Του Μάνου Φυρογένη/ info@eurohoops.net
Αν ο Τζόι Ντόρσεϊ ήταν φτιαγμένος από μία αλλιώτικη, πιο… λογική κράση, πιθανότατα ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας να μην είχε πιάσει Λιμάνι.
Ήταν αρχές της σεζόν 2012-13 όταν ο πρωταθλητής Ευρώπης Ολυμπιακός, με τον Γιώργο Μπαρτζώκα και τότε κουμανταδόρο, ξεκινούσε το ταξίδι της υπεράσπισης των κεκτημένων. Με τις μνήμες από την Πόλη ακόμα νωπές, η αρωγή των Έισι Λο και Τζόι Ντόρσεϊ ήταν αδιαμφισβήτητη για το “θαύμα” του 2012 και την αγωνιστική μεταμόρφωση της ομάδας.
Όταν όμως ο εκρηκτικός χαρακτήρας του θηριώδη σέντερ συναντήθηκε με τα αλτρουιστικά πιστεύω του Γιώργου Μπαρτζώκα, προκλήθηκε έκρηξη. Το περίφημο “I’m done” τον έθεσε εκτός ομάδας και κάπου εκεί προέκυψε ο Τζος Πάουελ.
Ο δις πρωταθλητής του NBA (2009, 2010), ο οποίος φόρεσε back-to-back δαχτυλίδι με τους Λος Άντζελες Λέικερς στο πλευρό των Κόμπε, Γκασόλ, Όντομ, Μπάινουμ και λοιπών, κατέφθασε αρχές Νοέμβρη στα του οίκου μας για να ενισχύσει την αρμάδα των Πειραιωτών.
Στο πρώτο διάστημα… μπίνγκο. Ο “θαλασσοπόρος” Αμερικανός των 316 αγώνων στο μαγικό κόσμο της άλλης όχθης του Ατλαντικού, “πήδηξε στο τρένο” την 5η αγωνιστική στο διπλό στο Μιλάνο και μέχρι το τέλος της κανονικής διάρκειας όλα πήγαιναν καλά με τον Ολυμπιακό να έχει 6/6 με εκείνον στο ρόστερ του στην Ευρωλίγκα (άλλο το φορμάτ τότε).
Δεν ανάγκασε ποτέ άπαντες να… τρίβουν τους οφθαλμούς τους, έχοντας να επιδείξει ένα αξιοπρεπέστατο σουτάκι από τα 5 μέτρα και την ικανότητά του να μαρκάρει στις αλλαγές στην άμυνα κοντύτερους αντιπάλους. Το βαζε το σώμα του απέναντι και σε θηρία, δεν… κώλωνε.
Η προσθήκη του Γκιόργκι Σερμαντίνι καταχείμωνο στην πρώτη του θητεία στον Πειραιά, περιέπλεξε κάπως την κατάσταση και το… εξ’ ημισείας του πρώτο διαστήματος με τον Χάινς, πήγε περίπατο.
Ο χρόνος του μειώθηκε αισθητά, όμως ακόμα και έτσι κατόρθωσε να μπει στη στενή λίστα εκείνων που έχουν στεφθεί πρωταθλητές τόσο στο NBA όσο και στην Ευρωλίγκα. Ο ένατος έγινε για την ακρίβεια σε ένα κλειστό κλαμπ που φιγουράρουν μεταξύ άλλων τα ονόματα των Τζινόμπιλι, Κούκοτς, ΜακΚαντού, Νεστέροβιτς, Μπουμπουά πλέον και μερικών άλλων.
Στα άκρως θετικά της παρουσίας του στους Πειραιώτες, οι 16 του πόντοι στην έδρα της Μπεσίκτας με 7/8 δίποντα στο Top-16 και η σημαντική συνεισφορά του στο Game 5 της σειράς των προημιτελικών με την Εφές στο ΣΕΦ που έστειλε τον Ολυμπιακό στο Λονδίνο και από εκεί και πέρα η ιστορία είναι γνωστή.
Το Eurohoops λοιπόν ξετύλιξε το κουβάρι της ελληνικής ζωής του Τζος Πάουελ. Αυτό που θα ευχόταν να είχε συμβεί διαφορετικά, ο Μπαρτζώκας, οι “ερυθρόλευκες” μνήμες του, οι οπαδοί στην Ευρώπη, η σχέση του με τον Αϊζέια Κάνααν και άλλα πολλά. Μεταξύ άλλων ενώ δεν παρέλειψε να στάξει… μέλι για τον Βασίλη Σπανούλη και να σταθεί φυσικά στο legacy του Κόμπε Μπράιαντ, για τον οποίο πονάει ακόμα.
Ευγνωμοσύνη
“Η χρονιά που κερδίσαμε την Ευρωλίγκα αποτελεί σίγουρα μία ξεχωριστή ανάμνηση. Είναι κάτι που φέρνω στη μνήμη μου ανεξάρτητα από ό,τι έχει συμβεί. Πέρασα ένα χρόνο στον Ολυμπιακό ή τουλάχιστον το περισσότερο αυτού και ήταν πολλές μέρες που μάθαινα πράγματα. Ήταν η πρώτη φορά που αγωνιζόμουν στην Ευρωλίγκα όμως ακόμα κι αν ήταν η παρθενική μου συμμετοχή, αυτή συνοδεύτηκε με το πρωτάθλημα οπότε αισθάνομαι υπερβολικά ευγνώμων για αυτό που έζησα”, οι πρώτες λέξεις που βγήκαν από το στόμα του Τζος Πάουελ στο άκουσμα της συνθήκης. Ελλάδα, Ολυμπιακός.
“Το γεγονός ότι τα παιδιά μου είχαν τη δυνατότητα να ανακαλύψουν μία άλλη χώρα, μία άλλη κουλτούρα, να δουν διαφορετικές παραδόσεις και ακόμα να μιλούν για αυτό, είναι πραγματικά πολύ σημαντικό. Είμαι ευγνώμων γιατί ήταν μέρος του ταξιδιού αλλά εύχομαι να μην είχα τραυματιστεί. Ακόμα κι αν ήταν για ένα παιχνίδι, φαινόταν ότι η ομάδα κινούνταν προς άλλη κατεύθυνση και ακόμα αναρωτιέμαι πως θα ήταν αν ήμουν υγιής όλο αυτό το διάστημα, στην ίδια σελίδα μαζί τους. Ψυχολογικά ήταν απογοητευτικό για μένα”.
Απογοήτευση
Η πάσα για την κατεύθυνση της συζήτησης δόθηκε από τον ίδιο. Παρεμβατικός δεν υπήρξε ποτέ, όπως ξεκαθάρισε ευθυτενώς ο Πάουελ παρότι αγωνίστηκε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Κίνα, Ελβετία, Ρωσία, Φιλιππίνες, Πουέρτο Ρίκο, Αργεντινή, Χιούστον, Νέα Υόρκη, Λος Άντζελες, Μιλγουόκι, Ατλάντα, Ιντιάνα, Σαν Φρανσίσκο, Ντάλας, Ιταλία, Κορέα, Βενεζουέλα, Αυστραλία. Αν υπήρχε μπάσκετ και σε άλλο πλανήτη, σίγουρα θα έπαιζε και εκεί.
“Ο κόουτς είχε το δικό του τρόπο. Δεν ήμουν αυτός που θα έλεγα στον οποιονδήποτε πως να κάνει τη δουλειά του. Απλά ήθελα μία δίκαιη ευκαιρία. Και θυμάμαι όταν έγινα μέλος της ομάδας ότι μου έλεγαν όλοι, πως: “Πρέπει να αποδείξεις αυτό ή το άλλο” και εγώ έλεγα “Μπορώ να παίξω αυτό το άθλημα σε υψηλό επίπεδο, ξέρω πολύ καλά τι να κάνω”. Παρόλο που είχα ένα πρόβλημα στο γόνατο, τους πρώτους 2μιση, τρεις μήνες δεν χάναμε με τίποτα είτε για την Ευρωλίγκα είτε για το ελληνικό πρωτάθλημα. Και κάτω από δύσκολες συνθήκες και ακόμα όταν τραυματίστηκα (μέσα Γενάρη, έχασε 2 αγώνες του Top-16), ήλπιζα η επικοινωνία να ήταν κάπως καλύτερη για να καταλαβαίνω τι ζητούσαν από μένα. Αυτό που έδειχνα, θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερο.
Ήταν απογοητευτικό για μένα διότι έφεραν έναν άλλο ψηλό και υποτίθεται πως θα ήμουν μόνο εγώ και ο Κάιλ (σ.σ Χάινς) να μοιραζόμαστε το χρόνο όμως μετά ο δικός μου κόπηκε στη μέση για να μοιραστεί με τον Σερμαντίνι και ήταν ενοχλητικό. Δεν ένιωθα καλά μετά από αυτό. Και έπαιζα αρκετά καλά, όταν παίξαμε σε εκείνο το ματς με τη ρωσική ομάδα (σ.σ Χίμκι) στην ίδια πεντάδα με τον Κάιλ τα πήγαμε εξαιρετικά, φαινόταν αυτό. Όμως αυτές οι ευκαιρίες ήταν σπάνιες”.
Η Βοήθεια από τους συμπαίκτες και ο… Σπανούλης
Ο Τζος Πάουελ, παρότι δεν ήτα ευχαριστημένος με τη διαχείρισή του και κυρίως τις ευκαιρίες που έλαβε, είχε μονάχα τα καλύτερα να πει για τους συμπαίκτες του
“Αυτό που με βοηθούσε στο γήπεδο ήταν η ομάδα. Οι σχέσεις που είχα αναπτύξει με τον Χάινς και τον Έισι Λο με βοήθησαν πολύ. Πνευματικά επίσης ο Πέρο (σ.σ Άντιτς) και ο Μπίλι (σ,σ Σπανούλης) με… έσπρωχναν. Μόνο και μόνο οι συζητήσεις που είχαμε. Ήμασταν ένα πολύ καλό σύνολο ανθρώπων και είμαι ευγνώμων για την ευκαιρία που μου δόθηκε να τους γνωρίσω.”
Ως προς τον “Kill-Bill” είχε κι άλλα να προσθέσει.
“Ο Σπανούλης ήταν ένας τρομερός παίκτης. Αξίζει όλα τα βραβεία, τις διακρίσεις και τις τιμές. Πολύ έξυπνος, πολύ ταλαντούχος. Διάβαζε το παιχνίδι πολύ καλά, ήξερε πως παιζόταν. Ευφυής παίκτης και η αντίληψη που είχε για την ηγεσία, τον ξεχώριζε από τους άλλους. Έκανε πολλά τρομερά πράγματα στο παρκέ. Επίσης δούλευε πολύ σκληρά για να φτάσει εκεί που έφτασε, δινόταν σε αυτό που έκανε και αυτό πιστεύω ότι συμβαίνει με τους άκρως ταλαντούχους παίκτες. Ξέρω ότι κοουτσάρει πλέον, του εύχομαι τα καλύτερα σε εκείνον και την οικογένειά του στην νέα αυτή μπασκετική… πίστα του βίου του.”
Τρέλα
Αμερικανός, μεγαλωμένος στο Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνας ο οσονούπω 41χρονος Τζος Πάουελ που ακόμα και 11 χρόνια μετά τη σύντομη εμπειρία του στην Ευρωλίγκα, δεν μπορεί να ξεχάσει την ατμόσφαιρα που έζησε στα γήπεδα.
“Χωρίς να θέλω να θίξω τους φαν του NBA αλλά οι οπαδοί στην Ευρώπη είναι διαφορετικοί. Είναι εξαιρετικά παθιασμένοι με τις ομάδες τους. Οι παραδόσεις που έχουν, τα εθιμοτυπικά που ακολουθούν και είχα την τιμή να ζήσω στους αγώνες μου στην Ευρωλίγκα, ήταν απλά απίστευτο. Και παρόλες τις φορές που κάποιοι υπερέβαιναν το όριο ή κάποια πράγματα που έπρεπε να υποστείς, το πάθος, η αγάπη και η τρέλα τους δεν συγκρίνονται.
Ήταν πρόθυμοι να πάνε οπουδήποτε. Δεν ξεχνιέται η υποδοχή που μας επεφύλασσαν μετά το Λονδίνο οι φίλοι του Ολυμπιακού. Μου άρεσε πολύ. Πως να μην κάνεις το καλύτερο που μπορείς όταν παίζεις μπροστά σε τέτοια ατμόσφαιρα;”
Το διάστημα της παραμονής του ήταν μικρό παρόλα αυτά οι δεσμοί δεν… ξεριζώνονται έτσι άπλα. Έχει τους λόγους του άλλωστε και ένας από αυτούς ακούει στο όνομα Αϊζέια Κάνααν.
“Προσπαθώ να κρατώ επαφή όσο περισσότερο μπορώ. Είναι ο Κάνααν εκεί με τον οποίο ήμασταν συμπαίκτες (σ.σ στους Ρόκετς το 2014), ήταν πέρυσι και ο Μπλακ. Είναι σαν μικρά αδέρφια για εμένα αυτοί οι δύο, πραγματικά καλοί άνθρωποι. Προσπαθώ να επικοινωνώ όσο μπορώ και ειλικρινά τους εύχομαι ό,τι καλύτερο. Ό,τι και να έχει γίνει, ο Ολυμπιακός πάντα θα είναι κομμάτι μου. Πάντα θα αγαπώ την Ελλάδα, έχω ακόμα ανθρώπους εκεί που κρατάω επαφή”.
Από τους πρώτους σέντερ… τσέπης που έπαιξαν στην Ευρώπη, εξήγησε και τους λόγους που η καριέρα του ήταν μακρά, έχοντας να επιδείξει μάλιστα και κάποια highlights (2 πρωταθλήματα NBA, μία Ευρωλίγκα) που άλλοι παλεύουν με νύχια και με δόντια και δεν τα γεύονται.
“Μπορεί να υπολειπόμουν ύψους, ειδικά από τους παραδοσιακούς τότε σέντερ στην Ευρωλίγκα όμως ήμουν ένα αρκετά αθλητικό 5άρι, που μπορούσε να μαρκάρει όλες τις θέσεις. Πραγματικά πιστεύω ότι το μπασκετικό μου IQ με βοήθησε στην καριέρα μου. Το ότι έπαιξα 20 χρόνια στο υψηλότερο επίπεδο συνέβη λόγω του τρόπου σκέψης μου και των όσων εφάρμοζα στο παιχνίδι μου.”
Κόμπι Μπράιαντ
Τέλος, η μπασκετοκουβέντα με flash back και αναδρομές, ολοκληρώθηκε με το κεφάλαιο Κόμπε. Ο Τζος Πάουελ έζησε δυο χρόνια δίπλα στον “Black Mamba”, βίωσε το legacy του και ακόμα και τώρα που κοντεύουν 4 χρόνια από την αποφράδα εκείνη μέρα, δυσκολεύεται να “χωνέψει” τι έχει συμβεί.
Ο Κόμπι Μπράιαντ ήταν πολύ περισσότερα από την τεράστια μπασκετική του καριέρα.
“Είναι πολύ σκληρό για εμένα γιατί τα γενέθλια μου είναι στις 25 και η τραγωδία συνέβη στις 26 Γενάρη. Τα τελευταία τρία χρόνια ήταν πολύ δύσκολα εξαιτίας του φευγιού του. Νομίζω ότι ο θάνατός του άγγιξε πολλούς ανθρώπους γιατί εκτός από τη σπουδαία καριέρα, ό,τι έκανε στο επόμενο στάδιο της ζωής του – εκτός μπάσκετ – ως πατέρας, σύζυγος, επιχειρηματίας, νομίζω ότι αυτό προσέλκυε περισσότερους ανθρώπους και επηρέασε το άθλημα. Αυτό που προσπαθούσε να κάνει στο γυναικείο μπάσκετ, με την κόρη του και τα λοιπά. Ήταν βαρύ. Μιλάμε για κάποιον ο οποίος ήταν παγκόσμιας φήμης, ένα πρότυπο.
Πονάει. Ακόμα πονάει, δεν μπορώ να βρω τις λέξεις. Έχω τατουάζ τη Τζίτζι (σ.σ κόρη του Κόμπε) στο χέρι μου και όπως πολλοί άλλοι, ακόμα δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Προσεύχομαι για αυτόν και την οικογένειά του. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε όλοι μας είναι να διατηρήσουμε τα πιστεύω του σε κάθε έκφανση της ζωής μας και να είμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, όπως ήταν ο Κόμπε για το μπάσκετ.”
Διαβάστε επίσης: