Του Νίκου Βαρλά / varlas@eurohoops.net
Η μια ακόμα μέρα στο… γραφείο με οδοιπορικά, δηλαδή η νίκη απέναντι στη Λιμόζ, δεν διέπεται από πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία προς ανάλυση. Όταν ο Ολυμπιακός με ένα σωρό απουσίες και προβλήματα έχει κερδίσει τον τελευταίο μήνα όποιον κυκλοφορεί στον όμιλό του, δεν συνιστά είδηση η νίκη απέναντι σε μια πολύ μέτρια ομάδα χωρίς μπασκετικές αρχές, που είναι παράλληλα και η πιο αφελής άμυνα στην κανονική περίοδο της Ευρωλίγκας.
Η αναμέτρηση της επόμενης εβδομάδας με την Εφές είναι ένα όμορφο ραντεβού για να ολοκληρωθεί το ευρωπαϊκό έτος 2015 για τον Ολυμπιακό και πολύ γρήγορα θα ξεκινήσει ο μίνι – μαραθώνιος του τελευταίου τοπ16 στην σύγχρονη ιστορία της Ευρωλίγκας. Από την επόμενη σεζόν η φάση αυτή καταργείται και πάμε σε κανονική περίοδο 16 ομάδων – ξέρουμε τις 11 – και 30 αγωνιστικών, με τις 8 πρώτες στη βαθμολογία να προκρίνονται στα πλέι οφ και τα ζευγάρια για τα Best Of 5 να προκύπτουν με τον γνωστό τρόπο. Ο πρώτος με τον όγδοο, ο δεύτερος με τον έβδομο και πάει λέγοντας…
Τα σενάρια είναι πάμπολλα για τον όμιλο που θα σχηματιστεί, αλλά τα δύο βασικά σενάρια είναι τα εξής. Είτε το γκρουπ θα είναι πραγματικά δύσκολο με τουλάχιστον δύο αντιπάλους – συνδιεκδικητές του πλεονεκτήματος έδρας, είτε “θανατηφόρο” με ακόμα περισσότερες ομάδες τοπ επιπέδου με βλέψεις για φάιναλ φορ!
Όπως και να έχει σε μια διαδικασία 14 αγωνιστικών η κάθε ομάδα παίρνει στο τέλος της διαδρομής αυτό που της αξίζει κι ακόμα και αν στα πλέι οφ υφίσταται μειoνέκτημα έδρας, αν αξίζεις – όπως πέρυσι με την Μπαρτσελόνα – θα πας στο φάιναλ φορ!
Με αφορμή την όμορφη συνέντευξη του Βασίλη Σπανούλη στην εκπομπή του μοναδικού… My Man, Βαγγέλη Ιωάννου και την επική σταθερότητα του Γιώργου Πρίντεζη, του μοναδικού φόργουορντ στην Ευρώπη που επιτίθεται από το ποστ με δύο χέρια και από τις δύο πλευρές (και για αυτό δεν μαρκάρεται εύκολα χωρίς αμυντικές βοήθειες) θέλω να μιλήσω λίγο για την διαχρονική προσφορά και την αξία δύο παικτών που αποτελούν τα πιο σταθερά σημεία αναφοράς του Ολυμπιακού στην εκπληκτική ευρωπαϊκή πορεία τα τελευταία 4 χρόνια, με δύο κατακτήσεις και τρεις τελικούς.
Βασίλης Σπανούλης και Γιώργος Πρίντεζης. Δύο εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις. Δύο αληθινοί αρχηγοί. Δύο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, που για μένα πρέπει να σφραγιστούν από την ιστορία, κάτω από ένα κοινό παρανομαστή. Να τελειώσουν την καριέρα τους με τη φανέλα του Ολυμπιακού.
Από άλλο ανέκδοτο…
Τον Βασίλη στο γήπεδο, τον γνωρίζουμε όλοι. Το πιο σημαντικό στοιχείο του χαρακτήρα του, που τον έχει οδηγήσει σε μια τόσο επική καριέρα είναι ο ισχυρός αθλητικός του εγωισμός και προσωπικότητα, η τεράστια προσήλωσή του στο στόχο, το παιχνίδι, την καθημερινή δουλειά. Η εδώ και χρόνια συνειδητοποιημένη άρνησή του να υπάρξουν στιγμές που δεν θα πάρει εκείνος την ευθύνη, δεν θα “αποφασίσει” για την επιτυχία ή την αποτυχία βγαίνοντας μπροστά.
Σπάνια συναντάς αθλητή με τόσο στρατιωτική συγκέντρωση και αφοσίωση στο στόχο. Είτε μιλάμε για βραχυπρόθεσμο, είτε για μακρυπρόθεσμο. Έχουν ενδιαφέρουν κάποιες ατάκες του Γιάννη Αντετοκούνμπο για την εμπειρία του να συνυπάρξει το καλοκαίρι στην ίδια ομάδα με τον Βασίλη και θα τις δημοσιεύσω κάποια στιγμή μέσα στη σεζόν.
Υπάρχουν πολλά περιστατικά άκρως ενδεικτικά του χαρακτήρα του Σπανούλη, πολλά που δεν γράφονται και λέγονται, κάποια που μπορούν να δημοσιευτούν και αποτελούν γλαφυρά δείγματα της προσωπικότητάς του και του πως σκέφτεται.
Πρόβλεψη η προφητεία;
Τον θυμάμαι το καλοκαίρι του 2010, πολύ λίγες μέρες πριν ανακοινωθεί επίσημα στον Ολυμπιακό. Από συγκυρία, είχαμε βρεθεί για ένα Σαββατοκύριακο στο ίδιο μέρος και κάναμε αρκετές συζητήσεις γύρω από το μπάσκετ, τον Παναθηναϊκό, τον… Ολυμπιακό στον οποίο ξεκάθαρα φαινόταν πως θα παίξει από τον τρόπο που μιλούσε.
Σε κάποια χαλαρή στιγμή, μου βγήκε αυθόρμητα η πιο φυσιολογική ερώτηση που θα μπορούσα να του κάνω.
“Το να φύγει κάποιος τώρα από τον Παναθηναϊκό και να υπογράψει στον Ολυμπιακό για πολλούς λόγους είναι μεγάλο ρίσκο, πόσο μάλλον σε μια χώρα όπως η Ελλάδα. Το νιώθεις αυτό”;
Απάντηση: “Δεν είναι ρίσκο. Είναι η σωστή απόφαση. Αυτή η μεταγραφή θα δεις πως θα αποδειχτεί η πιο σημαντική στο ελληνικό μπάσκετ την τελευταία εικοσαετία”.
Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα. Την συνέχεια την ξέρετε. Σε απλά ελληνικά ο τύπος είναι από εκείνους που πιστεύει πως δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να πετύχεις αν πραγματικά το θέλεις, αλλά δεν μένει στη θεωρία. Το πραγματώνει και στη πράξη!
Ένα ακόμα ενδεικτικό σκηνικό, αφορά το καλοκαίρι του 2011. Ιούλιος. Οι Αγγελόπουλοι είχαν ανακοινώσει την αποχώρησή τους από τον Ολυμπιακό και το μπάσκετ, τα πάντα ήταν στον αέρα και δεν γνωρίζαμε τι θα συμβεί με συμβόλαια όπως αυτό του Ίβκοβιτς ή του Σπανούλη. Μιλάω για το μεσοδιάστημα μέχρι να εμφανιστούν πάλι οι ιδιοκτήτες της ΚΑΕ και να ξεκινήσουν τις κινήσεις συστήνοντας μια εντελώς διαφορετική φιλοσοφία και εποχή διοίκησης.
Αγύριστο κεφάλι
Ο Βασίλης είχε ολοκληρώσει την πρώτη του σεζόν τραυματίας, είχε μπει στο χειρουργείο, ο Ολυμπιακός είχε αποκλειστεί από το φάιναλ φορ και ο Παναθηναϊκός είχε κατακτήσει τόσο το πρωτάθλημα, όσο και την Ευρωλίγκα.
Ένα χρόνο μετά την ανακοίνωση απόκτησής του για τρία χρόνια, στον Ολυμπιακό επικρατούσε το απόλυτο σοκ και ο ίδιος, όπως κανένας τότε πλην των Αγγελόπουλων, δεν ήξερε τι μέλλον ξημερώνει στην ομάδα. Σε μια συζήτηση, σκέφτηκα… φωναχτά. “Σίγουρα δεν περίμενες να έρθουν έτσι τα πράγματα όταν αποφάσισες να έρθεις πέρυσι το καλοκαίρι”.
Απάντηση: “Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Θα κάνω υπομονή. Δεν ήρθα στον Ολυμπιακό για να φύγω μετά από μια σεζόν. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Θα μείνω εδώ όσο χρειαστεί, για να πετύχω”.
Ειλικρινά, τον άκουγα και σκεφτόμουν πως δεν θέλει να… συμβιβαστεί – παραδεχτεί την νέα πραγματικότητα και πως δεν αντιλαμβάνεται τις εξελίξεις. Δύο μήνες μετά, με το σχέδιο των Αγγελόπουλων για “κάθαρση” από τα μεγάλα συμβόλαια και τα μεγάλα μπάτζετ και δημιουργία ομάδας με τον Σπανούλη και νεαρούς Έλληνες και ξένους να έχει τεθεί σε εφαρμογή, κάναμε μια συνέντευξη στην Τουρκία, στο πλαίσιο της προετοιμασίας της ομάδας.
Είχαν φύγει όλα τα μεγάλα ονόματα, είχαν έρθει ξένοι όπως ο Ματ Χάουαρντ και ο Κέιλιν Λούκας και γύρω – γύρω η ελληνική γενιά του 1990 που δεν είχε καν δοκιμαστεί σε επίπεδο επαγγελματικού πρωταθλητισμού.
Ερώτηση: Βασίλη, είναι αυτή μια μεταβατική περίοδος για τον Ολυμπιακό στη προσπάθεια να χτιστεί μια ομάδα με προοπτική στο μέλλον;
Απάντηση: “Δεν δέχομαι πως είναι μεταβατική περιοδος. Στον Ολυμπιακό παίζουμε και είμαστε καταδικασμένοι να πρωταγωνιστήσουμε. Πρέπει να βρούμε τρόπο να είμαστε ανταγωνιστικοί και να κυνηγήσουμε τίτλους”.
Ήταν η δεύτερη φορά μέσα σε ένα δίμηνο που ένιωσα πως ο Βασιλης δεν αντιλαμβάνεται ψύχραιμα και νηφάλια την κατάσταση και τα δεδομένα. Ακριβώς 8 μήνες μετά, στην ίδια πόλη, στο ίδιο ξενοδοχείο, κρατούσε το κύπελλο της Ευρωλίγκας αγκαλιά και πείραζε τους πάντες! Μετά από λίγες μέρες ήρθε και το πρωτάθλημα.
Ό,τι κυνηγούσε η ομάδα επί 15 χρόνια, το είχε γευτεί μέσα σε λίγες μέρες στο τέλος μιας σεζόν που όταν ξεκίνησε, σε τίποτα δεν προδίκαζε πως θα άλλαζε την ιστορία!
Δεν ξέρω πόσοι το πίστευαν. Εγώ, πάντως, όχι αλλά ήξερα ένα “τρελό” που ούτε για μια στιγμή δεν έχασε την πίστη του, όταν τα πραγματικά γεγονότα, δοκίμαζαν την πίστη του στην δικιά του απόφαση.
Πιο χαρούμενος από ποτέ…
Μια τρίτη ιστορία που αφορά το συναισθηματικό του δέσιμο στον Ολυμπιακό, το καλοκαίρι του 2013. Η ανανέωσή του έχει γίνει σήριαλ, έχει αργήσει για εβδομάδες να δρομολογηθεί και τα ρεπορτάζ από την Καταλονία λένε με σιγουριά πως η μετακίνησή του στη Μπαρτσελόνα είναι θέμα ημερών και πως ο ατζέντης του έχει ήδη κλείσει εισιτήρια για να πάει ο Σπανούλης στη Βαρκελώνη.
Οι Αγγελόπουλοι γυρίζουν από την κλήρωση της Ευρωλίγκας που έγινε στη… Βαρκελώνη, κλείνουν το ραντεβού με τον παίκτη που κράτησε για ώρες και ενώ ξεκίνησε Παρασκευή, ολοκληρώθηκε το… Σάββατο.
Πριν τελειώσει η συνάντηση, το Eurohoops αποκαλύπτει πως πρόεδροι και Σπανούλης συμφώνησαν να συνεχίσουν μαζί για τρία ακομα χρόνια. Ήταν το θέμα που περίμενε όχι μόνο η μπασκετική Ελλάδα, αλλά και ολόκληρη η μπασκετική Ευρώπη για τον ηγέτη του Back2back πρωταθλητή Ευρώπης.
Κάποιες ώρες μετά το τέλος του ραντεβού, σίγουρα μετά τις 4 τα ξημερώματα, εμφανίστηκε για να… κράξει! Με αφορμή την απορία του για το πως βγήκε το θέμα. Έπρεπε κάτι να κάνω για να αλλάξω θέμα και να γλιτώσω την ανάκριση. Το βρήκα! Το γύρισα στον σχεδιασμό της επόμενης σεζόν, στο πως θα αντικαταστήσει ο Ολυμπιακός το κενό του Χάινς, σε πράγματα που είχαν να κάνουν με το άμεσο μέλλον της ομάδας, στην οποία είχε μείνει για τα επόμενα τρία χρόνια.
Ήταν η καλύτερη ιδέα. Άρχισε απευθείας τις σκέψεις και τις αναλύσεις και δεν θυμάμαι τον Βασίλη ποτέ πιο χαρούμενο από όσο τον άκουσα εκείνο το βράδυ. Μόνο στο γάμο του, ίσως!
Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι και διανύουμε την τρίτη σεζόν του συμβολαίου που συμφωνήθηκε σε εκείνο το πολύωρο ραντεβού. Οδεύουμε προς το καλοκαίρι που ο Σπανούλης είναι Free Agent. Είναι νωρίς για να μπούμε σε αναλύσεις. Δεν θεωρώ καθόλου εύκολη την υπόθεση, παρότι πιστεύω πως και οι δύο πλευρές θα θέλουν να συνεχίσουν μαζί ως το τέλος.
Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος; Νομοτελειακά, ο πιο πετυχημένος Έλληνας παίκτης στην ιστορία του Ολυμπιακού, σε όλα τα σπορ, πρέπει να μείνει στον… ιστό του ως το τέλος!
Αυτό είναι το σωστό. Για το κλαμπ, για τον ίδιο, πάνω από όλα για την ιστορία όπως θα αποτυπωθεί μετά από πολλά χρόνια από τον αθλητικό ιστορικό του μέλλοντος.
Αμοιβαίες υποχωρήσεις για χάρη της ιστορίας
Η ιστορία του Σπανούλη και του Ολυμπιακού είναι μοναδική και θα παραμείνει έτσι μόνο αν κάποτε ο ίδιος κρεμάσει τα παπούτσια του φορώντας ακόμα την ερυθρόλευκη φανέλα.
Ωραίες οι βραβεύσεις των παικτών που έχουν προσφέρει και επιστρέφουν στο ΣΕΦ ως αντίπαλοι, αλλά με τον Σπανούλη πρέπει να γίνει αλλιώς…
Αμφότερες οι πλευρές όταν έρθει η ώρα, πρέπει να βάλουν “νερό στο κρασί τους”. Θα χρειαστεί αυτό, 100%. Ας γίνουν οι αμοιβαίες υποχωρήσεις, ως εκεί που χρειάζεται.
Η προσφορά του Σπανούλη στο γήπεδο είναι πολύ μεγάλη, αλλά ελάχιστοι είναι εκείνοι που μπορούν να καταλάβουν το μέγεθος της επιρροής του σε όλους τους υπόλοιπους.
Τα τελευταία χρόνια η φανέλα του Ολυμπιακού όχι απλά ζυγίζει πολλά “περισσότερα κιλά”, αλλά τείνει να εξελιχθεί σε μαγική μπέρτα! Όποιος τη φοράει είναι σχεδόν κατά κανόνα καλύτερος από ότι στις προηγούμενες ομάδες του, αλλά και στις επόμενες.
Είναι μια πραγματικότητα, για την οποία ο αρχηγός του Ολυμπιακού έχει βάλει φαρδιά – πλατιά την υπογραφή της νοοτροπίας και της κουλτούρας του.
Αυθεντικός όσο η οπαδική του ταυτότητα
Τον Πρίντεζη όλοι όσοι ασχολούμαστε με την ομάδα τον γνωρίζουμε από 15 χρονών παιδάκι. Όσα ζει όλα τα τελευταία χρόνια, μετά το καλάθι – ορόσημο για μια ζωή, είναι όσα ακριβώς αξίζει με βάση τα συναισθήματά του για τον Ολυμπιακό και το πόσο πολύ έχει δουλέψει. Ξέρετε, το ότι αγαπάς μια ομάδα, δεν σημαίνει απριόρι ότι θα πετύχεις σε αυτή, θα δημιουργήσεις σχέση αγάπης με το κόσμο, θα εξελιχθούν όλα ρόδινα.
Υπάρχουν και πονεμένες ιστορίες. Όπως και με τον Πρίντεζη, τίποτα δεν προδίκαζε το πόσο παραμυθένια θα είναι η δεύτερη θητεία του στον Ολυμπιακό, μετά την φυγή του για τη Μάλαγα το καλοκαίρι του 2009 και την “ήσυχη” επιστροφή του την άνοιξη του 2011, τότε που πολύς κόσμος της ομάδας δεν… τρελαινόταν με την επιστροφή του και τον θεωρούσε παίκτη που γυρίζει για 2-3 μήνες, μέχρι να φύγει ξανά το καλοκαίρι.
Σε αυτό ρόλο δεν είχε διαδραματίσει μόνο το γεγονός ότι η καριέρα του στη Μάλαγα είχε φθίνουσα πορεία και χάος επικοινωνίας μεταξύ του Γιώργου και του Ισπανικού κλαμπ. Μεγάλο ρόλο στο πως τον έβλεπε τότε ο κόσμος είχε παίξει η “επίθεση απαξίωσης” που του είχε γίνει από τους ίδιους τους ρεπόρτερ του Ολυμπιακού όταν αποφάσισε να υπογράψει στη Μάλαγα.
Με τον κλασικό καθιερωμένο τρόπο που συμβαίνει σχεδόν με όλους όσους έφυγαν, ακόμα και με όσους δεν… έμειναν αμέσως (Μάντζαρης) αλλά χρειάστηκε περισσότερος καιρός διαπραγμάτευσης. Το πιο εύκολο πράγμα στο κόσμο είναι να κατηγορείς, κατευθυνόμενα ή μη. Μαθαίνεις μόνο όσα… πρέπει να μάθεις, απομονώνεις με τέχνη κομμάτια της πραγματικότητας και βγάζεις τον κάθε παίκτη σκάρτο. Τον ίδιο, τους ίδιους που αποθεώνεις περισσότερο από όσο τους αξίζει όταν παίζουν στον Ολυμπιακό. Μεγάλη κουβέντα αυτή και δεν φταίει μόνο “το επικοινωνιακό σύστημα” των συλλόγων, αλλά και ο κόσμος που πανεύκολα επηρεάζεται όταν οι πληροφορίες που του διοχετεύονται εξυπηρετούν τα οπαδικά του συναισθήματα.
Το θέμα με τον Πρίντεζη είναι πως από 15 χρονών, ως και τώρα στα 30 που είναι παίκτης τοπ κλάσης τίποτα δεν άλλαξε. Μάλλον, ψέματα, Για να είμαι ακριβής, όσα άλλαξαν είναι προς το καλύτερο.
Ένας αυθεντικός τύπος, εντελώς ακομπλεξάριστος, χωρίς ίχνος βεντετισμού πάνω του, ένας άνθρωπος που μπορεί να κάνει παρέα με οποιονδήποτε άνθρωπο κάθε ηλικίας και να περνάει καλά. Αυτό που χαίρομαι με τον Πρίντεζη είναι πως παρότι η καριέρα του έχει απογειωθεί και η αναγνωρισιμότητά του έχει αυξηθεί, αντί να αποκτήσει περιέργειες, εκείνος γίνεται όλο και καλύτερος, όλο και πιο ισορροπημένος και συνειδητοποιημένος.
Το πιο ωραίο της υπόθεσης; Πέρα από τη σχέση σεβασμού και αγάπης με τον κόσμο του Ολυμπιακού που πλέον είναι πιο στέρεη και από… τσιμέντο, τον αποθεώνουν όπου τον πετύχουν πάρα πολλοί Παναθηναϊκοί!
Λίγοι είναι τόσο αποδεκτοί από το σύνολο του κόσμου του μεγάλου αντιπάλου, όσο ο Πρίντεζης σήμερα! Για αυτό, χρωστάει ένα κέρασμα στον Σπανούλη! Η κλασική ατάκα είναι. “Σε παραδέχομαι εσένα. Είσαι ωραίος. Δεν είσαι σαν τον άλλον τον”…!
Ίδιος από… τότε!
Ο Πρίντεζης έχει αποδείξει πολλές φορές πως ενώ είναι άψογος επαγγελματίας, τον Ολυμπιακό τον προσεγγίζει διαφορετικά. Η πρώτη φορά ήταν στα 15. Όταν ο πρωταθλητης Ευρώπης Παναθηναϊκός το καλοκαίρι του 2000 τον είχε καλέσει στο ΟΑΚΑ για ατομικές προπονήσεις και δοκιμές (με την προοπτική να υπογράψει, αν πείσει) και ο ίδιος προσπαθούσε να το αποφύγει με κάθε τρόπο, γεγονός που δικαίως είχε εξοργίσει τον πατέρα του!
Αντικειμενικά, ήταν εντελώς βλακώδες αυτό που έκανε τότε! Να σε καλεί ο πρωταθλητής Ευρώπης και Ελλάδας στα 15 σου για να σε τεστάρει κι εσύ να κρύβεσαι επειδή είσαι πορωμένος με τον Ολυμπιακό και συχνός θαμώνας της ΘΥΡΑΣ 7 στα ματς του ποδοσφαίρου.
Το καλοκαίρι του 2011 υπέγραψε μονοετές με αποδοχές 300 χιλιάδες Ευρώ σε μια διαπραγμάτευση που κράτησε ελάχιστα λεπτά. Το 2012 μετά την αδιανόητη με βάση τα δεδομένα επιτυχία υπέγραψε ξανά παρότι είχε καλύτερες προτάσεις από την Ευρωλίγκα, το καλοκαίρι του 2014 συμφώνησε στην επέκταση του συμβολαίου του μετά από μια πολύ αληθινή συζήτηση με τους προέδρους του Ολυμπιακού.
Οι “σειρήνες” της ΤΣΣΚΑ το καλοκαίρι που μας πέρασε είχαν τόσο θόρυβο που τις… άκουσε, αλλά με τον τρόπο του τις προσπέρασε και ο Πρίντεζης είναι ικανός να κάνει πάλι το ίδιο, ακόμα και αν προκύψει επίσημη πρόταση από το Σαν Αντόνιο, αν όσα ακούσει από την ομάδα, τον κάνουν να νιώσει καλά.
Η ουσία είναι πως αξίζει 200% την αναγνώριση που τυγχάνει τώρα ως παίκτης όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό, όπως νομοτελειακά αξίζει και την αγάπη που πλέον του έχει ο κόσμος και είναι αληθινή, είναι αυθεντική. Ακριβώς όπως η δική του “οπαδική ταυτότητα” από τότε που θυμάται τον εαυτό του.
Τίποτα δεν μπορεί και δεν πρέπει να θεωρείται σίγουρο σε αυτή τη ζωή. Θα είναι όμως ό,τι καλύτερο και στην περίπτωση του Πρίντεζη, να συνεχίσει και να ολοκληρώσει την καριέρα του στον Ολυμπιακό.
Έχει ακόμα αρκετά καλά και ποιοτικά χρόνια μπάσκετ μπροστά του, είναι μακράν του δεύτερου το καλύτερο τεσσάρι επιθετικά στην Ευρωλίγκα και επίσης είναι “χρυσάφι” η παρουσία του στα αποδυτήρια.
Ηγέτης με ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο επιβολής, σε σχέση με τον Σπανούλη.
Ο Βασίλης με τον τρόπο που λειτουργεί σε σπρώχνει να γίνεις καλύτερος, σου εμπνέει σεβασμό, σε γεμίζει με ευθύνη και κίνητρα, πολλές φορές λειτουργεί όχι μόνο ως πρότυπο, αλλά και ως μέτρο πίεσης για τους υπόλοιπους παίκτες, προκειμένου εκείνοι να πετύχουν υπερβάσεις!
Ο Γιώργος είναι μια διαφορετική περίπτωση ηγέτη. Σε κερδίζει, σε καθηλώνει και τελικά σε κατευθύνει με την ηρεμία του, την φιλικότητά του, με το πόσο προσιτός και πάντα έτοιμος είναι να μιλήσει σε κάθε συμπαίκτη του και να τον βοηθήσει στο οτιδήποτε. Από μια συμβουλή για το μπάσκετ, μέχρι προσωπικές συζητήσεις για προβλήματα της ζωής και φυσικά… μουσικές προτάσεις, κατά κύριο λόγο λαϊκές!
Ο συνδυασμός και το κράμα ηγετοσύνης που συνθέτουν οι μπασκετικές αρετές και τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του Σπανούλη και του Πρίντεζη είναι κάτι μαγικό εντός και εκτός παρκέ! Δύο Έλληνες, δύο ηνίοχοι στα κατορθώματα της σύγχρονης ιστορίας, δύο μεγάλοι παίκτες και πολύ σημαντικοί άνθρωποι. Αυτό είναι σωστό και οι δυο τους να τελειώσουν στον Ολυμπιακό…
Όχι πως αν αυτό δεν συμβεί θα αλλάξουν πολλά στη συνείδηση του κόσμου ή θα διαφοροποιηθεί έστω μια σελίδα, ένα κεφάλαιο της ιστορίας τους στην ομάδα. Όχι. Απλά, είναι τόσο ωραίο και αληθινό το… παραμύθι της καριέρας τους στον Ολυμπιακό όλα τα τελευταία χρόνια, που μοιάζει με “αμερικανιά”! Ε, έχουμε συνηθίσει, βρε άνθρωπε, τέτοιες “ταινίες” να έχουν μόνο Happy End!