Tου Βαγγέλη Παπαδημητρίου/ info@eurohoops.net
Ο Ντέιβιντ Ρίβερς δεν χρειάζεται συστάσεις. Το κοινό της Ελλάδας τον ξέρει όσο λίγοι, καθώς αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό για τρεις σεζόν.
Την διετία 1995-1997 και την σεζόν 2000/01, ο Αμερικανός συνδυάστηκε με το triple crown της ομάδας το 1997. Και όχι μόνο.
Ο 58χρονος σήμερα αστέρας είχε ξεκινήσει την καριέρα του από το ΝΒΑ το 1988, όταν οι Λέικερς τον επέλεξαν στο Draft από την θέση #25.
Στην μοναδική σεζόν του με την ομάδα, είχε 2,9 πόντους-2,3 ασίστ σε 47 ματς.
Για όποιον θυμάται, οι Λέικερς τότε ήταν ήδη back to back πρωταθλητές και έπαιξαν ξανά στους Τελικούς.
Όμως.
Αφού σάρωσαν στους πρώτους γύρους των playoffs Μπλέιζερς, Σουπερσόνικς και Σανς με συνολικά 11-0 (!), περίμεναν τον αντίπαλο από το ζευγάρι Πίστονς–Μπουλς.
Η σαρωτική πορεία τους στην Δύση επέτρεψε να έχουν ένα κενό εννέα ημερών, μέχρι το Ντιτρόιτ να κερδίσει με 4-2 το Σικάγο.
Ο Πατ Ράιλι δεν ήθελε να αφήσει χαλαρούς τους παίκτες του και έτσι όλη η ομάδα πήγε στην Σάντα Μπάρμπαρα για προπονήσεις.
Στο ”Legacy: The True Story of the LA Lakers”, oι πρωταγωνιστές θυμούνται εκείνο το διάστημα, που τελικά αποδείχθηκε μοιραίο.
”Πηγαίναμε για το τρίτο σερί. Όταν είσαι επαγγελματίας, το σώμα σου έχει μάθει να παίζει κάθε 48 ώρες. Αν κάτσεις μία εβδομάδα, τελείωσες. Μετά τα δύο πρωταθλήματα, γινόμουν όλο και πιο έντονος, γιατί ήθελα να συνεχίσω. Έτσι ήμουν. Προπόνηση, προπόνηση”
Παίκτες όπως οι Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, Μπάιρον Σκοτ, Έι Σι Γκριν πήγαν τον χρόνο πίσω και με… χαμόγελο αφηγήθηκαν τα όσα έγιναν εκείνες τις εννέα ημέρες.
Ουσιαστικά επιβεβαιώσαν τα παραπάνω λεγόμενα του προπονητή τους, ενώ μάλιστα τότε ο Ράιλι πήρε και το παρατσούκλι ”Νόρμαν Μπέιτς”!
Για όποιον δεν κατάλαβε την αναφορά, πρόκειται για τον δολοφόνο της ταινίας ”Ψυχώ”. Αυτό αρκεί για να καταλάβουμε την κατάσταση.
Ακόμα κι έτσι, όμως, όλα κυλούσαν ομαλά. Η ομάδα ταξίδεψε στο Ντιτρόιτ και στην τελευταία προπόνηση πριν τον Τελικό, ήρθε η αρχή του τέλους.
Ο Ράιλι θυμήθηκε την τελευταία στιγμή ότι πρέπει να εστιάσει στο ριμπάουντ και έτσι όλοι μπήκαν στην σειρά για να βελτιώσουν το μπλοκ άουτ.
”Η μπάλα πάει ψηλά. Ο Ντέιβιντ Ρίβερς, ο rookie γκαρντ εκείνης της χρονιάς, με μάρκαρε. Πηδάω ψηλά για το ριμπάουντ. Σκύβει και πέφτω στην πλάτη του. Τότε άκουσα ένα ‘κρακ’ στο πόδι μου. Μόλις το άκουσα, ένιωσα και τον πόνο. Ήξερα ότι είχαν τελειώσει όλα”
Με τον δυσάρεστο αυτόν τρόπο τελείωσε εκείνη η προπόνηση. Η αφήγηση ανήκει στον Μπάιρον Σκοτ.
Ο Σκοτ (που έκλεισε την καριέρα του στον Παναθηναϊκό το 1997/98) είχε 19,6 πόντους-3,1 ασίστ εκείνη τη χρονιά και ήταν βασικό μέλος της ομάδας από το 1983.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, η απουσία του ήταν ”χτύπημα”, με τους Πίστονς να κάνουν εύκολα το 1-0. Η συνέχεια, ακόμα χειρότερη.
Ο Μάτζικ Τζόνσον τραυματίστηκε στον Δεύτερο Τελικό και έτσι οι Πίστονς έφτασαν στον πρώτο τίτλο τους με το ευρύ 4-0.
Στο ίδιο ντοκιμαντέρ, ο Αϊζάια Τόμας ξεκαθάρισε ότι οι Λέικερς δεν είχαν ελπίδες εκείνη τη χρονιά, ειδικά μετά τους χαμένους Τελικούς του 1988.
Η απάντηση -αν και υποθετική- ήρθε από τον ίδιο τον Σκοτ στιγμές αργότερα.
”Ο Αϊζάια θα είπε ότι και πάλι θα μας κέρδιζαν. Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Αν ήμασταν πλήρεις, εμείς θα είχαμε κερδίσει”
Η εν λόγω αλληλουχία γεγονότων δείχνει ότι καμία φορά, η ιστορία γράφεται με διαφορετικό τρόπο. Όχι απαραίτητα στο παρκέ.
Μία άσκηση στην προπόνηση, για παράδειγμα, έβγαλε εκτός έναν από τους καλύτερους παίκτες των Λέικερς στην πορεία πρωταθλητισμού τους.
Σε καμία περίπτωση, δεν φταίει ο -κάθε- Ρίβερς. Έμεινε, όμως, στην ιστορία της ομάδας για εντελώς αρνητικούς λόγους.
Και εκείνος έχασε μία σπουδαία ευκαιρία να πάρει πρωτάθλημα ΝΒΑ.
Αλλά είπαμε, η ιστορία γράφεται μερικές φορές με τα… μικρά. Και εμείς μένουμε να σκεφτόμαστε τα ”αν”.