Της Eurohoops Team/ info@eurohoops.net
μπάλα (η) ουσ. [<μσν. μπάλα, < ιταλ. balla] μάζα σφαιροειδής || ελαστική σφαίρα που χρησιμοποιείται στις αθλοπαιδιές, τόπι.
ανάμνηση (η) ουσ. [αρχ. ἀνάμνησις < ἀναμιμνήσκω] επαναφορά στη μνήμη || το επανερχόμενο στη μνήμη, θύμηση.
Οι δημοσιογράφοι του Eurohoops θυμούνται την πρώτη τους μπάλα μπάσκετ, σαν αυτές της Spalding, με την οποία η Ευρωλίγκα συνεργάζεται από το 2012.
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Μπάλα μπάσκετ; Ποιο μπάσκετ; Εγώ ποδόσφαιρο έπαιζα μέχρι και φοιτητής (τυπικά, ακόμα είμαι). Το άθλημα άργησα να το ξεχωρίσω. 2008-2009, κάπου εκεί.
Μέχρι που έσπασα χέρι, πόδι, έκανα χειρουργείο, βγήκα off για έξι μήνες και σηκώθηκα με +25 κιλά. Είπα ότι κάτι πρέπει κάτι να κάνω με αυτά τα κιλά. Όχι να τα χάσω, προφανώς. Με αυτά και τα άλλα περιττά που κουβαλάω περήφανα εδώ και χρόνια.
Μπάσκετ. Το πιο δίκαιο άθλημα όλων.
Έτσι ξεκίνησε άλλο χόμπι. Έστω και στα 23-24. Πρώτη κίνηση να πάρω μία μπάλα. Έφυγα και μπήκα στο πρώτο μαγαζί αθλητικών. Ζήτησα την πιο ακριβή. Μου είπαν 200-φεύγα ευρώ. Τους είπα ότι θέλω μία πολύ καλή, αλλά κι οικονομική.
Spalding TF-500.
Σχεδόν 10 χρόνια μετά παραμένει ακμαία. Ξεχασμένη στο χωριό, πια. Ξέρω, όμως, ότι με την πρώτη ευκαιρία θα την πάρω και θα πάω για σουτάκια.
Ακόμα, βέβαια, ψάχνω κάποιον να με κερδίσει στις βολές.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ
Όσο κι αν θα επιθυμούσα να γίνω μέρος του κλισέ και να μην αφήσω μία λεπτομέρεια να χαλάσει μία όμορφη ιστορία, δε μπορώ να πω και ψέματα… Όχι, δε γεννήθηκα με μία μπάλα στα χέρια.
Αυτή η μπάλα, που από τότε αποφάσισα να αποκαλώ και “πορτοκαλί θεά”, για το λαμπερό χρώμα που “έσπαγε” τη μονοτονία του τσιμέντου ή του χώματος –στα οποία η δική μου γενιά πρόλαβε να σημαδέψει γόνατα και αγκώνες–, δεν ήρθε μόνη της στα χέρια μου. Δεν είχαμε δα μία τέτοια έλξη μεταξύ μας.
Την έφερε στα χέρια μου, λίγο πριν από μία φανέλα της Εθνικής με το Νο.15 του Φάνη, με λίγη πίεση είναι αλήθεια, ο πατέρας μου.
Ήμουν δεν ήμουν εννέα ετών (και δεν επιχειρώ να δείξω… διορατικός, με την αναφορά ότι την άγγιξα πριν από το Ευρωμπάσκετ του 1987), όταν ο πιο παρατηρητικός μπαμπάς μου είχε αποφασίσει να παραβλέψει την αρχική επιθυμία μου να παίξω ποδόσφαιρο, ακολουθώντας απλώς τον καλύτερο φίλο μου στο δημοτικό. Εκεί όπου συνήθως κλωτσούσαμε “μπάλες”-τενεκεδάκια!
Η αφή με το χέρι, ωστόσο, απαιτούσε μία επιφάνεια με… σπυριά. Λίγοι την επέλεγαν πριν από τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Θα τολμήσω να πω ότι εμένα με επέλεξε η μπάλα του μπάσκετ.
Οι πρώτες αναμνήσεις είναι η κοπιαστική προσπάθεια για σουτ στο ανοικτό γήπεδο μπάσκετ, στο “Ελ Πάσο” της Καλλιθέας. Πάντα με εκείνον στο πλάι μου, όπως και στον λόφο Λογγίνου, στον Αρδηττό.
Έκτοτε, η πορτοκαλί μπάλα με ώθησε σε ένα άλλο επάγγελμα, για να μείνω κοντά της.
Οι αναμνήσεις μου από την πρώτη μπάλα που έπιασα στα χέρια μου δεν είναι μόνο τα σουτ, οι ενοχλητικές στους γείτονες ντρίμπλες κι η θύμηση του πατέρα μου. Δεν είναι απλώς τι ακολούθησε. Είναι, επίσης, αυτό που έλεγε πάντα ο Χακίμ Ολάζουον: “Πάντα έχω μία μπάλα στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου… Ποτέ δεν ξέρεις!”.
ΑΛΕΞ ΜΟΛΙΝΑ ΠΕΡΕΓΙΟ
Η πρώτη μου μπάλα ήταν δώρο από τον θείο μου. Δεν άρχισα να παίζω μπάσκετ μέχρι τα 16, έπαιζα ποδόσφαιρο, ωστόσο, ήξερε πόσο το αγαπώ και μου πήρε μία μπάλα δώρο για τα γενέθλιά μου.
Ήμουν ήδη μεγάλος λάτρης του ΝΒΑ και μου πήρε μία replica εκείνης της εποχής.
Παίζαμε μπάσκετ με τους φίλους μου κάθε καλοκαίρι κι έχω ακόμα τη μπάλα από τότε, αφού έχει ξεχωριστή σημασία για εμένα.
Ακολουθήστε τη Spalding στο Instagram
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΑΤΣΙΟΣ
Καλοκαίρι 2002 σε ξενοδοχείο της Ερέτριας, επτά ετών. Μετά το “μάθημα” μπιλιάρδου από τον φάδερ, απόγευμα και με τη ζέστη να έχει πέσει κάπως, κάνοντας μία βόλτα στις εγκαταστάσεις του ξενοδοχείου, υπήρχε ένα ανοιχτό μεγάλο γήπεδο μπάσκετ, δίπλα από τένις και βόλεϊ.
Ένας άλλος πιτσιρικάς στην ίδια ηλικία έκανε σουτάκια, φωνάζοντας “Φορντ για τρειιις!” λόγω Ολυμπιακού. Ε, δεν ήθελα και πολύ κι αρχίσαμε να παίζουμε παρέα σαν άλλο “παιδικό δίδυμο” Φορντ-Ρισασέ, με μία ολοκαίνουργια μπάλα Spalding.
Μετά από κάνα δίωρο, πτώματα κι οι δύο, δώσαμε ραντεβού για την επόμενη μέρα. Τελικά μία εβδομάδα πέρασε και κάθε απόγευμα συναντιόμασταν εκεί και παίζαμε αμέτρητες ώρες.
Με την επιστροφή στην Αθήνα ζήτησα από τον φάδερ να μου πάρει κι εμένα μία παρόμοια μπάλα Spalding, η οποία κι έγινε η καλύτερή μου παρέα για το υπόλοιπο καλοκαίρι, στα γηπεδάκια του Χαϊδαρίου αυτή τη φορά…
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΑΜΜΑΣ
Ήταν η εποχή που οι γονείς μάς απαράταγαν, εμένα και την αδερφή μου, στη γιαγιά, στο χωριό. Κι είναι “απαράταγαν” γιατί ήταν για σχεδόν όλους τους μήνες του καλοκαιριού. Όχι πως θέλαμε τίποτε άλλο. Η καλύτερή μας ήταν. Η Χαρούλα, ο Γιαννάκης κι η γιαγιά Ευγενία aka “Τηλεμάχαινα” να μας προσέχει. Προσθέστε και την Ροδόκλεια, πρώτη ξαδέρφη.
Ήταν η εποχή που ξεχνάγαμε τις ημέρες. Δε μας ένοιαζε καν αν ήταν Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο ή Κυριακή.
Κάποιοι ξεχνάγανε, ακόμα ξεχνάνε μερικές φορές, τα γενέθλιά μου. 19 Ιουλίου. Έπρεπε να έρθει η επομένη, “τ’ Άι Λιος”, για να πουν “Ωχ, είχε χθες γενέθλια ο Γιαννάκης”.
Προφανώς κι οι γονείς δεν τα ξεχνάγανε ποτέ, ωστόσο, αν τύχαινε και δούλευαν, η αποστολή τού δώρου ήταν κομματάκι δύσκολη. Έπρεπε να βρουν κάποιον που θα ανέβαινε παραμονές από τα Γιάννενα στο χωριό. Όπου χωριό βάλτε “Καστάνιανη” aka “Καστανέα” του Δήμου Μαστοροχωρίων πια, περίπου 90 χιλιόμετρα απόσταση και μιάμιση ώρα δρόμος, τα τελευταία 6 χιλιόμετρα κάνα τεταρτάκι καθότι όλο στροφές και χωματόδρομος τότε ακόμα, ’80s κι αρχές ’90s.
Δε θυμάμαι ποια γενέθλια ήταν ακριβώς, γερνάω και ξεχνάω, αλλά δε θα ξεχάσω ποτέ να ξυπνάω και να βλέπω μία μπάλα μπάσκετ να έχει έρθει delivery και να με περιμένει ακουμπισμένη πάνω σε μία πολυθρόνα-κρεβάτι, σαν έκθεμα.
Spalding, κόκκινη, μαύρη, με ένα κεφάλι ταύρου πάνω και γράμματα “Chicago Bulls”.
Αυτό ήταν.
Μπάσκετ το πρωί, μπάσκετ το μεσημέρι (υπό την απειλή… πέτρας από την Πάτρα, που έμενε δίπλα από το γήπεδο και δεν την αφήναμε να κοιμηθεί), μπάσκετ το απόγευμα, ενίοτε μπάσκετ και το βράδυ υπό το αχνό φως από τις τουαλέτες στην παιδική χαρά.
Plot twist: Δίπλα από αυτές τις τουαλέτες ήταν κάτι αποθήκες γεμάτες τάβλες, σανίδες και καδρόνια. Και το γήπεδο δεν είχε περίφραξη ακόμα. Σε ένα από τα αμέτρητα παιχνίδια και σε ένα από τα αμέτρητα άστοχα σουτ η μπάλα κατέληξε μέσα σε μία από τις αποθήκες που έτυχε να έχει ανοιχτή την πόρτα εκείνη την ημέρα. Τόσες τάβλες, τόσες σανίδες, τόσα καδρόνια, όλο και κάπου θα προεξείχε μία πρόκα. Το σουτ μπορεί να μη πέτυχε το καλάθι, την πρόκα, όμως, την πέτυχε μία χαρά.
Η μπάλα χάθηκε, η ανάμνηση θα μείνει για πάντα.
Ήταν η πρώτη μου μπάλα μπάσκετ.
Και την είχε διαλέξει η μαμά μου…