Tου Γιάννη Γιανναράκη/ info@eurohoops.net
Τα τελευταία 69 χρόνια, όσα δηλαδή και τα All Star Game στην ιστορία του NBA, οι οφθαλμοί έχουν γίνει μάρτυρες πολλών και εξεχόντων προσωπικοτήτων και στιγμών. Για πολλούς, τα όσα συνέβησαν στο Σικάγο το περασμένο σαββατοκύριακο είναι πέρα από πρωτοφανή, μυθικά στην απόλυτη χρονική εμβέλεια. Η επιλογή κάποιου να χρίσει το φετινό All Star Game το καλύτερο όλων των εποχών είναι δικαιολογημένη, λόγω χρόνου αλλά και συναισθημάτων.
Όμως, είναι αυτή η προσέγγιση σωστή ή όχι; Το Eurohoops σας παρουσιάζει τα κατά -όχι απόλυτο- τεκμήριο πέντε κορυφαία All Star Game στα χρονικά του αθλήματος και μετέπειτα σας δίνει την δυνατότητα να ψηφίσετε το κατ’ εσάς καλύτερο, ακόμα κι αν αυτό δεν περιλαμβάνεται παρακάτω.
Όπως θα δείτε, δεν έχουν συμπεριληφθεί τα All Star Game του 1961 αλλά και του 1997, τα οποία παρότι είναι ιστορικά, διατηρούνται στον χρόνο για λόγους που δεν αφορούσαν το καθαρά αγωνιστικό πλαίσιο (το 1964 χαρακτηρίστηκε από την απεργία των παικτών, που οδήγησε στην απόκτηση επαγγελματικών δικαιωμάτων και το 1997 από την βράβευση των 50 καλύτερων παικτών στην ιστορία της λίγκας).
1988: Η πρώτη… προειδοποίηση του “MJ”!
Ξεκινάμε από εκεί που θα… τελειώσουμε, δηλαδή από το Σικάγο! Ο Φεβρουάριος του 1988 σημαδεύτηκε από το πρώτο εκ των πολλών μηνυμάτων ενός ανερχόμενου αστέρα.
Ο “Air”, αφού πρώτα… πέταξε στην πόλη των ανέμων, κερδίζοντας τον διαγωνισμό καρφωμάτων, χαρίζοντας παράλληλα το περίφημο κάρφωμα από την γραμμή των βολών, αποφάσισε να επιβάλει την κυριαρχία του και την επόμενη μέρα. Στον καθιερωμένα αγώνα Ανατολής-Δύσης, ήταν προφανές ο Μάικλ Τζόρνταν δεν θα επέτρεπε σε κανέναν να τον αμφισβητήσει μέσα στο ίδιο του το σπίτι.
Έπαιξε -και σε αυτό τον αγώνα- λες και βρίσκεται μια ανάσα από το πρωτάθλημα, οδήγησε την ομάδα του στην νίκη (138-133) σκοράροντας 40 πόντους και κατέκτησε το τρόπαιο του MVP. Ένα βραβείο που τότε σήμαινε τον κόσμο, αλλά τώρα θεωρείται απλά… συμπλήρωμα!
1992: Η βραδιά που ο Μάτζικ άρχισε να οργιάζει και μια υφήλιος να ελπίζει!
Είχαν περάσει περίπου τρεις μήνες από την ημέρα που ο Μάτζικ Τζόνσον σόκαρε την παγκόσμια αθλητική κοινότητα, ανακοινώνοντας πως αποχωρεί από το σπορ καθότι έχει προσβληθεί από τον ιό HIV. Εν έτη 1991, με την γνώση πάνω σε αυτό το ιατρικό ζήτημα να βρίσκεται σε πρώιμο στάδιο, η κοινή γνώμη ένιωθε πως θα βλέπει το είδωλο της να σιγοσβήνει, καθώς το AIDS ισοδυναμούσε στα αυτιά πολλών με σίγουρο θάνατο.
Ωστόσο, ο Μάτζικ ήθελε να τραβήξει ένα ξεχωριστό μονοπάτι. Με συνοδοιπόρο και αρωγό των προσπαθειών του τον τότε κομισάριο Ντέιβιντ Στερν, ο Μάτζικ Τζόνσον βάλθηκε να αποδείξει η συγκεκριμένη ασθένεια δεν είναι κάτι παραπάνω από ένα ακόμα εμπόδιο στην καθημερινότητα κάποιου.
Η απαρχή αυτού ήρθε στο All Star Game του 1992. Ο Στερν χορήγησε ειδική άδεια συμμετοχής στον πάλαι ποτέ σταρ των Λέικερς και εκείνος φρόντισε να δώσει το πλέον καθοριστικό χτύπημα στον φόβο που είχε περικλείσει την ανθρώπινη κοινότητα γύρω από τον ιό. Έδωσε ένα πραγματικό σόου στην πόλη της… μαγείας, το Ορλάντο, αναδείχθηκε MVP στην νίκη της Δύσης με 153-113 και έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους πρώτους που φρόντισαν να αποδείξουν πως τα πάντα είναι ανυπέρβλητα, μέχρι να σκεφτείς την ακριβώς αντίθετη εκδοχή.
2001: O προάγγελος των… οργίων του Άλεν Άιβερσον!
Mέχρι χτες θεωρείτο αναμφισβήτητα το καλύτερο από πλευράς ποιότητας και εξέλιξης All Star Game στην ιστορία. Σήμερα, ακόμα κι αν κάποιοι θεωρούν πως έπεσε από την κορυφή, δεν γίνεται η αναμέτρηση του 2001 να ξεχαστεί. Μπορεί να μην είχε τις… κλασικές και αγαπημένες φανέλες, ωστόσο είχε όλα τα υπόλοιπα στον ύψιστο βαθμό.
Τρομερό και μπολιασμένο ταλέντο (παρά την απουσία του τραυματία Σακίλ Ο’ Νιλ), πραγματικά άμυνα και ένας απόλυτος πρωταγωνιστής. Η μέχρι πρότινος ταραχώδης παρουσία του Άλεν Άιβερσον στους Σίξερς είχε εξομαλυνθεί, με τον ίδιο να αποφασίζει να πορευθεί με τις επιθυμίες του προπονητή του, Λάρι Μπράουν. Το All Star Game της Ουάσινγκτον έμελλε να είναι απλά το ορεκτικό για τα όσα θα έπραττε ο “A.I.” στην postseason, όταν και οδήγησε μόνος του την Φιλαδέλφια στους Τελικούς της λίγκας.
Όσον αφορά το παιχνίδι αυτό κάθε αυτό, η Ανατολή βρέθηκε μέχρι και στο -21, όμως οι Άιβερσον και Μάρμπουρι πρωτοστάτησαν σε ένα τρομερό comeback. Ο Κόμπι Μπράιαντ αποφάσισε να δώσει την τελευταία επίθεση στα χέρια του Τιμ Ντάνκαν, προς έκπληξη όλων, ακόμα και του ιδίου, που εν τέλει αστόχησε, σφραγίζοντας την νίκη της Ανατολής σε ένα αλήστου μνήμης σόου (111-110).