Του Μιχάλη Στεφάνου / info@eurohoops.net
Έτσι όπως είχαν διαμορφωθεί οι συνθήκες πριν από το πρώτο ντέρμπι της χρονιάς, δεν ήταν καθόλου εύκολο να μαντέψει κανείς την εξέλιξη του. Δύο σημαντικότατες απουσίες για τον Ολυμπιακό (Φουρνιέ, Ουόκαπ) και μια επίσης μεγάλη απώλεια της τελευταίας στιγμής για τον Παναθηναϊκό (Ναν), το πρώιμο της εποχής, η έλλειψη προπονήσεων λόγω του καταιγιστικού προγράμματος και διάφορες άλλες παράμετροι, δεν είχαν απλώς θολώσει το τοπίο, αλλά πρόσφεραν άλλοθι πρώτης τάξεως σε όποιον ενδεχομένως να το αναζητούσε.
Τελικά, οι “αιώνιοι” προσπέρασαν τις έτοιμες δικαιολογίες, ρίχτηκαν στη μάχη με τα υπόλοιπα διόλου ευκαταφρόνητα όπλα τους και αν μη τι άλλο μας αποζημίωσαν, με μια παράσταση συναρπαστική, γρήγορη, επιθετική και κατά διαστήματα ιδιαίτερα ελκυστική, παρά το άναρχο περιτύλιγμα της. Προφανώς, οι δύο αντίπαλοι βρίσκονται μακριά από το επιθυμητό επίπεδο τακτικής ωριμότητας, εννοείται ότι τα καινούργια τους πρόσωπα -άλλο λιγότερο, άλλο περισσότερο- θέτουν σε κίνδυνο τη συνοχή τους, σε κάθε περίπτωση, όμως, το συνολικό πρόσημο από το χθεσινό performance ήταν θετικό.
Xωρίς την No1 πηγή παραγωγικότητάς του, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να σκοράρει 48 πόντους στο πρώτο ημίχρονο, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τη σοφτ και παθητική αμυντική συμπεριφορά των γηπεδούχων. Ο Σορτς αποκόμιζε διαρκώς πλεονέκτημα από τις αλλαγές, είτε περνώντας τον προσωπικό του αντίπαλο είτε παίζοντας απέναντι στον Μιλουτίνοφ, ενώ ο φοβερός οίστρος του Τολιόπουλου (μέσα σ’ ένα τρίλεπτο πέτυχε 14 πόντους και μοίρασε μια ασίστ), έβαλε από νωρίς τους φιλοξενούμενους στη θέση του οδηγού με διψήφιο προβάδισμα.
Στην αντίπερα όχθη, ο Ολυμπιακός -ειδικά η δεύτερη πεντάδα του, η οποία φαίνεται συχνά δυσλειτουργική- αναλώνονταν σε ένα μπάσκετ εντελώς έξω από την αγωνιστική του ταυτότητα. Για κάμποση ώρα, οι ερυθρόλευκοι σπαταλούσαν την μια κατοχή πίσω από την άλλη, χωρίς καμία λογική στις αποφάσεις τους και κυρίως με εκτελέσεις ενστίκτου, που όχι μόνο τους κρατούσαν κολλημένους στο σκορ, αλλά έδιναν στους πράσινους εξαιρετικές ευκαιρίες να φύγουν στο ανοιχτό γήπεδο, κάτι που, άλλωστε, υπήρξε εξ αρχής βασική τους επιδίωξη.
Ο Παναθηναϊκός σκόραρε 14 πόντους στον αιφνιδιασμό, επίδοση που μειώθηκε κατά 50% στο δεύτερο ημίχρονο, αφού ο Ολυμπιακός επέστρεψε εντελώς αλλαγμένος στο παρκέ, τόσο σε τακτικό, όσο και σε πνευματικό επίπεδο. Οι παίκτες του ανέβασαν την ένταση στην άμυνα, πήγαν πιο δυναμικά στις επαφές, σταμάτησαν να δίνουν άπλετο χώρο στον Σoρτς και σε αρκετές περιπτώσεις “έδιωξαν” την μπάλα από τα χέρια του. Επιπλέον, ανέκτησαν την υπομονή τους κι επιτέθηκαν πιο στοχευμένα, γεγονός που βελτίωσε και τα ποσοστά τους, αλλά και τις επιστροφές τους.
Ο Σάσα Βεζένκοφ, κουβάλησε για ακόμα μία φορά (22π. με 9/9 δίποντα), έχοντας σταθερό πια συμπαραστάτη τον εκπληκτικο -ειδικά στην επανάληψη- Τάιλερ Ντόρσεϊ (16π., 8 ασ., 5 ριμπ., 0 λ.), αλλά και τον ραγδαία ανερχόμενο Τάισον Ουόρντ (12π., 5ασ., 5 ριμπ.,), ο οποίος παιχνίδι με παιχνίδι κερδίζει τη θέση του, το σεβασμό των συμπαικτών του και τις καρδιές της εξέδρας.
Ερχόμενος στον Ολυμπιακό από την Παρί, ο Αμερικανός είχε υποσχεθεί ότι θα είναι “το νέο Εnergizer Bunny” της ομάδας, αλλά κι “ένας άνθρωπος που επιστρέφει ό,τι εισπράττει” και ήδη φαίνεται να… κρατάει τον λόγο του. Παρότι στην pre-season τα βρήκε αρκετά σκούρα, τείνει να εξελιχθεί σε μια ήρεμη δύναμη που δεν το ‘χει σε τίποτα να πάρει την ευθύνη και να γίνει ανά πάσα στιγμή παράγοντας του παιχνιδιού. Με ένα μακρινό τρίποντο, μια μεγάλη άμυνα, έναν καλπασμό στο ανοιχτό γήπεδο ή μια κατά μέτωπο επίθεση μέσα στο συνωστισμό.
Οι τρεις προαναφερθέντες (Βεζένκοφ, Ντόρσεϊ, Ουόρντ) αγωνίστηκαν σε όλο το δεύτερο ημίχρονο κι αυτό δεν λέει πολλά μόνο για την απόδοσή τους, αλλά και για την οριακή πραγματικότητα που είχε να αντιμετωπίσει, ιδιαίτερα στην περιφέρεια, ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Η μόνη αλλαγή που κατά τον βολεϊκό όρο “άνοιξε” κι “έκλεισε”, ήταν αυτή του Νιλικίνα με τον Λι, ενώ το ίδιο συνέβη και στην γραμμή των ψηλών με το δίδυμο Μιλουτίνοφ – Χολ. Ο Γάλλος με τον Σέρβο, μάλιστα, γύρισαν στο ματς μόλις δύο λεπτά πριν από τη λήξη του (με το σκορ στο 82-81 και την μπάλα στον Παναθηναϊκό) και ουσιαστικά το καθόρισαν πετυχαίνοντας δύο πολύ μεγάλα καλάθια, αμφότερα πάνω στον ευάλωτο αμυντικά Μήτογλου.
Εν κατακλείδι, περισσότερο η προσέγγιση του Ολυμπιακού ήταν εκείνη που σκιαγράφησε τα δύο διαφορετικά πρόσωπα του ντέρμπι και τελικά έκρινε το αποτέλεσμα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι Παναθηναϊκός δεν ήταν 100% μέσα στη διεκδίκηση του. Ίσα ίσα, που όσο οι πράσινοι έβρισκαν χώρους και δυνατότητες στο transition, ένιωθαν άνετα, εκτελούσαν σωστά και υπερκάλυπταν το έλλειμμα μεγέθους και το ντιζαβαντάζ στη θέση “5”. Όταν οι Πειραιώτες άρχισαν να αντιλαμβάνονται το συμφέρον τους και να πατάνε πάνω στις αρχές τους, που τη δεδομένη στιγμή, τουλάχιστον, είναι πιο ορατές σε σχέση με του αντιπάλου τους, το σκηνικό άλλαξε οριστικά.
Ο Ολυμπιακός της επανάληψης συμπεριφέρθηκε ως ελίτ ομάδα μισού γηπέδου και παρότι στερούνταν έναν καθαρόαιμο δημιουργό (τον ρόλο υποδύθηκε με επιτυχία ο Ντόρσεϊ), έφερε την κατάσταση εκεί που ήθελε κι έφτασε σε μια σημαντική νίκη. Τίτλος μπορεί να μην κρίθηκε, χειροπιαστό κέρδος να μην υπήρξε, όπως και να το κάνουμε, όμως, το να διατηρείς το πάνω χέρι έναντι του βασικού ανταγωνιστή σου και κυρίως να αποφεύγεις την αχρείαστη εσωστρέφεια που πάντα καραδοκεί στο κατώφλι του ηττημένου ενός ντέρμπι, δεν είναι ποτέ αμελητέο.
Διαβάστε ακόμη