Επιμέλεια: Γιώργος Μπακόλας
Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τότε που ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς οδήγησε τον Παναθηναϊκό στην κορυφή της Ευρώπης και οι κόντρες του με τον Ντομινίκ Γουίλκινς εξακολουθούν να κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Ο «Μπόζα» σε συνέντευξή του στην επίσημη ιστοσελίδα της Ευρωλίγκα είχε παραδεχθεί ότι οι σχέσεις του με τον αμερικανό σούπερ σταρ δεν ήταν οι καλύτερες δυνατές.
Ας θυμηθούμε μερικές από τις καλύτερες αναμνήσεις σας και συγκεκριμένα στο Final four του ’96 στο Παρίσι, στο οποίο οδηγήσατε τον Παναθηναϊκό να ξεκινήσει μια νέα αυτοκρατορία στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ, κατακτώντας τον πρώτο του τίτλο (σ.σ. Ευρωπαϊκό). Τι σήμαινε αυτό για την καριέρα σας;
Στη ζωή μου, έχω υπάρξει πραγματικά τυχερός, επειδή μπορώ να πω ότι οδήγησα μια γαλλική ομάδα (σ.σ. Λιμόζ) και μια ελληνική στην κατάκτηση του πρώτου κορυφαίου Ευρωπαϊκού τους τίτλου, στην αθλητική ιστορία και των δύο χωρών. Καμία άλλη γαλλική ή ελληνική ομάδα δεν είχε καταφέρει στο παρελθόν να κατακτήσει τον μεγαλύτερο ευρωπαϊκό τίτλο στο μπάσκετ, ποτέ…
Γυρίσαμε πίσω στην Αθήνα και υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που μας περίμεναν στο αεροδρόμιο. Ήμουν πραγματικά πολύ χαρούμενους που κατάφερα να επιστρέψω με το τρόπαιο της Ευρωλίγκα, κοουτσάροντας μάλιστα μια τέτοια πολυεθνική ομάδα. Χαρακτηριστικό είναι ότι στα αποδυτήρια μιλούσαμε 4-5 διαφορετικές γλώσσες: Αγγλικά, Ελληνικά, Ρώσικα, λόγω των Αϊβαρ Κούουσμα και Τιτ Σοκ, και Σερβοκροατικά λόγω του Στόγιαν Βράνκοβιτς.
Δεν ήταν εύκολο να συνθέσεις μια ομάδα η οποία διέθετε παίκτες οι οποίοι προέρχονταν από τόσες διαφορετικά χώρες και είχαν τόσο διαφορετικές κουλτούρες. Κάναμε σπουδαία δουλειά όλοι μαζί και αξίζαμε να κερδίσουμε τον τίτλο, παρά τα όσα ακούστηκαν περί αντικανονικού κοψίματος του Βράνκοβιτς. Πριν από αυτό, οι διαιτητές επέτρεψαν πολλά μέσα στα προηγούμενα δύο λεπτά, ενώ η Μπαρτσελόνα έπαιξε πολύ δυνατά, καταφέρνοντας πολλά κλεψίματα. Εξάλλου, θεωρώ ότι ο Μοντέρο έκανε βήματα ακριβώς πριν από το κόψιμο του Βράνκοβιτς.
Οι δύο παίκτες-κλειδιά για σας σε αυτό το Fina four ήταν οι Ντομινίκ Γουίλκινς, γεννημένος στο Παρίσι και στην πρώτη του σεζόν στην Ευρώπη, και o Στόγιαν Βράνκοβιτς. Πόσο σημαντικοί ήταν αυτοί οι δύο παίκτες; Για σας στον τελικό, αλλά και σε ολόκληρη τη σεζόν γενικότερα;
Είχα προβλήματα με τον Γουίλκινς, στις αρχές της σεζόν, αλλά ήταν κατανοητό. Ποτέ στο παρελθόν δεν είχε ξεκινήσει να δουλεύει τόσο σκληρά τον Αύγουστο, συν του ότι δε γνώριζε το Ευρωπαϊκό μπάσκετ, όταν πήγαμε στην Αθήνα. Μάλιστα, μας είχε πει πως τον ταλαιπωρούσε μιας ήπιας μορφής άσθμα, ωστόσο, προσωπική μου άποψη είναι ότι ίσχυε κάτι τέτοιο. Θεωρώ ότι το χρησιμοποιούσε ως δικαιολογία προκειμένου να γλιτώσει τις προπονήσεις (σ.σ. γέλια).
Άλλωστε υπήρχε ένας «χρυσός αναπνευστήρας» για αυτόν. Μια φορά του είπα: «Νικ, κερδίζεις 3.5 εκατομμύρια δολάρια, δεν έχεις δικαίωμα να παραπονιέσαι. Με τόσο λεφτά, το άσθμα σου θα έπρεπε να είχε εξαφανιστεί!». Από την πλευρά του έκανε ένα σημαντικό τηλεφώνημα στον Ράτζα που έκρινε πολλά. Είχαν παίξει μαζί στους Μπόστον Σέλτικς και κάποιος του είπε ότι μαζί μου θα περνούσε δύσκολα στον Παναθηναϊκό. Γι’ αυτό ακριβώς αποφάσισε να τηλεφωνήσει στον Ντίνο. Ο Ράτζα, του είπε ότι είμαι σωστός και ότι σέβομαι τον καθένα που δουλεύει σκληρά. «Ποτέ δεν χαρίζει κάτι τζάμπα (σ.σ. ο Μάλκοβιτς) και σε περίπτωση που δεν κάνεις σκληρή προπόνηση δεν θα παίζεις πολύ, ανεξαρτήτου ονόματος», του είπε ο Ράτζα, ο οποίος επιπλέον του έδωσε μια σπουδαία συμβουλή: «Δούλεψε σκληρά».
Με έναν τέτοιο μεγάλο παίκτη σαν τον Ουίλκινς, είχαμε καταφέρει να κατακτήσουμε πρώτο το Κύπελλο Ελλάδας. Είναι δύσκολο για μένα να το πω, ωστόσο κατάφερε να κερδίσει αυτόν τον τίτλο από μόνος του. Διέπρεψε στα κλεψίματα πάνω σε νταμπλ-τιμ μαρκαρίσματα. Κατάφερε να κλέψει κάθε έξτρα πάσα από κάθε χαμένο πικ-εντ ρολ, τρέχοντας στη συνέχεια στον αιφνιδιασμό για κάρφωμα. Πάντως δεν είχαμε πει κακή κουβέντα ο ένας για τον άλλον. Ήταν πολύ έξυπνος, αλλάζοντας τη συμπεριφορά του και βοηθώντας μας να κατακτήσουμε το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.
Όσο για τον Βράνκοβιτς, δεν επρόκειτο για έναν μεγάλο σκόρερ, αλλά δεν ήταν ο παίκτης που ενδιαφερόταν για τους πόντους. Του άλλαξα τη θέση στην επίθεση, τραβώντας τον μακριά από τη μπασκέτα έτσι ώστε να δημιουργηθεί πολύς χώρος. Ο Στόικο δεν ήταν εύκολος παίκτης για να κοουτσάρεις, αλλά με γνώριζε καλά καθώς είναι καλός φίλος των Ράτζα και Κούκοτς. Πρόκειται για ένα πολύ αγαπητό άτομο, εκτός φυσικά από το ότι είναι ένα υπέροχος παίκτης και κορυφαίος μπλοκέρ. Ο Στόικο δείχνει αλαζονικός, όμως δεν ξέρω άλλον παίκτη με μεγαλύτερη ανθρωπιά από ’κείνον. Θυμάμαι μια νίκη στην Μπολόνια όπου κανείς δεν μπορούσε να σουτάρει. Είχε 20 τάπες, ήταν απίστευτο!
Ήρθατε στον Παναθηναϊκό γνωρίζοντας ότι η ομάδα μετρούσε ήδη δύο χαμένους ημιτελικούς απέναντι στον «αιώνιο» αντίπαλο Ολυμπιακό, το 1994 και το ’95. Ήταν αυτή μια έξτρα πίεση για σας ή σας πρόσθεσε επιπλέον υπευθυνότητες;
Όχι καθόλου. Ποτέ δεν σκεφτόμαστε για τα χρήματα που ξοδεύουμε. Όταν πηγαίνεις στον τελικό, τα λεφτά δεν είναι καθόλου σημαντικά, μπαίνοντας άλλωστε και σε μια κατάσταση πίεσης για τη νίκη. Ο καθένας σκέφτεται για προσόντα και τακτικές, για τίποτε άλλο.
Πρέπει να πω ότι ένας προπονητής γεννήθηκε εκείνη τη μέρα. Το ξεκίνησε όντας ακόμη παίκτης, ο λόγος φυσικά για τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Καταλάβαινε τη φιλοσοφία την οποία ήθελα να περάσω τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση. Με βοήθησε πολύ και ήταν κάτι σαν προπονητής στο γήπεδο. Έχει δείξει τις προπονητικές του ικανότητες στον Ολυμπιακό, αλλά και την ελληνική Εθνική ομάδα.
Αυτοί οι τρεις παίκτες ήταν «κλειδιά» για μένα. Επίσης, μου άρεσε πολύ ο Φραγκίσκος Αλβέρτης. Τότε βεβαίως δεν ήταν πολύ γνωστός, όμως πάντοτε του απένειμα τα εύσημα από τις αρχές της συνεργασίας μας. Ήταν πολύ γενναίος για την ηλικία του, όπως ακριβώς και ο Νίκος Οικονόμου.