Του Κώστα Βαϊμάκη
Ο Ομπράντοβιτς το είπε ξεκάθαρα μετά την πρόκριση στο φάιναλ φορ: “Θα χρειαστούμε περισσότερους παίκτες στην Κωνσταντινούπολη”. Τι ήθελε να πει ο ποιητής; Ότι πρέπει να βγουν μπροστά, να πρωταγωνιστήσουν κι άλλοι παίκτες εκτός από τον Διαμαντίδη, τον Μπατίστ και τον Γιασικεβίτσιους, για να έχει πιθανότητες ο Παναθηναϊκός να κάνει την υπέρβαση. Φώτσης δεν υπάρχει πια, Νίκολας επίσης, στη θέση τους έχουν έρθει άλλοι που μέχρι τώρα «δεν έχουν γεμίσει τα παπούτσια τους». Προλαβαίνουν; Ας δούμε λίγο τι έχουν κάνει μέχρι τώρα:
Δημήτρης Διαμαντίδης
Δεν αρκεί να φοράς τα γαλόνια του αρχηγού, πρέπει να το δείχνεις σε κάθε δυσκολία. Κι ο Διαμαντίδης ποτέ δεν κρύφτηκε, ποτέ δεν αρνήθηκε να σηκώσει το βάρος της ευθύνης, όσο κιλά και να ζύγιζε η μπάλα. Ο Μπλατ δεν θέλει να τον ξαναδεί μπροστά του, υποψιάζομαι πως το ίδιο θα ήθελαν και οι Ρώσοι και οι Καταλανοί. Αλλά θα τον δουν και πρέπει να σκεφτούν τι θα κάνουν με δαύτον…
Απέχει ακόμα από τα περσινά του κατορθώματα, που έγιναν πάνω – κάτω τέτοια εποχή. Δεν ήταν κακός στη σειρά με τη Μακάμπι, αλλά περιμέναμε περισσότερα – και ο Ζοτς επίσης, ώστε να μοιράσει λίγο καλύτερα τον χρόνο συμμετοχής στις θέσεις «1» και «2» και να έχει πιο φρέσκο τον Διαμαντίδη. Πέρυσι όμως έδειξε ότι πέρα από τα προσόντα έχει και την προσωπικότητα να σταθεί σε υψηλό επίπεδο στα δύσκολα.
Σαρούνας Γιασικεβίτσιους
Αυτός δεν πρέπει τελικά να μεγαλώνει, ούτε σωματικά, ούτε πνευματικά… Παραμένει το ίδιο «μουρλός» κι απρόβλεπτος, σαν ένα παιδί που χαίρεται το μπάσκετ με την παρέα του. Για όποιον αγαπάει το άθλημα, είναι πραγματική απόλαυση να τον βλέπεις live να κάνει πράγματα στο γήπεδο που άλλοι ούτε να τα φανταστούν δεν μπορούν.
Ντέιβιντ Λόγκαν
Στη σειρά αγώνων με τη Μακάμπι είχε πολύ μικρή συμμετοχή και ίσως να αδικήθηκε λιγάκι από τον Ζοτς. Καλός στο πρώτο παιχνίδι που κέρδισε άνετα ο Παναθηναϊκός, καλός και όσο έπαιξε στο πέμπτο – πέρα από τους πόντους που σημείωσε, τράβηξε πάνω του την προσοχή της αντίπαλης άμυνας κάνοντας διεισδύσεις και βγήκαν περιφερειακά σουτ χωρίς ασφυκτική πίεση. «Αντι-Νίκολας» δεν είναι, τουλάχιστον όχι ο προπέρσινος Ντρου με το σουτ – φαρμάκι, αλλά τα γρήγορα πόδια του και το καλό του άλμα τον κάνουν πολύ αποτελεσματικό απέναντι σε άμυνα που δεν έχει έναν ψηλό – σκιάχτρο να σκεπάζει το καλάθι.
Ρομέιν Σάτο
Πολύ κατώτερος του αναμενομένου σε όλη τη σειρά με τη Μακάμπι, αλλά έχει ελαφρυντικά: από την αρχή της χρονιάς, ελλείψει Περπέρογλου, έπαιζε 30-35 λεπτά σχεδόν σε κάθε αγώνα. Παρόλα αυτά ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη στο φάιναλ φορ τους πόντους του και τα μακρινά του σουτ, πέρα από την καλή του άμυνα, την ενέργεια και τη βοήθεια στα ριμπάουντ που πάντα δίνει, ακόμα και στις κακές επιθετικές του βραδιές.
Στράτος Περπέρογλου
Επέστρεψε αποφασισμένος στο χρονικό σημείο που τον είχε ανάγκη περισσότερο η ομάδα του κι έβαλε σημαντικά καλάθια και στο τέταρτο και στο πέμπτο παιχνίδι, σαν να ήθελε να βγάλει την «υποχρέωση» στον Σάτο που τον «σκάντζαρε» από την αρχή της χρονιάς μέχρι τώρα. Έδωσε τους πόντους που είχε ανάγκη ο Παναθηναϊκός στο τελευταίο ματς και έπαιξε και για τον Σάτο. Κάτι σαν Ρομέιν Σ(τρ)άτο….
Στίβεν Σμιθ
Δεν αποκτήθηκε ως «αντι-Φώτσης», ούτε θα γίνει ποτέ. Βαριά η κληρονομιά στη θέση «4», μεγάλες οι απαιτήσεις και βαριά η φανέλα για τον Αμερικανό, που πάντως προσπαθεί φιλότιμα. Είναι συνήθως καλύτερος στο πρώτο μισό του αγώνα, όπου τα πράγματα είναι πιο χαλαρά και παίζει λιγότερο ή καθόλου στο τέλος, όπου χρειάζονται παίκτες με μεγαλύτερη εμπειρία και προσωπικότητα. Δεν θα με εκπλήξει πάντως, αν στην Πόλη αποδειχθεί το κρυφό όπλο του Ομπράντοβιτς.
Κώστας Καϊμακόγλου
Ο πιο βελτιωμένος παίκτης της ομάδας ολόκληρη τη φετινή χρονιά και ο πιο ψυχωμένος σε κάθε δύσκολο παιχνίδι. Δίνει ενέργεια, βοηθάει στα ριμπάουντ, παίρνει κρίσιμα σουτ από τα 6,75 χωρίς να διστάζει και συνήθως ευστοχεί. Πραγματικά πολύτιμο εργαλείο στα χέρια του Ομπράντοβιτς.
Κώστας Τσαρτσαρής
Η εμπειρία η ίδια. Μπαίνει όταν το παιχνίδι είναι στην κόψη, διότι έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα στα δύσκολα παιχνίδια. Βοηθάει τόσο όταν ακροβολίζεται στο τρίποντο – ειδικά στις γωνίες – όσο και κοντά στο καλάθι. Αν του μπουν τα πρώτα σουτ, η ψυχολογία του εκτοξεύεται και μετά δύσκολα σταματιέται.
Άλεκς Μάριτς
Κρίμα τα νιάτα κι η τσαχπινιά, κρίμα το μπόι σου… Άλλα περιμέναμε από πέρυσι που ήρθε, μετά τραυματίστηκε, τον «ξεχάσαμε» σχεδόν ολόκληρη την περασμένη χρονιά κι ελπίσαμε ότι φέτος θα δούμε τον πραγματικό Μάριτς. Τζίφος… Παρόλο που δεν είναι τραυματίας πια, παίζει σαν τραυματίας. Και σουτάρει βολές σαν τραυματίας επίσης. Δικαίως είναι τρίτη επιλογή στο «5», πίσω από Μπατίστ και Βουγιούκα, μόνο που στην Πόλη θα χρειαστεί να κάνει περισσότερα από το να ξεκουράζει τους άλλους δυο και να φορτώνεται φάουλ για να μην φορτώνονται οι άλλοι.
Οκ, είναι soft και πιθανότατα δεν θα «σκληρύνει» ποτέ. Αλλά την τεχνική του, την έχουν λίγοι σέντερ στην Ευρώπη. Πλαστικές κινήσεις, αξιόπιστο σουτ από τα 3-5 μέτρα, καλός στις βολές, έξυπνος που να ξέρει πότε να πάρει φάουλ κάνοντας προσποίηση, παίζει καλά από το ξεκίνημα της χρονιάς ως τώρα.
Μάικ Μπατίστ
Ο «Μπουλντόζας» είναι εδώ! Είχε τραυματισμούς και προβλήματα μέσα στη χρονιά, αλλά δεν πιέστηκε να γυρίσει γρήγορα, αφού το τεχνικό τιμ ήθελε να τον έχει ετοιμοπόλεμο την περίοδο αυτή, που κρίνονται όλα. Στο ξεκίνημα του αγώνα, είναι συνήθως σαρωτικός και θυμίζει τον Μπατίστ που ξέρουμε και αγαπάμε. Όσο βέβαια περνάνε τα λεπτά, τα πατήματά του δεν είναι αυτά που ήταν – ο χρόνος κάνει διακρίσεις μόνο στον «Σάρας», αλλά όχι στον Μπατίστ που είναι βαρύ κορμί και έχει να δώσει πολλές μονομαχίες σώμα με σώμα στο παρκέ. Με σωστή συντήρηση πάντως και μοιρασμένο χρόνο συμμετοχής, μπορεί να αντέξει περισσότερο.