Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
“Γιατί; Καμία ομάδα δεν κέρδισε τίποτε από τον Ιούλιο”, ίσως πεταχτεί κάποιος να σας πει. “Γιατί; Μιλάμε για μία ομάδα με δέκα και βάλε νέους παίκτες και νέο προπονητή”, ίσως προσθέσει. Αν συμβεί αυτό τότε μόνο ένα πράγμα μπορείτε να κάνετε κι είναι να πατήσετε το “mute”. Δεν υποστηρίζετε την ίδια ομάδα με αυτόν που θα σας πει έτσι. Ακόμη χειρότερα, δεν υποστηρίζετε το ίδιο ακόμη κι αν υποστηρίζετε την ίδια ομάδα, αν βγάζει νόημα αυτό. Αμφότεροι, πάντως, αρνούνται να αντιληφθούν τι στιγμή, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Ο Παναθηναϊκός γκρέμιζε επί τρία χρόνια. Γκρέμιζε ακόμη κι όταν έχτιζε, έδινε μία και τα έριχνε όλα κάτω μονομιάς. Δεν είναι πως κατέκτησε μόλις τρεις από τους εννιά τίτλους στην Ελλάδα (Πρωτάθλημα, Κύπελλο και Super Cup το 2021), κανέναν από την επιστροφή του “αιωνίου” αντιπάλου στη διεκδικήσή τους και καταποντίστηκε στην Ευρωλίγκα (16η θέση το 2021, 13η σε σύνολο 15 ομάδων το 2022 και 17η θέση το 2023). Τα υλικά αγαθά ήταν το τελευταίο πράγμα. Η απώλεια των πνευματικών αγαθών στοίχισε όσο τίποτε άλλο με αποκορύφωμα ό,τι έγινε στο τελευταίο παιχνίδι τη χρονιά που ολοκληρώθηκε.
Δεν υπήρχε η προσμονή για το επόμενο παιχνίδι παρά μόνο συμβιβασμός με εφήμερες επιτυχίες, που, όμως, ήταν όλο και λιγότερες. Όπως λιγότερος ήταν διαρκώς κι ο κόσμος στο ΟΑΚΑ, μέχρι που στο τέλος δεν έμεινε κανείς χωρίς καν το παιχνίδι να έχει τελειώσει ακόμα.
Πλέον η λαχτάρα για να δει κανείς τον Παναθηναϊκό από κοντά από το πρώτο κιόλας παιχνίδι είναι τόση που δεν περιγράφεται με λέξεις. Δε χρειάζεται καν να είναι ο ημιτελικός του Super Cup (30/9) στο ΚΓ Καλλιθέας Ρόδου και κατ’ επέκταση ένας πιθανός τελικός με τον Ολυμπιακό (1/10), δε χρειαζόταν καν να προκύψει ντέρμπι “αιωνίων” στο ΟΑΚΑ στην πρεμιέρα της Ευρωλίγκας (6/10), τα παιχνίδια προετοιμασίας στο τουρνουά “Παύλος Γιαννακόπουλος” (23-24/9) φτάνουν και περισσεύουν. Καθόλου τυχαίο πως αποκτήθηκαν παίκτες με κινήσεις βγαλμένες από τη δική του εποχή. Από τη “βόμβα της δεκαετίας” με τον Κώστα Σλούκα μέχρι το νέο “μπαμ” με τον Χουάντσο Ερνανγκόμεθ.
Μαζί με τη συμφωνία για την παραχώρηση του ΟΑΚΑ για τα επόμενα 49 χρόνια, που ήταν η απαρχή, είναι και μία από τις “νίκες” του Δημήτρη Γιαννακόπουλου μία προσπάθεια να ρεφάρει για όλες τις “ήττες” από εκείνη τη συνέντευξη Τύπου το καλοκαίρι του 2020. Κι ήταν πολλές. Αλλά πότε ήταν εύκολη για τον οποιονδήποτε η αναγνώριση των λαθών του για να γίνει τώρα για τον ίδιο. Κάλλιο αργά παρά αργότερα ή ποτέ.
Όπως και να έχει, όντως είναι “καλό καλοκαίρι” για όλους τους φίλους του Παναθηναϊκού. Μακάρι να ακολουθήσει και καλή χρονιά. Μέχρι να ακουστεί ξανά έστω ένα “We are the Champions […]”. Μέχρι να ακουστεί ξανά πως “Σύλλογος μεγάλος δεν υπάρχει άλλος […]” και να μην είναι απλώς “κασέτα”. Μέχρι τότε αρκεί η μελωδία της ευτυχίας πως ο Παναθηναϊκός επιστρέφει!
ΥΓ. Είχα (πρώτη) άδεια και πλατσούριζα στη θάλασσα όταν ανακοινώθηκε ο Κώστας Σλούκας κι άκουγα μέσα από το νερό τις ειδοποιήσεις να έρχονται η μία μετά από την άλλη στο κινητό τηλέφωνο και να μου ζητούν από τη δουλειά να γράψω blog. Ευχαριστώ την ΚΑΕ για την ξεγνοιασιά που θα έχω από την Κυριακή (30/7) στο υπόλοιπο της άδειάς μου.
ΥΓ2. Σόι να ήμασταν δε θα είχα γράψει τόσα για τον Μάριους Γκριγκόνις την περασμένη χρονιά και την πίστη που του είχα/έχω παρόλες τις δυσκολίες που (του) παρουσιάστηκαν. Ας είναι το εσωτερικό “μπαμ” του Παναθηναϊκού, αφού οδεύει προς παραμονή ως ορίζει το υπόλοιπο (κλειστού) συμβολαίου έναντι €850.000.
Διαβάστε επίσης: