Του Νίκου Βαγγέλη
Ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει για 4η φορά την ΤΣΣΚΑ, με στόχο το 2-2 και ο Νίκος Παππάς αποτελεί ένα από τα μεγάλα όπλα του Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Είναι ο μοναδικός παίκτης των “πρασίνων” που είναι καλός σε όλα τα ματς, ενώ ειδικά στο τρίτο παιχνίδι… ξεσάλωσε εντελώς!
Αποτελεί έναν πολλά υποσχόμενο ηγέτη για τον Παναθηναϊκό και αποδεικνύει ήδη πως μπορεί να βγει μπροστά όταν θα έρθει η μετά-Διαμαντίδη εποχή. Η ικανότητά του στο “ένας εναντίον ενός” είναι απίστευτη, ενώ βελτιώνει συνεχώς το μακρινό του σουτ, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο “διαβάζει” το παιχνίδι.
Ο Παππάς είναι ό,τι πιο aggressive έχει να επιδείξει η επόμενη γενιά του ελληνικού μπάσκετ. Κάποιοι μιλούν για έναν εκκολαπτόμενο… Σπανούλη και όχι άδικα, καθώς έχει αρκετά κοινά στοιχεία στο παιχνίδι του με τον πρώην αστέρα του Παναθηναϊκού και νυν απόλυτου ηγέτη του “αιώνιου” αντιπάλου, Ολυμπιακού.
Ο ίδιος προτιμά να χαράξει το δικό του δρόμο. Εξάλλου, είναι γεννημένος ηγέτης και αυτό φάνηκε από τα πρώτα του μπασκετικά βήματα στα φυτώρια του Σύλλα Αιδηψού. Ο Λοκρός Αταλάντης ξεχώρισε γρήγορα το ταλέντο του και τον απέκτησε σε ηλικία 13 ετών, ενώ δύο χρόνια αργότερα έκανε το μεγάλο άλμα για τον Πανελλήνιο, μετακομίζοντας παράλληλα στην Αθήνα.
Το παγκόσμιο μπάσκετ είχε μια πρώτη επαφή με το τεράστιο ταλέντο του τον Απρίλιο του 2007, όταν με συμπαίκτες τον Ζήση Σαρικόπουλο και τον Λεωνίδα Κασελάκη κατέκτησε το παγκόσμιο σχολικό στο Πο της Γαλλίας. Αντίπαλοι του Αθλητικού Λυκείου Βύρωνα στον τελικό ήταν οι διοργανωτές, οι οποίοι έπεσαν στο καναβάτσο με τον Ευβοιώτη γκαρντ να σταματάει στους 40 πόντους!!!
Από εκεί και πέρα, όλα άρχισαν να παίρνουν το δρόμο τους. Μπορεί στον Πανελλήνιο να μην πήρε τις ευκαιρίες που άξιζαν, αλλά οι διακρίσεις με τις “μικρές” εθνικές μας ομάδες διαδέχονταν η μία την άλλη. Το πρώτο “χτύπημα” ήταν το χρυσό μετάλλιο με την Εθνική Εφήβων στον Πύργο το 2008, όπου δημιούργησε μια τρομερή τριπλέτα με τους Σλούκα και Παπανικολάου. Ο τραυματισμός του Γιάνκοβιτς στην πρεμιέρα με την Ισπανία δεν είχε πτοήσει τους Έλληνες παίκτες, που έφτασαν στην κορυφή, λυγίζοντας στον τελικό τη Λιθουανία του Μοτεγιούνας.
Το επόμενο καλοκαίρι ήταν “ονειρεμένο” για την… ευλογημένη γενιά των ’90άρηδων, οι οποίοι στις 12 Ιουλίου του 2009 αναδείχθηκαν δεύτεροι στον κόσμο στη Νέα Ζηλανδία, χάνοντας το στέμμα από τις ΗΠΑ (88-80), με τον Νίκο Παππά να μπαίνει στην καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης. Αλησμόνητο παιχνίδι, καθώς λόγω της διαφοράς ώρας με τη χώρα της Ωκεανίας, μεγάλο μέρος του μπασκετικού κόσμου είχε ξενυχτίσει για να δει τους παίκτες του Βλασόπουλου.
Λίγες μέρες μετά θα ερχόταν άλλη μια τεράστια διάκριση. Στις 26 Ιουλίου 2009, ο Κώστας Μίσσας εφτασε την Εθνική Νέων στην κορυφή της Ευρώπης κάνονταας κάτι πρωτοποριακό. Ενσωμάτωσε τους καλύτερους από τους “ασημένιους” 90άρηδες στους πιο λίγο μεγαλύτερους ηλικιακά Μπόγρη, Γιαννόπουλο, Σακελλαρίου και το αποτέλεσμα ήταν εκρηκτικό: 90-85 στον μεγάλο τελικό της Γαλλία του Ερτέλ, του Τζάκσον και του Σεραφέν και χρυσό μετάλλιο ξανά στην Ευρώπη. Ο Παππάς ήταν καθοριστικός για την Ελλάδα με 10 πόντους και αποτέλεσε τον άξιο συμπαραστάτη του Κώστα Παπανικολάου, του Γιώργου Μπόγρη, του Κώστα Σλούκα, του Σπύρου Μούρτου και των άλλων παιδιών.
Έναν χρόνο νωρίτερα, ο Παππάς είχε ξενιτευτεί από τη χώρα μας, επιλέγοντας την Ισπανία και τη Μπιλμπάο, η οποία τον παραχώρησε δανεικό στη δεύτερη ομάδα της Ρεάλ Μαδρίτης. Ο επαναπατρισμός ήταν αναπόφευκτος για τον χαρισματικό σκόρερ, ο οποίος το καλοκαίρι του 2009 ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Γιάννη Σφαιρόπουλου και εντάχθηκε στον Κολοσσό με το αποτέλεσμα να τον δικαιώνει. Πήρε μεγάλο χρόνο συμμετοχής, ξεδίπλωσε αρκετές πτυχές του ταλέντου του και αναδείχθηκε καλύτερος νέος παίκτης του πρωταθλήματος. Η ψυχολογία του ήταν στα ύψη και το 2010 κατέκτησε με την Εθνική Νέων τη δεύτερη θέση στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Ζάγκρεμπ, με τον ίδιο να σημειώνει κατά μέσο όρο 22 πόντους και να μπαίνει στην κορυφαία πεντάδα του τουρνουά.
Στη Ρόδο έμεινε για έναν ακόμη χρόνο, μέχρι που την επόμενη σεζόν πέρασε πολύ δύσκολα και αναγκάστηκε να μείνει για μισή χρονιά στον… πάγο, μέχρι που έλυσε τις διαφορές του με τη Μπιλμπάο του Φώτη Κατσικάρη (η ομάδα του είχε απαγορεύσει να προπονείται), έμεινε ελεύθερος και βρήκε “καταφύγιο” στον ΠΑΟΚ του Σούλη Μαρκόπουλου. Παροτι προερχόταν από μεγάλη αποχή, είχε το σθένος να βρει άμεσα τα πατήματά του και να κάνει αρκετά καλά παιχνίδια.
Ακολούθησε η “απογείωση”! O Θανάσης Σκουρτόπουλος δημιούργησε έναν νεανικό Πανιώνιο, έβαλε τον Παππά δίπλα στους καλούς τους φίλους Γιάνκοβιτς και Μπόγρη και το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό. Μπορεί ο “Σκουρτό” να αποχώρησε σχετικά νωρίς, παραδίδοντας τη σκυτάλη στον παλιό του γνώριμο από τον Κολοσσό, Γιάννη Σφαιρόπουλο, όμως η πορεία ήταν ονειρεμένη. Ο Ιστορικός έφτασε μέχρι την τρίτη θέση, κοντράροντας στα ημιτελικά τον Παναθηναϊκό και ο Παππάς ήταν πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος.
Η κλήση στην Εθνική Ανδρών ήταν αδύνατον να μην έρθει. Ακολούθησε κάτι ακόμα καλύτερο. Η μεταγραφή στον Παναθηναϊκό! Ο εκρηκτικός παίκτης “εξαργύρωσε” ιδανικά τη φανταστική χρονιά που έκανε στην Πλατεία, μετακομίζοντας μαζί με τον “διόσκουρό” του, Βλάντο Γιάνκοβιτς στο ΟΑΚΑ. Η πρώτη χρονιά ήταν αναγνωριστική. Όλοι θυμόμαστε τον μεγάλο του παιχνίδι στο Βελιγράδι με τον Ερυθρό Αστέρα, όμως γενικότερα ο Αργύρης Πεδουλάκης τον χρησιμοποίησε λιγότερο απ’ ό,τι θα μπορούσε.
Ο διεθνής άσος έκανε υπομονή και δικαιώθηκε, διαψεύδοντας και όσους του προσάπτουν διάφορα για τον χαρακτήρα του. Διέψευσε και όσους “προπέτες” πίστευαν πως δεν θα καταφέρει να συνυπάρξει με τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς και πλέον τον βλέπουν να έχει εξελιχθεί σε ένα από τα μεγάλα ατού του εξάστερου.
Η τρομερή του εμφάνιση στο Κύπελλο με τον Ολυμπιακό αποτέλεσε το… προμήνυμα, ενώ όταν άρχισε να παίρνει μεγάλο χρόνο συμμετοχής, όλα πήραν τον δρόμο τους. Έδειξε σαν έτοιμος από καιρό και ήδη έχει καταφέρει να γίνει σύνθημα στα χείλη των απαιτητικών φιλάθλων του Παναθηναϊκού. Η εμφάνισή του στο τρίτο ματς της σειράς με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας του Δημήτρη Ιτούδη αποτελεί απλά το επιστέγασμα μιας σπουδαίας διαδρομής που έχει διανύσει μέχρι στιγμής.
Κάποιοι αναρωτιούνται, γιατί άργησε τόσο να εξελιχθεί, τη στιγμή που οι συμπαίκτες του στις εθνικές, Παπανικολάου, Μάντζαρης και Σλούκας έκαναν την έκρηξή τους αρκετά νωρίτερα. Η ουσία είναι πως στη ζωή ποτέ δεν είναι αργά και πως κανένας καλός δεν χάνεται. Πολλές φορές τα πάντα είναι θέμα συγκυριών και ευκαιριών. Ίσως άργησε και να τιθασεύσει τον εαυτό του, γεγονός που έχει κάνει αρκετούς κατά το παρελθόν να τον παρεξηγήσουν. Όμως, και ποιος μεγάλος ηγέτης δεν είναι ατίθασος; Το ταλέντο του ξεχειλίζει, η ωριμότητα έχει αρχίσει να του χτυπάει την πόρτα, κι αυτός αρπάζει την ευκαιρία από τα μαλλιά, έχοντας την ευκαιρία να εξελιχθεί στη νέα “σημαία” του Παναθηναϊκού μέσα στα επόμενα χρόνια…
