Tης Eurohoops team/ info@eurohoops.net
Ποτέ όμως δεν τα παράτησε. Αντίθετα βρήκε το κουράγιο να συνεχίσει τη ζωή της και τον αθλητισμό και να γίνει παράδειγμα προς μίμηση.
Ολόκληρη η φοβερή ιστορία της Νατάσα Κοβάσεβιτς στο atlhetestories.gr, όπως την διηγείται η ίδια, ενώ αποσπάσματα μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω:
“Επρόκειτο να ήταν η πρώτη μέρα της ενήλικης ζωής μου. Η πρώτη φορά ζώντας μόνη μου και παίζοντας μπάσκετ στο εξωτερικό. Έγινε, ωστόσο, η πρώτη μέρα της νέας, δεύτερης ζωής μου…
Ήταν 7 Σεπτεμβρίου 2013. Λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχα υπογράψει το πρώτο επαγγελματικό μου συμβόλαιο, στην Ούνι Γκιόρ της Ουγγαρίας. Ήμουν 19 χρονών και δεν ήμουν ποτέ τόσο μακριά από το σπίτι, μόνη μου.
Ο πατέρας μου ταξίδεψε και έμεινε μαζί μου για έναν μήνα, ώστε να με βοηθήσει να προσαρμοστώ. Θυμάμαι ακόμα τον ενθουσιασμό που είχα για να ζήσω επιτέλους μόνη. Πριν αναχωρήσει για το Βελιγράδι, με φωτογράφησε ενώ κρατούσα χαρούμενη τα κλειδιά του νέου διαμερίσματός μου.
Δυστυχώς, αυτή η χαρά δεν κράτησε πολύ. Λίγες ώρες αργότερα το λεωφορείο της ομάδας αναχώρησε για την πόλη Σοπρόν, για έναν αγώνα προετοιμασίας. Τη στιγμή της φωτογραφίας δεν μπορούσα να φανταστώ ότι λίγο αργότερα θα έπρεπε να τηλεφωνήσω στον μπαμπά μου και να του πω να επιστρέψει, για να με επισκεφτεί σε ένα νοσοκομείο…Πλέον, μισώ να προγραμματίζω. Πάντα έχω στόχους που επιθυμώ να πετύχω, όμως δεν κάνω πια μακροπρόθεσμα όνειρα. Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθεί η ζωή και τι πρόκειται να συμβεί.
Τη μια στιγμή απλώς βλέπεις το όνειρό σου να παίξεις μπάσκετ να γίνεται πραγματικότητα και την επόμενη στιγμή είσαι στο νοσοκομείο και έχεις χάσει το πόδι σου…
Επέζησα, όμως μου έκοψαν το αριστερό πόδι λίγο κάτω από το γόνατο. Ήταν η αρχή μιας διαφορετικής ζωής. Είναι ένα ταξίδι που ξεκίνησε με φρικτό τρόπο, αλλά αποδείχθηκε εκπληκτικό. Ξεκίνησε άσχημα, με πόνο, όμως δεν το άφησα να με καθορίσει ως άνθρωπο. Είναι πάντα πιο εύκολο να τα παρατήσεις, να το χρησιμοποιήσεις ως δικαιολογία και να αφήσεις τα πράγματα να κυλούν ως έχουν. Είμαι πεισματάρα και από την πρώτη μέρα του ατυχήματος δεν μπορούσα να παραιτηθώ και να το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Θα ήταν πιο επώδυνο”.