Tης Eurohoops team/ info@eurohoops.net
Είναι κάποιοι παίκτες, που απολαμβάνουν τη καθολική αγάπη και εκτίμηση του κόσμου. Το φαινόμενο αυτό τείνει να εξαφανιστεί, με τον Ντέρικ Ρόουζ να είναι ένας από τους τελευταίους που όλοι οι φίλοι του μπάσκετ παραδέχονται.
Γιατί πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα των τελευταίων γενιών, που γεύτηκε για λίγο τη κορυφή, αλλά δεν έμελλε να μείνει σε αυτή. Οι πολλοί τραυματισμοί τον έριξαν στο μηδέν, όμως εκείνος βρήκε το σθένος να επιστρέψει πολλές φορές και να κάνει αυτό που θέλει περισσότερο: να παίζει μπάσκετ!
Το ESPN συνάντησε τον παίκτη των Πίστονς στο Σικάγο, σε βιβλιοπωλείο που πήγε για τη προώθηση του βιβλίου του, ”I’ll show you”, με τον κόσμο να φωνάζει αυτό που πάντα θα είναι: ”MVP, MVP”!
O Ρόουζ μίλησε ανοιχτά για τη παιδική του ηλικία και όλα τα προβλήματα που συνάντησε στη γειτονιά του: ”Όταν ήμουν μικρότερος, γίνονταν πολλά πράγματα στο σπίτι μου, στην γειτονιά μου. Εκεί απέκτησα μετατραυματικό στρες κατά έναν τρόπο. Ήμουν στο υπόγειο και άκουσα κάποιον να παίζει πάνω, τρέχω πάνω, νομίζοντας ότι κάποιος είχε μπει στο σπίτι μας, για να επιτεθεί στον ξάδελφο μου. Με κάθε ήχο στο σπίτι, φοβόμουν ή αν άκουγα κάτι, φοβόμουν ότι θα επέστρεφαν”.
Όσο για τη παρουσία του στο Σικάγο για το All-Star Game, παρά τον τραυματισμό του, τόνισε: ”Ήθελα να είμαι κοντά στα παιδιά μου, στον γιο μου. Ξέρω ότι ακούγεται τρελό. Ήθελα αισθάνομαι τον κρύο καιρό, να είμαι σε ένα μέρος με έναν τρόπο, όπου οι άνθρωποι θα νιώθουν την παρουσία μου, αλλά δεν θα εμπλέκομαι σε κάτι. Απολαμβάνω την πόλη, αλλά όλα όσα γίνονται είναι… προπαγάνδα. Μην με παρεξηγείτε, όσοι είστε μέρος όλων αυτών, είναι τιμή και επίτευγμα, αλλά κατά βάση είναι προπαγάνδα. Είναι ένα δημιούργημα, επομένως καταλαβαίνω πλέον και εγώ τί θέλω από συγκεκριμένα πράγματα στη ζωή και σε τί εξελίσσομαι”.
Το πιο συγκλονιστικό κομμάτι έρχεται στο τέλος, όταν ο Ρόουζ έστειλε ένα μήνυμα στον 16χρονο εαυτό του: ”Αν μπορούσα, θα έλεγα στον 16χρονο εαυτό μου να προσέχει τι εύχεται, γιατί όταν ήμουν μικρότερος, οι στόχοι μου ήταν τρελοί, αλλά την ίδια ώρα όσο μεγάλωνα, δεν ήμουν έτοιμος γι’ αυτούς. Ήξερα ότι δεν ήμουν έτοιμος για έναν τέτοιο στόχο. Δεν ήμουν έτοιμος για ένα πρωτάθλημα. Ήξερα ότι δεν ήμουν έτοιμος γιατί έλεγα στον εαυτό μου πολλές φορές δεν μπορώ να μιλήσω δημόσια. Οπότε τί θα γινόταν αν κερδίζαμε το πρωτάθλημα; Πώς θα ήταν; Πως θα ζούσα;
Σιχαίνομαι να ζω με όρια. Με σκοτώνει όταν πάω διακοπές και οι άνθρωποι χαλαρώνουν εκεί ως απλοί οδοντίατροι ή έχοντας μια κανονική δουλειά. Μπορούν να ζουν την ζωή τους ελεύθερα και το ζηλεύω αυτό, γιατί κατά βάθος θέλω αυτό, αλλά δεν μπορώ να το έχω, οπότε να προσέχεις τι εύχεσαι γιατί ποτέ δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί”.