Του Κώστα Γιαταγάνα/ info@eurohoops.net
Ο Δημήτρης Ιτούδης παραχώρησε μεγάλη συνέντευξη στο Eurohoops και μετά το πρώτο μέρος (που μπορείτε να διαβάσετε ξανά εδώ), ακολουθεί το δεύτερο μέρος, με εξίσου ενδιαφέρουσα θεματολογία.
Ο τεχνικός ηγέτης της “ομάδας του στρατού” αναφέρεται στο format της Ευρωλίγκας και επαναλαμβάνει την πάγια θέση του για διεξαγωγή πλέι οφ ως και τον τελικό της διοργάνωσης, ενώ προτείνει… εναλλακτικά την θέσπιση πλέι οφ και στα ημιτελικά και τη διεξαγωγή ενός τελικού, μετά το τέλος όλων των πρωταθλημάτων, ώστε να είναι η τελευταία αναμέτρηση της σεζόν.
Παράλληλα, αναφέρεται στο κύμα… φυγής παικτών προς το ΝΒΑ και την Κίνα, το Ευρωμπάσκετ, αλλά και την Εθνική ομάδα μπάσκετ και την πρόταση που είχε από την ΕΟΚ.
Το επίπονο format και η πρόταση για πλέι οφ και… τελικό
-Από πέρυσι που ζήσατε το νέο format της Ευρωλίγκας, πώς το αποτιμάτε; Είναι πραγματικά τόσο επίπονο και απαιτητικό όσο το βλέπουμε εμείς που είμαστε απ’ έξω;
“Για εμάς ήταν επίσης μια νέα κατάσταση, για τους προπονητές, για τους αθλητές και τις ομάδες, γιατί έπρεπε πλέον να έχουμε μια τελείως διαφορετική προσέγγιση όσον αφορά: Προπόνηση, ταξίδια, ροτέισον παικτών, διαχείριση καταστάσεων… Είχαμε τουλάχιστον 3-4 φορές back to back παιχνίδια με ταξίδι, όπου έπαιζες, πήγαινες, καθόσουν, ξημερώματα κάνε προπόνηση και παίξε την άλλη μέρα. Για εμάς ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Εγώ το έζησα με το ΝΒΑ όταν είχα πάει στο Ντιτρόιτ τη χρονιά που δεν ήμασταν ενεργοί με το Ζέλικο (σ.σ. 2012/2013), αλλά είναι κάτι καινούριο να το ζεις εκ των έσω και να δεις πώς θα το αντιμετωπίσεις. Προφανώς είναι πολύ ενδιαφέρον για τον κόσμο, γιατί με όποιον κι αν το έχω συζητήσει, με φίλο κι οποιονδήποτε, πλέον γι’ αυτούς οι Τετάρτες, οι Πέμπτες, οι Παρασκευές, που ήταν μέρες για το Τσάμπιονς Λιγκ, πλέον έβλεπαν μπάσκετ γενικά. Μας ενδιέφερε τι έκανε η ΤΣΣΚΑ, ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, τι έκανε η Φενέρ. Μας ενδιαφέρει όλο αυτό το concept.
Το γεγονός ότι είχαμε παιχνίδια μέχρι το τέλος, όπου ο τελευταίος που ήταν το Μιλάνο ή ο Ερυθρός Αστέρας κέρδιζε ομάδες των πλέι οφ, ή κέρδιζε τη Ρεάλ που ήταν πρώτη τότε, δείχνει ότι ήταν πολύ ανταγωνιστικό το πρωτάθλημά μας και διαμορφώνει και καταστάσεις. Εμείς π.χ. τελειώσαμε τη νέα Ευρωλίγκα στο σύνολο των αγώνων με τις λιγότερες ήττες, αλλά δεν κερδίσαμε τον τίτλο και δεν πήγαμε στον τελικό. Δεν μας έδωσε κάτι αυτό, αλλά αν δεις τους αριθμούς ήμασταν καλύτεροι και από τη Φενέρ κι από τη Ρεάλ κι από όλους σε ρεκόρ νίκες-ήττες.
Ομως δεν παίζουμε γι’ αυτό, αλλά για το τρόπαιο. Μας δίνει λοιπόν κι έναν άλλον τρόπο προσέγγισης και να δούμε τα πράγματα διαφορετικά, τι σημαίνει να είσαι πρώτος στην κανονική περίοδο και τι να είσαι τέταρτος. Σχεδόν τίποτα… Με την έννοια ότι θέλεις να έχεις το πλεονέκτημα έδρας. Από εκεί και πέρα, θες να πεις π.χ. ότι η Μπασκόνια ήταν η χειρότερη ομάδα από τον Παναθηναϊκό, που εκείνη τη στιγμή είχε το μομέντουμ, παίζοντας με τη Φενέρ. Επαιζε πολύ καλά παιχνίδια και δικαιούταν το πλεονέκτημα έδρας, αλλά έχασε με 3-0 από την καλύτερη Φενέρ στη συγκεκριμένη εκείνη σειρά.
Το καλύτερο λοιπόν είναι να έχεις τη διάρκεια για να είσαι μέσα στους οκτώ καλύτερους. Αυτό μας δίδαξε η Ευρωλίγκα. Να είσαι μέσα στους οκτώ. Το τέλειο είναι να είσαι στους τέσσερις πρώτους που δίνει πλεονέκτημα, αλλά και η παρουσία στους οκτώ είναι ιδανικό”.
-Θεωρείτε ότι το νέο σύστημα δείχνει πιο “δίκαιο”, από τη στιγμή που παίζουν όλοι με όλους στην κανονική διάρκεια;
“Εδώ με… τσιγκλάς. Για μένα μπάσκετ σημαίνει πλέι οφ. Στο ποδόσφαιρο είναι ουτοπία να πεις κάτι τέτοιο… Εγώ έκανα δύο προτάσεις στον κ. Μπερτομέου, τον οποίο σέβομαι απεριόριστα όπως και την Ευρωλίγκα. Θεωρώ πως όταν σε βάζουν σε έναν μαραθώνιο, που είναι πολύ ωραίο για τον κόσμο. Βλέπει ωραία παιχνίδια, συνέχεια… Καταπόνηση για τους αθλητές, αλλά το ζήτημα είναι να προσφέρουν θέαμα στον κόσμο, γι’ αυτό πληρώνονται… Μαραθώνιος 30 αγώνων, με πέντε πιθανά παιχνίδια στα πλέι οφ. Πάμε στα 35 παιχνίδια. Μαραθώνιος 35 αγώνων και μετά σου λέει “ξαφνικός θάνατος”, τώρα πας στο ένα παιχνίδι κι ό,τι γίνει. Αυτό που έχεις κάνει στους 35 αγώνες, μετράει δε μετράει…
Δεν είναι χαζοί οι Αμερικανοί, δεν το πιστεύω. Ούτε σε θέματα εσόδων, ούτε σε θέματα αξιολόγησης, δημοτικότητας, αξιολόγηση πορείας ομάδων. Μπάσκετ σημαίνει πλέι οφ. Το λέω αυτό με μεγάλο σεβασμό στα Final Four, γιατί υπήρξα σημαντικό μέλος του Παναθηναϊκού που πήραμε πέντε τρόπαια, τώρα είμαι head coach, κατακτήσαμε το τρόπαιο πέρυσι μετά από οκτώ χρόνια με την ΤΣΣΚΑ. Σέβομαι απόλυτα τα Final Four και προετοιμάζομαι για να πάω εκεί. Δεν αποτελεί καμία δικαιολογία το αν χάσαμε ή δε χάσαμε. Μην θεωρηθεί δικαιολογία από κανέναν, αλλά πιστεύω ότι η εξέλιξη του μπάσκετ είναι πλέι οφ.
Αν δεν θέλουμε να πάμε στα πλέι οφ, έχω μία άλλη πρόταση. Να είναι 30 οι αγώνες κανονικής περιόδου, πέντε τα πλέι οφ, δηλαδή 35, αλλά και πλέι οφ και στους ημιτελικούς. Ποιοι ήταν οι ημιτελικοί πέρυσι; Ολυμπιακός-ΤΣΣΚΑ, Φενέρ-Ρεάλ. Θες να μου πεις ότι δεν θα υπήρχε τεράστιο ενδιαφέρον από τα ΜΜΕ, από τον κόσμο, που θα γεμίζει το ΣΕΦ, το ΟΑΚΑ, τη δική μας έδρα, την έδρα της Φενέρ; Πας στα 40 πιθανά παιχνίδια κι ας κάνουμε για δοκιμή έναν τελικό.
Γιατί λέω έναν τελικό; Η πρότασή μου είναι αυτός ο τελικός να είναι το τελευταίο παιχνίδι που δίνουν οι ομάδες του μπάσκετ, όπως γίνεται στο Τσάμπιονς Λιγκ. Σου ανοίγω μια παρένθεση με ένα παράδειγμα: Οταν στο Βερολίνο το 2016 κατακτήσαμε την Ευρωλίγκα, μεταξύ των πολλών συγχαρητηρίων, που ήταν χιλιάδες και τους ευχαριστώ με την ευκαιρία της συνέντευξης, με πήρε τηλέφωνο και ο Τζο Ντουμάρς, όπως κι άλλοι από το ΝΒΑ και μου λέει “μπράβο, τώρα θα ξεκουραστείς, άναψε και το πούρο”. Του λέω “ποια ξεκούραση, αύριο παίζω με τη Χίμκι“. Μου λέει “ποια Χίμκι; Αφού το πήρες το κύπελλο”. Του απαντώ “έχουμε ημιτελικούς με τη Χίμκι. Πρέπει να κερδίσουμε και την VTB. Δε γίνεται να τελειώσει η σεζόν”.
Λέει “το μεγάλο το κύπελλο το πήρες, τώρα ποια Χίμκι;”, φυσικά με όλο το σεβασμό στη Χίμκι, αλλά σου λέω από εκείνη την πλευρά πώς το βλέπουν. Δεν ήταν αυτή η μεγάλη διοργάνωση; Αυτός ήταν ο μεγάλος στόχος. Εμείς έτσι ξέρουμε. Ομως όλοι καλούμαστε, όπως ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, όταν κερδίζαμε τα τρόπαια, Φενέρ, Ρεάλ… Καλείσαι να πας να παίξεις μια σειρά αγώνων, που μπορεί ο,τιδήποτε κι αν έχει συμβεί, είτε γιατί απογοητεύτηκες επειδή δεν το πήρες, είτε γιατί το πανηγυρίζεις επειδή το πήρες… Το είπε κι ο Σλούκας. Εβλεπες το Φενέρ-Μπεσίκτας και οι αθλητές σχεδόν έκαναν “αγγαρεία”, δεν έβγαζαν ενέργεια.
Κι εκτός αυτού, είναι κάτι που μπορείς να γράψεις, το είπα σε συναδέλφους μου και δεν ξέρω αν έχει γραφτεί. Δες τους τελικούς σε χώρες οι οποίες εκπροσωπούνταν με δύο ή περισσότερες ομάδες στην Ευρωλίγκα. Εκτός από την Ελλάδα που είναι εξαίρεση, γιατί δεν γίνεται διαφορετικά εξαιτίας του ότι Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός είναι ένα σκαλί πάνω από τις άλλες κι έπαιξαν τελικό, δες τι συνέβη αλλού.
Στην VTB ο τελικός ήταν ΤΣΣΚΑ-Χίμκι, που δεν ήταν στην Ευρωλίγκα. Είχαν τελειώσει οι ευρωπαϊκές της υποχρεώσεις στο Eurocup πολύ νωρίτερα. Η Ούνικς που ήταν στην Ευρωλίγκα, καταποντίστηκε στην VTB.
Στην Ισπανία ο τελικός ήταν ανάμεσα σε ομάδας Ευρωλίγκας (Ρεάλ) και ομάδας Eurocup (Βαλένθια) και τον κερδίζει η ομάδα του Eurocup. Στο Ισραήλ η Μακάμπι που είναι στην Ευρωλίγκα, χάνει τον τελικό. Πάμε στην Ιταλία όπου το Μιλάνο δεν ήταν καν στον τελικό. Αν δεις λίγο την καταπόνηση των ομάδων, με τα πήγαινε-έλα δεν είναι εύκολο να το διαχειριστείς κι αυτό είναι μια πραγματικότητα.
Εκτός της Ελλάδας, όπου το δίδυμο του τελικού ήταν οι ομάδες της Ευρωλίγκας, λόγω ιδιαιτερότητας, βέβαια υπάρχει και η ΑΕΚ που κάνει μεγάλα βήματα, ο Άρης, ο ΠΑΟΚ… Αυτές είναι πέντε ομάδες, αλλά στα δικά μας πρωταθλήματα δεν είναι πέντε ομάδες. Εγώ έχω να κάνω στην VTB ταξίδια, να πάω στο Ενισέι, όπου έχει τέσσερις ώρες διαφορά και πέντε το χειμώνα. Μες στην ίδια χώρα υπάρχει διαφορά τεσσάρων ωρών, σχεδόν τζετ λαγκ. Πάμε εκεί και πάμε να προσαρμόσουμε την ομάδα σα να είμαστε στη Μόσχα. Οταν είναι εκεί 7, στη Μόσχα είναι 3, μεσημεριανή ώρα και σε μία μέρα δεν είναι εύκολο να προσαρμόζεται ο οργανισμός. Στην Αστάνα είναι τρεις ώρες διαφορά.
Δεν είναι το ίδιο ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός να πετάξουν για να παίξουν στη Θεσσαλονίκη ή να παίξουν στην Αθήνα ή τη Χαλκίδα. Στην Ισπανία δεν είναι το ίδιο. Γι’ αυτό και οι ισπανικές ομάδες θέλουν να κάνουν δική τους λίγκα. Ξαφνικά η Ρεάλ πρέπει να πάει από την ΤΣΣΚΑ και να πάει στους Καναρίους Νήσους. Είναι η ίδια καταπόνηση που έχει η Ρεάλ με Παναθηναϊκό ή Ολυμπιακό; Δεν το αναφέρω με κάποιου είδους παράπονο σε καμία περίπτωση. Είναι όμως η πραγματικότητα, που είναι διαφορετική σε κάθε πρωτάθλημα και πρέπει να σημειωθεί.
Ολα αυτά πρέπει να συνθέτουν ένα γενικό πλαίσιο αυτών που γράφουν και τα ΜΜΕ, για να καταλάβει ο κόσμος ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Λες αυτός έχει το μεγαλύτερο μπάτζετ πρέπει να το πάρει, αυτός που έχει μικρό είναι ήρωας… Πρέπει να βλέπεις τις συνθήκες, τι γίνεται. Πώς λειτουργεί όλο αυτό; Εχει ιδιαιτερότητες.
-Εσείς δηλαδή προτείνετε πλέι οφ και στους ημιτελικούς…
“Η δική μου θέση είναι πλέι οφ ως το τέλος. Εγώ είπα μια άποψη εναλλακτική. Αυτός ο τελικός, όπως ήταν φέτος το Ολυμπιακός-Φενέρ, φανταστείτε τον στο ίδιο γήπεδο που έχει οριστεί εκ των προτέρων, αλλά να δίνεις 20 μέρες περιθώριο όπως πριν το Final Four ώστε οι φίλαθλοι των δύο ομάδων να δουν και όσοι γουστάρουν το μπάσκετ, να δουν τον τελικό, όπως στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Να γίνει ένα παιχνίδι, αλλά να είναι γεμάτο γήπεδο με αυτούς τους φιλάθλους. Τώρα κάνουμε ένα Final Four, στο οποίο βάζουμε και το 3-4, που δεν έχει καμία ουσία, οι φίλαθλοι προσπαθούν να ξεφορτωθούν τα εισιτήρια, να τα πουλήσουν στη μαύρη αγορά κλπ… Οι φίλαθλοι των ομάδων που είναι στον τελικό, τον περιμένουν κι επίσης θα είναι εμπορικός, σε μία πόλη κι επίσης καθορισμένο εκ των προτέρων. Θα έχεις περισσότερα παιχνίδια, περισσότερα πλέι οφ”.
-Κι ο τελικός να γίνεται μετά το τέλος των πρωταθλημάτων…
“Πρώτα να τελειώνουν τα πρωταθλήματα και μετά ο τελικός. Κάνω αυτή την πρόταση και μπορεί ακόμα και οι ιθύνοντες να πουν “τι μας λες τώρα; Εχουμε ήδη τη σεζόν, τα παράθυρα…” Θεωρώ ότι αυτά μπορούν να γίνουν σε ένα πλαίσιο αρμονίας και συνεργασίας μεταξύ των δύο φορέων και να βρεθεί λύση ώστε και να μειωθούν κάποιες ομάδες από τα εθνικά πρωταθλήματα, γιατί εκεί πάμε…
Το είπα πριν. Οι ισπανικές ομάδες λένε όχι στην αύξηση ομάδων, λογικότατα και αν δεν θέλετε, πάμε σε δική μας λίγκα. Ολο αυτό μπορεί να εναρμονιστεί και ο τελικός της Ευρωλίγκας να είναι το τελευταίο παιχνίδι. Ολα αυτά ενώ είμαστε όλοι μαζί όμως”.
Η σκληρή κόντρα FIBA-Ευρωλίγκας και οι κανονισμοί
-Αναφέρατε μια ιδεατή κατάσταση αρμονίας και συνεργασίας, αλλά προς το παρόν δεν φαίνεται να υπάρχει…
“Είμαι αισιόδοξος ότι μπορεί να γίνει. Προφανώς έχεις να κάνεις με εγωισμούς… Είναι σαν μία σχέση. Μες στη σχέση υπάρχουν και οι εγωισμοί, μπορεί κάποια στιγμή να μη μιλιέσαι με τη σύντροφο, με τη γυναίκα σου, θα τα βρεις όμως, θα πορευτείς. Γιατί για το καλό του μπάσκετ θα πρέπει να πορευτούμε μαζί”.
-Θεωρείτε ότι και οι δύο πλευρές (FIBA-Ευρωλίγκα) έχουν κάνει λάθος χειρισμούς;
“Για να μην πάρω κανενός τη θέση, πιστεύω ότι πρέπει να τα βρουν. Είχαμε κι άλλο σχίσμα και τα βρήκαν. Το θέμα είναι να τα βρουν και να πορευτούμε μαζί, γιατί το θέμα είναι να υπάρχουν παντού οι ίδιοι κανονισμοί στο ίδιο άθλημα. Διαφορετικά πρέπει να το ονομάσουμε αλλιώς. Πας στο κολεγιακό έχεις άλλους κανόνες, στο ΝΒΑ έχεις άλλους, υπάρχουν άλλες οριοθετήσεις και διαστάσεις, άλλο γήπεδο, άλλο τρίποντο. Οι κανονισμοί πρέπει να είναι ίδιοι στο μπάσκετ. Πρέπει να βρεθούν όλοι οι φορείς, ΝΒΑ, NCAA, FIBA, Ευρωλίγκα, να κάνουν ένα πλαίσιο. Αυτοί είναι οι κανονισμοί και ο κόσμος θα το δεχτεί. Το μπάσκετ είναι αυτό… Εμείς τώρα έχουμε τέσσερα διαφορετικά μπάσκετ.
Συζητώ τώρα με τους διαιτητές στα φιλικά για το πώς θα μας σφυρίζουν τα βήματα, πώς θα μας σφυρίζουν το αντιαθλητικό… Τι να δει ο κόσμος; Τον έχουμε διχάσει, πρέπει να κάνουμε φιλάθλους… Είναι τόσο ωραίο άθλημα το μπάσκετ και ίσως εγώ το λέω υποκειμενικά επειδή το αγαπάω, αλλά ο κόσμος το αγαπάει”.
-Αυτά τα ζητήματα περί διαφορετικών κανονισμών τα έχετε συζητήσει μεταξύ σας οι προπονητές;
“Ναι, βέβαια τα έχουμε συζητήσει. Αυτό είναι το μέλλον, να έχουμε ένα μπάσκετ, να μπορεί να βγει με έναν κοινό παρονομαστή κι όλοι να ξέρουν τι γίνεται σε αυτό το άθλημα”.
Οι μεγάλες “διαρροές” προς ΝΒΑ και… Κίνα
-Γυρνώντας στα των μεταγραφών, η έλευση του Ροντρίγκεθ στην ΤΣΣΚΑ ήταν η εξαίρεση του φετινού κανόνα, αφού πολλοί άλλοι παίκτες έφυγαν από την Ευρώπη για να πάνε στο ΝΒΑ και την Κίνα. Πώς κρίνετε αυτή την τάση… φυγής;
“Η περίπτωση του Σέρτζιο ήταν ξεκάθαρη. Οταν μιλήσεις μαζί του για μια συνέντευξη θα καταλάβεις ότι ο άνθρωπος έχει πάει δύο φορές στο ΝΒΑ. Ξέρει πολύ καλά ότι υπάρχει ένα πολύ μικρό γκρουπ ομάδων που διεκδικούν τον τίτλο και οι υπόλοιπες που είναι πολλές, λειτουργούν όλο και περισσότερο ως NBDL και G-League, αφού δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε ένα βήμα παραπάνω. Αν μπουν στα πλέι οφ θα είναι επιτυχία. Ηθελε να βρεθεί σε μια ομάδα για να κερδίσει τίτλους. Ηταν ξεκάθαρος για την επιλογή του να είναι στο ΝΒΑ. Είχε 3-4 προτάσεις, είτε για διετή, είτε για μονοετή συμφωνία με αρκετά χρήματα. Ηταν συνειδητοποιημένος και επέλεξε την ΤΣΣΚΑ.
Ο Μίλος πήγε, γιατί είναι η πρώτη φορά και τον καταλαβαίνω. Οπως καταλαβαίνω επίσης και την Κίνα, που πρέπει να απασχολήσει τους ιθύνοντες. Στην Κίνα και το ΝΒΑ έχει αυξηθεί το μπάτζετ και θα αυξηθεί κι άλλο, έχει αυξηθεί το μπάτζετ του NBDL, όποτε ο Αμερικανός πλέον δεν θα έχει στον ΠΑΟΚ ή τον Άρη που ερχόταν πιο παλιά και μετά μπορούσε να κάνει μια μεταγραφή, στον Παναθηναϊκό, τη Φενέρ ή την ΤΣΣΚΑ. Κάθεται εκεί και περιμένει το όνειρο του ΝΒΑ. Εχουν γίνει τα two-way συμβόλαια, βγήκε και η Κίνα με 2-3 εκατ. και με πολύ μικρότερη σεζόν, όπου ο αθλητής μπορεί να ξεκουραστεί κι όχι μόνο. Μπορεί να πάει στην Ευρωλίγκα μετά τον Δεκέμβριο και να πάρει ακόμα ένα εκατ. π.χ…. Τα νούμερα είναι φανταστικά που αναφέρω, αλλά μπορεί να γίνει έτσι.
Ομως είναι σοβαρό πρόβλημα, είναι πρόβλημα που πρέπει να το δούμε το καλεντάρι. Στις ομάδες του ΝΒΑ, εκτός αυτών που είναι στα πλέι οφ, που είναι 16, οι 14 ομάδες που έχουν ρόστερ 15 παικτών, βάλε 6-7 μήνες ρεπό. Το δε ρεπό δεν είναι αυτό που λέμε κάθομαι και καπνίζω ή κάνω πάρτι κλπ. Εκεί ο αθλητής μπορεί να βελτιώσει ατομικές ικανότητες, τεχνική, συνεργασία 2-2, να κάνει βάρη, να βελτιώσει το κορμί του. Είναι τελείως διαφορετικά γιατί είναι ξεκούραστος, δεν έχει αυτό που γίνεται στην ομάδα. Ο αθλητής μπορεί να βελτιωθεί ως αθλητής μόνο στην περίοδο της ανάπαυσης. Εδώ οι αθλητές δεν έχουν ανάπαυση. Εγώ τους έδωσα 8-9 μέρες, άλλο διάστημα ο Παναθηναϊκός, άλλο ο Ολυμπιακός, αλλά τι να προλάβει να κάνει ο αθλητής; Εχει έναν μαραθώνιο μπροστά του”.
-Προφανώς αυτό το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο τώρα για τους παίκτες που ήταν στο Ευρωμπάσκετ…
“Εμείς πέρυσι παίξαμε 69-70 αγώνες. Βάλε κι όσους έπαιξε ο Νάντο με την εθνική του, έχει ξεπεράσει το ΝΒΑ και χωρίς ξεκούραση”.
Ευρωμπάσκετ: Ο θρίαμβος της Σλοβενίας και η Εθνική
-Το Ευρωμπάσκετ πώς το είδατε, ειδικότερα με την κατάληξή του και τον θρίαμβο της Σλοβενίας;
“Η Σλοβενία νομίζω το πήρε δίκαια. Δεν ήταν μόνο ότι το πήρε αήττητη, είχε μία συνοχή και διάρκεια. Ηταν πραγματική ομάδα. Συγχαρητήρια στον φίλο μου τον Ιγκορ, συγχαρητήρια στον Πρέπελιτς, τον οποίο είχα παίκτη στην Μπάνβιτ, όπου τον είχα ξένο στα 19 του. Ηταν μεγάλη κίνηση να εμπιστευτείς έναν 19χρονο που έβγαινε πρώτη φορά από τη χώρα του ως ξένο στα πρώτα του βήματα. Η εξέλιξή του είναι τεράστια, το οφείλει στο πάθος και τη συνέπεια που δείχνει για να δουλέψει και στις βλέψεις που έχει. Συγχαρητήρια στον Ντράγκιτς και τον Ντόντσιτς, που είναι ένα εκπληκτικό παιδί, προσγειωμένος. Ο Ντράγκιτς είναι leader.
Συγχαρητήρια και στη Σερβία, που είχε τεράστιες απουσίες και στον Τζόρτζεβιτς, τον φίλο μου τον Μίλαν (σ.σ. Μίνιτς), τον Μπογκντάνοβιτς και σε όλους. Εκανε τρομερή πορεία. Συγχαρητήρια στη Ρωσία επίσης και τα παιδιά που έκαναν μια εκπληκτική πορεία. Είμαι περήφανος γιατί με πολλούς από αυτούς έχω συνεργαστεί και συνεργάζομαι, συγχαρητήρια στην Ισπανία επίσης.
Γενικά είδαμε πολύ καλά ρόστερ. Θεωρώ πως η Λετονία θα μας απασχολήσει στο μέλλον, γιατί έχει βγάλει μια σχολή όπου δεν ξέρεις από πού θα φυλαχθείς. Ολοι σουτάρουν, μπορούν να δημιουργήσουν. Για μένα ήταν επίσης θετική έκπληξη ο Πέινερς που ερχόταν από τον πάγκο, είχε καταλυτικό ρόλο στο πώς έπαιζε σε άμυνα και επίθεση. Το παιδί έπαιζε στον ΠΑΟΚ κι επίσης έχει μια ανοδική πορεία”.
-Για την πορεία της Εθνικής μας ποιο είναι το σχόλιό σας;
“Η Ελλάδα δεν μπόρεσε να είναι στο κυνήγι των μεταλλίων, αλλά και σε αυτή αξίζουν συγχαρητήρια, γιατί μέσα από όλες τις αντιξοότητες που έζησαν στον όμιλο, στα νοκ άουτ παιχνίδια ήταν εκεί, παρόντες και νομίζω ότι έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Ετσι είναι τα τουρνουά, θα έχεις τις επιτυχίες, θα έχεις και τις καλές ή κακές στιγμές, δεν θεωρώ ότι ήταν αποτυχία. Ηταν μια καλή στιγμή να γυρίσει το τσιπ και να παίζεις καλύτερα, να βάλεις τον εγωισμό κάτω και να βοηθήσεις την ομάδα”.
-Θεωρείτε ότι αυτό που την πλήγωσε περισσότερο ήταν η απουσία του Γιάννη;
“Ηταν μεγάλη απουσία, δεν τίθεται θέμα. Ηταν τεράστια ειδικά όπως έγινε, προετοιμάζεσαι, δεν προετοιμάζεσαι με αυτόν, φεύγει στην Κίνα και δεν ήταν ξεκάθαρο τι θα γίνει. Ηταν μια μεγάλη απουσία όσον αφορά τον προγραμματισμό των προπονητών, όμως ήταν πολύ σημαντικό ότι βγήκαν άλλα παιδιά και η ομάδα ήρθε πιο κοντά με όλα αυτά που άκουσαν. Δεν ξέρω αν συνέβησαν όλα αυτά που γράφτηκαν, αλλά είχαν την ευκαιρία να βρεθούν όλοι μαζί, συζήτησαν οι πιο παλιοί, τους άκουσαν και βρέθηκαν όλοι μαζί. Ηταν καλή η εικόνα που βγήκε προς τα έξω.
Εχω θετική άποψη για την πορεία μας. Να μην μπούμε σε καταστροφολογία. Προφανώς αν δεν περνούσαμε τον όμιλο θα ήταν κάτι, αλλά στο νοκ άουτ με την Πολωνία τα καταφέραμε, στο νοκ άουτ με τη Λιθουανία αρχίσαμε να ψάχνουμε και παραπάνω και να ονειρευόμαστε μετάλλια. Αυτό το έκανε η Εθνική. Ας σταματήσουμε να είμαστε ή του ύψους ή του βάθους. Να βλέπαμε λίγο τα πράγματα σφαιρικά”.
-Εσείς συζητήσατε για να αναλάβετε την Εθνική ενόψει του Ευρωμπάσκετ, κάτι που δεν έγινε. Είναι ανοικτή η πόρτα για μελλοντική συνεργασία με την ΕΟΚ;
“Το είπα και τότε, το λέω και τώρα. Ευχαριστώ πολύ τον κύριο Βασιλακόπουλο, τον κύριο Τσαγκρώνη, που ήρθαν στη Μόσχα, βρέθηκαν με τον Βατούτιν, τη Νατάσα, τον πρόεδρο και την αντιπρόεδρο, αλλά κι εμένα. Συζητήσαμε όλα τα ενδεχόμενα, αλλά δυστυχώς δεν κατέστη δυνατό. Εγώ θεωρώ ότι η Εθνική είναι και καθήκον όσων μπορούν να βοηθήσουν. Προφανώς βοηθούσαμε και βοηθάμε όλοι όσο μπορούμε, είτε είμαστε, είτε δεν είμαστε στο τιμ της Εθνικής, όπως εγώ όσο ήμουν στον Παναθηναϊκό.
Πάμε λίγο πίσω, όσον αφορά τα παράθυρα. Ακόμα και ο Ιγκορ (σ.σ. Κοκόσκοφ) που μιλήσαμε, δεν θα μπορεί να είναι στα επόμενα προκριματικά. Δεν ξέρει αν θα είναι στο Παγκόσμιο. Δεν είναι απλό. Ενα πρότζεκτ το οποίο έχεις και τώρα θες να το απολαύσεις και να δεις και τους καρπούς, δεν μπορείς να το έχεις, οπότε… Ηταν ξεκάθαρη και η ΤΣΣΚΑ. Εννοείται παραμένω μεγάλος υποστηρικτής της Εθνικής. Είμαι περήφανος που είμαι Ελληνας και πόσω μάλλον αν μπορείς να την εκπροσωπήσεις με τα χρώματα της Εθνικής ομάδας με κάτι που κάνεις στο εξωτερικό”.
-Επιστρέφοντας στο Ευρωμπάσκετ, πώς είδατε την καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης, όπου ήταν τέσσερις “κοντοί” (Σβεντ, Ντόντσιτς, Ντράγκιτς, Μπογκντάνοβιτς) κι ένας ψηλός (Πάου Γκασόλ);
“Θεωρώ ότι πρέπει να το δούμε λίγο με κανόνες. Να ψηφίζονται ανά θέση. Σίγουρα όσοι ψηφίστηκαν είναι εκπληκτικοί παίκτες, βοήθησαν τις ομάδες τους στο μέγιστο και δεν τίθεται θέμα. Κι εγώ είπα χαριτολογώντας να βάλουμε τον Ντόντσιτς στο “4”. Μπορεί να παίξει αυτή η πεντάδα, νομίζω όμως ότι θα ήταν πιο σωστό να ήταν ανά θέση”.
-Συμφωνείτε με την άποψη πως οι γκαρντ κυριαρχούν όλο και περισσότερο, κάτι που απορρέει και από αυτά που είδαμε στο Ευρωμπάσκετ;
“Προφανώς συμφωνώ εν μέρει, αλλά το μπάσκετ είναι ισορροπία κοντών-ψηλών. Ακόμα και στο ΝΒΑ το small ball είναι σε μόδα, γιατί δεν υπάρχουν αυτοί οι ψηλοί που σου δίνουν κάτι επιπλέον. Ομως υπάρχουν ψηλοί όπως ο Μαρκ Γκασόλ, ή ο Μαριάνοβιτς που μπορούν να δώσουν έμφαση, ή ο Μονρό στο ΝΒΑ ή ο Ντράμοντ; Είναι ισορροπία. Οι γκαρντ έχουν περισσότερη ώρα την μπάλα, έχουν περισσότερο χώρο, ο χώρος των ψηλών περιορίζεται κοντά στη ρακέτα. Ιδιαίτερα στην Ευρώπη που δεν υπάρχουν τα τρία δευτερόλεπτα όπως στο ΝΒΑ τα αμυντικά, το traffic είναι μεγαλύτερο. Ο γκαρντ έχει περισσότερο εύρος, βλέπει ακόμα καλύτερα το καλάθι. Είναι μια ισορροπία”.