Αποστολή στο Βερολίνο: Γιάννης Ράμμας/ irammas@eurohoops.net
Και θα μας λένε τώρα ο Ρούντι, που τώρα στα γεράματα πήραμε χαμπάρι πως ολόκληρο το όνομά του είναι “Ροντόλφο”, Φερνάντεθ κι οι υπόλοιποι στην Ισπανία “εμείς ήρθαμε, εσείς πού είσαστε; Δε σας βλέπουμε”. Εμ, έτσι είναι. Πες, πες, μείναμε ξανά στα λόγια.
Στο μεταξύ, δεν ξέρω αν είδατε την Ισπανία, αυτή την Ισπανία, με το πιο ντεκαυλέ ρόστερ που έχει παρατάξει ποιος ξέρει από πότε, τι άμυνα έπαιξε, όταν χρειάστηκε, στον δικό της προημιτελικό με τη Φινλανδία. Εμείς παίξαμε 107 πόντους άμυνα. Βάλαμε μεν 96 στην επίθεση, ωστόσο, “πλέον έχει αλλάξει το μπάσκετ. Όποιος βάλει τους περισσότερους πόντους αυτός θα κερδίσει”, που θα έλεγε κι ένας μπασκετικός Τάκης Γκώνιας.
Ήμασταν στη μικτή ζώνη για τις καθιερωμένες δηλώσεις αμέσως μετά, περνούσαν (και δε μιλιόντουσαν) οι Έλληνες διεθνείς και βλέπαμε χέρια, λαιμά και σβέρκα αναμμένα από το ξύλο. Έρχονταν οι Γερμανοί και μέχρι ξώπλατο φόρεμα θα μπορούσαν να φορέσουν για να βγουν, να το γιορτάσουν. Ούτε μία κοκκινίλα από ένα φάουλ, ούτε μισή γρατσουνιά. Ούτε καν ο Γιοχάνες ο Τίμαν, που την έφαγε γεμάτη στη μούρη από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο; Γερμανική κατασκευή, θα μου πείτε.
Αυτοί, λοιπόν, τα βάλανε κι εμάς βγάλανε. Έξω από το Ευρωμπάσκετ.
Τι μένει; Τι να μένει; Στο Βερολίνο οι Έλληνες δημοσιογράφοι, που τα έχουμε κλεισμένα και πληρωμένα όλα μέχρι τις 19/9. Γιατί εμείς ξέρουμε καλύτερα. Κι από πριν και κυρίως κατ’ όπιν εορτής. “Εορτής”; Αυτό κι αν είναι τραγική ειρωνεία.
Δε βαριέσαι, τι 13, τι 14 χρόνια χωρίς μετάλλιο. Ίσως την επόμενη φορά, το 2023. Α, είναι Παγκόσμιο Κύπελλο; Ω, να σου…
Photo credit: FIBA
Διαβάστε επίσης: