Του Γιώργου Μπακόλα
«Αυτό που έγινε σήμερα αποτελεί μαύρη σελίδα στην ιστορία του μπάσκετ. Είναι πολύ μεγάλη επιτυχία που η ομάδα μου πέρασε στους οκτώ, όμως για μένα που ήμουν χρόνια παίκτης του Άρη, μου είναι δύσκολο να συμβιβαστώ με τα όσα συμβαίνουν. Είναι μια κακόγουστη φάρσα την ευθύνη της οποίας φέρουν αυτοί που έχουν στα χέρια τους την τύχη της ομάδας. Οι παίκτες είναι οι τελευταίοι που ευθύνονται. Βέβαια, παλιά υπήρχε ομηρία των παικτών στις ομάδες, τώρα υπάρχει ομηρία των παικτών από τους μάνατζερ. Όσα συμβαίνουν είναι ανεπίτρεπτα…».
Τάδε έφη, Βαγγέλης Αλεξανδρής, ως προπονητής του Αμαρουσίου, το οποίο στις 6 Φεβρουαρίου του 2001 προκρίθηκε στους «8» του Κυπέλλου Σαπόρτα κόντρα στον Άρη, την παλιά μεγάλη αγάπη του «τίγρη».
Στον πρώτο αγώνα που είχε διεξαχθεί στη Θεσσαλονίκη, το Μαρούσι είχε επικρατήσει με 88-76, στη ρεβάνς, ωστόσο, οι παίκτες του δε χρειάστηκε να ιδρώσουν καθόλου (κυριολεκτικά), αφού οι καλαθοσφαιριστές του πάλαι ποτέ «αυτοκράτορα» αρνούνται να κατέβουν στην Αθήνα λόγω μη καταβολής χρημάτων από τη διοίκηση του συλλόγου.
Ο Άρης μηδενίζεται (σ.σ. το ματς κατακυρώθηκε 20-0 εις βάρος του), γράφοντας ίσως την πιο μελανή σελίδα της ιστορίας του, ενώ το Μαρούσι συνέχισε την ξέφρενη πορεία του στη διοργάνωση, κατακτώντας μάλιστα το τρόπαιο!
Σημειωτέον ότι στις κερκίδες του κλειστού του Αμαρουσίου έδωσαν το «παρών» αρκετοί φίλοι της αθηναϊκής ομάδας, για λογαριασμό των οποίων το Μαρούσι έπαιξε για λίγα λεπτά οικογενειακό φιλικό.