Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Πριν καν ξεκινήσει η σεζόν λέγαμε πως δεν θα μοιάζει με καμία από τις πρόσφατες του Ολυμπιακού, ιδίως στο ταξίδι του στην Ευρωλίγκα. Οι λόγοι προφανείς. Με νέο προπονητή και μια τεράστια, ολοκληρωτική στροφή σε σχέση με τη φιλοσοφία επί εποχής κόουτς Σφαιρόπουλου και τόσους νέους παίκτες στο ρόστερ, πρέπει να ξεχάσουμε όσα ξέραμε και θεωρούσαμε σταθερές μέχρι τώρα.
Αν σε αυτά συνυπολογίσουμε και το γεγονός πως αυτό το στιλ μπάσκετ που στηρίζεται στον ρυθμό, την ενέργεια και το τρίποντο είναι κατά κανόνα περισσότερο απρόβλεπτο και πιο μπάσκετ… ημέρας, σε συνδυασμό με την έλλειψη αυτοματισμών και υψηλού βαθμού ομοιογένειας, τότε καταλαβαίνουμε πως η πορεία και οι εμφανίσεις του Ολυμπιακού σε όλη τη διάρκεια της σεζόν και ακόμα περισσότερο τώρα στο ξεκίνημα, περισσότερο θα μοιάζει με καμπύλη… καρδιογραφήματος, παρά με μια ευθεία γραμμή.
Αυτό, το γνωρίζαμε πριν το επίσημο τζάμπολ της σεζόν. Απλά, με τη Χίμκι και την Μπασκόνια, είδαμε την εντυπωσιακή όψη του νομίσματος. Με την Κύμη και πολύ πιο εμφατικά με το Μιλάνο αντικρίσαμε την άλλη πλευρά την “άσχημη”, εκείνη μιας ομάδας που έχει πάρα πολύ δρόμο να διανύσει, στην προσπάθεια να γίνει πιο συμπαγής, πιο σταθερή και να πάει πιο… ψηλά το χαμηλό πλαφόν της απόδοσής της.
Όσο πιο γρήγορα κατανοήσει ο κόσμος – γιατί στην ομάδα το ξέρουν – πως φέτος θα έχει πολλές διαδρομές από το κρύο στη ζέστη και τούμπαλιν, τόσο καλύτερα.
Ακόμα και οι μεγαλύτεροι και πιο έμπειροι πρωταγωνιστές αυτής της ομάδας, έλεγαν off the record μετά το μεγάλο διπλό στη Μπασκόνια πως η εικόνα που είχε ο Ολυμπιακός στα δύο πρώτα εκτός έδρας παιχνίδια στην Ευρωλίγκα ήταν: Υπερβολικά καλή ως μη ρεαλιστική σε σχέση με το επίπεδο απόδοσης που μπορεί να έχει αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός.
Αυτό συνέβη τώρα, αλλά στην αντίπερα όχθη… Η εικόνα στα τελευταία 12-13 λεπτά ήταν υπερβολικά κακή, η άνευ όρων παράδοση έγινε με ένα τρόπο που πιθανώς αδικεί τις δυνατότητες και τις προοπτικές αυτής της ομάδας.
Έτσι είναι το μπάσκετ, όμως, και ακόμα και όταν ο Ολυμπιακός πλησιάσει τα στάνταρ απόδοσης που δύναται να έχει φέτος όταν δέσει περισσότερο ως σύνολο, θα έχει περισσότερα σκαμπανεβάσματα από αυτά που είχαμε συνηθίσει όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Θα κερδίζει εμφατικά, αλλά κάποιες φορές θα χάνει και εμφατικά.
Πάμε να δούμε συνοπτικά και με έμφαση στην ουσία, τι συνέβη απέναντι στο Μιλάνο που έχει πραγματικά πλήρες ρόστερ, παίκτες για όλα τα γούστα και όπως ένιωσα βλέποντας τον αγώνα κοντά στο παρκέ και καλύτερο κλίμα και συνεργασίες μεταξύ των παικτών του, σε σχέση με την εικόνα ενός ρόστερ με ποιοτικές μονάδες, αλλά χωρίς κανόνες που μπορούν να το καταστήσουν πραγματική ομάδα. Την εικόνα, δηλαδή, που βλέπαμε όλες τις προηγούμενες σεζόν.
* Ο Ολυμπιακός δέχτηκε από 20 πόντους και πάνω σε όλα τα δεκάλεπτα. Στο δεύτερο ημίχρονο δε, που κατέρρευσε αρχικά η επίθεσή του και έπειτα ολόκληρο το σύστημα, οι κόκκινοι “έφαγαν” 55 πόντους.
* Η μεγαλύτερη αιτία για αυτό το -24 ήταν οι +30 πόντοι της ομάδας του Πιανιτζιάνι από το τρίποντο και φυσικά οι 16 περισσότερες εύστοχες βολές. Ο Ολυμπιακός έβαλε μόλις δύο τρίποντα, ο αντίπαλος 12, η ομάδα του Μπλατ είχε το κάκιστο 9/18 βολές, την ώρα που οι φιλοξενούμενοι σούταραν 25/27. Όταν απέναντι σε μια ομάδα που παίζει παρόμοιο στιλ μπάσκετ με σένα ο συνδυασμός τριπόντων – βολών, σε αφήνει να υπολείπεσαι 46(!) πόντους, τότε ακόμα και το 75-99 μοιάζει φυσιολογικό.
* Ο Ολυμπιακός θα στηρίζεται περισσότερο από ποτέ στο τρίποντο φέτος, σούταρε πολύ καλά σε Μόσχα και Βιτόρια, αλλά αυτή την φορά έξω από τα 6μ.75′ από μια ολόκληρη ομάδα, στόχο βρήκε μόνο ο Μάντζαρης!
* Αν απομονώσουμε την έκβαση του σκορ και θυμηθούμε την εξέλιξη του αγώνα, θα καταλάβουμε πως μετά το πρώτο δεκάλεπτο, στο γήπεδο υπήρχε μια ομάδα που ρόλαρε σε όλα (άμυνα, ρυθμός, συνεργασίες, 1 vs 1 παιχνίδι από παίκτες χαρισματικούς σε αυτό τον τομέα) και μια άλλη που αγκομαχούσε, δυσκολευόταν να ματσάρει την ταχύτητα και την ενέργεια του αντιπάλου και από ένα σημείο και μετά όταν έπεσε “μαύρο” στην επίθεση, κατέρρευσε. Γιατί στην άμυνα, δεν το ήλεχγε το ματς ο Ολυμπιακός, ούτε όταν ήταν ακόμα μπροστά στο σκορ.
* Αυτή ήταν η αληθινή εικόνα του αγώνα. Απλά, πριν ξεμείνει η ομάδα από ενέργεια, πριν κουραστεί ο Μιλουτίνοφ και πριν πάρουν την… κάτω βόλτα και τα ποσοστά του Ολυμπιακού στην επίθεση, το σκορ στο ταμπλό δεν αντιστοιχούσε – ακόμα – στον τρόπο που έπαιζαν οι δύο ομάδες.
* Η ζημιά ξεκίνησε από τα μέσα του δεύτερου δεκαλέπτου, όταν ακόμα ο Ολυμπιακός λειτουργούσε ως ομάδα, αλλά έχασε αρκετά λει απ και ελεύθερα σουτ που έβγαζε με σωστές ιδέες και εκτελέσεις στο γήπεδο.
* Στη συνέχεια οι Τζέιμς και Νέντοβιτς κυριάρχησαν ολοκληρωτικά και είχαν υποστήριξη από τα πολύ ποιοτικά φόργουορντ του Μιλάνο και την αθλητικότητα των Ταρζέφσκι, Γκουντάιτις και Μπρουκς. Όταν οι δύο πυλώνες στη περιφέρεια παράγουν παρέα 42 πόντους και 9 ασίστ και συνάμα στο δεύτερο ημίχρονο κερδίζουν την μάχη ΚΑΙ αμυντικά με ενέργεια και γρήγορα πόδια, η κατάσταση μοιραία θα εξελιχθεί σε μη αναστρέψιμη.
* Ήταν τόσο μεγάλη η διαφορά ταχύτητας και ενέργειας αυτών των δύο παικτών σε σχέση με όλο τον Ολυμπιακό όσο περνούσε ο χρόνος, που παρότι οι αλλαγές των κόκκινων στην άμυνα προσέφεραν συνεχώς μις – ματς κάτω από τη ρακέτα, οι Τζέιμς και Νέντοβιτς ούτε καν διάβασαν με συνέπεια αυτές τις υψομετρικές διαφορές για να πασάρουν συστηματικά τη μπάλα στο ποστ. Μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να “τρυπήσουν” την άμυνα με τρίπλα, με μεγάλη ευκολία και από εκεί και πέρα να κάνουν ότι γουστάρουν! Είτε να τελειώσουν τις φάσεις, είτε να πασάρουν όταν πια έχει έρθει πάνω τους αμυντική βοήθεια.
* Αν το καλοσκεφτούμε η Αρμάνι έχει 6 παίκτες που εύκολα όταν τους φέρνεις στο μυαλό σου, η αθλητικότητα είναι το νούμερο 1 χαρακτηριστικό τους. Τζέιμς, Νέντοβιτς, Γκουντάιτις, Ταρζέφσκι, Κουζμίνσκας και Μπρουκς…
* Γιατί ο Ολυμπιακός κατάφερε να ανταποκριθεί ως ένα σημείο μέχρι το 25′ και μπορούσε να περνάει και μπροστά στο σκορ; Σχεδόν αποκλειστικά, λόγω του Μιλουτίνοφ, όσο ο Σέρβος είχε ενέργεια! Αυτός έπαιρνε τα ριμπάουντ, αυτός έδινε διάσταση και σκορ στην επίθεση από το ποστ, αυτός προστάτευε το καλάθι, αυτός έβγαζε καλές άμυνες απέναντι σε πυραυλοκίνητα γκαρντ μετά από αλλαγές στα σκριν! Ε για πόσο; Δεν μιλάμε καν για ένα παιδί με κορμί τύπου Χάινς, δηλαδή “τέρας αθλητικότητας” και ενέργειας. Μιλάμε για ένα 7footer με μεγάλο κορμί και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και το ότι άντεξε μέχρι τα μέσα του δεύτερου δεκάλεπτου, ενεργειακή υπέρβαση ήταν. Αν δεν υπήρχε ο Νίκολα όσο άντεχε και τα δύο τρίποντα του Μάντζαρη, η διαφορά θα είχε πάει σε διψήφια επίπεδα πριν καν τελειώσει το πρώτο ημίχρονο.
* Από τη στιγμή που ο Σέρβος “έλιωσε” στη κούραση και ο Ολυμπιακός απώλεσε το μοναδικό πλεονέκτημα που είχε ως τότε στην αναμέτρηση απέναντι στο Μιλάνο, τα σουτ συνέχισαν να μην βρίσκουν στόχο και αμυντικά οι κόκκινοι δεν είχαν κανένα τρόπο να σταματήσουν τον αντίπαλο, έγινε το εξής. Χάλασε και το μυαλό, σταμάτησε να είναι “καθαρό”, ήρθαν τα επιθετικά λάθη που προσέφεραν τρανζίσιον και άμεσο σκορ στο Μιλάνο και ακριβώς εκεί “γεννήθηκε” η ολοκληρωτική κατάρρευση του Ολυμπιακού στο παιχνίδι.
* Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι και το μοναδικό κάπως ανησυχητικό στοιχείο από την πρώτη φετινή ήττα στην Ευρωλίγκα. Σε καμία περίπτωση το αρνητικό αποτέλεσμα. Αυτό όσοι καταλαβαίνουν και αντιλαμβάνονται λίγο – πολύ το περίμεναν, το είχαν στο μυαλό τους ως εκδοχή. Το μοναδικό που χρίζει προβληματισμού είναι η μηδαμινή αντίδραση, η αδυναμία που έδειξε ο Ολυμπιακός να κάνει το οτιδήποτε, όταν το ματς στράβωσε εντελώς.
* Έχει, όμως, μπασκετικές εξηγήσεις τις οποίες ήδη ανέλυσα και σε αυτές συνυπολογίστε πως μέχρι στιγμής στη φετινή σεζόν, ο Ολυμπιακός δεν είχε βρεθεί ποτέ να κυνηγάει στο σκορ σε τόσο προχωρημένο στάδιο μέσα σε ένα παιχνίδι. Δεν είχε τρόπο να ξεκινήσει από κάπου την ανασυγκρότηση κι αυτό τον οδήγησε στο μπασκετικό μπλακ – άουτ. Γιατί, ούτε από την άμυνα είχε την ικανότητα και τα εργαλεία να χτίσει κάποια αντίδραση, ούτε από την επίθεση που από το 27′ και μετά δεν διέθετε την ενέργεια και τους παίκτες – σε καλή μέρα – για να κάνει κάποια από όσα είδαμε σε Μόσχα και Βιτόρια.
Ο Ολυμπιακός έχασε από μια ομάδα που πλέον δεν απέχει πολύ από αυτόν σε στιλ παιχνιδιού, αλλά διαθέτει πολύ περισσότερο ταλέντο στην επίθεση.
Η Μακάμπι, ο επόμενος αντίπαλος την Πέμπτη, είναι κοντά στο… σενάριο της Αρμάνι και έτσι οι κόκκινοι πρέπει να προετοιμαστούν καλύτερα, να είναι πιο έτοιμοι πνευματικά και σωματικά και να χρησιμοποιήσουν την άσχημη εμπειρία απέναντι στην Ιταλική ομάδα, για να βελτιωθούν.
Επειδή δεν υπάρχει χρόνος, τουλάχιστον να προοδεύσουν στη διάρκεια που μπορούν να έχουν σε καλά επίπεδα ενέργειας, προσήλωσης και καθαρού μπασκετικού μυαλού.