Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Με τον Ολυμπιακό από το 2000 κι έπειτα έχω ταξιδέψει σε πολλά μέρη και έχω βιώσει όλο το φάσμα των συναισθημάτων. Ενθουσιασμό, αδημονία, χαρά, λύπη, θλίψη, ευτυχία. Η ομάδα όλα αυτά τα χρόνια έχει περάσει από διάφορες φάσεις.
Μακράν η χειρότερη ήταν όταν ο Σωκράτης Κόκκαλης αποστασιοποιήθηκε από το τμήμα και εκείνο πορεύτηκε ουσιαστικά χωρίς ηγέτη – οικονομικά και πνευματικά – για δύο περίπου χρόνια. Ήταν η εποχή που το μέγεθος, το ειδικό βάρος και η αίγλη του τμήματος συρρικνώθηκαν, συγκριτικά με τη “χρυσή πενταετία” που κατακτήθηκαν οι 8 τίτλοι. Πέντε πρωταθλήματα, δύο κύπελλα και το Ευρωπαϊκό της Ρώμης με παρουσία σε 2 τελικούς τα προηγούμενα χρόνια.
Το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ σε λαϊκή απήχηση. Όλοι το ξέρουμε. Όπερ σημαίνει πολύ λιγότερα έσοδα, πολύ λιγότερος κόσμος να ασχολείται ενεργά και να στηρίζει οικονομικά. Στη περίπτωση του μπασκετικού Ολυμπιακού σημαίνει και… εποχιακή Guest Star συμμετοχή μιας μεγάλης μερίδας του κόσμου που στη πραγματικότητα ΔΕΝ αγαπάει το άθλημα και την ομάδα μπάσκετ.
Έχει εθιστεί στις νίκες και θεωρεί αυτόνητο πως οι τίτλοι είναι ρουτίνα, οι επιτυχίες αυτονόητες και κάθε ήττα και αποτυχία συνιστά “ποινικό αδίκημα” που θα κριθεί και θα… καταδικαστεί μέσα στο γήπεδο και μέσα στα Social Media.
Από τους… δικαστές που έχουν “σπουδάσει” μια από τις πιο επικίνδυνες “τέχνες”. Την ημιμάθεια. Αυτό που μπορώ να καταθέσω είναι το εξής: Η ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού από το 2011 κι έπειτα είναι η αγαπημένη μου ομάδα όλων των εποχών, σε όλα τα τμήματα του συλλόγου. Οι λόγοι είναι απλοί.
Ό,τι έχει κερδίσει, το έχει καταφέρει με μοναδικά πλεονεκτήματα τη θέληση, τη κατάθεση ψυχής και ενέργειας στο παρκέ. Με την νοοτροπία της ομάδας που περιφρονεί τα δεδομένα και θεωρεί χρέος της να “σπρώχνει βουνά”.
Δεν διαθέτει το περισσότερο ταλέντο, δεν έχει το μεγαλύτερο ύψος ως ομάδα, το μπάτζετ από το καλοκαίρι του 2011 κι έπειτα, ΔΕΝ συγκαταλέγεται ούτε καν στα 8 πιο ακριβά της Ευρωλίγκας.
Έτσι – Against All Odds – σήκωσε δύο Ευρωλίγκες. Μια που ακόμα μοιάζει “ψεύτικη”. Η σωστή λέξη (έτσι θα τη διηγούνται οι Ολυμπιακοί στις επόμενες γενιές) είναι παραμυθένια!
Και την επόμενη. Που έμεινε στην ιστορία ως μια από τις πιο σαρωτικές παρουσίες όλων των εποχών σε φάιναλ φορ.
Η ίδια ομάδα έχασε το περσινό ραντεβού στο Μιλάνο μετά από μάχη στα ίσια με τη Ρεάλ. Αν ο Σπανούλης δεν τραυματιζόταν, πιθανότατα θα είχε γραφτεί αλλιώς η ιστορία. Με τα αν, όμως, ιστορία δεν γράφτηκε ποτέ και ο μπασκετικός Ολυμπιακός της τελευταίες πενταετίας δεν έχει καμία ανάγκη από Αν και από Αχ.
Αποδείχτηκε – ξανά – και φέτος. Είχε το πλεονέκτημα στο τσεπάκι του. Πάλι τραυματισμοί, πάλι εκτός ο αρχηγός, κι εκεί που ο δρόμος έμοιαζε με ευθεία, ορθώθηκε μπροστά ανηφόρα… Αμέσως μετά το πέσιμο (εμφάνιση στον πρώτο προημιτελικό) ο Ολυμπιακός σηκώθηκε και έμοιαζε γίγαντας.
Πήρε πίσω, έτσι απλά, αυτό που πίστευε ότι του άνηκε. Το πλεονέκτημα έδρας.
Η ομάδα που όταν εμφανίστηκαν οι Αγγελόπουλοι έπαιζε στο Κορυδαλλό… Τώρα που μιλάμε?
Είναι η μοναδική μαζί με τη Μπαρτσελόνα με 10 σερί παρουσίες στα πλέι οφ, με 4/6 φάιναλ φορ τα τελευταία χρόνια, με Back2Back.
Η διάρκεια καταδεικνύει τον νικητή στον πρωταθλητισμό. Ο Ολυμπιακός το πήγε ακόμα παραπέρα. Έχει περάσει (κοινωνικά) μηνύματα που δεν θα τα έχουν λάβει όλοι σε καιρούς χαλεπούς. Λάνσαρε μόδα και μοντέλα για άλλους συλλόγους (Μακάμπι, Εφές) ακόμα και καινοτομίες για θέσεις στο σύγχρονο μπάσκετ (Undersized Center).
Το πιο σημαντικό από όλα? Έχει κερδίσει (τεράστιο) σεβασμό ως σύλλογος και ως ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ και ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ σε όλη την (μπασκετική) Ευρώπη.
Αν ο Ολυμπιακός κάνει ακόμα 2 νίκες, θα πετύχει μια τεράστια πρόκριση και θα διεκδικήσει πάλι ως Underdog ένα ακόμα ευρωπαϊκό τίτλο. Αν όχι, σίγουρα θα τα έχει δώσει όλα.
Ακόμα και μετά το Back2Back δεν είναι λίγα τα λάθη που έχουν γίνει. Όταν υπάρχει δράση, προκύπτουν και σφάλματα. Νόμος. Κανείς δεν είναι τέλειος.
Η μεγαλύτερη ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ αυτής της ομάδας ΔΕΝ διακυβεύεται στη σειρά με την Μπαρτσελόνα.
Είναι κάτι άϋλο που δεν το καταγράφει η ιστορία, δεν το αποτυπώνουν τα στατιστικά.
Το νιώθουν, όμως, οι αντίπαλοι.
Κλείνω με ένα διάλογο, λίγα λεπτά πριν το δεύτερο ματς, που εκτυλίχθηκε στο Παλάου Μπλαουγκράνα. Μιλούσα με ένα Ισπανό δημοσιογράφο, κατά τη γνώμη μου, από τους κορυφαίους στη χώρα του σε αντίληψη και γνώση πάνω στο μπάσκετ. Εκείνος, αγαπάει τη Μπαρτσελόνα.
“Πως το βλέπεις”, ρώτησε.
Εννοείται πως γκρίνιαξα. “Δεν ξέρω πριν ξεκινήσει η σειρά, το πίστευα πολύ. Με απογοήτευσε ο Ολυμπιακός την Τετάρτη. Σίγουρα θα παίξει καλύτερα, δεν γίνεται να είναι χειρότερος. Αλλά είναι δύσκολο να κερδίσει εδώ”.
Απάντηση… “Come on, Come on, You know Olympiacos better than me. Im sure these Motherfuckers will fight to the death”.
Αυτή είναι η πιο μαγική κατάκτηση!
Αποκαρδιωτική εμφάνιση ο Ολυμπιακός… Λίγες ώρες μετά, εκτός έδρας, απέναντι σε πολύ μεγάλη ομάδα και ο αντίπαλος τρέφει τόσο μεγάλο σεβασμό, που “αγγίζει” ή και ξεπερνάει τα όρια του φόβου.
Λίγοι το συνειδητοποιούν αλλά ο οπαδός της συγκεκριμένης ομάδας πρέπει να αισθάνεται πέρα από περήφανος ΚΑΙ τυχερός.
Σκεφτείτε πόσο τραγικό είναι οι παίκτες τους οποίους οι αντίπαλοι σκιάζονται, να παίζουν μπροστά στο κοινό τους και να… φοβούνται πολλές φορές τις αντιδράσεις όταν χάνουν σουτ ή κάνουν λάθος.
Αντί να ζούνε αυτό που τους αξίζει, μια μπασκετική “μυσταγωγία”, έχουν να κάνουν με την μαλ… του καθενός!
Ένα εμπνευσμένο μπασκετικό σύνθημα με τα πρόσφατα ιστορικά κατορθώματα που να συνδέει τον κόσμο στο ΣΕΦ δεν υπάρχει.
Τα επιτεύγματα έχουν αυξήσει το επίπεδο και το ποσοστό του κόσμου που συμπεριφέρεται άψογα, καταλαβαίνει μπάσκετ και γνωρίζει τον ρόλο του και πως να διαχειριστεί τις διακυμάνσεις ενός αγώνα που κρίνει μεγάλο στόχο της σεζόν.
Τέτοιους ανθρώπους έχει ανάγκη ο μπασκετικός Ολυμπιακό. Ταιριάζουν με τη φιλοσοφία του.
Οι άλλοι, χίλιες φορές σπίτι τους. Κι ας υπάρχουν άδειες καρέκλες.
Αυτές, τουλάχιστον είναι σταθερές. Στη θέση τους. Δεν αλλάζουν… άποψη σε κάθε κατοχή!