Του Γιώργου Μπακόλα
Με εξαίρεση τους Μάτζικ Τζόνσον και Αϊζέια Τόμας, στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’80 δεν υπήρχε καλύτερος πλέι μέικερ στο NBA από τον περίφημο «Σούγκαρ». Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, άλλωστε, απ’ τη στιγμή που μιλάμε για έναν παίκτη που με το ταλέντο και τις επιδόσεις του (σ.σ. ο πρώτος παίκτης στην ιστορία της λίγκας που τερμάτισε μια χρονιά πρώτος σε ασίστ και κλεψίματα, έχοντας το 1980 κατά μέσο όρο 10.1 και 3.2 αντίστοιχα) πέτυχε όχι μόνο να δώσει το «παρών» σε τέσσερα All Star Game, αλλά και να οδηγήσει πολύ κόσμο τότε στο σημείο να τον συγκρίνει με τον θρύλο των Νιου Γιορκ Νικς, Γουόλτ Φρέιζιερ;
Ωστόσο, όπως συνέβη με πολλά μεγάλα ταλέντα του αμερικάνικου μπάσκετ στη δεκαετία του ’80 (Ντέιβιντ Τόμπσον, Σπένσερ Χέιγουντ, Λεν Μπαϊας, Μάικ Μίτσελ), η εξάρτησή του από τα ναρκωτικά του έκοψε απότομα τη φόρα προς την κορυφή, με αποτέλεσμα ο Ντέιβιντ Στερν να τον αποκλείσει το 1986 από την λίγκα. Σαν ένα καπρίτσιο της μοίρας, η θρυλική ατάκα του «Σούγκαρ» (σ.σ. «Το πλοίο βουλιάζει») για την κατάρρευση των Νιου Γιορκ Νικς τη σεζόν 1981-82 ταιριάζει απόλυτα για τον ίδιο… Έτσι, ύστερα από μια διετία αγωνιστικής παρουσίας στα μικρότερα πρωταθλήματα των ΗΠΑ, αποφάσισε να πραγματοποιήσει το υπερατλαντικό ταξίδι ερχόμενος στην Ευρώπη, με τη Βίρτους Μπολόνια του Έτορε Μεσίνα (με την οποία μάλιστα κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων το 1990, έχοντας αποκλείσει τον ΠΑΟΚ στην ημιτελική φάση) και την Αντίμπ να συνιστούν τους δυο πιο αξιομνημόνευτους σταθμούς στην 14χρονη (!) ευρωπαϊκή καριέρα του. Ήταν μάλιστα τέτοια η κλάση του και τόσο άδοξη η φυγή του από το NBA που η ζωή του έγινε ταινία, με τίτλο «Whatever Happened To Micheal Ray?».
Ο «Σούγκαρ» με αντίπαλο το Νίκο Σταυρόπουλο στο β’ ημιτελικό του κυπέλλου κυπελλούχων το 1990