Του Δημήτρη Μιναρετζή/ info@eurohoops.net
Ο αρχηγός του Περιστερίου αποτελεί το συνδετικό κρίκο των δύο αυτών Εθνικών ομάδων: εκείνης που πέτυχε την πρώτη για την εθνική νίκη κατά των NBAers της Team Usa στο Παγκόσμιο της Ιαπωνίας το σωτήριο έτος του 2006 (1η Σεπτεμβρίου) που αντίστοιχα ήταν κι η τελευταία των Αμερικανών σε επίσημο παιχνίδι της FIBA ως και σήμερα.
Στόχος; Να γίνουμε και πάλι εμείς που θα την υποχρεώσουμε σε ήττα 13 χρόνια μετά και να αποκτήσουμε τεράστιο αβαντάζ για την πρόκριση στους “8” αυτού του Παγκοσμίου Κυπέλλου!
Από το ζενίθ στο ναδίρ και πάλι πίσω
Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος πέρασε από 40 κύματα για να κάνει τη διαδρομή αυτή. Ήταν ένας από τους πιο ελπιδοφόρους και πετυχημένους παίκτες της νέας γενιάς στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 2000. Κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο το 2005 στην Αργεντινή με την Εθνική Νέων, πίσω μόνο από τη Λιθουανία. Μας νίκησε τότε με δύο βολές ο μετέπειτα συμπαίκτης του στον Ολυμπιακό, Ρόνι Σεϊμπούτις. Είχαν πάει πακέτο το καλοκαίρι εκείνο στο πρώτο μεγάλο “παιδομάζωμα” των αδελφών Αγγελόπουλων (με Σχορτσανίτη μαζί).
Ένα χρόνο αργότερα, ο Παναγιώτης Γιαννάκης του έδωσε θέση στη 12αδα της Ανδρών για το αντίστοιχο Παγκόσμιο της Ιαπωνίας. Μπορεί να είχε μόνο συμπληρωματικό ρόλο, όπως και Ευρωμπάσκετ του 2005 στη Σερβία μαζί με τον Γιάννη Μπουρούση (δεν έπαιξε στο Παγκόσμιο λόγω “Σόφο”), αλλά βρισκόταν εκεί. Βοήθησε όσο μπορούσε ως 12ος παίκτης κι αυτό από μόνο του μετράει.
Άτυχος. Τρομερά άτυχος
Σταδιακά καθιερώθηκε στον Ολυμπιακό κι έφτασε να πετύχει ένα μεγάλο συμβόλαιο λίγα χρόνια αργότερα. Όμως η ατυχία χτύπησε την πόρτα του. Πολλές φορές. Δείτε τι είχε πει σε μία εξομολόγηση μέσα από την καρδιά του (πηγή gazzeta): “Έγινα αρχηγός σε μία από τις κορυφαίες ομάδες του κόσμου. Μετά, είδα τα πάντα να συντρίβονται… Όπως το γόνατό μου. Όταν οι άλλοι συνομίληκοι, ακόμα και οι λίγο μεγαλύτεροι, ή μικρότεροι, πλησίαζαν στο απόγειο της καριέρας τους, εγώ, έπαιρνα την απόφαση να σταματήσω, παίζοντας από εδώ και από εκεί. Είναι σκληρό αυτό μάγκα μου. Πίστεψέ με! Είναι πολύ σκληρό, να σου παίρνει η ατυχία το μωρό από την αγκαλιά σου. Έτσι αισθανόμουν ότι κρατούσα σε όλη μου τη ζωή το μπάσκετ στα χέρια μου. Όπως η μάνα το νεογέννητό της”.
Να ήταν μία και δύο οι φορές που τραυματίστηκε; Σκέφτηκε να εγκαταλείψει την ενεργό δράση αφού δεν τον κρατούσαν τα πόδια του.
Νέο ξεκίνημα
Δειλά δειλά αποφάσισε να συνεχίσει. Ίσως και απλά για να νιώσει ζωντανός. Συμφώνησε με τον Ερμή Πειραιά, ομάδα της ΕΣΚΑΝΑ το 2014 και μετά πήγε στην Κηφισιά. Στα 29 του έκανε νέο ξεκίνημα χωρίς να γνωρίζει που μπορεί να φτάσει. Μέρα τη μέρα, βήμα το βήμα.
Συνέχισε στον Κόροιβο, τον Κολοσσό, βρήκε τα πατήματα του. Μετά ήρθε η σειρά του Άρη, της πρώτης μεγάλης ομάδας που τον εμπιστεύτηκε ξανά. Συνέχισε στην ΑΕΚ και κατέκτησε το Κύπελλο και το BCL!
Πλέον είχε ανοίξει κι ο δρόμος για την Εθνική μας ομάδα. Ξανά. Είχε πει στον εαυτό του: Να παίξω έστω μία φορά ακόμα με τα γαλανόλευκα!
Το κατάφερε μέσα από τη διαδικασία των “παραθύρων”, των Προκριματικών δηλαδή του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Δεν ήταν απλά ένας συμπληρωματικός παίκτης, αλλά εις εκ των στυλοβατών της πρόκρισης μας με μόλις μία ήττα στο παθητικό μας!
Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος τον αντάμειψε καλώντας τον και στην προεπιλογή της “επίσημης αγαπημένης” και εν τέλει έφτασε και στην τελική μας 12αδα! Μετά τις εκατοντάδες ώρες επισκέψεων που έκανε σε γιατρούς, φυσιοθεραπευτές, γυμναστές, προπονητές, ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος έχει μία ευκαιρία να γράψει ιστορία: να νικήσει τις ΗΠΑ όχι μία, αλλά δύο φορές!!!
Οι αριθμοί και τα μετάλλια του Βασιλόπουλου με την Εθνική (πηγή ΕΟΚ)
ΑΓ. ΠΟΝΤ. Μ.Ο.
ΑΝΔΡΩΝ 74 320 4.32
ΔΙΑΦΟΡΑ 2 14 7.00
ΕΦΗΒΩΝ 33 262 7.94
ΝΕΩΝ 30 379 12.63
Μετάλλια
ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΕΦΗΒΩΝ 2002 3
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΦΗΒΩΝ 2003 3
ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΑΝΔΡΩΝ 2005 1
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΝΕΩΝ ΑΝΔΡΩΝ 2005 2
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΑΝΔΡΩΝ 2006 2