Tης Eurohoops team/ info@eurohoops.net
Ο Βασίλης Σπανούλης μίλησε στην εφημερίδα «Documento» για το πώς ένιωσε όταν έμαθε για τον τραγικό θάνατο του Κόμπι Μπράιαντ, με τον αρχηγό του Ολυμπιακού να αποθεώνει τον θρύλο του παγκόσμιου μπάσκετ, σχολιάζοντας πως πλησίασε τον Μάικλ Τζόρνταν όσο κανείς και άγγιξε τη τελειότητα στο παιχνίδι του.
Επιπλέον, θυμήθηκε το δείπνο που είχαν οι δύο άνδρες το 2011, βραδιά που χαρακτήρισε ”όνειρο”, ενώ αποκάλυψε και μία στιγμή που μοιράστηκαν οι δύο τους τη σεζόν 2006/07, όταν ο Σπανούλης βρέθηκε στους Ρόκετς.
Σπανούλης για Κόμπι: “Άγγιξε την τελειότητα, ό,τι πιο κοντά στον Τζόρνταν”!
Πιο συγκεκριμένα, είπε:
”Βγήκαμε για δείπνο το 2011. Για μένα αυτό το δίωρο της φοβερής κουβέντας ήταν ένα όνειρο. Έζησα αυτό που ονειρεύεται κάθε παιδί. Φερόταν πολύ απλά και φιλικά, μου έδινε συμβουλές. Δεν θα έβγαινε μαζί μου αν δεν ήταν απλός! Θυμάμαι ότι τα λόγια του απέπνεαν παθολογική αγάπη για το μπάσκετ. Ήταν γεννημένος νικητής, κοίταζε πάντοτε τον επόμενο στόχο. Την επόμενη μέρα. Όλα όσα λένε για τον χαρακτήρα του είναι αλήθεια.
Είμαι πολύ μικρός εγώ για να μιλήσω για τον Κόμπι Μπράιαντ. Πλησίασε τον Μάικλ Τζόρνταν όσο κανείς άλλος. Υπήρξε πρότυπο για τους μπασκετμπολίστες που μεγαλώσαμε μαζί του. Ενέπνευσε και μένα, όπως τόσος και τόσους άλλους. Άγγιξε την τελειότητα.
Το πνεύμα του νικητή και την εργασιομανία. Την “refuse to lose” νοοτροπία. Αρνιόταν την ήττα και δεν τον πτοούσε τίποτα. Όλοι περνούν κακές στιγμές ή χρονιές. Εκείνος ανακάλυπτε καινούριους στόχους κάθε μέρα. Ήταν ασύλληπτα δυνατός πνευματικά. Είχε εκπληκτικούς ελιγμούς, σουτ, εκείνο το fadeaway που έκανε, το απαράμιλλο footwork. Για να γίνεις φαινόμενο και να πλησιάσεις τον Τζόρνταν πρέπει να τα έχεις όλα.
Θυμάμαι όταν ήμουν στο ΝΒΑ (2006/07), κέρδισα ένα φάουλ στην δεύτερη περίοδο και ετοιμαζόμουν να εκτελέσω βολές όταν ο Κόμπι με πλησίασε και με χτύπησε φιλικά στην πλάτη. “Κάνατε φοβερή δουλειά το καλοκαίρι”, μου είπε. Και εννοούσε την Σαϊτάμα. Αυτή η χειρονομία δείχνει τον χαρακτήρα του. Εγώ ήμουν ένα τίποτα στο ΝΒΑ. Δεν είχε καμία υποχρέωση να με πλησιάσει και να μου μιλήσει. Τον διέκρινε μεγαλείο καρδιάς και ψυχής, όπως όλους τους σπουδαίους αθλητές. Είναι αδύνατο να γίνει κάποιος μεγάλος παίκτης αν δεν είναι μεγάλος άνθρωπος.
Βάζω και τον εαυτό μου στη θέση τους. Ίδια ζωή κάνουμε. Τελειώνουμε την προπόνηση, παίζουμε στους αγώνες, επιστρέφουμε στα παιδιά μας. Τι να πω, είναι ανείπωτη η τραγωδία. Προσεύχομαι να βρει δύναμη και κουράγιο η οικογένειά του για να αντέξει την απώλειά του. Η γυναίκα του και οι κόρες του που έμειναν πίσω. Άδραξε την μέρα γιατί δεν ξέρεις τι ξημερώνει. Μπορεί να ακούγεται απλοϊκό, αλλά τα σημαντικότερα διδάγματα στην ζωή είναι απλά”.