Του Γιώργου Αδαμόπουλου / info@eurohoops.net
Υπάρχουν άνθρωποι που μάς θυμίζουν κάθε τόσο πόσο λεπτή είναι η γραμμή αγάπης-μίσους. Ο Ντράζεν Πέτροβιτς τη λάτρευε αυτή η γραμμή. Συχνά την προκαλούσε, συνειδητά ή ασυνείδητα.
Άγγιξε τα όρια του μύθου, που οι περισσότεροι «λάτρευαν να μισούν». Δυστυχώς, στην περίπτωσή του επιβεβαιώθηκε εκείνο το «live fast, die young». Ο Ντράζεν έζησε γρήγορα κι «έφυγε» νέος. Η μητέρα του, Μπιζέρκα, η οποία ακόμη υποδέχεται θαυμαστές του στον τάφο του στο Μιρογκόι, δεν ξεχνά ποτέ μία ειρωνεία…
«Ο γιος μου πάντα φοβόταν τα γηρατειά, διότι έλεγε πως θα ήθελε να είναι όμορφος ακόμη και όταν πεθάνει»… Η τελειομανία του δεν τον αποχωρίστηκε, θαρρεί κανείς, ούτε στον θάνατο. Ο Ντράζεν Πέτροβιτς άφησε την τελευταία πνοή του σαν σήμερα, πριν από 30 χρόνια, σε ηλικία μόλις 29 ετών.
Ένας χαμογελαστός τελειομανής
Λάτρευε το παρωνύμιο «Μότσαρτ» – γιατί ήταν κι εκείνος ο καλύτερος στη μουσική – και δεν άφηνε τίποτε στην τύχη. Άφησε, ωστόσο, και ο ίδιος, ημιτελή τη (μπασκετική) «συμφωνία» του, σαν το «Ρέκβιεμ» του Μότσαρτ. Σχεδόν εμμονικός με όσα έκανε, τελειομανής και όπως έλεγε ο αδερφός του, Άτσο, «δεν πήρε στη ζωή του ούτε μία μέρα ρεπό». Αυτό, βεβαίως, δεν ήταν ακριβώς αλήθεια. Όπως είχε αποκαλύψει στον προσωπικό γυμναστή του στο Νιου Τζέρσεϊ, είχε λείψει κρυφά μία φορά από τις Η.Π.Α., ώστε να ταξιδέψει για ένα τριήμερο στην Κροατία και να δει αν η οικογένειά του, εν μέσω του πολέμου, ήταν ασφαλής.
Δεν τον ενόχλησε ποτέ η «ταμπέλα» του «Γιου του διαβόλου». Το χαμόγελό του, ωστόσο, δεν ήταν μόνο ειρωνικό. Κι ας επέμενε να γελοιοποιεί τον αντίπαλο με την γλώσσα έξω από το στόμα του, λέγοντας συνεχώς: «Δείξε μου κάποιον που δεν είναι θρασύς, να σου δείξω κάποιον που δεν θα γίνει ποτέ πρωταθλητής!». Το χαμόγελό του έκρυβε και την προσωπική καλοσύνη του αλλά, κυρίως, ήταν αυτό ήθελε να κρύψει τις εσωτερικές «μάχες» εκείνου του «κλειστού» και σε πολλές περιπτώσεις σχεδόν αντικοινωνικού παιδιού που γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1964 στο Σίμπενικ, της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
Το πεπρωμένο και η αστείρευτη φιλοδοξία
Λάτρεψε το μπάσκετ, ξυπνούσε κάθε μέρα στις 6 το πρωί για να σουτάρει μόνος του στο γήπεδο προτού πάει για μάθημα και θεώρησε το «πεπρωμένο» του με την πορτοκαλί μπάλα στα χέρια σαν ένα μοναχικό ταξίδι. Θρασύς όσο δεν πήγαινε, ήταν ένα παιδί-θαύμα από τα 15 του. Γιος της Μπιζέρκα και του Τζόλε, ανώτατου αξιωματικού της αστυνομίας, γεννήθηκε για να εξουσιάσει και να «δυναστεύσει» το ευρωπαϊκό μπάσκετ.
«Ambition sin freno», έγραψε το περιοδικό «Gigantes Del Basket», τρεις εβδομάδες πριν από το μοιραίο δυστύχημα που του στέρησε τη ζωή. Κοινώς, «φιλοδοξία χωρίς όρια» και το 1983 (έχοντας χάσει δύο τελικούς Κόρατς από τη Λιμόζ) οδηγεί την μόλις δέκα ετών Σιμπένκα στον τίτλο. Μονάχα που 16 ώρες αργότερα η ομοσπονδία τον αναιρεί! «Είμαστε πρωταθλητές», φωνάζει ο Πέτροβιτς που δεν κατεβαίνει στον επαναληπτικό, πετώντας για λίγο από το πρόσωπό του το αστραφτερό χαμόγελό του.