Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Θυμάστε τότε που ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε με 30 πόντους από τη Φενέρμπαχτσε; Πώς να μη θυμάστε, ούτε 15 ημέρες δεν πάνε από εκείνο το 107-77 στο Ulker Sports and Event Hall. Κι όμως, μοιάζει τόσο με μακρινή ανάμνηση. Τρεις νίκες στην Ευρωλίγκα, διαδοχικές για πρώτη φορά από το 2020, έκαναν τη δουλειά, τρεις διαδοχικές νίκες με τον συγκεκριμένο τρόπο, για την ακρίβεια.
- Στην παράταση επί της Βίρτους Μπολόνια (88-85) στο ΟΑΚΑ, επιστρέφοντας στο σκορ ακόμη και στο τελευταίο λεπτό
- Με κυριαρχικό μπάσκετ επί της Βιλερμπάν (77-58) επίσης στο ΟΑΚΑ, έχοντας διαρκώς το προβάδισμα ακόμη και +29
- Σε μία από τις μέχρι πρότινος τελευταίες απόρθητες έδρες, στη Zalgirio Arena (67-81), αντέχοντας ακόμη κι όταν το +19 έγινε μόλις +4
Πλέον ο Παναθηναϊκός είναι στο 5-6, μόλις μία νίκη μακριά από τη ζώνη των playoffs.
Έγινε ξανά ομάδα Final Four; Όχι, ωστόσο, η εικόνα που παρουσιάζει το τελευταίο 15ήμερο έχει επαναφέρει την αίσθηση της ομάδας, μαζί και το συναίσθημα της λαχτάρας πότε θα παίξει ξανά κι όχι της λαχτάρας που έπαιξε. Έχει λείψει αρκετά αυτό το συναίσθημα την εποχή 2020-σήμερα, γενικά τα ευχάριστα συναισθήματα σε επίπεδο Ευρωλίγκας. Αυτή είναι κι η μεγαλύτερη “νίκη” των τελευταίων ημερών.
Πλέον ο Παναθηναϊκός μπαίνει να παίξει και ξέρεις πως θα προσπαθήσει να παίξει κι όχι να αποτρέψει τον αντίπαλο να το κάνει και να νομίζει πως θα του είναι αρκετό.
- Με έναν Νέιτ Ουόλτερς που πόιντ γκαρντ ήλπιζε απλώς να του βγει και floor general του προέκυψε.
- Με έναν Ντουέιν Μπέικον που κλείνει στόματα, ιδίως εκείνων που, όχι μόνο τον έκριναν για τον χαρακτήρα του, έλεγαν πως δεν είναι παίκτης ομάδας.
- Με έναν Ντέρικ Ουίλιαμς -πιο κυριολεκτικά δε γίνεται η λέξη “έναν” λόγω της έλλειψης βάθους στη θέση “4”- που πρώτα σκέφτεται και μετά κάνει.
Θα σταματήσω εδώ τις αναφορές για να μη ματιάσω κανέναν, όπως έκανα με τον Μάριους Γκριγκόνις (οσφυαλγία) με τη διαρκή στήριξη που του δείχνω, την ώρα που άλλοι τον έχουν ξεχάσει, λες κι οι 20άρες θα συνεχίσουν να έρχονται με την ίδια ευστοχία από τους ίδιους παίκτες, πόσω μάλλον οι νίκες.
Να, είδατε; Με κάνατε να γκρινιάξω πάλι. Κι είχα υπολογίσει να μη το κάνω ούτε μετά από το αποτέλεσμα με τον Ολυμπιακό (5/12, 19:15/ΕΡΤ3) στο ΣΕΦ, ό,τι και να γίνει. Γιατί περισσότερο θα χαλαστώ αν -φτου, κακά- ηττηθεί στο επόμενο παιχνίδι στην Ευρωλίγκα, δηλαδή από την Αρμάνι Μιλάνο (8/12, 21:00/NOVASPORTS PRIME) στο ΟΑΚΑ, παρά στο συγκεκριμένο ντέρμπι στη Basket League.
Στην τελική, ο Ολυμπιακός παραμένει καλύτερη ομάδα, ο Παναθηναϊκός είναι σε καλύτερη φόρμα. Δεν είναι ντροπή να το παραδέχεται ακόμα κανείς, είναι η πραγματικότητα. Όπως πραγματικότητα είναι πως επιτέλους ξανά περιμένεις πώς και πώς να αρχίσει ένα παιχνίδι του Παναθηναϊκού, όχι πώς και πώς να τελειώσει.
ΥΓ. Μπορεί το rotation των 8,5 παικτών να μην αρκεί στον Παναθηναϊκό για να βγει, αρκεί, όμως, για να μη βγει νωρίς off ο Παναθηναϊκός από τη χρονιά. DNPs, λοιπόν, για κάποιους.
ΥΓ2. Ο Παναθηναϊκός είχε 12,8 λάθη μέσο στα πρώτα οχτώ παιχνίδια (2-6) στην Ευρωλίγκα και 9,7 (7+14+8) σε αυτό το σερί του 3-0, με +5:00 η μία νίκη κι όλες σε διαφορετική ταχύτητα παιχνιδιού.
ΥΓ3. Στις 18/12 ο τελικός του Μουντιάλ στο Κατάρ, στις 18/12 το All-Star Game του ΕΣΑΚΕ στο ΟΑΚΑ. Καλά θα πάει αυτό σε τηλεθέαση.