Του Δημήτρη Μιναρετζή/ info@eurohoops.net
Η Εθνική Ανδρών φιλοδοξεί να ανέβει στο βάθρο για πρώτη φορά από το 2009, σε μία διοργάνωση όπου μετράει δύο χρυσά μετάλλια – το 1987 στο ΣΕΦ και το 2005 στο Βελιγράδι – ένα ασημένιο στο Ζάγκρεμπ το 1989 και το χάλκινο στην Πολωνία.
Υπάρχει κι ένα … ξεχασμένο χάλκινο μετάλλιο το 1949 στην Αίγυπτο (;;;), το οποίο σαφώς και υπολογίζεται στη σούμα.
Αυτό ήταν και το τελευταίο μετάλλιο για την “Επίσημη Αγαπημένη” που έχτισε το μύθο της και δημιούργησε το προσωνύμιο της μέσω της χρυσής γενιάς του ’87 (δίνοντας συνέχεια στο Ευρωμπάσκετ του 1989), όταν συντάραξε τον μπασκετικό κόσμο με το χρυσό μετάλλιο στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, σε μία εποχή που ακόμα και μία θέση στην πρώτη οκτάδα θα λογίζονταν ως τεράστια επιτυχία.
Σε κάθε μία από τις διοργανώσεις στην κορυφαία μπασκετική διοργάνωση της FIBA στην ήπειρο μας, μπορούμε να θυμηθούμε δεκάδες “iconic” στιγμές της Ελλάδας, ωστόσο θα πρέπει … αναγκαστικά να περιορίσουμε το “γκουγκλάρισμα” στο μυαλό μας και να ξεχωρίσουμε πέντε από αυτές, ενώ ο υπογράφων θα προσθέσει άλλη μία με προσωπική χροιά και ανάμνηση.
Πάμε;
Η πρόκριση στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα
Η Εθνική Ελλάδας έφτασε στον τελικό του Ευρωμπάσκετ του 1987 για πρώτη φορά στην ιστορία της, κερδίζοντας δύο φορές την πανίσχυρη Γιουγκοσλαβία του Ντράζεν Πέτροβιτς – τη μία στον ημιτελικό – και βρήκε απέναντι της την ΕΣΣΔ (την… ποιαν θα ρωτήσει ένας πιτσιρικάς) των 14 χρυσών στη διοργάνωση, κάτοχο του τίτλο από το 1985.
Μία υπερδύναμη που είναι πέρα από κάθε φαντασία με τα σημερινά δεδομένα σε πολιτικό και αθλητικό επίπεδο.
Ακόμα και με το ασημένιο θα ήμασταν ευτυχισμένοι.
Μωρέ και με την οκτάδα ήμασταν, αλλά τρώγοντας ανοίγει η όρεξη. Και ο τρισμέγιστος Νίκος Γκάλης δήλωσε μετά το θρίαμβο στον ημιτελικό… “τώρα θα το πάρουμε”!
Αυτός ο αθεόφοβος προφήτης, ο γητευτής των καλαθιών φρόντισε μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά της Εθνικής να κάνει πράξη τη δήλωση του από τα άδυτα των διαδρόμων του ΣΕΦ.
Ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με 37 πόντους μέσο όρο και MVP της διοργάνωσης, έβαλε 40 στον τελικό, αλλά ο μετέπειτα Hall Of Famer δεν ήταν αυτός που έκρινε τον απίστευτο τελικό που έφτασε ως την παράταση.
Στην τελευταία κατοχή των “γαλανόλευκων”, οι Σοβιετικοί έκαναν νταμπλ τιμ στον Γκάλη, η μπάλα έφτασε στον Μέμο Ιωάννου αλλά το δίποντο του ήταν άστοχο.
Σαν από μηχανής θεός, ο Αργύρης Καμπούρης πήρε το επιθετικό ριμπάουντ και κέρδισε φάουλ για βολές από το συχωρεμένο Γκομπόροφ.
“Η πρόκριση στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα” αναφώνησε από τα μικρόφωνα της ΕΡΤ ο αείμνηστος Φίλιππος Συρίγος μέσα στη “μέθη” της επικείμενης κατάκτησης του τίτλου.
Με παροιμιώδη ψυχραιμία, ο σέντερ του Ολυμπιακού ευστόχησε από τα 4.5 μέτρα … and the rest is history που λένε και στο χωριό μου.
Πάντως, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι με την ιστορία, δεν θα φτάναμε ποτέ σε αυτό το φινάλε, αν λίγο πριν το τέλος της κανονικής διάρκειας του δραματικού τελικού, δεν ευστοχούσε σε δύο χρυσές βολές και ο Λιβέρης Ανδρίτσος.
Η Εθνική βρισκόταν κάτω στο σκορ με ένα καλάθι κι ο “Μπέρι” – που έκανε καταπληκτικό τελικό – κέρδισε φάουλ για βολές με λίγο παραπάνω από μισό λεπτά να απομένει.
Το 2/2 που έκανε ο τότε άσσος του Παναθηναϊκού έσωσε την Εθνική…
Δείτε τον τελικό αν κάνετε κέφι και φυσικά τις βολές του Ανδρίτσου και του Καμπούρη που χάρισαν το πρώτο χρυσό μετάλλιο σε επίπεδο Εθνικών ομάδων σε οποιαδήποτε σπορ…