Του Αχιλλέα Μαυροδόντη/ info@eurohoops.net
Το μπάσκετ δεν είναι μόνο η Ευρωλίγκα, το NBA, ο Γιάννης, ο Σπανούλης και τα υπόλοιπα λαμπρά αστέρια. Το μπάσκετ είναι ένας τρόπος ζωής, μια διέξοδος από τις δυσκολίες και αυτό το ξέρουν καλύτερα από όλους παιδιά σαν τον Σταύρο Δίτση.
Ο νεαρός είναι γεννημένος στις 3/1/1993 και σε ηλικία μόλις 18 ετών διεγνώσθη με Charcot-Marie-Tooth, μια σπάνια πάθηση που επηρεάζει τα περιφερειακά νεύρα. Το όνειρό του μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν να γίνει ποδοσφαιριστής…
Ο ίδιος δεν το έβαλε κάτω και ανακάλυψε την πορτοκαλί θεά, αποφασίζοντας να παίζει μπάσκετ με αμαξίδιο. Από τότε οι επιτυχίες ήταν πολλές.
Με την φανέλα του Μέγα Αλεξάνδρου έπαιξε σε δύο Final Fours Πρωταθλήματος και τρία Ευρωλίγκας, ενώ με εκείνη της Εθνικής κατέκτησε το χρυσό στο Πανευρωπαϊκό 3ης κατηγορίας και παράλληλα θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της ελληνικής καλαθοσφαίρισης με αμαξίδιο.
Ο ίδιος δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα τους υπόλοιπους από εμάς. Συνεχίζει την ζωή του και χαίρεται τις στιγμές με μπάλα στο παρκέ του Εύοσμου.
Παιδιά σαν τον Σταύρο Δίτση αποτελούν παραδείγματα ζωής για όλους εμάς και μας δείχνουν πως τίποτα δεν πρέπει να μας παίρνει από κάτω. Η τροπαιοθήκη του ίδιου, η οποία όλο και μεγαλώνει, το αποδεικνύει περίτρανα και μακάρι να συνεχίσει να την εμπλουτίζει…
Το πολύ όμορφο ντοκιμαντέρ του Κώστα Ντάρδα για τον Σταύρο Δίτση: