Διαβάστε το πρώτο και το δεύτερο μέρος των αναμνήσεων του Μπρεντ Πετγουεϊ, έτσι όπως το έγραψε ο ίδιος για το Εurohoops.
Η Σάσαρι και το αλκοόλ
Για δύο χρόνια στον Ολυμπιακό έπαιξα σε ψηλό επίπεδο, χωρίς τα στατιστικά μου να είναι τόσο εντυπωσιακά επειδή ο ρόλος μου ήταν διαφορετικός, αλλά για κάποιον άγνωστο λόγο οι αντζέντηδές μου δεν μπόρεσαν να βρουν καλό συμβόλαιο για εμένα. Αυτό μου φάνηκε αρχικά παράξενο. Μου είπαν ότι κάποιες ομάδες υποστήριζαν ότι ο Ολυμπιακός μετέφερε ότι χρειαζόμουν εγχείρηση στον ώμο. Εγώ σκεφτόμουν, ‘πώς είναι δυνατό να κυκλοφορεί αυτό, αφού είχα μόλις τελειώσει τη σεζόν έχοντας παίξει σε τόσα ματς’.
Οι ατζέντηδες μάλλον είχαν σταθεί τυχεροί μέχρι εκείνο το σημείο. Στα δύο πρώτα συμβόλαια που πήρα, εκείνοι δεν χρειάστηκαν να κάνουν πολλά. Ουσιαστικά, εγώ τα έκανα όλα. Αρχικά, στο Ρέθυμνο, εγώ πήρα το συμβόλαιο και εκείνοι ανέλαβαν τα τυπικά. Ακολούθως, ο Ολυμπιακός με έψαξε επειδή είχα παίξει καλά στη μεταξύ μας αναμέτρηση και γενικά ήμουν καλός στο ελληνικό πρωτάθλημα. Δεν γνώριζα ότι θα ήμουν ο παίκτης με το μικρότερο συμβόλαιο. Ακόμα και οι νεαροί Έλληνες στο ρόστερ έβγαζαν περισσότερα από εμένα κι αυτό επειδή οι ατζέντηδες φοβήθηκαν να πιέσουν για περισσότερα λεφτά.
Ίσως να ήθελαν να δημιουργήσουν δυνατή σχέση με την ομάδα. Ο Αμερικανός ατζέντης μου ήταν ο Άντρε Μπακ. Δεν είχαμε πραγματική αλληλεπίδραση. Απλά ήταν ένας συνεργάτης. Μιλούσα τότε μόνο με τον Μάριο Ολύμπιο και ήταν εντάξει. Πραγματικά, πίστευα ότι υπερασπιζόταν τα συμφέροντά μου. Αποδείχθηκε ότι και οι δύο ήταν όπως όλοι οι υπόλοιποι εκπρόσωποί μου. Για αυτούς, εγώ ήμουν γρήγορο κέρδος από το ποσοστό τους στο συμβόλαιό μου. Έδιναν ελάχιστη προσοχή από την πλευρά τους στις συνθήκες που θα μου ταίριαζαν αγωνιστικά και στους προπονητές που πραγματικά με ήθελαν.
Ο Μπακ ενδιαφέρεται μόνο για όσους ξέρει από τη Φιλαδέλφεια. Αυτό δεν είναι κακό, αλλά μην αναλαμβάνεις παίκτες, για τους οποίους δεν ενδιαφέρεσαι. Αυτό το λέω σε ατζέντηδες. Απλά περίμεναν, υποθέτω όλο το καλοκαίρι, μέχρι το σημείο που τους ενημέρωσα εγγράφως για την απόλυσή τους. Τότε ξαφνικά μου παρουσίασαν μια προσφορά από τη Σάσαρι. Μου είπαν πόσο με ήθελαν, πως με υπολόγιζαν ως ηγέτη της ομάδας, ότι ο προπονητής θα με άφηνε να παίξω. Μου ακούγονταν όλα ωραία, οπότε συμφώνησα, ‘ΟΚ, ας το κάνουμε!’.
Με το που φθάνω εκεί, και δεν είμαι υπερβολικός, μετά το δεύτερο φιλικό εκμυστηρεύομαι στους ατζέντηδες, ‘Παιδιά, δεν θα ταιριάξω σε αυτή την ομάδα. Είναι διαφορετική φιλοσοφία εδώ. Δεν ταιριάζω καθόλου με το κλίμα στα αποδυτήρια’.
Είχαμε έξι ξένους, έξι ταλαντούχους ξένους. Όλοι ήθελαν να βάζουν 20 πόντους ανά παιχνίδι. Έναν εκρηκτικό σκόρερ όπως ο Μαρκέζ Χέινς. Ο Ντέιβιντ Λόγκαν είχε αποδείξει ήδη την αξία του έχοντας κερδίσει τίτλους με τη συγκεκριμένη ομάδα, οπότε ήταν ήδη ο σημαντικότερος παίκτης και άξιζε να πάρει όποιο σουτ ήθελε. Ο Τζάρβις Βαρνάντο προερχόταν από τους Μαϊάμι Χιτ. Ο Κριστιάν Εγιενγκά, νεότερος, πάνω στην προσπάθεια να εδραιωθεί στην Ευρώπη. Ο Τζο Αλεξάντερ, ένας από τους κορυφαίους παίκτες που έχω δει στην Ευρώπη στο ένας-εναντίον-ενός. Έχεις όλους αυτούς τους παίκτες που θέλουν την μπάλα. Έχεις τον GM που λέει σε όλους ότι θα έχουν την μπάλα. Το πρόβλημα είναι πως οι κατοχές σε ένα παιχνίδι δεν είναι απεριόριστες. Μοιραία, κάποιος θα δυσαρεστηθεί από την έλλειψη σουτ.
Υπήρχε και ο Ροκ Στίπσεβιτς. Θέλει κι εκείνος τα σουτ του, παίζοντας πίσω από τον Χέινς. Με το που μπαίνει στο παιχνίδι, ξεκινά. Ροκ, έκανες και κάτι μ…ίες κόντρα στην ΤΣΣΚΑ λέγοντάς μου τα αντίθετα σε σχέση με τον προπονητή. Ο Τεόντοσιτς βάζει τρίποντα και ο προπονητής μού φωνάζει ρωτώντας γιατί δεν βγήκα στην άμυνα. Ο Ροκ κατεβάζει το κεφάλι του και δεν απαντά. Δεν είμαι καρφί όμως, οπότε θα πάρω το φταίξιμο. Βλέποντας τη συγκεκριμένη φάση στο βίντεο, ο προπονητής λέει το ίδιο, εγώ σκόπιμα κοιτάω τον Ροκ και εκείνος αντιδρά με τον ίδιο τρόπο.
Αυτό μου έδωσε να καταλάβω ότι ο εγωισμός κυριαρχούσε όσο δεν πάει στην ομάδα. Έπρεπε να φωνάξω και να αναφέρω τι ακριβώς συνέβη, αλλά το άφησα να περάσει. Δεν τον σεβάστηκα για την υπόλοιπη σεζόν. Είχα βρεθεί από μια κατάσταση με διαρκή κίνηση της μπάλας, όπου η επικοινωνία ήταν κλειδί της φιλοσοφίας της ομάδας, σε μια κατάσταση όπου κυριαρχούσε η λογική, ‘Θέλω να κάνω το δικό μου, ίσως μιλήσω, ίσως όχι’. Ήμουν τελείως έξω από τα νερά μου. Έπαιξα πολύ χάλια όλη τη χρονιά. Δεν μπορώ να το αρνηθώ αυτό. Μπορώ να μετρήσω στα δάκτυλα του ενός χεριού τις φορές που έφυγα από το γήπεδο ικανοποιημένος με την απόδοσή μου.
Είπα στους ατζέντηδες να με πάρουν από εκεί νωρίς. Ήμουν ευθύς με αυτό. Ο Άντρε Μπακ τότε μου είπε, ‘Σε πληρώνουν στην ώρα σου, σωστά;’. Του απάντησα, ‘Εεε, ναι;’. Εκείνος επανήλθε, ‘Τότε χαλάρωσε και θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε.’ Μάλλον έπρεπε να τον βρίσω ακριβώς εκείνη τη στιγμή, αλλά μάλλον ήμουν σε κατάσταση σοκ και αναρωτιόμουν, ‘Μου είπε αυτό που κατάλαβα;’.
Είχα πλέον πει στην ομάδα ότι δεν ήμουν χαρούμενος και πως ήθελα να φύγω. Αυτοί απάντησαν, ‘Όχι. Θέλουμε να σε κρατήσουμε’. ΟΜΑΔΕΣ, είναι πολύ σημαντικό αυτό που ακολουθεί. Δεν μπορείς με το ζόρι να κάνεις μια κατάσταση να λειτουργήσει. Αν ο παίκτης σου λέει ότι δεν ταιριάζει, δεν το λέει για να πάει σπίτι του και να κάνει διακοπές, αλλά πραγματικά έχει εξαντληθεί. Η Σάσαρι δεν ήθελε το αποδεχτεί, ‘Όχι Πέτγουεϊ. Δεν πας πουθενά. Δεν μας ενδιαφέρει πόσο άσχημα νιώθεις ή πόσο άσχημα παίζεις’. Ήταν μία αντίδραση που δεν μπόρεσα να καταλάβω. Δεν βοήθησε καμία από τις δύο πλευρές. Το να με κρατήσουν παρότι έπαιζα χάλια και δεν ένιωθα καλά. Καμία πλευρά δεν ήταν ικανοποιημένη. Δεν είχε λογική για εμένα.
Πόσες φορές έχω αναφέρει κάποιες αντιδράσεις ομάδων; Ο Μάριος μου είπε ότι η Καντού ήταν διατεθειμένη να με πάρει αν η Σάσαρι με άφηνε ελεύθερο. Το πιο πιθανό είναι πως η Σάσαρι δεν με άφησε επειδή αν πήγαινα στην Καντού και έπαιζα καλύτερα, θα φαινόταν προς τα έξω ότι έκαναν λάθος. Άρα ,κρατήστε τον Πέτγουεϊ εκεί που τον έχουμε, αν και ήταν μίζερος και δυσκολευόταν να κάνει λέι απ. Πραγματικά, εγώ πλέον αστοχούσα σε λέι απ.
Είχα αντιμετωπίσει ήδη κρίση αυτοπεποίθησης. Σε αυτό το σημείο, υπέφερα από κατάθλιψη. Δεν διασκέδαζα καθόλου. Για πρώτη φορά στη ζωή μου φοβόμουν να πηγαίνω κάθε ημέρα στο γήπεδο. Ήταν όλα χάλια. Έρχονταν και οι οπαδοί μαζί με τους δημοσιογράφους, που έλεγαν πόσο άσχημα έπαιζα, λες και δεν το ήξερα από μόνος μου. Έφτασα σε τέτοιο σημείο κατάθλιψης που ήταν σαν να είχε διαρκή καταιγίδα μέσα στο σπίτι μου.
Πάλι, δεν μπορούσα να επιτρέψω σε κάποιον να τα δει όλα αυτά. Το γύρισα στο αλκοόλ. Δεν μπορώ να πω ότι έγινα αλκοολικός, αλλά το ποτό και η μουσική ήταν ένας μηχανισμός άμυνας στο σπίτι. Δεν μπορούσες να κάνεις και πολλά στην πόλη, εκτός από φαγητό, ύπνο και προπόνηση. Υπό τις κατάλληλες συνθήκες θα ήταν τέλεια για μπάσκετ. Αυτή ήταν η πιο μεγάλη σεζόν για εμένα, όχι από χρονική διάρκεια, αλλά επειδή κάθε ημέρα από το πρώτο παιχνίδι τον Νοέμβριο πάλευα να ξυπνήσω και πραγματικά να μην αυτοκτονήσω. Είχε γίνει πραγματικός αγώνας για εμένα. Έλεγα στους ατζέντηδες κάθε εβδομάδα ότι έχω ψυχολογικό πρόβλημα, αλλά δεν έδωσαν την παραμικρή σημασία.
Στο μεταξύ, έλεγα ξανά στον εαυτό μου, ‘Δεν παίζω καλά, οπότε δεν θα υπάρξουν άλλοι ατζέντηδες που θα θελήσουν να με βοηθήσουν. Είμαι κολλημένος εδώ’. Για να προσφέρω μια καλύτερη εικόνα της σεζόν, δύο προπονητές παραιτήθηκαν αναφέροντας ότι δεν μπορούσαν να διαχειριστούν την ομάδα. Ο GM κλήθηκε να τελειώσει τη χρονιά ως προπονητής. Θυμάμαι ότι σε ένα σαββατιάτικο παιχνίδι τραυματίστηκα. Δεν προπονήθηκα τη Δευτέρα και την Τρίτη, αλλά προπονήθηκα κανονικά την Τετάρτη, την Πέμπτη και την Παρασκευή. Είχαμε εκτός έδρας ματς. Σε αυτό το σημείο είχαμε έξι ξένους, οπότε ένας έμενε έξω κάθε φορά στο ιταλικό πρωτάθλημα.
Ήμασταν στο αεροδρόμιο και ο προπονητής Μάρκο Καλβάνι, ένας σωστός τύπος που είχε βρεθεί σε προβληματική κατάσταση, με ρωτάει πώς νιώθω και αν μπορώ να παίξω. Στο μυαλό μου λέω, ‘Φίλε, μόλις προπονήθηκα κανονικά για τρεις ημέρες. Δεν παραπονέθηκα. Γιατί με ρωτάς τώρα;’. Όπως συνήθως, του λέω ότι είμαι καλά. Όταν φτάνουμε στον προορισμό μας, βλέπουμε βίντεο, συζητάμε τα μαρκαρίσματα και λέει ξανά, ‘Θα δούμε πώς νιώθει ο Μπρεντ κι αν θα παίξει ή όχι’. Εγώ σκεφτόμουν ότι ο κόουτς μόλις με ρώτησε κι εγώ του είπα ότι είμαι καλά. Τότε άρχισα να σκέφτομαι, ‘Θα θέλουν κάποιον άλλον να παίξει, για αυτό διατηρούν αμφιβολίες για το αν θα παίξω ή όχι’. Μετά το βίντεο, επανέρχεται, ‘Μπρεντ, πώς νιώθεις; Πιστεύεις ότι μπορείς να παίξεις;’. Είχα πλέον απελπιστεί από τη γενικότερη κατάσταση από το ξεκίνημα της σεζόν και απάντησα, ‘Μπα. Αν θέλεις κάποιον άλλον, βάλ’ τον να παίξει’.
Δεν είχα νευριάσει. Όπως έχω πει, είχα καταλάβει ότι έπαιζα χάλια. Άρα, αν ο προπονητής προτιμά κάποιον άλλον, δεν είναι υποχρεωμένος να με υπολογίζεις για αυτά τα ματς, απλά πες μου, ‘Μπρεντ, θα πάμε έτσι και έτσι’. Θα ήμουν εντάξει με αυτό. Έφυγα από το δωμάτιο. Αφού ήξερα ότι δεν θα παίξω την επομένη, πήγα στο τηλέφωνο και κάλεσα ένα φίλο να αράξουμε, χωρίς να σκεφτώ κάτι παραπάνω. Υποστήριξα την ομάδα. Χάσαμε. ΟΚ, συμβαίνει. Επιστρέψαμε στη Σάσαρι.
Ο GM, που θα γινόταν ο προπονητής, με κάλεσε στο γραφείο του το απόγευμα της Δευτέρας. Μου έδωσε ένα χαρτί και στυλό ζητώντας σε στιλ Δον Κορλεόνε να υπογράψω. Χωρίς δεύτερη σκέψη ή ενδοιασμούς, υπέγραψα. Θεωρητικά, εγώ ήμουν λάθος. Αλλά εκείνος είπε, ‘Ο προπονητής μού είπε ότι δεν ήθελες να παίξεις’. Απάντησα, ‘Γιατί στο δι..ο με ρώτησε τρεις φορές σε δύο ημέρες αν μπορούσα να παίξω αφού είχα προπονηθεί κανονικά για τρεις ημέρες πριν από τον αγώνα’. Τι ήταν όλα αυτά τα ψυχολογικά τρικ;
Το χρεώθηκα αυτό το παιχνίδι. Έκανα ό,τι έκανα. Ήταν λάθος, αλλά τότε δεν μου φαινόταν καθόλου λάθος. Ας κριθεί από εσάς. Αυτή ήταν η μία φορά που μπορώ να παραδεχτώ ότι φέρθηκα αντιεπαγγελματικά. Αυτό αφύπνισε ένα κομμάτι του εαυτού μου που πραγματικά είχε χάσει το ενδιαφέρον του για το μπάσκετ και είχε καταστρέψει το παιχνίδι που αγαπούσα και σήμαινε τόσα για εμένα.
Καρσίγιακα ή Σάσαρι νούμερο 2
Έπειτα από μια τόσο απαίσια σεζόν που δεν έβγαλε κάτι καλό, χωρίς καλή ψυχολογία, χωρίς εντυπωσιακά στατιστικά – ΟΚ, μόνο λεφτά κέρδισα, αλλά ούτε με τα χρήματα ήμουν ικανοποιημένος, ένιωθα ότι τους έκλεβα όλη τη χρονιά στη Σάσαρι – με κάποιον τρόπο, έπειτα από την πιο μαλ…νη χρονιά στην ιστορία της ανθρωπότητας, αυτοί οι ατζέντηδες μου βρήκαν δουλειά. Οι ίδιοι δεν μπόρεσαν να καταφέρουν το ίδιο ύστερα από δύο σεζόν στον Ολυμπιακό με συμμετοχή στο Final Four της Ευρωλίγκας και κατάκτηση του ελληνικού πρωταθλήματος. Αυτό ενίσχυσε όσα πίστευα, δηλαδή ότι απλώς περίμεναν να χτυπήσει το τηλέφωνο αντί να τηλεφωνούν εκείνοι.
Πήγα στη Σμύρνη. Μια πανέμορφη πόλη με αρκετά καλούς ανθρώπους. Ήταν, όμως, για μένα μια επανέκδοση της Σάσαρι για διαφορετικούς λόγους. Δεν βαριόμουν όλη την ώρα, αλλά μπασκετικά είχα βρεθεί σε μια κατάσταση που δεν μπορούσα να κερδίσω. Είχαν αποκτήσει ήδη τον ΝταZουάν Σάμερς και ο προπονητής που λίγο-πολύ μου ήταν άγνωστος είχε αποφασίσει ήδη να τον χρησιμοποιεί για πάνω από τριάντα λεπτά ανά παιχνίδι. Τι μένει για τον γερασμένο Μπρεντ Πέτγουεϊ; Ελάχιστος σεβασμός, ελάχιστος χρόνος, και ένα ακόμα που σιχάθηκα στη Σάσαρι, με χρησιμοποίησαν πάρα πολύ στη θέση του σέντερ.
Το έκανα αφού τους είπα, ‘Παιδιά, μπορώ να φύγω; Έχω μια ομάδα που με θέλει. Δεν παίρνω τα λεπτά μου εδώ’. Ο προπονητής ήταν ο Νέναντ Μάρκοβιτς, πρώην παίκτης του Ολυμπιακού, ένας ακόμα σωστός τύπος ευρισκόμενος σε προβληματική κατάσταση. Με κάλεσε και μου είπε, “Ο Μάριος με ενημέρωσε ότι θέλεις να φύγεις. Καταλαβαίνω, αλλά δεν μας παίρνει να σε αφήσουμε τώρα, επειδή δεν έχουμε άλλον στο ‘4’ αν τραυματιστεί ο Σάμερς’. Εγώ σκέφτομαι πάλι, ‘Γαμώτο, ούτως ή άλλως δεν με χρησιμοποιείτε τώρα. Να λες ότι δεν σας παίρνει, λογικά θα σήμαινε ότι τώρα έχω χρόνο στο παρκέ΄. Αυτό συνδυάστηκε με το, ‘ας του δώσουμε κάποια λεπτά ως σέντερ’, η οποία ήταν η χειρότερη θέση για εμένα. Πρώτον, είμαι περίπου στα 95 κιλά, αν τα ρούχα μου είναι βρεγμένα. Πώς περιμένετε από εμένα να παλεύω συνεχώς και να τα καταφέρνω απέναντι σε αντιπάλους στα 110 κιλά; Αυτό δεν θα είναι καλό για το σώμα μου και το ήξερα, αλλά γ…α το σώμα μου, σωστά; Πρέπει να είσαι εκεί για την ομάδα.
Από πείρα μπορώ να πω ότι να είσαι ο πιστός στρατιώτης της ομάδας είναι καλό μέχρι να μην είναι πλέον καλό. Όταν καταρρέεις και καταρρέει και το σώμα σου, σε παρατούν και συγκεντρώνονται σε όσα δεν μπορούσες να κάνεις, όχι σε όσα έκανες για να βοηθήσεις την ομάδα να κερδίσει. Εκείνη τη χρονιά στα αποδυτήρια, πριν πάρουμε τον Μάικ Γκριν, έπρεπε να μιλήσω στους Σάμερς και Τζέι Κόβαν Μπράουν, και τους συγκράτησα αρκετές φορές, γιατί ήταν έτοιμοι να τα βάλουν με τον προπονητή. Αυτοί οι τύποι ήταν τρελά χαρισματικοί επιθετικά, οπότε εγώ προσπαθούσα να τους κρατήσω στον κατάλληλο ρυθμό, να αποφύγουν τα εμπόδια και να μη χαρακτηριστούν ‘ασταθείς’.
Υποθέτω εκ των υστέρων ότι έπρεπε να είμαι πιο πολύ σαν τους άλλους που ήθελαν σκόπιμα κάποιοι συμπαίκτες τους να μην είναι αποτελεσματικοί. Δεν μπορώ, όμως, να σκεφτώ έτσι. Λόγω της συνεχής ταλαιπωρία των τελευταίων δύο ετών, γύρισα αμέσως στα γνωστά συναισθήματα. Δεν έπαιζα, ήμουν εκνευρισμένος και σε κατάθλιψη. Μπορώ να πω ότι στην Καρσίγιακα τουλάχιστον δεν φοβόμουν να πηγαίνω στο γήπεδο κάθε ημέρα. Ίσως κάποιες ημέρες, συνήθως μετά από ματς, όπου έμενα στο παρκέ το πολύ δέκα λεπτά, ακόμα και στο μηδέν ή στα δύο, ενώ ήξερα ότι άξιζα παραπάνω από δύο σουτ ανά αγώνα.
Ακόμα και όταν έπαιζα τελείως χάλια, ένιωθα ότι, ‘Φίλε, κανείς κοντά μου δεν πιστεύει σε εμένα’, ενώ εγώ από τον πάγκο υποστήριζα όλους όσο πιο πολύ μπορούσα. Ίσως να μου αρέσει κι αυτός ο ρόλος, αλλά εντάξει, έτσι είμαι φτιαγμένος. Στο τελευταίο ματς εναντίον της Τόφας, όποιος κερδίσει πάει στα πλέι οφ. Θέλω να το πω αυτό στον Ιβάνοφ, στο χοντρό από τα δύο αδέρφια, ο οποίος μου έβγαλε τον ώμο. Εσύ, κύριε, είσαι πρώτης τάξης μ…ας, που δεν μπορούσες ούτε να δέσεις τα κορδόνια ενός παίκτη του χειρότερου σχολείου των ΗΠΑ.
Αυτός ο Ιβάνοφ, σαν τον οποίο υπάρχουν πολλοί ανά την Ευρώπη, δεν μπορούσε να παίξει μπάσκετ. Το παιχνίδι του ήταν επικεντρωμένο στο να πιάνει και να τραβάει αντιπάλους και να κάνει φλόπινγκ σε κάθε ποστάρισμα για να κερδίσει φάουλ. Εσείς, οι ομοσπονδίες στην Ευρώπη που επιδιώκετε την πρόοδο του αθλήματος, πρώτα πρέπει να περιορίσετε τέτοιους παίκτες. Αυτοί δεν μπαίνουν στο παρκέ για να σκοράρουν ή να παίξουν μπάσκετ, αλλά για έναν αγώνα πάλης και για να καταφέρουν να φορτώσουν κάποιον αντίπαλο με φάουλ. Αν με μπασκετική κίνηση, κάνεις φλόπινγκ απέναντί μου, είμαι ΟΚ. Ωστόσο, να με τραβάς από τον ώμο ή το πόδι ελπίζοντας να αντιδράσω ή να κάνω φάουλ, αυτό δεν είναι μπάσκετ.
Δεν ξέρω τι ακριβώς βλέπουν οι διαιτητές στην Ευρώπη, αλλά έρχονται παίκτες με συγκεκριμένη φήμη κι εσείς τους επιτρέπετε να κάνουν τα ίδια κάθε φορά. Αυτός ο μ…ας, επειδή ήμουν σε πλεονεκτική θέση για ένα ριμπάουντ, έπιασε τον ώμο μου και με τράβηξε προς τα κάτω με όλη τη δύναμή του, ενώ εγώ πήδηξα για το ριμπάουντ. Αυτός βρισκόταν περίπου στα 115 κιλά και εγώ στα αρκετά λιγότερα από 95, ήταν λοιπόν μοιραίο να την πληρώσει ο ώμος μου. Αυτό δεν είναι μπάσκετ. Αυτό ήταν βρώμικο. Χάσαμε. Εγώ κόλλησα στη Σμύρνη για άλλη μία εβδομάδα από δύσκολες νύχτες, επειδή κάθε μου κίνηση προκαλούσε αβάσταχτο πόνο. Τα φάρμακα και όλα αυτά δημιούργησαν το κατάλληλο φινάλε σε ακόμα μία κάκιστη σεζόν.
Ο Άρης και το χρέος των 28 χιλιάδων δολαρίων
ΑΡΗ ΜΟΥ ΧΡΩΣΤΑΣ ΑΚΟΜΑ 28.000 ΔΟΛΑΡΙΑ! Θα το αναφέρω περιοδικά. Την επόμενη χρονιά πάω στον Άρη και σκέφτομαι ότι πίσω στην Ελλάδα θα με σεβαστούν εκεί. Δεν θα με έστελνε ο ατζέντης χωρίς να με θέλει η ομάδα, σωστά; Ο Γιαννάκης, θρύλος του Άρη, είναι ο προπονητής. Από την πρώτη εβδομάδα της προετοιμασίας στη Βουλγαρία κάτι παθαίνω στον αχίλλειο. Το παλεύω και είμαι έτοιμος. Γνωρίζω μόνο ότι θα παίζω αρκετά ανά ματς. Λάθος πάλι. Ενώ νόμιζα ότι εγώ και ο Βασιλόπουλος θα μοιραζόμασταν τον χρόνο στο παρκέ, ο Βασιλόπουλος έπαιρνε τα πολλά λεπτά μπροστά από εμένα, ενώ μερικές φορές μπροστά μου είχα τον Τσαϊρέλη και τον Χρηστίδη.
Δεν τους πήρε και πολύ να με βάλουν πάλι στη θέση του γ…ου σέντερ. Απελπίστηκα. Ένιωθα ότι όλοι είναι εναντίον μου. Κάποιος θέλει πραγματικά πολύ να με οδηγήσει στην αυτοκτονία. Δεν γίνονται αυτά. Ωστόσο, ήμουν στην Ελλάδα, οπότε γ…α το, σωστά; Περνούν μερικοί μήνες, έχω παίξει με τραυματισμό, έχω αντιμετωπίσει κι άλλα, τότε ακούω παίκτες στα αποδυτήρια να λένε ότι πληρώθηκαν. Τρελάθηκα. Σκεφτόμουν, ‘Εγώ παίζω τρεις μήνες με διάφορους τραυματισμούς και ψυχολογική κόπωση, αλλά αυτοί οι μ…ες έχουν το θράσος να πληρώσουν άλλους παίκτες κι όχι εμένα’.
Εκείνη τη στιγμή, βγήκα έξω από κάθε μπασκετική διάθεση. Αυτή ήταν η τελευταία ασέβεια που μπορούσα να αντέξω. Ακολούθησε σύντομα το ποστ στο Twitter περί απόσυρσης από την ενεργό δράση. Δεν το εννοούσα εντελώς, αλλά είχαμε μόλις χάσει από τον ΠΑΟΚ με τον Μαργαρίτη να μοιάζει απέναντι μου με τον Άρβιντας Σαμπόνις στα καλύτερά του. Ήξερα ότι ήμουν πολύ καλύτερος από αυτό. Είχαν γίνει όλα, ώστε να φύγω από το γήπεδο έχοντας στο μυαλό μου ότι ‘θα πεθάνω απόψε’. Πραγματικά, το είπα αυτό στον εαυτό μου. Προφανώς, δεν πέθανα. Λιποθύμησα στο κρεβάτι μου στις έξι το πρωί. Για ώρες κοιτούσα μόνος τα αστέρια, έπινα σκεπτόμενος από ποια γέφυρα ή κτίριο της Θεσσαλονίκης να πηδήξω.
Τώρα, μπορώ και τα συζητάω αυτά, αλλά τότε ήταν πολύ δύσκολα για εμένα κάθε πρωί που ξυπνούσα. Η συμπεριφορά μου απέναντι σε ανθρώπους και στην προσωπική μου ζωή μάλλον ήταν εξίσου ασταθής. ΑΡΗ ΜΟΥ ΧΡΩΣΤΑΣ ΑΚΟΜΑ 28.000 ΔΟΛΑΡΙΑ!
Το έχω πει πολλές φορές πως τα συνθήματα για τις οικογένειες των παικτών είναι εντελώς εκτός ορίων. Ο Προμηθέας μας διαλύει και ακούω ‘Γ…α τη μητέρα σου, Πέτγουεϊ’, αλλά στα ελληνικά. Προφανώς, εγώ καταλαβαίνω πλέον πολλά ελληνικά. Οπότε λέω ξανά στον εαυτό μου, “Θα πεθάνω σήμερα’.
Σηκώνομαι από τον πάγκο και κοιτώ εκείνον που νόμιζα ότι το είπε. Μπορεί να μην ήταν καν αυτός. Αλλά έψαχνα τρόπο να πηδήξω στην εξέδρα και να κοπανήσω όσους πιο πολλούς προλάβαινα, πριν με καταβάλουν. Σίγουρα με είχαν, ήταν περίπου 50 ή 100 οπαδοί του Άρη, οι οποίοι ταξίδεψαν στην Πάτρα για να υποστηρίξουν την ομάδα. Ίσως να κατάφερνα δύο άτομα πριν με περικυκλώσουν, αλλά εγώ ήμουν έτοιμος να πεθάνω ούτως ή άλλως. Αν θέλετε να προσβάλετε κάποιον, προσβάλετε τους παίκτες, όχι τις οικογένειες ή τους αγαπημένους των παικτών. Αυτό είναι εκτός ορίων. Τουλάχιστον θα έπρεπε να ήταν. Λογικά θα πρέπει να περάσουν πολλές γενιές για να αλλάξει αυτή η συμπεριφορά.
Ακούστε! Λατρεύω τα συνθήματα και τα τραγούδια, αλλά αφιερώστε τα στις ομάδες και τους παίκτες, αντί για τις οικογένειες των παικτών. Υπάρχει ένα όριο, το οποίο ξεπερνιέται πολύ συχνά. Ένας κανόνας είναι, κάτι που δεν θα μου λέγατε αν με συναντούσατε στο δρόμο, γιατί να μου το πείτε από την εξέδρα; Αποκαλέστε με ό,τι θέλετε, με όσους τρόπους μπορείτε να φανταστείτε, αλλά αφήστε οποιονδήποτε άλλον εκτός. Αυτές οι μ…ίες με απογοητεύουν. ΟΚ, μερικά συνθήματα μπορεί να είναι διασκεδαστικά, αλλά μερικά ξεπερνούν τα όρια.
Και τελειώνω με κάτι που μου είπε κάποτε ένας σοφός. ΑΡΗ, ΜΟΥ ΧΡΩΣΤΑΣ 28.000 ΔΟΛΑΡΙΑ.
Απόδοση κειμένου στα ελληνικά: Γιάννης Ασκούνης