Της Eurohoops Team / info@eurohoops.net
Σε συνέντευξή του στο τουρκικό ψηφιακό κανάλι «VOLE», ο Εργκίν Αταμάν μίλησε για το NBA και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας προπονητής που κάνει το ταξίδι από την Ευρώπη για την Αμερική.
“Ο στόχος μου να πάω στο ΝΒΑ έχει μειωμένες πιθανότητες γιατί βλέπω ότι το ΝΒΑ είναι ένας διαφορετικός κόσμος… Η οπτική τους για τους προπονητές από την Ευρώπη είναι πολύ διαφορετική. Κανένας Ευρωπαίος προπονητής δεν πήγε ποτέ από την Ευρώπη στο ΝΒΑ ως πρώτος προπονητής. Δεν υπάρχει ιστορία του ΝΒΑ, μηδέν. Υπάρχουν κάποιοι Ευρωπαίοι που είναι προπονητές, όπως ο Κοκόσκοφ, αλλά πήγε εκεί πριν από 20 χρόνια, εγκαταστάθηκε, δούλεψε ως βοηθός για χρόνια και μετά έκανε προπονητή. Υπάρχει ο Ντέιβιντ Μπλατ από τη Μακάμπι , αλλά ο Μπλατ είναι Αμερικανός”, ανέφερε αρχικά, πριν μιλήσει για τις συζητήσεις που είχε με ομάδες από την Αμερική το καλοκαίρι.
“Εγώ είχα επαφές με μερικές ομάδες φέτος. Αυτό που λένε πάντα είναι «πρέπει να έρθεις εδώ και να προπονήσεις για λίγο πρώτα». Εντάξει, το εκτιμώ αυτό, αλλά λένε πάντα, «Το ΝΒΑ είναι ένα πρωτάθλημα που βασίζεται σε παίκτες. Είναι σημαντικό στο ΝΒΑ. «Υπάρχει ένα σύστημα με επίκεντρο τον παίκτη. Οι προπονητές είναι πολύ κυρίαρχοι στην Ευρώπη. Δεν πιστεύουμε ότι μπορείτε να διαχειριστείτε μια ομάδα εδώ». Δεν το λένε ακριβώς έτσι, αλλά μπορείς να το νιώσεις όταν μιλάνε”.
Ο κόουτς της Εφές, ο οποίος ηγείται της Εθνικής Τουρκίας, έχοντας στο ρόστερ του τρεις παίκτες από το NBA (Τσέντι Οσμάν, Φουρκάν Κορκμάζ και Αλπερέν Σενγκούν), αναφέρθηκε και στο ενδεχόμενο να γίνει ο πρώτος Ευρωπαίος που γίνεται απευθείας χεντ κόουτς στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, τονίζοντας ότι: “Είναι υπέροχο να είσαι ο πρώτος που κάνει κάτι. Πάντα λέω ότι δεν θα διστάσω αν έρθει πρόταση από ομάδα του ΝΒΑ, αλλά βλέπω ότι δεν έχουν τέτοια πρόθεση. Λένε απλώς «Θα είσαι βοηθός προπονητή εδώ για μερικά χρόνια». Η Μεσίνα έκανε ακριβώς αυτό. Πήγε στον Πόποβιτς και ήταν βοηθός προπονητή για τέσσερα ή πέντε χρόνια, αλλά δεν του έγινε πρόταση για χεντ κόουτς. Έτσι, ειλικρινά, το βρίσκω δύσκολο, αλλά αν θέλει κανείς, μπορούμε να καθίσουμε και να μιλήσουμε”.