Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Τι να πει κανείς για το έτος… 2020; Για τον κάθε άνθρωπο το ταξίδι της ζωής είναι πολύ διαφορετικό και πέρα από τα βιώματα, τις επιτυχίες, τις αποτυχίες, μια από τις πιο σημαντικές διαφορές είναι το τάιμινγκ στις χαρές και τις λύπες.
Ο καθένας από μας ζει τις πιο όμορφες ή τις πιο σκληρές στιγμές της διαδρομής του σε διαφορετικά τάιμινγκ από τον άλλο. Νιώθω, αλλά αυτό είναι δικό μου συναίσθημα όχι απαραίτητα ρεαλιστικό, πως το 2020 όσο ζω είναι η χρονιά που περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη από ποτέ μέσα στο ίδιο έτος στεναχωρήθηκαν, πιέστηκαν, ένιωσαν ανασφάλεια, φόβο, περιορισμό, βαρέθηκαν να ζουν, να ακούν ή να βλέπουν άσχημα νέα.
Για τον αθλητισμό, πέρα από το ότι ο Covid επηρέασε τα πάντα, το 2020 δυστυχώς θα μείνει στην ιστορία ως η χρονιά που έφυγαν ο Κόμπι Μπράιαντ και ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Δύο τεράστιοι αθλητές με μοναδικά αθλητικά κατορθώματα και πολύ μεγάλη επιρροή στο άθλημα που λάτρεψαν και αυτό με την σειρά του τους κατέστησε παγκόσμια είδωλα για γενιές και γενιές, «αθάνατους» ως θρύλους που θα μνημονεύονται και θα συζητιούνται όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Το μαντάτο του θάνατού τους, όταν το άκουσα, στη πρώτη ασυνείδητη αντίδραση που μου προκάλεσε, αλλά και στη συνέχεια όσο το επεξεργαζόμουν, με έκανε να νιώσω πως ένα κομμάτι της παιδικής, εφηβικής, νεαρής ηλικίας αποκολλήθηκε βίαια και χάθηκε.
Διαπέρασαν τη σφαίρα του ζωντανού, του παρόντος και τοποθετήθηκαν σχεδόν ακαριαία στη σφαίρα των μύθων, δύο θρύλων που δεν θα ξεχάσω ποτέ και όταν τους σκέφτομαι και τους αναπολώ, πλέον δεν είναι η χαρά που κυριαρχεί, αλλά η νοσταλγία και η λύπη.
Κόμπι, τα κατάφερες πάλι. Κέρδισες το όσκαρ της ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ!
Εννοείται πως με σόκαρε περισσότερο το φευγιό του Κόμπι λόγω του τρόπου, που συνιστά μια απίστευτη οικογενειακή τραγωδία-ες, του ότι ήταν 20 χρόνια μικρότερος και ουσιαστικά ένα «μωρό» στην μετά μπάσκετ ζωή και όσα ονειρευόταν να δημιουργήσει και να ζήσει. Η γυναίκα του Βανέσα, κάποια στιγμή του είχε πει: Καταλαβαίνω τις απαιτήσεις και τις ευθύνες της καριέρας σου, αλλά θέλω όταν σταματήσεις να περάσεις περισσότερο χρόνο με τα παιδιά σου…
Περίπου όπως αισθάνεται ένας άνθρωπος όταν καταλαβαίνει πως τα νιάτα μένουν πίσω του
Χαίρομαι πολύ που είχα την τύχη να τους απολαύσω όσο ζωγράφιζαν στα γήπεδα και δεν τους μαθαίνω μόνο μέσω διαδικτύου όπως με παλιότερους τεράστιους παίκτες, αλλά το γεγονός ότι δεν ζουν πια με κάνει να αισθάνομαι αμήχανα και άβολα.
Περίπου όπως αισθάνεται ένας άνθρωπος όταν καταλαβαίνει πως τα νιάτα μένουν πίσω του πια και όσο μεγαλώνει η διάσταση του αλήτη του χρόνου ξεφεύγει σε ταχύτητα και μοιάζει με σκόνη που σηκώνεται σαν σίφουνας, περνάει και εξατμίζεται στο άψε – σβήσε.
Η ιδέα για αυτό το άρθρο μου ήρθε συνειρμικά. Πρωί Κυριακής, σκεφτόμουν γιατί στο δικό μου μυαλό ο Μαραντόνα είναι ο Τζόρνταν της μπάλας. Απεχθάνομαι να συγκρίνω παίκτες που κυριαρχούν στο ίδιο σπορ, ιδίως αν παίζουν σε διαφορετικές εποχές.
Γιατί γνωρίζω καλά πως τα σπορ όπως όλα στη ζωή εξελίσσονται, αλλάζουν οι συνθήκες, οι τακτικές, οι κανονισμοί, ο τρόπος που γυμνάζονται οι αθλητές, τα εργαλεία που διαθέτουν τώρα για να κάνουν προπόνηση, να διατηρούνται, ακόμα και το DNA αλλάζει.
Πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις, αλλά κατά κανόνα οι παίκτες όσο περνούν οι γενιές είναι καλύτεροι σε αθλητικό επίπεδο συγκριτικά με τους πρεσβύτερους.
Γιατί, λοιπόν, στο δικό μου μυαλό και αυτό είναι υποκειμενικό, ο Μάικλ είναι ο Ντιέγκο του μπάσκετ και τούμπαλιν;
Γνωρίζω το λόγο. Αυτοί οι δύο τύποι γέννησαν για μένα πολύ έντονες εμπειρίες, ο ένας στα παιδικά μου χρόνια και ο άλλος λίγο αργότερα, μέχρι να μπω στα 20, όταν ήδη είχα ερωτευτεί σφοδρά το μπάσκετ, αλλά αυτό δεν με εμπόδισε να απολαμβάνω και μπάλα.
Θα θυμάμαι για πάντα σαν να έγινε σήμερα, παρότι πλέον συχνά ξεχνάω που έχω παρκάρει, το Αργεντινή – Αγγλία στο μουντιάλ του Μεξικού. Ημουν 8 χρονών, στη Χίο, στο εξοχικό μου. Θυμάμαι που καθόμουν, που βρισκόταν η τηλεόραση, πόσο ενθουσιασμένος ένιωθα.
Θυμάμαι να αντιδράω όταν είδα το ριπλέι με το χέρι και να σκέφτομαι πως: Όχι ρε φίλε, πρέπει να πας να πεις στον διαιτητή μόνος σου να το ακυρώσει, δεν γίνεται να γράψει γκολ σε τόσο σημαντικό αγώνα με τέτοιο τρόπο.
Όταν τον είδα να πανηγυρίζει και συνάμα να ρίχνει ματιές προς τα πίσω για να δει αν τον πήραν χαμπάρι και το ακυρώσουν, έλεγα κοίτα ρε τον αλήτη, τον Θεό του δεν έχει (ο Θεός).
Ακόμα πιο ανεξίτηλα έχει χαραχθεί στη μνήμη μου «το γκολ του αιώνα». Αν η κούρσα διήρκεσε κοντά στα 12 δευτερόλεπτα, είχα σηκωθεί από το καναπέ τη στιγμή που μοίρασε σακούλες στους τρεις πρώτους Άγγλους και πέταξε τη μπάλα μπροστά, μετά την περιστροφή.
Χοροπηδούσα όσο κάλπαζε, τράβαγα τα μαλλιά μου όταν το παστέλωσε, ανατρίχιασα και θυμάμαι τα δύο πρώτα πράγματα που σκέφτηκα!
Το πρώτο ήταν: Τι έκανε ρε, νόμιζα η απατεωνιά του με το χέρι δεν θα ξεχαστεί ποτέ και θα τον στιγματίσει. Εγώ, πλέον, το έχω ήδη ξεχάσει, χέστηκα!
Το δεύτερο όταν είδα το ριπλέι ήταν: Προς το τέλος της επέλασης κάποια στιγμή ήμουν σίγουρος ότι θα πάει δεξιά και πήγε αριστερά και αμέσως μετά ακόμα πιο σίγουρος ότι θα πάει αριστερά, αλλά πήγε δεξιά!
Είναι η ανίκητη δύναμη της στιγμής που σε σημαδεύει.
Αντίστοιχα δυνατή και αξέχαστη η κορύφωση της μνήμης του ανεπανάληπτου «αθλητικού ταξιδιού» του Air. Το τελευταίο πρωτάθλημα το 1998, το μυθικό καλάθι απέναντι στη Γιούτα που έτσι όπως προέκυψε το βιώσαμε σαν μπασκετικό οργασμό που ούτε ο χρόνος δεν έχει καμία απολύτως τύχη να… φθείρει στον αιώνα τω αιώνων!
Ήμουν στο σπίτι μου στη Νέα Σμύρνη, ξημερώματα, με τον τότε παίκτη του Περιστερίου τον Σαμίρ Γκούντα και ένα κολλητό μου. Το ζήσαμε στο έπακρο, επικράτησε αμόκ μετά το καλάθι – έκτο πρωτάθλημα στο ματς – κύκνειο άσμα του (έτσι νομίζαμε τότε) και ποτέ δεν θα ξεχάσω πως είχαμε τέτοια υπερένταση με αυτό που βιώσαμε που αντί να πάμε στα κρεβάτια μας, κανονικό πρωί πια, βγήκαμε έξω να βρούμε ανοιχτό φούρνο και τυρόπιτες.
Περπατώντας πέσαμε πάνω σε ηλικιωμένους ανθρώπους που έβγαιναν από λειτουργία στην εκκλησία του Αγίου Χαράλαμπου.
Οι άνθρωποι αντίκρυζαν ανυποψίαστοι τον Σαμίρ (2μ.17 ύψος). Η πρώτη αντίδραση ήταν τρόμος και η δεύτερη, να σταυροκοπιούνται!
Μικροί και ανώριμοι ήμασταν τότε, μας φάνηκε αστείο. Πήγαμε και βάλαμε τον Σαμίρ να κάτσει έξω από την πόρτα της εκκλησίας και καθόμασταν μέχρι να φύγει και ο τελευταίος. Όποιος άνθρωπος έβγαινε από την εκκλησία, έπεφτε πάνω σε ένα άνθρωπο 2μ.17 με κάπως άγρια μορφή. Γελάσαμε τόσο πολύ με τις αντιδράσεις, όπως γελούσε και ο ίδιος!
Για αυτό, για μένα, Ντιέγκο = Μάικλ. Γιατί μου έχουν προσφέρει αναμνήσεις που τις κουβαλάω για πάντα μέσα μου, με σημάδεψαν, με σμίλεψαν άνθρωπο μαγεμένο με τον αθλητισμό.
Αποτυπώθηκαν για πάντα στο μυαλό και την καρδιά μου σαν Θεοί και το Θείο δώρο τους για το παιδί, τον έφηβο ή τον νεαρό Νίκο ήταν η μπάλα και τα μυθικά κόλπα που έκαναν με αυτή.
Δεν έχει σημασία ούτε το χρώμα της μπάλας, ούτε το άθλημα, ούτε καν τόσο πολύ τα συνολικά κατορθώματά τους.
Είναι η ανίκητη δύναμη της στιγμής που σε σημαδεύει.
Η ζωή, άλλωστε, είναι μια διαδοχή στιγμών και οι πιο δυνατές είναι εκείνες που σε καθορίζουν και σε συνοδεύουν για πάντα.
Η διαδοχή της δικής μου σκέψης, κάπως ακαθόριστη και άνευ ιδιαίτερης λογικής ήταν: Έχεις ξεκάθαρα στο μυαλό σου το κορυφαίο match σε μπάλα και μπάσκετ. Μπορείς να σκεφτείς κι άλλα; Προσπάθησε!
Ενιωσα πως θέλω να διαλέξω κάποιους από τους κορυφαίους όλων των εποχών σε αυτά τα δύο αθλήματα και να τους ματσάρω. Επαναλαμβάνω, το κριτήριο ασαφές και εντελώς υποκειμενικό!
Ούτε τους All Time Greats των δύο σπορ έχω ως κριτήριο, ούτε σημαίνει πως τα «ζευγάρια» που γέννησε η κούτρα μου ταιριάζουν σε κάτι και στη δικιά σας σκέψη.
Το μυαλό ταξίδεψε και κάπου… κόλλησε! Ένα χαρακτηριστικό κοινό στο παιχνίδι τους; Στην καριέρα τους; Στο πως κάνουν εμένα να νιώθω έτσι όπως τους έχω τοποθετημένους στο μυαλό μου; Το ταπεραμέντο τους ή την προσωπικότητά τους;
Σε κάποια ζευγάρια κάτι από αυτά, σε άλλα όχι!
Έβαλα στο χαρτί περίπου 15 παίκτες σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο που τους θεωρώ σημαντικούς στην ιστορία των αθλημάτων που ομόρφυναν και εκπροσώπησαν, κατέληξα να χρησιμοποιήσω 10 και 10 όχι με βάση την αξία και την καριέρα τους όπως την αντιλαμβάνομαι, αλλά αμιγώς επειδή σε αυτούς πήγε το μυαλό και το χέρι και γέννησε… ταίριασμα.
Οι περισσότεροι από όσους θα δείτε είχαν μεγάλες καριέρες, ταλέντο και οι κορυφαίοι ήταν master και στη φαντασία.
Ε, συγχωρέστε μου τούτο το αδόκιμο άρθρο, τα πιθανότατα αδόκιμα match που μου προέκυψαν, αλλά μάλλον κλεισμένος στο σπίτι τόσο καιρό, είχα ανάγκη να… σπρώξω την φαντασία μου να ενεργοποιηθεί και να δουλέψει!
Δεν πιστεύω πως αν 100 άνθρωποι προσπαθήσουν να κάνουν το αντίστοιχο project, θα υπάρξει ένας που θα φτάσει στους ίδιους ακριβώς παίκτες, πόσο μάλλον στα ίδια ακριβώς ζευγαρώματα.
Στον καθένα μας θα προκύψουν διαφορετικά. Αν θέλετε διαβάστε, απορρίψτε, αν γουστάρετε φτιάξτε τα δικά σας ματσαρίσματα με βάση το δικό σας ένστικτο και όσα νιώθετε και έχετε στο μυαλό σας.
Feel Free. Στην τελική το που κατατάσσει ο καθένας κάθε παίκτη, πως νιώθει ή δεν νιώθει για εκείνον και με ποιον τον συγκρίνει είναι εν πολλοίς θέμα γενιάς και ποιους έχει ζήσει Live στην εποχή του.
Εδώ δεν μιλάμε για σύγκριση, καμία σχέση. Πρόκειται για ένα άτυπο ματσάρισμα θρύλων των δύο πιο δημοφιλών σπορ.
Η φαντασία σε τέτοια αντισυμβατικά και υποκειμενικά πράγματα, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν!