Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Οι οπαδοί στην Ελλάδα, είτε με σωστή κουλτούρα, είτε όχι, διέπονται από ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό. Είναι αδυσώπητα απαιτητικοί. Ο Ολυμπιακός επί 15 χρόνια, άλλοτε με υψηλές προσδοκίες, άλλοτε με πιο χαμηλές, κυνηγούσε τίτλους και γευόταν τη μια πίκρα μετά την άλλη. Είχαμε φτάσει στο σημείο να αποκαλείται από αρκετούς το μπάσκετ ως το τμήμα της ντροπής.
Μέσα σε 4 χρόνια από τμήμα της ντροπής, μετατράπηκε σε εκείνο της απόλυτης ηδονής. Και περηφάνιας για οποιονδήποτε συνδέεται συναισθηματικά με το κλαμπ του Πειραιά.
Προσωπικά, θυμάμαι ότι στις μεγάλες αποτυχίες και ακόμα περισσότερο στις πολλές χαμένες ευκαιρίες αυτό που με πλήγωνε περισσότερο ήταν η “αρρωστημένη” σχέση μεγάλης μερίδας του κόσμου με την ομάδα μπάσκετ. Κακή ενέργεια, καχυποψία, απαξίωση.
Από ένα σημείο και μετά καθόλου υπομονή. Ο Ολυμπιακός υπέγραψε το έπος στη Πόλη, κυριάρχησε ολοκληρωτικά στο Λονδίνο.
Και, όμως, αυτούς τους παίκτες και τον απόλυτο ηγέτη της ομάδας που τους χάρισε δάκρυα χαράς, πολλοί δεν τους σεβάστηκαν.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ξεφτίλα και ντροπή από αυτό που συνέβη στη διάρκεια του τρίτου τελικού με τον Παναθηναϊκό το 2013. Το ματς ήθελε ενάμισι λεπτό, ο Ολυμπιακός ήταν πίσω με 4 πόντους και ελάχιστες μόνο μέρες μετά το Back2back στο Λονδίνο, άνθρωποι που δηλώνουν Ολυμπιακοί και το βράδυ της Παρασκευής έκαναν κωλοτούμπες από τη χαρά τους, ΑΦΑΙΡΕΣΑΝ το δικαίωμα της ελπίδας, μιας ακόμα ανατροπής.
Καμία σημασία δεν έχει αν τελικά αυτή θα ερχόταν. Μετράει η έλλειψη σεβασμού και η σκανδαλωδώς κοντή μνήμη. Ρε μαλάκα, πριν λίγες μέρες ήσουν στους δρόμους, γελούσες σαν χαζός και ανατρίχιαζες με αυτό που έκανε η ομάδα σου στο Λονδίνο.
Πως είναι δυνατόν να μην τους πιστεύεις? Πως γίνεται να μην τους αφήνεις να παλέψουν? Ποιος είσαι εσύ που δεν τους επιτρέπεις στην τελική να χάσουν με ψηλά το κεφάλι, αφού έχουν εξαντλήσει κάθε πιθανότητα? Το -4 με 90” να απομένουν, ίσως δεν θεωρείται ΚΑΝ σενάριο μεγάλης ανατροπής για το συγκεκριμένο γκρουπ ανθρώπων.
ΑΝ διέκοπτες κάθε μεγάλο ματς στο ίδιο σημείο, ΔΕΝ θα είχε αλλάξει η ΙΣΤΟΡΙΑ στην Πόλη. ΔΕΝ θα είχε κερδίσει ο Ολυμπιακός στον 4ο προημιτελικό με τη Μπαρτσελόνα. ΔΕΝ θα είχε προκριθεί στον 7ο τελικό της ιστορίας του. Τώρα συνειδητοποιείς πόσο λίγος είσαι μπροστά στο μεγαλείο ανθρώπων που δικαιούνται να χάνουν, γιατί ΠΟΤΕ δεν τα έχουν παρατήσει?
Η μεγαλύτερη στιγμή Ever
Υπάρχει ένα συγκεκριμένο σκηνικό, που πάντα το ζήλευα όταν ήμουν στο ΟΑΚΑ, για να παρακολουθήσω ντέρμπι αιωνίων. Πριν ξεκινήσουν οι αγώνες. Όταν οι σημαντικοί παίκτες του Παναθηναϊκού που ο κόσμος του, τους είχε συνδυάσει με τις μεγάλες επιτυχίες, έβγαιναν ένας – ένας για ζέσταμα.
Η κερκίδα αποθέωνε τον καθένα ξεχωριστά. Με τεράστια θέρμη. Κάθε είσοδος, ιαχή αντίστοιχη ενός γκολ στο 90′, που κρίνει τίτλο. Είμαι Ολυμπιακός. Αλλά εισέπραττα ότι πρόκειται για τελετουργικό αναγνώρισης, αγάπης, παραδοχής και διοχέτευση θετικής ενέργειας για τη μάχη που θα ακολουθήσει. Το θαύμαζα κάθε φορά.
Μετά πήγαινα στο ΣΕΦ. Έχανε ο Σπανούλης σουτ, έκανε λάθος και άκουγα αυτή τη βοή γκρίνιας και αρνητικής ενέργειας.
ΜΕΤΑ τα 2 Ευρωπαϊκά, ΟΧΙ ΠΡΙΝ.
Το βράδυ της 15ης Μάη 2015 έζησα μια στιγμή με ακόμα πιο πιο έντονη μεγαλοσύνη και ιστορική αξία. Με θιασώτες και δημιουργούς της οπαδούς του Ολυμπιακού. Είμαι πολύ περήφανος για αυτό.
Ο Σπανούλης ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ στο 34′ με το σκορ στο 57-51. Είχε 0/10 σουτ και 4 λάθη.
Το όνειρο της πρόκρισης και ενός ακόμα τελικού, φαινόταν ξεθωριασμένο.
ΌΛΟΙ οι Ολυμπιακοί σηκώθηκαν από τις θέσεις τους και τον χειροκρότησαν πολύ έντονα. Το έζησα και ανατρίχιασα. Το γράφω τώρα και πάλι μουδιάζω. Το έκαναν αυθόρμητα, από καρδιάς, χωρίς καμία υστεροβουλία. Μια συμπεριφορά συγκλονιστική που δείχνει ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.
Ο κόσμος του Ολυμπιακού ΧΑΡΙΣΕ ένα άτυπο Standing Ovation στον μεγαλύτερο παίκτη που έχει φορέσει ποτέ αυτή τη φανέλα, σε οποιοδήποτε άθλημα.
Τη στιγμή που ήταν ΠΕΣΜΕΝΟΣ, έμοιαζε νικημένος και το είχε περισσότερη ανάγκη από ποτέ.
Αυτή η στιγμή, αυτή η αντίδραση έχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΞΙΑ. Για μένα, που έχω βιώσει ως φίλαθλος τη “χρυσή πενταετία”, τα πάθη της ομάδας επί 15 χρόνια και την εποχή του Βασίλη στον Ολυμπιακό, ήταν η μεγαλύτερη στιγμή EVER στην ιστορία της σχέσης κόσμου – ομάδας. Η δεύτερη βρίσκεται χιλιόμετρα πίσω.
Σαν ηλεκτρισμός διοχευτεύτηκε αυτό το χειροκρότημα και μετέδωσε τόνους θετικής ενέργειας στον ίδιο, στους συμπαίκτες του, στο πάγκο. Όποιος τον ξέρει ως άνθρωπο, είδε στα μάτια του τη λάμψη. Ακριβώς τότε, με εκείνη την αντίδραση του κόσμου, ο Σπανούλης μπήκε στη διαδικασία της “ρομποτοποίησης” και έβλεπε μόνο καλάθι, σκορ και χρόνο. Δεν είχε καμία σημασία αν έπρεπε να σουτάρει μόνος, υπό πίεση, από τα 7 ή τα 8 μέτρα, με το χέρι ή με τον…. αγκώνα.
Το Goat Mode μπήκε στο ON.
Πως είστε εσείς στη δουλειά, δεν έχετε καλή μέρα, δεν μπορείτε να συγκεντρωθείτε και λέτε στον εαυτό σας…
“Έλα αγόρι μου, έχει πάει αργά. Συγκεντρώσου επιτέλους πέντε λεπτά, να (το) τελειώσεις να πας σπίτι”.
Το λέω χρόνια, με την καλή έννοια. Ο άνθρωπος είναι ψυχοπαθής!
Η Βάπτιση του Ιωάννη….
Ένας από τους παίκτες στους οποίους δεν γίνεται να μην έχεις αδυναμία, είναι ο Παπαπέτρου. Δύο χρόνια επιμένω ότι πρόκειται για μεγάλη κλάση. Δύο χρόνια περιμένουμε να ηρεμήσει από τις ατυχίες και να παίξει.
Ήρθε η ώρα. Και τι ώρα. Το 2012 κάποιος… Παπανικολάου, πήρε το Scalp του Αντρέι Κιριλένκο. Τον κέρδισε στα ίσια στο προσωπικό τους ματσάρισμα.
Ο Ρώσος σούπερ σταρ επέστρεψε στο ΝΒΑ, έπαιξε δύο σεζόν και επέστρεψε για να κλείσει την μεγάλη καριέρα του ως παίκτης της ΤΣΣΚΑ, με μια Ευρωλίγκα.
Δεν θα την πάρει ποτέ.
Γιατί ένας άλλος… ΠΑΠ (απίστευτη συγκυρία!) εμφανίστηκε πραγματικά από το πουθενά και του πήρε και το δεύτερο Scalp!
Ήταν συγκλονιστικό. Κάποια στιγμή, γύρισε ο Κιριλένκο προς το πάγκο της ΤΣΣΚΑ με ένα βλέμμα απορίας και έκπληξης που έλεγε τα πάντα. Τι να σκεφτόταν? “Ποιος είναι αυτός πάλι? Ο Παπα… πως? Μου είπατε πως ο άλλος με τα μεγάλα αυτιά, είναι στο ΝΒΑ. Διάολε, αυτός από που φύτρωσε πάλι”?
Προσπαθούσε σε ΟΛΟ το ματς να τον ποστάρει και ΔΕΝ μπορούσε. Έσπρωχε, αλλά ο μικρός ΔΕΝ κουνιόταν!
Αντίθετα, ο Ιωάννης τον πόσταρε και τον έβαλε στο καλάθι. Και μετά είχε αυτό το ύφος που λατρεύω!
Ακριβώς το ίδιο – αν προσέξατε – που “φόρεσε” όταν πέταξε το τελευταίο τρίποντο ο σχιζοφρενής (μπασκετικός) δολοφόνος με τη (όχι πριόνι) καράφλα.
Πεζοναύτης, Παπαπέτρου… Παρών! Όταν έπρεπε περισσότερο από ποτέ. Στη πρώτη του φορά στα φάιναλ φορ. Τι πάστα… Μια από τις μεγαλύτερες μαγκιές που έχουν κάνει ποτέ οι Αγγελόπουλοι. Άρπαξαν ένα παίκτη που όλοι στον Παναθηναϊκό τον είχαν δεδομένο.
“Να τον θυμάσαι αυτό τον μικρό. Θα γίνει μεγάλος παίκτης. Εγώ δεν λέω εύκολα τέτοιες κουβέντες”, μου έχει πει με αυστηρό ύφος ο Σπανούλης, όταν η κουβέντα πάει στον Ιωάννη.
Άπαξ και τον βάφτισε τον Ιωάννη ο Σπανούλης, ο μικρός θα έχει τη καριέρα που πρέπει. Καμία ανησυχία!
Αν το έχεις κάνει μια φορά, μπορείς να το ξανακάνεις. Αυτό είναι το μότο της Ευρωλίγκας, το βλέπετε στη βασική φωτογραφία.
Αμ, το άλλο?
“Η δόξα δεν είναι για τους τους δειλούς”.
Ποιος είναι ο δειλός σε αυτή την ομάδα?
Κανείς.
Τα λέγαμε παρέα, πολύ πριν γραφτεί η ιστορία στον ημιτελικό.
These MotherF… δεν τα παρατάνε ποτέ.
(Όχι) Πάλι αυτοί στον τελικό.
To Be Continued….
