Του Νίκου Βαρλά / varlas@eurohoops.net
Παρότι το ματς τελείωσε σχετικά νωρίς, είπα να μην γράψω μπλογκ και να περιμένω τα επίσημα νέα της μαγνητικής του Πάτρικ Γιανγκ. Όπως αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά, πριν προκύψουν τα αποτελέσματα από το MRI, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος.
Ο Αμερικανός λίγο μετά τον τραυματισμό έδειξε να συνέρχεται, έκανε χαλαρό τρέξιμο πίσω από τη μια μπασκέτα και είπε πως είναι εντάξει και μπορεί να επιστρέψει στο παρκέ. Πρόλαβε να ρίξει και μια τάπα – ο αθεόφοβος – πριν καταλάβει πως δεν μπορεί να πατήσει καλά το αριστερό του πόδι και αντικατασταθεί ξανά.
Αυτή η φάση, η τάπα που έριξε με κομμένο το χιαστό είναι η τελευταία του Πάτρικ Γιανγκ για την φετινή σεζόν. Πόσο κρίμα; Ειλικρινά, δεν “χωνεύεται”. Πάντα μέσα στα πλαίσια του αθλητισμού όπου ποτέ μια ήττα ή ένας τέτοιος τραυματισμός δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως τραγωδία, το να συμβεί στο συγκεκριμένο παίκτη αυτός ο τραυματισμός, ήταν το χειρότερο δυνατό σενάριο.
“Εφιαλτικό” πραγματικά. Και όμως, συνέβη κι αυτό. Κλασικά, στον Ολυμπιακό. Ο παίκτης για τον οποίο έγινε η μεγαλύτερη μεταγραφική προσπάθεια του καλοκαιριού, το παιδί (γιατί στο χαρακτήρα παιδί είναι ακόμα) που μέσα σε ένα μήνα είχε επιδείξει τρομακτική βελτίωση και ανέβαζε επίπεδο την ομάδα σε πολλά κομμάτια του παιχνιδιού, τέθηκε νοκ – άουτ για όλη την σεζόν.
Τρομερά Hedge Out που έπνιγαν τον αντίπαλο, μπλοκ από παντού, εξωπραγματική ενέργεια και σιγά – σιγά φαινόταν πως μέσα από το σύστημα του Ολυμπιακού μπορούσε να εξελιχθεί σε “πυρηνικό όπλο” στην επίθεση.
Πάνω που ξεκινούσε, πάνω που άρχισε να δικαιώνει τους πανηγυρισμούς και τον καλοκαιρινό ενθουσιασμό. Αντικειμενικά και χωρίς καμία δόση υπερβολής, αγωνιστικά το πλήγμα είναι πολύ μεγάλο και διαφοροποιεί πολλά δεδομένα. Ο Ολυμπιακός δεν διαθέτει καμία άλλη επιλογή πέρα από το να συμφιλιωθεί με τη νέα παροιμιώδη ατυχία. Με το γεγονός ότι ένα τεράστιο κεφάλαιο μπαίνει στο συρτάρι για την φετινή σεζόν. Οι προτεραιότητες πλέον είναι δύο, κατά τη γνώμη μου, με τη σειρά που τις αναφέρω.
Να γίνουν όλες οι απαραίτητες διαδικασίες, για να υποβληθεί ο Πάτρικ Γιανγκ σε μια απόλυτα πετυχημένη επέμβαση και να δρομολογηθεί η αποθεραπεία του, με μοναδικό στόχο όταν ο Πάτρικ επιστρέψει – ανεξαρτήτως χρόνου – να είναι 100% υγιής με το αριστερό του πόδι ακόμα πιο δυνατό από ότι ήταν πριν την κακιά στιγμή. Μην ξεχνάμε πως έχει συμβόλαιο και για την επόμενη σεζόν. Είναι πολύ σοβαρό πρότζεκτ για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, μόλις 23 ετών, επέλεξε συνειδητά τον Ολυμπιακό το καλοκαίρι και η ομάδα θα τον στηρίξει, θα τον βοηθήσει και φαντάζομαι θα τον περιμένει για να προχωρήσουν μαζί, ξεπερνώντας τα τερτίπια της τύχης. Θα έχει μεγάλη αξία κάτι τέτοιο και με τη σωματοδομή και τα αθλητικά υπέρ – προσόντα που διαθέτει ο Γιανγκ, σίγουρα θα γυρίσει δυνατός και περισσότερο “πεινασμένος” από ποτέ.
Η δεύτερη προτεραιότητα είναι η προσπάθεια να καλυφθεί το κενό του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Πάρα πολύ δύσκολη αποστολή, ζόρικο εγχείρημα. Αν υπάρχει κάποιο καλό σε αυτή την υπόθεση, είναι πως ο Ολυμπιακός διαθέτει χρόνο για να κάνει σοβαρή έρευνα της παγκόσμιας αγοράς στους ψηλούς, να την “χτενίσει” και να καταλήξει.
Δεν έχει σημασία αν θα υπογράψει παίκτη σε 3 μέρες, σε μια εβδομάδα, ή δυο μέρες πριν ξεκινήσει το τοπ16. Το μόνο που μετράει είναι εκείνος που τελικά θα επιλεχθεί, να διαθέτει τέτοια αγωνιστική αξία, που ει δυνατόν, θα επαναφέρει τις προοπτικές του Ολυμπιακού για τη φετινή σεζόν (όταν προσαρμοστεί και αφομοιωθεί από το σύστημα της ομάδας) εκεί που ήταν πριν κολλήσει στο παρκέ του “Αντί Ιπεκτσί” το αριστερό πόδι του Πάτρικ Γιανγκ.
Υπάρχει η αγορά του ΝΒΑ με τους “κομμένους”, υπάρχει η Κίνα (όσοι παίζουν εκεί, όμως, έχουν πολύ μεγάλα συμβόλαια. Για αυτό, άλλωστε, πήγαν.) και φυσικά η αγορά της Ευρώπης. Στην οποία υφίστανται και περιπτώσεις παικτών που έχουν ευρωπαϊκή εμπειρία και ξέρουν τι εστί Ολυμπιακός.
Εδώ που φτάσαμε (από τη μια στιγμή στην άλλη) ίσως χρειαστεί να σπάσει και κάποιο συμβόλαιο. Έχουν αποδείξει, όμως, οι Αγγελόπουλοι πως υπό τέτοιες συνθήκες πεισμώνουν και θα λειτουργήσουν με γνώμονα να προστατέψουν το οικοδόμημα που έχτισαν το καλοκαίρι, με ξεκάθαρο στόχο να πάρουν ξανά το πρωτάθλημα και να δουν την ομάδα σε έκτο φάιναλ φορ τα τελευταία 8 χρόνια.
“Πλημμύρισε” η ψυχή
Ο τρόπος που κέρδισε ο Ολυμπιακός στην Πόλη, ήταν ξεσηκωτικός. Μια από τις νίκες που μένουν έντονα χαραγμένες στη μνήμη και το μυαλό κι ας μιλάμε για παιχνίδι κανονικής περιόδου. Που ως προς την “οικονομία” και εξέλιξη της σεζόν στην Ευρωλίγκα, με το νυν σύστημα μια νίκη στη πρώτη φάση δεν λέει απολύτως τίποτα.
Κι όμως, η συγκεκριμένη νίκη έχει πολύ μεγάλη αξία. Σε όλα τα επίπεδα. Ψυχολογικό, πνευματικό και πάνω από όλα αγωνιστικό.
Ο τρόπος που “γύρισε τούμπα” την κατάσταση ο Ολυμπιακός και βγήκε αλώβητος σοκάροντας την Εφές, χαλυβδώνει χαρακτήρα, ανεβάζει αυτόματα επίπεδο την πνευματική – συναισθηματική ομοιογένεια στα αποδυτήρια και το παρκέ, δημιουργεί μεγάλη εμπιστοσύνη μεταξύ των παικτών. Ο ένας πιστεύει πολύ περισσότερο στον άλλο και όλο αυτό γιγαντώνει τις δυνατότητες που έχει το σύνολο.
Στο αμιγώς αγωνιστικό και χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε στην εξίσωση το σοκ που έχει επέλθει τώρα με τον Γιανγκ, τα μηνύματα ήταν ηχηρά και ξεκάθαρα.
Ο Ντανιέλ Χάκετ αποδεικνύει πως διαθέτει τα χαρακτηριστικά και την στόφα που χρειαζόταν ο Ολυμπιακός σε αυτή την θέση. Είναι ξεκάθαρα ο MVP των νικητών με all around παιχνίδι. Από την μια έχεις τους 11 πόντους του μόλις με 6 σουτ, οι περισσότεροι εξ’ αυτών κρισιμότατοι και συνάμα τις 8 ασίστ χωρίς λάθος!
Από την άλλη έχεις το τσαγανό, το πάθος την αποφασιστικότητα, την ηγετικότητα που “έβγαλε”. Μαζι με αυτά… έβγαλε και πολλές καταπληκτικές άμυνες! Άμυνες που αφορούσαν την πίεση πάνω στη μπάλα, άμυνες που απαιτούσαν να “σπάσει” σκριν και να κυνηγήσει τον αντίπαλο, άμυνες μετά από αλλαγές στα σκριν, στις οποίες είχε υψομετρικό μειονέκτημα.
Η πληθωρικότητα και το πόσο πολυδιάστατη ήταν η παρουσία και η επιρροή του στην ανατροπή, αποτελούν αποδείξεις της αξίας του και εχέγγυα για το ρόλο που μπορεί να επωμιστεί και για όσα μπορεί να προσφέρει. Μια αντίδραση – εμφάνιση που λαμβάνει ακόμα μεγαλύτερη αξία, γιατί ήρθε με τον ίδιο να κρατάει την μπαγκέτα, χωρίς τον Βασίλη Σπανούλη στο παρκέ.
Ο Ιωάννης Παπαπέτρου δεν έκανε κάτι περισσότερο από τα… προσεχώς. Τον έχω σε πολύ μεγάλη εκτίμηση, επιμένω από τότε που ήταν μονίμως στα πιτς με τραυματισμούς και τον θεωρώ πολύ μεγάλο κεφάλαιο για τον Ολυμπιακό και το ελληνικό μπάσκετ. Όπως έχω γράψει δεν είναι μόνο η μπασκετική του προοπτική, αλλά ο συνδυασμός που δημιουργείται από αυτή και τον χαρακτήρα του. Το παλικάρι διαθέτει στόφα. Δεν καταλαβαίνει τίποτα, θέλει να πετύχει, γουστάρει τα δύσκολα έχει ήδη μπολιαστεί με το “μικρόβιο” του πρωταθλητισμού και του Refuse to Lose. Κάνει, άλλωστε και πολλή παρέα με τον Σπανούλη.
Ο Παπαπέτρου όπως εξελίχθηκε το ματς “πάρκαρε” στην θέση του πάουερ φόργουορντ και όσα δεν έγραψε η στατιστική, είναι αν όχι πιο σημαντικά, εξίσου σημαντικά και πιο δύσκολα, από τα μεγάλα καλάθια που έβαλε. Εκπληκτικός αμυντικά. Με όποιον κι αν βρέθηκε απέναντί του, ακόμα και με τον Ντέρικ Μπράουν που θεωρητικά έχε πλεονέκτημα, δεν μάσησε. Έβγαλε σωρεία δύσκολων αμυνών, έπαιξε καθοριστικές άμυνες σε γκαρντ, φόργουορντ, ακόμα και απέναντι σε σέντερ σε κάποιες φάσεις και βγήκε νικητής.
Πέρα από το τρίποντο που κράτησε ζωντανό τον Ολυμπιακό στην κανονική διάρκεια, πέτυχε το απίθανο καλάθι από το ποστ απ με το “χορευτικό” λει απ. Καλάθι σε δυσκολία και σημαντικότητα που περιμένεις να δεις από ένα πολύπειρο και όχι από ένα “λιονταράκι” που τώρα το πετάξανε στο “ζωολογικό κήπο” της Ευρωλίγκας!
Η μπασκετική ποιότητα και κλάση φάνηκε ακόμα περισσότερο για τους πιο μυημένους σε δυο δημιουργίες που έκανε από τη base line. Στην πιο κρίσιμη δε, που κατέληξε σε καλάθι του Χάντερ, έβγαλε και την “κραυγή του πολεμιστή”. Δύο πράγματα χρειάζεται ο Ιωάννης. Παιχνίδια στα πόδια του, εμπειρίες, παραστάσεις και φυσικά υγεία.
Τα νέα ήταν καλά και από τον Ντι Τζέι Στρόμπερι. Δεν “έβγαλε μάτια” όπως ο Χάκετ, αλλά βοήθησε πάρα πολύ. Στο ξεκίνημα σκόραρε τόσο από μακριά, όσο και εκμεταλλευόμενος close out επιθέσεις του Ολυμπιακού και υποστήριξε άριστα το τρικ του Σφαιρόπουλου να “χτυπήσει” στο ποστ τον Ερτέλ με τον Μάντζαρη, στις πρώτες επιθετικές κατοχές του ματς.
Όσο για το Λοτζέσκι, μερικές φορές στις μέτριες βραδιές καταλαβαίνεις πως ένας παίκτης έχει αλλάξει επίπεδο. Μέχρι να φτάσουμε στη παράταση, ελάχιστα πράγματα του είχαν βγει. Μόλις προέκυψε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης – που σημαίνει Instant Score εδώ και τώρα χωρίς τον Πρίντεζη στο χαμηλό ποστ για να δημιουργεί και να παράγει σκορ – κόλλησε τα δύο μεγάλα σουτ.
Πήρε 7 ριμπάουντ, συνέβαλε τα μέγιστα στη δημιουργία (5 ασίστ), έβγαλε ενέργεια στην άμυνα, που ιδίως την πρώτη του σεζόν στον Ολυμπιακό δεν την βλέπαμε. Ο Ματ έχει αλλάξει επίπεδο στην άμυνα και γενικά σε όλες τις σημαντικές δουλειές πάνω στο παρκέ πέραν του σκοραρίσματος. Δεν είναι πια μόνο ένας σπουδαίος υποστηρικτής της επίθεσης, “ελεύθερος σκοπευτής” τοποθετημένος στην αδύναμη πλευρά της άμυνας. Είναι ένας σπουδαίος παίκτης.
Ο Αθηναίου στα 12 λεπτά που έμεινε στο παρκέ, απέδειξε πως είναι πνευματικά έτοιμος για το ρόλο του “καμικάζι” στο ροτέισον της περιφέρειας.
Όσο για τον Χάντερ, απλά επιβεβαίωσε πως όσα έκανε πέρυσι σε σταθερή βάση δεν ήταν δίκην “φωτοβολίδας”. Εξαιρετικά τελειώματα, προσπάθεια στο ριμπάουντ, δεκάδες αποτελεσματικές δυναμικές εξόδους, το νούμερο ένα στοιχείο της αμυντικής φιλοσοφίας του Ολυμπιακού. Που με το δίδυμο Χάντερ – Γιανγκ, μπορούσε με το πέρας του χρόνου να παρουσιαστεί σε “εξωγήινα” για τα ευρωπαϊκά δεδομένα επίπδα. Δυστυχώς, όμως…
Για τον Πρίντεζη δεν χρειάζονται πολλά. Από ένα σημείο κι έπειτα, η άμυνα προσαρμοσμένη πάνω του. Ε, και? Σε λιγότερο από 23 λεπτά 17 πόντοι με πολύ καλά ποσοστά. Κάποια από τα καλάθια του μας φαίνονται εύκολα επειδή έχουμε συνηθίσει τις κινήσεις του. Πιστέψτε, με είναι πολύ δύσκολα και απαιτούν μέγιστη κλάση.
Ο Αγραβάνης στα λίγα λεπτά που έπαιξε ήταν εντός πνεύματος στην επίθεση, αλλά έχασε πολλές άμυνες και για αυτό δεν χρησιμοποιήθηκε περισσότερο. Ο Μάντζαρης προσέφερε σημαντικά στο ξεκίνημα με τα ποστ απ του, αλλά στη συνέχεια δεν απείλησε, δεν δημιούργησε και επίσης ο Βαγγέλης είχε πολλά προβλήματα στην άμυνα με τον Τζέισον Γκρέιντζερ. Εντάξει, δεν είναι ο μοναδικός. Ο Ουρουγουανός είναι “σφαίρα” και όσο βελτιώνεται και στο περιφερειακό σουτ, δεν αντιμετωπίζεται εύκολα.
Η “ιστορία” και το μείγμα…
Η ιστορία της αναμέτρησης σε μορφή περίληψης, έχει ως εξής διαχωρισμένη σε τρία κομμάτια. Ο Ολυμπιακός ξεκινάει με “διαστημική” άμυνα, τον Γιανγκ να ταπώνει όποιον τολμάει να μπει στη ρακέτα και με τα Hedge out του Ολυμπιακού να είναι σεμιναριακού επιπέδου και… άνω. Μιλάμε για απίστευτη άμυνα. Ακόμα και όταν ο χειριστής της μπάλας κατάφερνε να περάσει πάσα απευλευθέρωσης (με την άμυνα του Ολυμπιακού να έχει ήδη χαλάσει τις αποστάσεις και την ισορροπία της επίθεσης) οι περιστροφές και ο συγχρονισμός των παικτών ήταν τέλειος. Με συνέπεια ο ψηλός του Ολυμπιακού να προλαβαίνει να επιστρέφει στη θέση του μετά το Hedge Out και την Εφές να μην μπορεί να δημιουργήσει κανένα ρήγμα, 15-17” μετά την έναρξη των επιθέσεών της. Απόλυτος εγκλωβισμός.
Στην επίθεση η ομάδα είχε σωστές επιλογές, επέδειξε βελτίωση σε ελεγχόμενο τρανζίσιον παιχνίδι, πάντα προϊόν της άμυνας και χωρίς καν να χρειαστεί να σκοράρει πολύ από την περιφέρεια, πήγε στο +15 (15-30) στα μέσα του δεύτερου δεκαλέπτου.
Μετά, έρχεται το δεύτερο κομμάτι που ανήκει ολοκληρωτικά στην Εφές, με κλειδί τον οίστρο του Τζέισον Γκρέιντζερ. Τι συνέβη εκεί; Πρώτον, ο Ντούντα εμπιστεύτηκε αποκλειστικά τους καλούς σουτέρ, τους τοποθέτησε στα “φτερά” και επιχείρησε να ανοίξει το γήπεδο. Τα κατάφερε για δύο λόγους. Πρώτον, μπήκαν 2-3 μακρινά σουτ και πάνω από όλα σταμάτησε να είναι τόσο αποτελεσματική η αμυντική τακτική του Ολυμπιακού.
Ο Γιανγκ ξέρετε, ο Χάντερ έπρεπε να παίρνει ανάσες, προερχόμενος από τραυματισμό (είτε μοιραία δεν είχε τα ίδια τρεξίματα και ανάσες) και ο Αγραβάνης ως “5” δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί σε αυτό το στιλ άμυνας. Δημιουργήθηκαν ρήγματα, προέκυψαν ανοιχτά σουτ και κάποιες Close Out επιθέσεις της Εφές με την άμυνα του Ολυμπιακού σε ανισορροπία και σε όλα αυτά προσθέστε και την “απογείωση” του Γκρέιντζερ.
Οι κόκκινοι είναι μια ομάδα που σχεδόν κατά κανόνα, λειτουργούν καλά στην επίθεση όταν έχουν τον έλεγχο στην άμυνα. Συνήθως όταν δέχονται πόντους σε συνεχόμενες κατοχές του αντιπάλου, παρουσιάζουν πτώση σε όλους τους επιθετικούς δείκτες. Αυτό έγινε, λοιπόν, από το 15′ ως το 35′.
Η ίδια ομάδα που πέτυχε με “αίμα” 15 πόντους σε 15 λεπτά, σκόραρε 57(!) στα επόμενα 20! Τους 25 από αυτούς με τον Τζέισον Γκρέιντζερ. Με ένα επί μέρους 57-31, το 15-30 “μεταμορφώθηκε” σε 72-61 στο 35′.
Πάμε στο τρίτο κομμάτι, το πιο όμορφο και συναρπαστικό. Ο Σφαιρόπουλος διαχειρίστηκε σωστά την κατάσταση και πήγε σε μια πεντάδα που θα μπορούσε να βγάλει διαδοχικές άμυνες. Με το -11 διαμορφωμένο πέντα λεπτά πριν το τέλος, απλά δεν γινόταν να ρίξει την ζαριά με διαφορετικό τρόπο.
Χάκετ, Στρόμπερι σταθερά μέσα, ο αρχηγός έξω, κοντά σχήματα κατά κανόνα και ό,τι γίνει ας γίνει. Αυτό που έγινε είναι πως ο Ολυμπιακός βρέθηκε όπως είπαμε στο -11 στο 35′, στο -9, 100 δευτερόλεπτα πριν το τέλος και στο -7, 69” πριν το τέλος κι, όμως, το γύρισε!!
Κι αν είχε βάλει την δεύτερη βολή ο Στρόμπερι, θα είχε νικήσει χωρίς καν να χρειαστεί παράταση! Όλοι όσοι ήταν στο παρκέ και κυρίως οι νεοφερμένοι έβγαλαν τρομερή αυταπάρηση στην άμυνα, η Εφές βλέποντας πως δεν μπορεί να “χτυπήσει” στοχευμένα ακούμπησε τη μπάλα στα ικανά, αλλά τρελούτσικα χέρια του Ερτέλ, μπήκαν και κάποια σουτ (πως θα γινόταν αλλιώς) και η ανατροπή έγινε!
Καλύτερα που δεν την έβαλε την βολή ο Στρόμπερι. Για ένα απλό λόγο. Το είχα τεράστια απορία να δω πως θα μπορέσει ο Ολυμπιακός να βάλει… γκολ στην παράταση ΧΩΡΙΣ τον Πρίντεζη, που “θυσίασε” το 5ο φάουλ, για να δώσει “ζωή” στην ομάδα του.
Μέχρι τότε, όσο ήταν μέσα ο υπαρχηγός, η εντολή ήταν να πηγαίνει συστηματικά η μπάλα στον χαμηλό ποστ, με τον Πρίντεζη να “τρώει ξύλο”, αλλά τις περισσότερες φορές να βρίσκει τρόπο να σκοράρει.
Κι, όμως! Με αυτό το χαμηλό σχήμα – καμικάζι, ο Ολυμπιακός δεν πτοήθηκε ούτε από τα τρίποντα του αντιπάλου. Απάντησε δύο φορές με το ίδιο νόμισμα (μεγάλη η χάρη του Ματ), βρήκε μεγάλο σουτ και από τον Αθηναίου και τελικά ολοκλήρωσε μια άνευ (μπασκετικής) λογικής ανατροπή με ένα σχήμα που για κάποια δευτερόλεπτα που τελικά έφεραν την νίκη, είχε τον Παπαπέτρου στο “5”!
Αυτός έβαλε το πιο κρίσιμο καλάθι με βιρτουόζικο τρόπο, ο Χάκετ έβγαλε την επόμενη άμυνα και ο Στρόμπερι “κλείδωσε” μια νίκη που η μπασκετική Ευρώπη την ονομάζει: Olympiacos signature Win. Ή Olympiacos‘ way.
Σοβαρολογώ. Με όσα έχουν γίνει την τελευταία τετραετία, τέτοιες νίκες, προϊόντα “παλαβών” ανατροπών, οι μπασκετικοί στην Ευρώπη τις χαρακτηρίζουν πλέον ως νίκες αλά Ολυμπιακός. Με τον Σπανούλη στο πάγκο από το 35′, τον Γιανγκ λαβωμένο και τον Πρίντεζη εκτός στη παράταση.
Το ωραίο, είναι πως αυτό το Far West τελευταίο εξάλεπτο (αν προσθέσουμε και το τελευταίο λεπτό της κανονικής διάρκειας) και την νίκη με φοβερή ανατροπή, δεν την έκανε άλλη ομάδα. Ήταν ξανά έργο του συνήθους ύποπτου στην Ευρωλίγκα!
Που δικαιώνεται ο κόουτς
Πάμε να δικαιολογήσω και την λέξη μείγμα στον μεσότιτλο της ανάλυσης του αγώνα. Σε δύσκολες συνθήκες, υπό καθεστώς πίεσης και με τον Ολυμπιακό στα σχοινιά, φάνηκαν κάποια πράγματα που δικαιώνουν όσα έχει στο μυαλό του ο Γιάννης Σφαιρόπουλος.
Το ένα και προφανές πως με τους Χάκετ και Στρόμπερι στο ρόστερ, υπάρχει η πολυτέλεια για πολλούς συνδυασμούς κοντών σχημάτων, που αμυντικά μειονεκτούν πολύ λιγότερο στην πράξη από ότι στη θεωρία και στην επίθεση μπορούν να αποδειχτούν ευέλικτα και ευεργετηικά, σε σχέση και εξάρτηση με το ποιοι βρίσκονται στο “4” και στο “5”.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή τόσο ο Χάκετ, όσο και ο Στρόμπερι μπορούν εύκολα να μαρκάρουν σε οποιαδήποτε θέση από το “1” ως το “3”. Μεγάλη πολυτέλεια. Που δίνει την δυνατότητα να μετατοπίζεται για περισσότερο χρόνο στην θέση του πάουερ φόργουορντ ο Ιωάννης Παπαπέτρου. Με εξαιρετική επιτυχία όπως είδαμε στην Πόλη και δεν ήταν η πρώτη φορά μέσα στην σεζόν.
Αυτόματα, όταν ο “Παπ” γίνεται ταίρι του Πρίντεζη στο “4”, προκύπτει για τον Αγραβάνη ο παλιός περσινός του ρόλος, ως πασπαρτού, περισσότερο ως εξτρά λύση στο “5”.
Αυτές οι εσωτερικές διεργασίες και οι μετακινήσεις στο ροτέισον, έχουν ήδη καταγραφεί αρκετές φορές φέτος. Δεδομένου, λοιπόν, ότι στο “3” δεσπόζει ο Λοτζέσκι, το να παίζει πολύ στο “4” ο Παπαπέτρου δεν μοιάζει πια με λύση ανάγκης, αλλά με εύστοχη εναλλακτική στον καλοκαιρινό σχεδιασμό.
Το δεύτερο που θέλω να καταθέσω είναι το εξής. “Δημιουργία δεν υπάρχει μόνο από το πικ εν ρολ”, είπε πρόσφατα ο Σφαιρόπουλος, που έκανε μια κάπως τολμηρή δήλωση. Υποστήριξε πως ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος στη δημιουργία σε σχέση με πέρυσι. Ακόμα είναι νωρίς να κριθεί, πόσο μάλλον μετά το μέγα σοκ με Γιανγκ.
Έχει βάση, όμως, αυτό που λέει, όπως το αντιλαμβάνεται ο ίδιος. Ξεκινάμε από το ότι φυσικά και δεν υπάρχει δημιουργία μόνο από το πικ εν ρολ. Δημιουργία στο μπάσκετ γίνεται και από το ποστ. Φέτος, βλέπουμε πως ο Ολυμπιακός επιδιώκει να δημιουργεί από όλες ανεξαιρέτως τις θέσεις. Δημιουργία στο μπάσκετ πλέον σωστά λογίζεται ακόμα και οι κινήσεις που κάνουν οι παίκτες στο χώρο για να υποδεχτούν εκείνοι τη μπάλα.
Σε αυτό το κομμάτι, όντως, μπορεί να αποβεί καλύτερος ο Ολυμπιακός. Στις ΗΠΑ πολλοί ειδικοί απομονώνουν φάσεις και υποστηρίζουν πως ο πραγματικός δημιουργός δεν είναι αυτός που πάσαρε στατικά (και χρεώνεται την ασίστ), αλλά ο συμπαίκτης του που έκοψε έξυπνα στο χώρο και δημιούργησε την προϋπόθεση για το εύκολο καλάθι!
Μην ξεχνάμε πως στα τελευταία παιχνίδια βλέπαμε (πονάει η αναφορά) τον Γιανγκ να φτιάχνει και να τελειώνει ο ίδιος φάσεις για τον εαυτό του. Κάτι που το κάνει αρκετά συχνά και ο Χάντερ. Ο Παπαπέτρου, όπως αποδεικνύει, επίσης. Ο Μάντζαρης το βάζει στο παιχνίδι του. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε την δημιουργία του Στρόμπερι που ακόμα δεν έχει αναδυθεί σταθερά στον αφρό (παρά μόνο όταν βρίσκει την άμυνα σε ανισορροπία και τρυπάει σε Close Out καταστάσεις) και τον δημιουργό Χάκετ που απολαμβάνουμε τις δύο τελευταίες εβδομάδες; Για αυτό, λέω, σε πρώτη φάση φαίνεται να έχει δίκιο ο Σφαιρόπουλος, αλλά πρέπει να δούμε τις νέες ισορροπίες και δεδομένα στην μετά Γιανγκ εποχή.
Το λέω και δεν μπορώ να το πιστέψω ακόμα…
Τι ήταν αυτό το πράγμα πάλι. Δυστυχώς, τις μέρες της Ευρωλίγκας έχω τόση δουλειά με το σάιτ που δεν μπορώ να ευχαριστηθώ τα παιχνίδια, ούτε να τα δω προσηλωμένος καλά – καλά. Κάτι η απεργία, κάτι η τρελή εξέλιξη με συνεπήρε η ανατροπή του Ολυμπιακού και πραγματικά το χάρηκα στο τέλος!
Χαμογέλασα, γέλασα, αναρωτιόμουν πως το έκανε πάλι ο Ολυμπιακός. Μου ανέβηκε η διάθεση.
Που κόπηκε… μαχαίρι όταν έμαθα τα αποτελέσματα της μαγνητικής του Γιανγκ.
Σαν να έχεις κάνει έξοδο για ποτό με τους φίλους σου. Περνάς συναρπαστικά, κατακτάς το “λάφυρο” για το οποίο έπαιζες όλο το βράδυ στις… καθυστερήσεις και γυρνάς σπίτι μέσα στη καλή χαρά, γεμάτος ενθουσιασμό για το βράδυ που πέρασες και την προοπτική που ανοίγεται μπροστά σου.
Ε, εκεί πάνω στα μέλια, την αισιοδοξία και την αδρεναλίνη του ενθουσιασμού, μπαμ, σου σκάει ατύχημα στο δρόμο. Κόβονται τα χαμόγελα, η χαρά, η αδημονία, ο ενθουσιασμός, τα… πόδια, όλα.
Κάπως έτσι ήρθε η απότομη μετάβαση.
Η ζωή συνεχίζεται. Αυτός ο νόμος διέπει πέρα από τη ζωή και το μπάσκετ. Το πλήγμα, ας μην κρυβόμαστε, είναι τεράστιο.
Το ίδιο ισχύει, όμως, για το ειδικό βάρος, την δυναμική, τα επιτεύγματα του Ολυμπιακού όλα τα τελευταία χρόνια. Δεν θα σκύψει κανείς το κεφάλι στην ομάδα. Ίσα – ίσα θα το σηκώσουν όλοι με πείσμα και πλέον θα κοιτάζουν σε δύο πλευρές. Τον στόχο και τον Πάτρικ. Που τους δίνει το πιο μεγάλο έξτρα κίνητρο, που θα μπορούσε να προκύψει. Να τα καταφέρουν – και – χωρίς αυτόν και να του αφιερώσουν την επιτυχία. Τις πιο μεγάλες αντοχές και δυνάμεις, τις ανακαλύπτουμε όταν η ζωή μας στήνει στο στοίχο.
Πολλές φορές, το ίδιο συμβαίνει και στο μπάσκετ. Οι ομάδες γιγαντώνονται και εμφανίζουν δυνάμεις και αρετές πέραν του αναμενόμενου, όταν όλα μοιάζουν να είναι εναντίον τους.
Τις τελευταίες σεζόν ποια ομάδα έχει καταρρίψει περισσότερες φορές από όλες τις άλλες, την λογική στην Ευρωλίγκα;
Ποια ομάδα έχει πληγεί με τους περισσότερους τραυματισμούς καθοριστικών παικτών όχι για ένα δύο ή τρεις μήνες, αλλά για ολόκληρες σεζόν, ακόμα και… ολόκληρες καριέρες την τελευταία δεκαετία;;;
Ποια ομάδα χωρίς τρεις Starter μπορούσε να ανατρέψει και να κερδίσει το παιχνίδι με την Εφές στη παράταση και μετά από λίγο να φάει τέτοια “κεραμίδα ατυχίας” που επηρεάζει μια ολόκληρη σεζόν, στο κεφάλι;
Σε όλες τις ερωτήσεις μου, η απάντηση είναι ίδια.
Μόνο ο O(n)lympiacos
ΥΓ1. Η έρευνα αγοράς έχει ξεκινήσει και από ότι βλέπω ο κόσμος ήδη άρχισε να βιάζεται. Η ομάδα όχι, ξέρει πως η απόφαση είναι πολύ κρίσιμη και αναλύονται πολλά δεδομένα αυτή την στιγμή.
ΥΓ3. Στο Eurohoops και συγκεκριμένα στο Game Center στη κορυφή της Homepage μπορείτε να παρακολουθείτε όλους τους αγώνες της Ευρωλίγκας με Live και Play by Play. Τις βαθμολογίες, στατιστικά τωρινά και αρχείου για τις ομάδες, τους παίκτες, ότι θελήσετε.
ΥΓ4. Οι εξελίξεις δεν άφησαν χώρο, χρόνο και διάθεση για ανάλυση στα πολύ μεγάλα γεγονότα που εξελίσσονται με ταχύτητα τις τελευταίες μέρες στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Κρατήστε πως η Ευρωλίγκα πέτυχε μια πρώτη κρίσιμη νίκη απέναντι στι ΦΙΜΠΑ με την υπογραφή των 10 ομάδων. Που πολύ σύντομα η λογική λέει πως θα γίνουν 11, αφού ο Παναθηναϊκός ξέρει πια ότι είναι όχι απλά δύσκολο, αλλά μέγα ρίσκο (οικονομικό και αγωνιστικό), να μην ακολουθήσει. Έχουν να γίνουν ακόμα πολλά και το μεγάλο ερώτημα, πλέον, είναι η αντίδραση της ΦΙΜΠΑ. Θα προσπαθήσει απλά να κάνει την δική της διοργάνωση μαζεύοντας τους απανταχού δυσαρεστημένους που δεν βρίσκουν σταθερή θέση στη νέα Ερωλίγκα των 16 ομάδων ή θα εκμεταλλευτεί τον θεσμικό ρόλο της, θα το πάει στα άκρα και θα υπάρξει κίνδυνος να τιναχθούν όλα στον αέρα;
ΥΓ5. Αν επικρατήσει ο εγωισμός του Μπάουμαν, τότε τα πράγματα μπορούν να γίνουν πραγματικά επικίνδυνα. Το θέμα είναι πως μια τέτοια διαχείρηση από πλευράς του (αποκλεισμοί και τιμωρίες από εγχώριες λίγκες και τουρνουά ΦΙΜΠΑ) με τα σημερινά δεδομένα, ίσως πλήξει μακροπρόθεσμα περισσότερο την ίδια την παγκόσμια ομοσπονδία και τις διοργανώσεις που τελεί υπό την αιγίδα της, παρά την Ευρωλίγκα.
ΥΓ7. Όσα και να περνάμε σε αυτή τη ζωή, μόνο ένα πράγμα μπορεί να μας σταματήσει από το να παλεύουμε καθημερινά. Το να μην έχουμε υγεία. Το πολυτιμότερο αγαθό, μαζί με την αγάπη, έτη φωτός πιο σημαντικά από τα “αγαθά” της ύλης.