Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Λένε πως η ζωή γράφει τα καλύτερα σενάρια. Δεν έχουν άδικο. Φανταστείτε αυτό: Ένας Ιρλανδός να παίζει σε ξένη ομάδα με έμβλημα το τριφύλλι που είναι και το σύμβολο της Ιρλανδίας, να φορά το #13 που είναι κι ο αριθμός-σύμβολο των οργανωμένων φίλων της εν λόγω ομάδας και να γίνεται μαζί της ο μοναδικός Ιρλανδός Πρωταθλητής στην ιστορία της Ευρωλίγκας!
- Πότε; Στις 20 Απριλίου 2000
- Πού; Στην PAOK Sports Arena στη Θεσσαλονίκη
- Πόσο; 73-67 επί της Μακάμπι Τελ Αβίβ
- Με ποιον; Εννοείται με τον Παναθηναϊκό!
ΗΜΙΧΡΟΝΑ: 36-36, 73-67
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ (Ομπράντοβιτς): Αλβέρτης 4, Κοχ, Ρότζερς 4, Φώτσης 9 (1), Τζεντίλε 3 (1), Μποντιρόγκα 9, Ρέμπρατσα 20 (8ρ.), Μπερκ 7, Κάτας 17 (2)
ΜΑΚΑΜΠΙ ΤΕΛ ΑΒΙΒ (Γκέρσον): Χένεφελντ, Μπρίσκερ 13 (2), Σαρπ 5 (1), Χάφμαν 26 (1τρίπ., 10ρ.), Σέλεφ 6 (1), Κάμιτζις 3, Σέλεφ, Σέφερ 6 (1), Τζάμσι 3, ΜακΝτόναλντ 11 (1), Πόπα
“Δεν είμαι ο μοναδικός Ιρλανδός που έχει σηκώσει το τρόπαιο της Ευρωλίγκας, το σήκωσαν κι η μητέρα μου κι ο πατέρας μου αμέσως μετά!”, είπε με χιούμορ ο Πατ Μπερκ, τον οποίο το Eurohoops εντόπισε στο Μάουντ Ντόρα της Φλόριντα, όπου διαμένει από το τέλος της καριέρας του μέχρι σήμερα.
- 1997-98 Μπασκόνια
- 1998-2001 Παναθηναϊκός
- 2001-02 Μαρούσι
- 2002-03 Ορλάντο Μάτζικ
- 2003-04 Γκραν Κανάρια
- 2004-05 Ρεάλ Μαδρίτης
- 2005-07 Φοίνιξ Σανς
- 2007-08 Χίμκι
- 2008-09 Πρόκομ
“Oι σχέσεις κι οι επαφές είναι που μου λείπουν περισσότερο”
Όσα χρόνια και να περάσουν, όμως, “ακούω ακόμα τις φωνές του Ομπράντοβιτς!”.
Κι όσα χρόνια και να περάσουν, θα έχει πάντα στην ντουλάπα μία φανέλα του Παναθηναϊκού.
“Δε θυμάμαι πότε ακριβώς ήταν, αλλά, σε μία προηγούμενη επέτειο για την κατάκτηση της Ευρωλίγκας τότε, είχε πέσει το μάτι μου σε μία φωτογραφία και φόρεσα αμέσως τη φανέλα του Παναθηναϊκού κι άρχισα να κάνω βόλτες στη γειτονιά. Άντε τώρα να εξηγήσω στον κόσμο που με έβλεπε περί τίνος πρόκειται, δεν περιγράφεται με λόγια!”.
“Έχω απίστευτες αναμνήσεις από τότε”.
“Είμαι ευγνώμων που υπήρξα παίκτης του Παναθηναϊκού!”.
Κι ευγνώμων γενικά για τη δυνατότητα να ζήσει στην Ελλάδα.
“Η Ελλάδα είναι μία χώρα πλούσια σε ιστορία που χρίζει σεβασμού. Η ελληνική κουλτούρα είναι τόσο ωραία, συνειδητοποίησα κι εγώ γιατί το ζουν με τόση περηφάνεια. Είναι τιμή μου που έζησα στην Ελλάδα! Αυτά για εμένα έχουν μεγαλύτερη σημασία από ό,τι τα τρόπαια. Αυτές οι σχέσεις κι οι επαφές είναι που μου λείπουν περισσότερο. Το μπάσκετ ήταν απλώς η αφορμή”.
“Μου λείπουν όλα τα παιδιά από τότε. Κάθε φορά που ένα σύνολο ατόμων περνά μέσα από δύσκολες καταστάσεις αναπτύσσεται πάντα ένας δεσμός. Νοσταλγώ περισσότερο τη σχέση με τους συμπαίκτες μου σε κάθε ομάδα παρά τα αποτελέσματά μας”.
“Χαιρετώ τους καλύτερους φιλάθλους στον κόσμο!”
Βέβαια, όσο καλύτερα τα αποτελέσματα τόσο καλύτερες κι οι αναμνήσεις. Και τόσο μεγαλύτερη η κληρονομιά που αφήνει κανείς. Για τον Παναθηναϊκό της μόλις μίας κατάκτησης της Ευρωλίγκας μέχρι τότε δεν ήταν και μικρό πράγμα, άλλωστε, έφτασε τις έξι στη συνέχεια (1996, 2000, 2002, 2007, 2009, 2011).
“Το περιβάλλον στον Παναθηναϊκό ήταν ευνοϊκό για να πετύχεις, υπήρχε μία ενέργεια. Παίξαμε για την ιστορία που υπήρχε και για αυτά που θα έρχονταν. Οι αδερφοί Γιαννακόπουλου είχαν επενδύσει τόσα πολλά στην ομάδα, ήμασταν σαν ροκ σταρς!”.
Κι όπως κάθε ροκ σταρ, έτσι κι ο αριστερόχειρας σέντερ κι οι συμπαίκτες του είχαν το δικό τους φανατικό κοινό.
“Χαιρετώ τους καλύτερους φιλάθλους στον κόσμο!”, φώναξε σαν να προσπαθούσε να τον ακούσουν.
Παραδόξως, μετά από μία λαμπρή καριέρα ως ο μοναδικός Ιρλανδός που έχει κατακτήσει την Ευρωλίγκα κι ο μοναδικός NBAer γεννημένος στην Ιρλανδία (14/12/73), με τρία Πρωταθλήματα Ελλάδας (1999-2001), ένα Πρωτάθλημα Ισπανίας (2005), ένα Κύπελλο Ρωσίας (2008) κι ένα Πρωτάθλημα Πολωνίας (2009), “δεν επαναφέρω στη μνήμη μου στιγμές του παρελθόντος, εκτός κι αν τα παιδιά μου με ρωτήσουν να τους πω την ιστορία πίσω από κάποια φωτογραφία που έχω στο γραφείο μου”.
Δύο από αυτές τις φωτογραφίες που κοσμούν τους τοίχους στο γραφείο του σπιτιού του είναι γεμάτες πράσινο του Παναθηναϊκού, μία ομαδική πανηγυρική και μία παρέα με τον Τζόνι Ρότζερ να κρατούν το τρόπαιο της Ευρωλίγκας.
Σε αυτές τις φωτογραφίες και στα videos από την καριέρα του μπορεί να επιδείξει και να δει κανείς την αθλητική του κληρονομιά. Γιατί υπάρχει κι άλλη, άλλου είδους, ιδρυτής και πρόεδρος της “HOOPSLife Ireland” γαρ, μίας Ακαδημίας που έχει ξεπεράσει τα δέκα χρόνια λειτουργίας (2011-σήμερα) με σκοπό “μέσα από το μπάσκετ να βοηθάμε τα νέα παιδιά, να τα εμπνέουμε για να γίνουν ενεργά μέλη της κοινωνίας”.
Με αρχές στην ταυτότητα της Ακαδημίας όπως “σεβασμός”, “εντιμότητα”, “ομαδικότητα”, “ηγεσία”, “αυτογνωσία” κι “επικοινωνία” δε γίνεται να χάσει.
Όπως δεν έχασε ο Παναθηναϊκός του στις 20 Απριλίου 2000…
Διαβάστε επίσης: