Της Eurohoops Team/ info@eurohoops.net
Παραχωρώντας συνέντευξη στον ΣΠΟΡ FM 94,6, ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της “πράσινης” KAE αναφέρθηκε στον χαρακτήρα του εκλιπόντος και στην κληρονομιά που άφησε, ενώ σχολίασε και κάποιες πτυχές των σημαντικότερων μεταγραφικών επιτυχιών του Παύλου Γιαννακόπουλου.
Για τα συναισθήματά του μετά την απώλεια του Παύλου Γιαννακόπουλου ανέφερε: “Είναι μια πολύ δύσκολη μέρα για μένα, γιατί έρχομαι να μιλήσω ξέροντας ότι έχει πεθάνει. Δεν ξέρω και γιατί βγήκα να μιλήσω. Σας μιλάω ειλικρινά. Ήρθαμε πολύ κοντά όταν ερχόταν αρχικά με τον ανιψιό του στον Τάφο του Ινδού και αργότερα και με τον γιο του, τον Δημήτρη. Ήμουν κοντά στην οικογένεια, πήγαινα στο σπίτι τους και έτσι μπήκα κι εγώ σε αυτή την οικογένεια, κάτι που άλλαξε τη ζωή μου και τον τρόπο σκέψης μου γενικότερα”.
Για το πώς έχτισε τον Παναθηναϊκό ο Παύλος Γιαννακόπουλος δήλωσε: “Θυμάμαι στα πρώτα χρόνια που είχαν γίνει επιτροπές στον Ερασιτέχνη, γιατί ακόμη το μπάσκετ δεν ήταν επαγγελματικό. Είχαμε μπει κάποιοι νέοι άνθρωποι στις επιτροπές του. Στις πρώτες μεταγραφές ήταν ο Μπράιαν Πλακουράκης και κάποιοι άλλοι παίκτες. Δεν ήταν μεγάλα ονόματα, αλλά ήταν το πρώτο σκαλοπάτι και η αλλαγή σελίδας. Μετά από εκεί σαν να άγγιξε ένα ραβδί το σύλλογο και άλλαζαν όλα. Δεν θα ξεχάσω τον πρώτο αγώνα με τον Γκάλη, που γεμίζει το κλειστό της Γλυφάδας. Από τότε η ομάδα πήγε μόνο πάνω. Το Παρίσι και το Ευρωπαϊκό του 1996 είναι για τους φίλους του Παναθηναϊκού το νούμερο ένα. Όμως υπήρχαν πάρα πολλά πράγματα που έκαναν τον Παναθηναϊκό να φτάσει εκεί που έφτασε. Αυτό το πάθος και η αγάπη του για τον σύλλογο”.
Για τη μεταγραφή του Ντομινίκ Ουίλκινς είπε: “Ήμασταν το 1995 στη Γαλλία, σε ένα θέρετρο, το Σαν Λαρί, με προπονητή τον Μάλκοβιτς και κάναμε προετοιμασία. Γυρίζαμε στην πόλη και βλέπαμε τον Ντομινίκ Ουίλκινς σε highlights του ΝΒΑ. Την επόμενη μέρα κάναμε προπόνηση και με ειδοποίησαν στο τηλέφωνο. Μου λέει ο κύριος Παύλος ότι πήραμε τον Ντομινίκ Ουίλκινς, ενημέρωσε τον προπονητή ότι υπέγραψε. Τι να πω, για τα λεφτά του Ράτζα; Θα μπορούσα να μιλάω για μέρες”.
Για τα διδάγματα που αποκόμισε από τον εκλιπόντα υποστήριξε: “Μου έμαθε κάτι που κρατάω μέχρι και σήμερα, ότι τον προπονητή πρέπει να τον στηρίζεις μέχρι τέλους. Είναι ένα μάθημα που πήρα και το έχω μέχρι σήμερα, γι’ αυτό έχω καλές σχέσεις με όλους τους προπονητές, ακόμη και αφότου έφυγαν. Δεν είναι εύκολο αυτό στον πρωταθλητισμό. Όσο έχεις έναν προπονητή πρέπει να τον στηρίζεις, να μην τον υπονομεύεις”.
Για το μυστικό της επιτυχίας του Παύλου Γιαννακόπουλου είπε: “Το πάθος για τον Παναθηναϊκό το έχει όλη η οικογένεια. Και ο Θανάσης και ο γιος του ο Δημήτρης τώρα. Αυτό το πάθος μάς κάνει όλους καλύτερους. Έπαιρνε 30 φορές τηλέφωνο και έδινε περισσότερα χρήματα για να γίνει μια μεταγραφή. Δεν νομίζω να υπήρχε άλλος παράγοντας που να χάνει τον ύπνο του το βράδυ γιατί ένας παίκτης δεν υπέγραφε και μπορούσε να πάει σε άλλη ομάδα. Αυτό το πάθος έκανε τον Παναθηναϊκό πρώτο. Παίζαμε με τον Κόροιβο, δίχως να τον υποτιμώ, και είχε άγχος. Αυτό το πάθος παρέσυρε τους πάντες και μας κάνει πρώτος ακόμη και σήμερα”.
Για τον άνθρωπο Παύλο Γιαννακόπουλο δήλωσε: “Ακόμη κι όταν εκνευριζόταν και έλεγε μια κουβέντα παραπάνω, σε έπιανε και σου εξηγούσε μετά. Ήταν άνθρωπος. Τα πρώτα χρόνια της προεδρίας του θέλαμε υπογραφές για να λειτουργήσει μια εταιρεία. Ξυπνούσε πολύ πρωί και πήγαινε πρώτα στα γραφεία του Παναθηναϊκού και μετά στα εργοστάσια. Εγώ με τον Γιώργο Μοιρέα, που ήμασταν ίσως οι μοναδικοί υπάλληλοι, έπρεπε να πάμε 7:00 το πρωί για να πάρουμε τις υπογραφές. Τον περιμέναμε και ό,τι του δίναμε μας ρώταγε τι είναι αυτά και αν έπρεπε πάλι πρέπει να πληρώσουμε. Τα πέταγε όλα κάτω, αλλά μετά από πέντε λεπτά τα έπαιρνε και τα υπέγραφε. Μου είπε μια μέρα ότι θα φοβάμαι, όταν δεν θα τα κάνω αυτά. Τα υπέγραφε χωρίς να τα κοιτά, τόση εμπιστοσύνη μάς είχε. Είχε ξεκινήσει από χαμηλά, ήταν ένας απλός άνθρωπος. Ερχόταν στο γήπεδο μόνος του και μετά πήγαινε να πάρει ένα σουβλάκι”.
Για το ότι δεν κατάφερε ο Παύλος Γιαννακόπουλος να πάρει την ΠΑΕ ανέφερε: “Το ποδόσφαιρο τού άρεσε σαν σπορ. Δε νομίζω ότι ήταν απωθημένο, με την πλήρη έννοια. Μπορεί να του είχε μείνει μια πικρία, δεν μπορώ να το πω εγώ αυτό. Ίσως να θεωρούσε πως μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό και με το ποδόσφαιρο. Πιστεύω πως θα έκανε σίγουρα”.