Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
“Αν μου λέγατε πως θα παίζαμε Game 5 στο ΟΑΚΑ, ανεξαρτήτως αντιπάλου, αισθάνομαι πως θα το κερδίζαμε”. Τάδε έφη Τζέριαν Γκραντ στην τηλεόραση της Ευρωλίγκας αμέσως μετά από τη νίκη-πρόκριση επί της Αναντολού Εφές (75-67).
Θα αισθανόταν το ίδιο αν του έλεγαν πως…
- Ο Κέντρικ Ναν θα σούταρε 4/16 εντός παιδιάς και θα είχε αποβληθεί με 5 φάουλ στα -1:22;
- Ο Κώστας Σλούκας θα σούταρε 0/5 εντός παιδιάς και κάποια στιγμή στην τέταρτη περίοδο δε θα ήταν ούτε αυτός στο παρκέ, ούτε ο “K-Nunn”, προκειμένου να υπάρχει κάποιος να “κουβαλήσει”;
- Ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ θα σούταρε 1/5 εντός παιδιάς και δε θα έπαιζε ξανά μετά από το 29′;
- Ο Ομέρ Γιουρτσεβέν θα ήταν ξανά τόσο αρνητικός που ο Εργκίν Αταμάν θα αναγκαζόταν να χρησιμοποιήσει τον Τίμπορ Πλάις για πρώτη φορά στη σειρά, έστω για λίγο;
- Ο Λορένζο Μπράουν θα κατέγραφε το πρώτο του “DNP” στη σειρά;
- Ο Ιωάννης Παπαπέτρου δε θα επέστρεφε ούτε τώρα στη δράση από τις 21/3;
Όλα αυτά με την Αναντολού Εφές να έχει επιστρέψει από διαφορά 23 πόντων στο 15′ (36-13) έως και στους 3 στο 29′ (47-44);
Κι όμως!
Γιατί; Γιατί έφτιαξε ομάδα που νικά και -επ, τι νομίζατε πως θα έγραφα;- τον κακό του εαυτό στην επίθεση.
Ο Παναθηναϊκός μπήκε στα playoffs ως η καλύτερη επίθεση με 88,4 πόντους κι η Αναντολού Εφές με 86,8 και το “σκορ” στα πρώτα τέσσερα παιχνίδια ήταν 81,5-81. Αν κατέβηκε στους 75 στο Game 5, τους 28 διά χειρός Τσέντι Οσμάν σε μία ονειρώδη εμφάνιση, φρόντισε να κατεβάσει την τουρκική ομάδα στους μόλις 67.
Χρειάστηκε ένταση στην άμυνα ανάλογη της έντασης των επευφημιών από την εξέδρα. Μπορεί τα πρώτα τέσσερα παιχνίδια να εμπεριείχαν δύο breaks (G2 & G3), ωστόσο, είναι στο Game 5 που το πλεονέκτημα έδρας παίζει ρόλο περισσότερο από ποτέ. Δεν είναι τυχαίο πως η έδρα έχει “μιλήσει” σε 21 από τα 23 Game 5s από το 2009 μέχρι σήμερα.
Το hustle, όπως λένε στο… Αμέρικα, δεν ήταν αποκλειστικά θέμα στην άμυνα, χαρακτήρισε και την επίθεση όταν τα σουτ σταμάτησαν να μπαίνουν. Ο Παναθηναϊκός “κατέβασε” 18 επιθετικά ριμπάουντ, τα 11 στο δεύτερο ημίχρονο. Ελάχιστα έγιναν πόντοι, αφού αρκετά ήταν διαδοχικά, μάλιστα ο Παναθηναϊκός σκόραρε λιγότερους πόντους από δεύτερες επιθέσεις από ό,τι η Εφές (9-15 από 18-11 αντιστοίχως), ωστόσο, ακόμη κι αυτό αρκεί κάποιες φορές. Κάθε επιθετικό ριμπάουντ είναι εκνευρισμός για την άμυνα.
“Η επίθεση κόβει εισιτήρια, η άμυνα δίνει τίτλους”, λένε.
Προς το παρόν έδωσε την πρόκριση στον Παναθηναϊκό στο Final Four (23-25/5) της Ευρωλίγκας, όπου (τον) περίμενε προ πολλού η Φενέρμπαχτσε, όπως το 2024.
Θα τα χάσουν και τότε ο Κέντρικ Ναν, ο Κώστας Σλούκας κι ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ; Δε θα σημειώσει ξανά career-high ο Τσεντί Οσμάν; Δε θα είναι ξανά clutch ο Τζέριαν Γκραντ; Θα “δαγκώσουν” όλοι μαζί στην άμυνα. Ίσως κι ο Ματίας Λεσόρ ξανά!
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
ΥΓ. Το κείμενο είχε δημοσιευτεί αρχικά με τίτλο “Προσοχή! Δαγκώνουν”, αλλά άλλαξα γρήγορα γνώμη. Είχα σκεφτεί και “Δεν Etihad, πέτυχαν!”, οπότε το γράφω τώρα για να μη το κρατάω άλλο μέσα μου.