Του Γιάννη Γιανναράκη/ info@eurohoops.net
Μπορεί η πρώτη σεζόν της τρίτης δεκαετίας της EuroLeague να είναι το λιγότερο… επεισοδιακή, όμως η διακοπή λόγω κορωνοϊού δίνει την ευκαιρία στους απανταχού μπασκετόφιλους να θυμηθούν το ένδοξο παρελθόν. Μέρους αυτού, δεν γίνεται να μην είναι το τριήμερο όπου όλα κρίνονται. Μέσα σε 80 λεπτά, μια ολόκληρη χρονιά μπορεί να χριστεί επιτυχημένη ή όχι.
Τα Final Four, με όλα τα θετικά και τα αρνητικά τους, έχουν εξελιχθεί σε ένα φεστιβάλ του ευρωπαϊκού μπάσκετ, σε μια απόλυτη… δεξαμενή πρωταγωνιστών. Δεδομένου ότι η φετινή σεζόν είναι αφιερωμένη στα τελευταία δέκα χρόνια της EuroLeague, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την ομάδα της δεκαετίας, το Eurohoops, σας παρουσιάζει τους MVPs των Final Four από το 2010 μέχρι και πέρυσι, αποκαλύπτοντας παράλληλα κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία.
Πέραν των δύο Ελλήνων, στη λίστα υπάρχει άλλος ένας παίκτης που αγωνίζεται στην χώρα μας. Παράλληλα, μόλις τρεις από τους εννέα παίκτες δεν είναι Ευρωπαίοι (δύο Αμερικανοί και ένας Νιγηριανός) . Επίσης, τέσσερις από τους εννέα είχαν κατακτήσει του βραβείο του πολυτιμότερου της regular season την ίδια χρονιά, ενώ οι μόνοι πρωταθλητές που μετρούν τρία ατομικά βραβεία σε μια σεζόν είναι οι Διαμαντίδης (Regular Season και Final Four MVP, Best Defender Award το 2011), Ντε Κολό (Regular Season και Final Four MVP, Alphonso Ford Award το 2016) και Ντόντσιτς (Regular Season και Final Four MVP, Rising Star Award το 2018).
Τέλος, τρεις είχαν αγωνιστεί νωρίτερα στο NBA (Σπανούλης, Νοτσιόνι, Ντε Κολό) και ένας αγωνίστηκε αμέσως μετά (Ντόντσιτς). Αστερίσκος σε αυτόν τον τομέα είναι ο Έκπε Ούντο, ο οποίος βρέθηκε στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου τόσο πριν, όσο και μετέπειτα.
2010, Παρίσι: Χουάν Κάρλος Ναβάρο
Το ταξίδι μας ξεκινά από την “Πόλη του Φωτός” και το πρώτο Final Four της περασμένης δεκαετίας, όπου μια Ελληνική ομάδα έφτασε στην πηγή, όμως ο υποφαινόμενος είχε ήδη πιει νερό! Ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο είχε την τύχη να βρεθεί στο peak του, την ώρα που η φαρέτρα της Μπαρτσελόνα ήταν κάτι παραπάνω από ικανή για να φτάσει στην κορυφή. Επτά χρόνια μετά την κούπα του 2003, ο Ισπανός είδε τους Ρούμπιο και Λόρμπεκ να “καθαρίζουν” την ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό (64-54), προτού… πάρει το “όπλο” του στον τελικό.
Μέτρησε 21 πόντους με 5 ριμπάουντ και 3 ασίστ, οδήγησε την ομάδα του σε καθαρή επικράτηση επί του Ολυμπιακού (86-68) και κατάφερε να κατακτήσει το μοναδικό τρόπαιο που έλειπε από την συλλογή του.
2011, Βαρκελώνη: Δημήτρης Διαμαντίδης
Ήταν το Final Four της καριέρας του, στην σεζόν της καριέρας του!
Ο Παναθηναϊκός του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, αφού πρώτα απέκλεισε την πρωταθλήτρια Ευρώπης και επίδοξη οικοδέσποινα Μπαρτσελόνα, μπήκε στο παρκέ του “Palau Sant Jordi” όντας το φαβορί και το τριήμερο 6-8 Μαϊού φρόντισε να επιβεβαιώσει την υπεροχή του. Σιένα (77-69) και Μακάμπι (78-70) δεν κατάφεραν να αποτρέψουν το… μοιραίο, με τον Έλληνα σούπερ σταρ να χρίζεται για δεύτερη φορά MVP ενός Final Four (το 2007 η πρώτη), χάρη -κυρίως- στην άκρως πολυδιάστατη εμφάνιση του στον τελικό (16 πόντοι, 9 ασίστ, 5 ριμπάουντ).
2012, Κωνσταντινούπολη: Βασίλης Σπανούλης
Μπορεί η στιγμή εκείνης της χρονιάς να μην άνηκε σε εκείνον -παρότι έδωσε την ασίστ-, ωστόσο η ιστορία έγραψε πως ο Βασίλης Σπανούλης ήταν ο πολυτιμότερος συντελεστής το έπους της Κωνσταντινούπολης. Ο αρχηγός των ερυθρολεύκων άλλαξε στρατόπεδο το 2010 με σκοπό να επαναφέρει τον Ολυμπιακό στα ξεχασμένα μονοπάτια της δόξας και το 2012 κατάφερε ακριβώς αυτό, με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο.
Το πρώτο θύμα ήταν η Μπαρτσελόνα, η οποία είδε τον “Kill-Bill” να την “εκτελεί” με 21 πόντους και 6 ασίστ σε έναν τουλάχιστον αγχωτικό ημιτελικό (68-64). Στον τελικό κόντρα στην πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ, μπορεί να μην αναδείχθηκε MVP (ο Παπανικολάου ήταν), ωστόσο οι 15 πόντοι του ήταν κάτι παραπάνω από καθοριστικοί, όσο δε και οι δύο ασίστ του, μια εκ των οποίων έμελλε να αποδειχθεί ιστορική.
2013, Λονδίνο: Βασίλης Σπανούλης
H συνέχεια, ή μάλλον η κορύφωση της εποποιίας δεν μπορούσε μην έχει ιστορικό χαρακτήρα. Στο άκρως Ελληνικό και για τις ανάγκες του τριημέρου ερυθρόλευκο Λονδινό, ο Ολυμπιακός, αφού πρώτα επιβεβαίωσε πως ότι συνέβη στην Πόλη κόντρα στην ΤΣΣΚΑ κάθε άλλο παρά σύμπτωση ήταν (69-52), είδε την Ρεάλ Μαδρίτης των Ρούντι, Γιούλ και Μίροτιτς να φτάνει στο +19 (29-10), δείχνοντας ικανή να “καθαρίσει” από νωρίς τον τελικό.
Άντιτς, Κατσίβελης και Περπέρογλου, ισορρόπησαν τα πράγματα, ωστόσο ήταν εμφανές πως ένας άνθρωπος έπρεπε να αποφασίσει για το που θα γείρει η πλάστιγγα. Το ποιος βγήκε μπροστά θα ήταν ρητορικό ερώτημα. Ο Σπανούλης σκόραρε 22 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο, χάρισε στον Ολυμπιακό το τρίτο ευρωπαϊκό του τρόπαιο (100-88), ενώ έγινε ο μόνος παίκτης μετά τον Τόνι Κούκοτς, που κατακτά τρία βραβεία MVP σε Final Four (2009, 2012, 2013).
2014, Μιλάνο: Ταϊρίς Ράις
Η πιο… πρόσφατη έκπληξη στην ιστορία του θεσμού, έφερε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του νυν άσου του Παναθηναϊκού. Η Μακάμπι κατέφθασε στο Μιλάνο έχοντας τις λιγότερες πιθανότητες επιτυχίας, όμως έδειξε με την πρώτη ευκαιρία τα “δόντια” της, με τον Ράις να βάζει “ταφόπλακα” στις ελπίδες της ΤΣΣΚΑ για εξιλέωση (68-67) σε έναν χορταστικό ημιτελικό.
Στον τελικό κόντρα στην, πληγωμένη από τον Ολυμπιακό, Ρεάλ Μαδρίτης, ο αμερικανός μετρούσε πέντε πόντους μετά από 30 λεπτά, όμως στα υπόλοιπα 15, ήταν κυριολεκτικά αλάνθαστος!
Ολοκλήρωσε τον αγώνα με 26 πόντους (9/9 βολές, οκτώ από αυτές όταν η μπάλα “έκαιγε”), οδήγησε τους ισραηλινούς στον θρίαμβο μετά από παράταση (98-86) και ανάγκασε την κοινή γνώμη να υποκλιθεί.
2015, Μαδρίτη: Αντρές Νοτσιόνι
H επιστροφή του στα Ευρωπαϊκά γήπεδα δεν μπορούσε να είναι πιο εμφατική. Ο Αντρές Νοτσιόνι, μετά από χρόνια περιπλάνησης στο NBA, προσγειώθηκε στην Μαδρίτη, με στόχο να οδηγήσει μαζί με τους Γιούλ, Κάρολ και Σέρχι την Ρεάλ στον “θρόνο” της μετά από δυο δεκαετίες. Αγωνιζόμενοι… εντός έδρας, οι “Μερέγχες” απέκλεισαν την… πρωτάρα Φενέρ του Ομπράντοβιτς (96-87), με τον Νοτσίονι να μετρά 12 πόντους, 6 ριμπάουντ και 7 κερδισμένα φάουλ.
Στον τελικό, ο Ολυμπιακός ευελπιστούσε να επαναλάβει ότι έκανε το 2013 και να στεφθεί πρωταθλητής για τρίτη φορά σε τέσσερα χρόνια. Ωστόσο, αυτή την φορά η Ρέαλ, πέρα από την ορμή της έδρας, είχε και την ηγετική παρουσία του Αργεντινού, ο οποίος με 12 πόντους, 7 ριμπάουντ και 2 τάπες ήταν ο καθοριστικός παράγοντας στον θρίαμβο (78-59) για την πολυνίκη του θεσμού, που επέστρεψε, έτσι, στον θρόνο της για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια.
2016, Βερολίνο: Νάντο Ντε Κολό
Μετά τον Διαμαντίδη το 2011 και τον Σπανούλη το 2013, άλλος ένας παίκτης που αναδείχθηκε MVP της regular season και του Final Four την ίδια χρονιά!
Ο Νάντο Ντε Κολό έπραξε ότι ακριβώς χρειαζόταν η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η οποία κατάφερε μετά από τέσσερις σερί οδυνηρές σε κατάληξη χρονιές (2012, 2013, 2015 λόγω Ολυμπιακού και 2014 λόγω Μακάμπι) να γευτεί το νέκταρ του θριάμβου. Στο ιδιαίτερο Final Four του Βερολίνου, ο Γάλλος μετέτρεψε σε προσωπική υπόθεση τον ρωσικό ημιτελικό κόντρα στην Κουμπάν του Γιώργου Μπαρτζώκα, καθώς οδήγησε με 30 πόντους την ομάδα στον τελικό (88-81).
Εκεί, η πεινασμένη για δόξα Φενέρ πήγε να ντυθεί… Ολυμπιακός, επιστρέφοντας από το -21 (39-60), φτάνοντας ένα tip του Κριάπα μακριά από την κούπα. Αφού πρώτα γλύτωσε το στραπάτσο, η ΤΣΣΚΑ είδε τον Ντε Κολό να ντύνεται ήρωας, ολοκληρώνοντας την αναμέτρηση με 22 πόντους σε έναν ιστορικά καλό τελικό (101-96).
2017, Κωνσταντινούπολη: Έκπε Ούντο
Όσες φορές κι αν πέσεις, οφείλεις να ξανασηκωθείς. Όταν δε, βρίσκεσαι σε έναν τελικό μπροστά στο κοινό σου, μέσα στο γήπεδο σου, το “πρέπει” είναι καθολικό. Το 2017 ήταν η χρονιά της Φενέρμπαχτσε, η οποία μετά από χρόνια υπέρογκων εξόδων, είδε το Final Four της Πόλης ως την ιδανική ευκαιρία για να φτάσει στην δόξα.
Παρά την τρομερά γεμάτη ομάδα που είχε δημιουργήσει ο Ομπράντοβιτς, η κατάληξη θα μπορούσε να είναι διαφορετική, αν οι Τούρκοι δεν είχαν στις τάξεις τους τον Έκπε Ούντο. Μετά την συγκλονιστική του εμφάνιση στον ημιτελικό κόντρα στην Ρέαλ, όπου άγγιξε το triple-double (18 πόντοι, 12 ριμπάουντ, 8 ασίστ, 2 τάπες, 36 στο PIR), o Νιγηριανός κυριάρχησε και κόντρα στον Ολυμπιακό (10 πόντοι, 9 ριμπάουντ, 5 τάπες), επιβεβαιώνοντας πως η Ευρώπη δεν είναι για τα… μέτρα του.