είναι για τους μεγάλους αγώνες. Στις 8/5/70, ο παίκτης που αποτέλεσε το ίνδαλμα του Νίκου Γκάλη ήταν «εκεί». Ωστόσο, μάλλον λίγοι το(ν) θυμούνται.