Του Στέλιου Τορομανίδη/ info@eurohoops.net
Ο Ντούσαν Ιβκοβιτς επιστρέφει στο ΣΕΦ και πάλι με την Αναντολού Εφές ως αντίπαλος του Ολυμπιακού και το Eurohoops.net θυμάται τη σχέση-επιτυχίας που έχει αναπτυχθεί μεταξύ του “Ντούντα” και των “ερυθρολεύκων”.
Ο συγκεκριμένος αγώνας, εκτός της συνάντησης δύο ομάδων που συγκαταλέγονται στα φαβορί για να φτάσουν μέχρι το τέλος της φετινής διαδρομής, παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον για έναν ιδιαίτερο λόγο. Οι ερυθρόλευκοι θα ανταμώσουν με τον άνθρωπο που, πριν από περίπου τρία χρόνια, τους είχε οδηγήσει στην κατάκτηση της δεύτερης Ευρωπαϊκής τους κούπας στον αλησμόνητο τελικό απέναντι στην υπερηχητική τότε ΤΣΣΚΑ.
Μόνο που τώρα θα κάθεται στον αντίπαλο πάγκο και η δουλειά του θα είναι να νικήσει την ομάδα με την οποία έχει μεγαλουργήσει στο παρελθόν. Και μπορεί αυτό να έχει συμβεί ουκ ολίγες φορές, αλλά ποτέ δεν ήτανε ούτε πρόκειται να είναι κάτι το φυσιολογικό και για τον Ολυμπιακό αλλά και για τον ίδιο τον Ντούσαν Ίβκοβιτς. Μιλάμε άλλωστε για τον άνθρωπο που έχει θητεύσει δύο φορές στο Μεγάλο λιμάνι (1996-1999 και 2010-2012) κατακτώντας ισάριθμες φορές την Ευρωλίγκα, το πρωτάθλημα αλλά και το κύπελλο Ελλάδος.
Πάμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω φωτίζοντας ορισμένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια του ομολογουμένως μεγάλου βιβλίου που θα μπορούσε να γραφτεί για την σχέση Ολυμπιακού – Ντούντα: δύο θρύλων του Ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Ήξερε να φθάνει στην πηγή, τον έμαθε να πίνει νερό!
Ο 72χρονος πια Σέρβος κόουτς έφτασε για πρώτη φορά στον Πειραιά το καλοκαίρι του 1996, προερχόμενος από μια εξαιρετική διετία στον πάγκο του Πανιωνίου τον οποίο και οδήγησε έως την 3η θέση του πρωταθλήματος που είχε μόλις ολοκληρωθεί, με συνέπεια ο σύλλογος της Νέας Σμύρνης να έχει το δικαίωμα συμμετοχής στην Ευρωλίγκα της επόμενης σεζόν.
Η αλήθεια είναι πως στο ΣΕΦ δεν βρήκε μια κατεστραμμένη γη. Απεναντίας. Οι Πειραιώτες τα προηγούμενα χρόνια με προπονητή τον Γιάννη Ιωαννίδη ήταν κυρίαρχοι στην Ελλάδα κατακτώντας 4 συνεχόμενα πρωταθλήματα (1993, 1994, 1995, 1996) και συμμετέχοντας παράλληλα σε δύο απανωτούς Ευρωπαϊκούς τελικούς (φάιναλ φορ Τελ Αβίβ 1994 και Σαραγόσα 1995). Ο κύριος λόγος που ο τότε Πρόεδρος του Ολυμπιακού Σωκράτης Κόκκαλης άλλαξε “τιμονιέρη” στην ομάδα ήταν για να μετουσιώσει τις παρουσίες στα φάιναλ φορ σε έναν τίτλο Ευρωλίγκας που τόσο έλειπε από την τρόπαιοθήκη των ερυθρόλευκων και που σημειωτέον μόλις είχε κατακτήσει ο “αιώνιος αντίπαλος” στο Παρίσι.
Το παράξενο ήταν πως ούτε ο “Σοφός” διέθετε μέχρι εκείνη την στιγμή στο παλμαρέ του το συγκεκριμένο τρόπαιο. Όμως στην έως τότε καριέρα του σε συλλογικό αλλά και σε εθνικό επίπεδο είχε κατακτήσει ότι άλλο… κυκλοφορούσε: Κύπελλο Κόρατς (Παρτιζάν 1979), Εθνικά πρωταθλήματα (Παρτιζάν 1979, ΠΑΟΚ 1992), κύπελλα (Παρτιζάν 1979) καθώς και 4 χρυσά μετάλλια (1 Παγκόσμιο 1990 και 3 Ευρωπαϊκά 1989, 1991, 1995) με την μεγάλη Γιουκοσλαβία των Πέτροβιτς, Κούκοτς, Ντίβατς, Πάσπαλι κ.ά.
Η χρονιά δεν άρχισε καθόλου καλά. Απανωτές ήττες σε Ελλάδα και Ευρώπη έφεραν σύννεφα πάνω από το Φάληρο. Χαρακτηριστική ήταν η κάκιστη πρώτη φάση στην Ευρωλίγκα με ρεκόρ 5 νίκες – 5 ήττες που έφερε το σύνολο του Ντούντα σε πολλή δύσκολη θέση ενόψει της συνέχειας. Σιγά-σιγά όμως το τοπίο άλλαζε. Κάποιες μεγάλες νίκες εντός και εκτός συνόρων έδωσαν αυτοπεποίθηση στην ομάδα, η οποία πάντως δεν γλίτωσε το απόλυτο μειονέκτημα έδρας στις νοκ άουτ φάσης των “16” και των “8” της Ευρώπης. Το κρισιμότερο σημείο της σεζόν είχε φτάσει. Ο “πολυμήχανος” Σέρβος έκανε μια παρέμβαση στην αρχική πεντάδα, τοποθετώντας τον Μίλαν Τόμιτς στη θέση “2” δίπλα στο δαιμόνιο πλέι μέικερ Ντέιβιντ Ρίβερς, κίνηση που έμελλε να αλλάξει τις ισορροπίες.
Οι ερυθρόλευκοι “έδεσαν” εξαιρετικά την κατάλληλη στιγμή παρουσιάζοντας στο παρκέ εικόνα ομάδας που μπορεί να τα… πάρει όλα. Ως αποτέλεσμα, η πρόκριση στο φάιναλ φορ της Ρώμης σπάζοντας αρχικά την έδρα της Παρτιζάν (δις) στους 16 και μετέπειτα αυτήν του Παναθηναϊκού στους 8 με εκπληκτικές εμφανίσεις. Πριν το μεγάλο Ευρωπαϊκό ραντεβού οι Πειραιώτες πήραν για… ορεκτικό το κύπελλο Ελλάδας νικώντας το Απόλλωνα Πάτρας στον τελικό. Έτσι πήγαν στην ιταλική πρωτεύουσα με την καλύτερη δυνατή ψυχολογία. Στον ημιτελικό επιβλήθηκαν εύκολα της Ολίμπια Λουμπλιάνας και στον τελικό κατατρόπωσαν την Μπαρτσελόνα με 73-58 πίνοντας… επιτέλους νερό μετά από 3 επισκέψεις τους στην βρύση. Η ολοκλήρωση του τριπλ κράουν έγινε με την επικράτηση στους τελικούς της Α1 επί της ΑΕΚ του Γιάννη Ιωαννίδη (3-1) και έτσι μια φανταστική σεζόν είχε τελειώσει με τον καλύτερο τρόπο.
Μια άτυχη και μια αποτυχημένη χρονιά οδήγησε στην απομάκρυνση
Ένας μεγάλος σύλλογος υποχρεούται να παλεύει πάντα για την κορυφή σε όποια κατάσταση και να βρίσκεται. Ότι και να έχει καταφέρει στο παρελθόν, δεν φτάνει. Πρέπει να κατακτά συνέχεια τίτλους και διακρίσεις. Από αυτά τρέφεται και η ενδεχόμενη έλλειψη τους τον… υποσιτίζει κάνοντας τον καχεκτικό.
Ο Ολυμπιακός του Ντούντα της σεζόν 1997-98 παρουσιάστηκε αλλαγμένος. Οι Ρίβερς, Σιγάλας και ο εκλιπών Βελπς αποχώρησαν και στην θέση τους ήρθαν οι Χόκινς, Βούκσεβιτς, Ρότζερς και Καρνισόβας. Αν και η χρονιά ξεκίνησε ιδεατά με σερί 16-0 σε όλες τις διοργανώσεις (επίδοση που έσπασε η ομάδα της σεζόν 2013-14), από τον Νοέμβριο και μετά η ατυχία χτύπησε το πολύ καλό μέχρι τότε οικοδόμημα του Σέρβου αρχιτέκτονα. Απανωτοί τραυματισμοί (Φασούλας, Τάρλατς, Καρνισόβας) στις πιο κρίσιμες και σημαντικές καμπές της σεζόν δεν επέτρεψαν την επανάληψη των περσινών επιτυχιών. Αν και με πλεονέκτημα έδρας, ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε στους 16 της Ευρωλίγκας από την Παρτιζάν που έτσι πήρε το αίμα της πίσω. Ήττα και στον ημιτελικό κυπέλλου από την ΑΕΚ και κάπως έτσι το μόνο τρόπαιο που έμεινε προς διεκδίκηση ήταν το πρωτάθλημα. Στα ημιτελικά οι ερυθρόλευκοι αντιμετώπισαν τον ΠΑΟΚ με πλεονέκτημα έδρας που όμως έσπασε ο δικέφαλος στον τελευταίο αγώνα με τρίποντο του Στογιάκοβιτς αφήνοντας την ομάδα του Ίβκοβιτς χωρίς τίτλο ύστερα από 5 χρόνια.
Η επόμενη αγωνιστική περίοδος έφερε εκ νέου πολλές αλλαγές στο έμψυχο δυναμικό. Μεγάλα ονόματα έπιασαν λιμάνι όπως ο NBAer Γκολντγουάιρ, ο Κροάτης Κόμαζετς, ο Αργεντινός με την μετέπειτα μεγάλη καριέρα στο ΝΒΑ, Ομπέρτο ενώ έφυγαν οι Χόκινς και Καρνισόβας. Ο Ίβκοβιτς είχε μπροστά του την πρόκληση να την επιστρέψει στις επιτυχίες που όμως, δεν ήρθαν. Αν και ο σύλλογος επέστρεψε στο φάιναλ φορ που έγινε στο Μόναχο, γνώρισε απροσδόκητη βαριά ήττα στο ημιτελικό από την Ζαλγκίρις του κόουτς Καζλάουσκας, μένοντας εκτός τελικού. Στις εγχώριες διοργανώσεις έμεινε εκτός κυπέλλου από τον ΠΑΟΚ και έχασε το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό στον 5ο τελικό που διεξήχθη στο ΣΕΦ.
Μετά από την δεύτερη αποτυχημένη χρονιά ο Ντούσαν δήλωσε: ” Ήταν μια αποτυχημένη χρονιά για μας. Πέρσι είχαμε τους τραυματισμούς, φέτος δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Αναλαμβάνω το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης”. Μετά από λίγες μέρες αποχώρησε για άλλες πολιτείες όμως μετά από 11 χρόνια οι δρόμοι Ολυμπιακού-Ιβκοβιτς ξανάσμιξαν.
Το έπος της Πόλης και πρωτάθλημα ύστερα από 15 χρόνια
Μπορεί ο Ντούντα να πέρασε 11 χρόνια μακριά από τον αγαπημένο του Ολυμπιακό, κατακτώντας και άλλους τίτλους με ΑΕΚ, ΤΣΣΚΑ και Ντιναμό Μόσχας (ο μόνος προπονητής που έχει στην κατοχή του και τα 4 Ευρωπαϊκα τρόπαια!) καθώς και Εθνική Σερβίας που “διηύθυνε” στο μεσοδιάστημα. Η ομάδα πέρασε έναν “μπασκετικό μεσαίωνα” μέχρι να γυρίσει ο “Σοφός” και να την επαναφέρει στον δρόμο των επιτυχιών.
Την σεζόν 2010-11 λοιπόν οι Πρόεδροι της ΚΑΕ κκ Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλοι έχοντας επενδύσει ήδη πολλά χρήματα στον σύλλογο, αποφάσισαν να προσλάβουν το Ντούντα έτσι ώστε να κάνουν κάποιο είδος “απόσβεσης”. Οι ερυθρόλευκοι με ονειρεμένη τριάδα στα γκαρντ (Παπαλουκά, Σπανούλη, Τεόντοσιτς) και γεμάτο ρόστερ στις υπόλοιπες θέσεις έφτασαν κοντά στις επιτυχίες αλλά παρότι κατέκτησαν το Κύπελλο απέναντι στον Παναθηναϊκό, έμειναν για άλλη μια χρονιά χωρίς κάποιο από τα άλλα δύο τρόπαια.
Το καλοκαίρι του 2011 έφερε μεγάλες ανακατατάξεις. Οι Αγγελόπουλοι ανακοίνωσαν την αποχώρηση τους, αλλά εν τέλει έμειναν στην ομάδα που παρουσιάστηκε τελείως διαφορετική, χωρίς τους Παπαλουκά, Μπουρούση και Τεόντοσιτς μεταξύ άλλων. Οι Πειραιώτες αποφάσισαν να πορευθούν με απόλυτο ηγέτη τον Σπανούλη, τον Πρίντεζη ως υπαρχηγό και γύρω τους νέους ταλαντούχους Έλληνες και ρολίστες ξένους υπό την καθοδήγηση του μεγάλου δασκάλου Ίβκοβιτς.
Η συνταγή αποδείχθηκε επιτυχημένη. Ο “Ντούντα” έφτιαξε μια νέα ομάδα με νέα στοιχεία και ο Ολυμπιακός αναδείχθηκε ξανά πρωταθλητής Ευρώπης ύστερα από 15 ολόκληρα χρόνια νικώντας την ΤΣΣΚΑ του Κιριλένκο στον τελικό της Πόλης. Εκτός από την ευρωπαϊκή επιτυχία οι Ερυθρόλευκοι αναδείχθηκαν και πρωταθλητές Ελλάδας με 3-2 νίκες στους τελικούς απέναντι στον Παναθηναϊκό επιστρέφοντας στον θρόνο τους μετά από επίσης 15 χρόνια.
Το “Happy End” και η “σπασμένη” υπόσχεση
Στο τέλος της σεζόν ο Ίβκοβιτς αποφάσισε να μην ανανεώσει το συμβόλαιό του φεύγοντας ως απόλυτα επιτυχημένος αυτήν την φορά από το μεγάλο Λιμάνι και υποσχόμενος πως αν εργαστεί ξανά σε σύλλογο, αυτός θα είναι ο Ολυμπιακός.
Δεν κράτησε τον λόγο του όμως, καθώς από πέρσι βρίσκεται στο τιμόνι της Αναντολού Εφές δεχόμενος την πρόκληση να οδηγήσει και άλλη ομάδα πλην των Πειραιωτών στο Έβερεστ του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Αυτό το γεγονός δημιούργησε μια… πικρία στις τάξεις των φίλων των ερυθρολεύκων για την μη τήρηση των λεγόμενών του.
Η αλήθεια όμως είναι πως οι επιτυχίες που έχει χαρίσει ο “Ντούντα” στους Πειραιώτες τον έχουν αναγάγει σε ένα από τα πιο αγαπητά πρόσωπα στην ιστορία του Ολυμπιακού.