Toυ Γιάννη Αβραμίδη
Να τα πάρουμε λίγο από την αρχή. Σε κανένα δεν αρέσει να χάνει η ομάδα του. Πολλώ δε μάλλον, όταν μιλάμε για τον Παναθηναϊκό και μία ήττα με είκοσι πόντους. Όμως για αυτήν την ομάδα που τώρα χτίζει κάτι καινούργιο οι δικαιολογίες ή καλύτερα τα… ελαφρυντικά είναι πολλά και όποια κουβέντα πρέπει να γίνει, θα γίνει υπό αυτό το πρίσμα.
Αν πάρουμε αμιγώς τεχνικά το δεύτερο παιχνίδι της σειράς, θα πούμε πολύ απλά, πως τα τραγικά close out του Παναθηναϊκού, τα οποία ίσως να ήταν και θέμα στρατηγικής επιλογής (ρίσκο στο σουτ κάποιων παικτών για να κλείσουν οι διάδρομοι) σε συνδυασμό με τα πολλά χαμένα αμυντικά ριμπάουντ στο δεύτερο μισό του τρίτου δεκαλέπτου και τα εκπληκτικά ποσοστά ευστοχίας της ΤΣΣΚΑ από την περιφέρεια (σ.σ. 53% στα τρίποντα), οδήγησαν σε μία δίκαιη ήττα βάση της εικόνας αλλά με άδικη διαφορά.
Ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ καλός επιθετικά, μοίρασε σε εκτός έδρας παιχνίδι του, 20 ασίστ, πήρε λύσεις από όλους τους παίκτες που εμπιστεύτηκε ο Ιβάνοβιτς αλλά είχε και λιγότερες λύσεις.
Από την άλλη η ΤΣΣΚΑ έχασε σε όλο τα ματς 21 σουτ, πήρε οκτώ επιθετικά ριμπάουντ, που πάει να πει πως τελείωσε το παιχνίδι με το εκπληκτικό 79% επιτυχίας στις κατοχές της. Αριθμός δείγμα του ταλέντου και των ικανοτήτων της, αριθμός που δεν μπορεί να μην οδηγήσει σε νίκη.
Ποιος Σλότερ; Ο Μποχωρίδης
Θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός να ελπίζει σε κάτι καλύτερο ή να προσδοκά κάτι καλύτερο στο ΟΑΚΑ; Σαφώς και ναι. Τα ποσοστά δεν μπορεί να είναι τα ίδια (αλλιώς δώστε στην ΤΣΣΚΑ το τρόπαιο να τελειώνουμε), αλλά οι πράσινοι θέλουν περισσότερες λύσεις.
Φτάσαμε στο σημείο να μην ξέρουμε αν σημαντικότερη απώλεια για τον Παναθηναϊκό είναι ο Σλότερ ή ο… Μποχωρίδης με αυτές τις εμφανίσεις του Νέλσον, τον οποίο πλέον εμπιστεύεται λιγότερο από τον Λούντζη (σ.σ. δεύτερη σερί ελπιδοφόρα εμφάνιση του) ο προπονητής του. Ψάχνουμε να βρούμε τι θα γίνει στο θέμα των ριμπάουντ, όταν ο Γκιστ με τον Μπατίστα δεν είναι στο παρκέ, ενώ μέσα σε αυτό τον ορυμαγδό των προβλημάτων φέγγει σαν ουράνιο τόξο (ποιητικό ε;) η εμφάνιση του Χαραλαμπόπουλου, κυρίως επιθετικά.
Ο Παναθηναϊκός μπορεί να ανταπεξέλθει στην σειρά των αγώνων. Αν είναι να πέσει… θα πέσει με το κεφάλι ψηλά. Δεν το θέλουμε, αλλά το προτιμάμε από την εικόνα του στο πρώτο ματς. Και θα έχει κερδίσει τον Παππά, τον Γιάνκοβιτς, τον Χαραλαμπόπουλο, τον Λούντζη… Κέρδος που αν το αποτιμήσει και το εκμεταλλευτεί σωστά, ίσως να είναι προτιμότερο από μία συμμετοχή σε ένα ακόμα Final Four.
Στα του αγώνα
O Παναθηναϊκός μπήκε με άλλους προσανατολισμούς στην άμυνα. Με τον Γιάνκοβιτς πάνω στον Τεόντοσιτς και με άμυνες πιο light στο να φύγει η μπάλα από τα χέρια του (push, μικρό hedge ακόμα και trough) και αυτό βραχυκύκλωσε την ΤΣΣΚΑ που έψαξε το γρήγορο σουτ ή την δημιουργία από τον Ουίμς.
Παράλληλα ευτύχησε να έχει έναν Χαραλαμπόπουλο που έμοιαζε να έχει παίξει χρόνια στην Euroleague τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά πάνω στον Βορόνσεβιτς. Στην επίθεση τα σουτ από την περιφέρεια μετά την επιθετική αντιμετώπιση της ΤΣΣΚΑ στα σκριν και την έξτρα πάσα να είναι εύστοχα.
Στο μπάσκετ βέβαια πάντα κάτι θα ρισκάρεις. Έτσι η βοήθεια στα dive του Καούν γινόντουσαν κυρίως από το «4» με αποτέλεσμα ο Κιριλένκο να μένει μόνος του και με 3/3 να καταστρέψει την ψυχολογία του Παναθηναϊκού, που έβλεπε τους Νέλσον και Μπατίστα να μην μπορούν να δέχονται το ένα στοπ μετά το άλλο.
Ο Παναθηναϊκός μετά την αλλαγή των Διαμαντίδη και Γκιστ (λόγω φάουλ) κόλλησε επιθετικά, ενώ αμυντικά οι ατυχείς στιγμές του (σε συνδυασμό με το δεδομένο ταλέντο και των Μοσχοβιτών) μεγάλωναν την διαφορά για το 21-14 με το τυχερό τρίποντο του ΝτεΚολό.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Παναθηναϊκός δεν πέτυχε καλάθι όσο ήταν έξω ο Γκιστ, που μπορεί να μην ακουμπήσει καν την μπάλα στην επίθεση αλλά με την κίνηση του και την ενέργεια του βοηθά στο να ανοίγουν χώροι. Για αυτό και ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς τον χρησιμοποίησε ρισκάροντας, κρατώντας και τον Φώτση σαν «3άρι».
Ο Δημήτρης Ιτούδης από την άλλη, με τον ΝτεΚολό και τον Τεόντοσιτς στο παρκέ προσπάθησε να αυξήσει τα ρήγματα με τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς την ίδια ώρα να ζητάει από τους παίκτες του να παίξουν πιο κλειστά.
Τρελά σουτ
Αυτό έχει και το ρίσκο του με τα τρία «μεγάλα» σουτ από ΝτεΚολό, Μαρκοϊσβίλι και Τεόντοσιτς να είναι επί της ουσίας η διαφορά στην δεύτερη περίοδο για τον Παναθηναϊκό που στεκόταν αξιοπρεπώς και την ΤΣΣΚΑ που κέρδιζε με όπλο τα τρελά ποσοστά της από την περιφέρεια, τα οποία βέβαια… ρίσκαραν και οι πράσινοι.
Στον αντίποδα ο Παναθηναϊκός, σίγησε από την περιφέρεια, αλλά το -12 στο 20’ τον αδικούσε με βάση την εικόνα του.
Το πρόβλημα με τα κακά close out στην έξτρα πάσα είτε αποτελούσε θέμα στρατηγικής επιλογής (το να ρισκάρει σουτ δηλαδή) ή ήταν απλά λάθος αντίδραση (είδαμε κάτω τα χέρια, αργά πόδια αρκετές φορές), ήταν το μεγάλο για τον Παναθηναϊκό και στο τρίτο δεκάλεπτο.
Δεν χωράει λάθη
Η ΤΣΣΚΑ δεν θα συγχωρούσε λάθη και την ώρα που μία εύκολη φαινομενικά φάση σε ποστάρισμα του Γκιστ κατέληγε σε λάθος, οι γηπεδούχοι έφταναν σε κάρφωμα του Χάινς. Όπως επίσης και η αδράνεια στο αμυντικό ριμπάουντ, έδωσε πολλές ευκαιρίες στην ΤΣΣΚΑ να σουτάρει από την περιφέρεια. Ε και με βάση την εικόνα και του πρώτου ημιχρόνου δεν ήταν δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι κάποιο… θα μπαινε.
Οι πράσινοι έχασαν τέσσερα αμυντικά ριμπάουντ, όταν είχαν μειώσει στους 13 πόντους και αυτό κοστίζει. Η απουσία στο συγκεκριμένο διάστημα τόσο του Γκιστ όσο και του Μπατίστα ήταν καθοριστική, ενώ τα λάθη των εξαιρετικών κατά τα άλλα Χαραλαμπόπουλου και Λούντζη στα πρώτα λεπτά του τέταρτου δεκαλέπτου, αποτέλεσαν την ταφόπλακα στην προσπάθεια του Παναθηναϊκού.
Ενός Παναθηναϊκού που βάση της εικόνας που είχε στο μεγαλύτερο διάστημα των τριών πρώτων δεκαλέπτων δεν άξιζε να είναι τόσο πίσω στο σκορ και να χάσει με τόσο μεγάλη διαφορά αυτή τη φορά. Αλλά η ΤΣΣΚΑ απέδειξε πως κάθε λάθος που κάνει ο αντίπαλος της, δεν θα μένει ατιμώρητο και το απέδειξε στον Παναθηναϊκό με τον… χειρότερο τρόπο.
ΥΓ. Σε καμία περίπτωση η διαιτησία δεν καθόρισε το αποτέλεσμα ή έκρινε το ποιος θα πάρει τη νίκη. Σε ΚΑΜΙΑ. Αλλά ήταν απαράδεκτο το πώς αντιμετώπισαν τον Παναθηναϊκό. Διαφορετικά κριτήρια σε κάθε φάση και αυτό είναι προς συζήτηση, όχι για το αποτέλεσμα, αλλά για την κρίση και την στάση των διαιτητών.