Του Μιχάλη Γκιουλένογλου/ info@eurohoops.net
Η “αιώνια” πόλη. Και ένα “αιώνιο” σύμβολο. Η Ρώμη θα έχει για πάντα μία γλυκιά γεύση για τον Ολυμπιακό. Κανείς δεν μπορεί να λησμονήσει το πρώτο (του) τρόπαιο.
Το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο των Πειραιωτών, η πρώτη Ευρωλίγκα. Και η παντοτινή.
Το έπος του Ντέιβιντ Ρίβερς. Και του Ολυμπιακού, στο δρόμο ενός απίθανο τρεμπλ.
Με την Μπαρτσελόνα να χάνει δεύτερο διαδοχικό τελικό και αυτόν από ελληνική ομάδα.
Ο Δημήτρης Παπανικολάου αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι εκείνου του θριάμβου (73-58) και εκείνο που θυμάται, μιλώντας στο Eurohoops ήταν η προσμονή!
“Υπήρχε προσμονή, ήταν ο πρώτος τίτλος του Ολυμπιακού. Το πάθος ήταν μεγάλο, την προηγούμενη χρονιά το είχε πάρει και ο Παναθηναϊκός. Μέχρι τα Χριστούγεννα ήμασταν χάλια, χάναμε από μικρές ομάδες στην Ελλάδα. Αλλά από την Άνοιξη και μετά έγινε… έκρηξη και η ομάδα βρήκε τα πατήματά της”, είπε στο Eurohoops ο “Φον Δημητράκης”!
Στα… καραβάνια
Εκείνη την εποχή υπήρχαν ακόμα τα “καραβάνια” των φιλάθλων που άφηναν τη χώρα μας, τις ημέρες του Πάσχα, για να ταξιδέψουν στο Τελ Αβίβ, στη Σαραγόσα…
Το 1997 ως Γη της Επαγγελίας είχε οριστεί η Ρώμη. Ένα χρόνο μετά τον “πράσινο” θρίαμβο στο Παρίσι.
“Στο Final Four έγινε μεγάλη απόβαση στη Ρώμη. Θυμάμαι την ημέρα του αγώνα ο αείμνηστος Ντούσαν Ίβκοβιτς μας είχε πάει στην παραλία και πετάγαμε πετραδάκια στη θάλασσα! Υπήρχε άγχος στο ματς, χάναμε λέι απ. Αλλά το πάθος και η ένταση ξεχείλιζαν”, είπε ο Παπανικολάου.
Και συνέχισε: “Όλοι ήταν καλά στην ομάδα. Ηταν “δεμένη” με την άμυνα. Είναι από τις πολύ ευχάριστες αναμνήσεις, ήταν ο πρώτος ευρωπαϊκός. Γράψαμε ιστορία με χρυσά γράμματα“.
“Τι μας περίμενε στο αεροδρόμιο”
Όσο για την επιστροφή στην Ελλάδα; “Μπήκαμε σε ένα τσάρτερ μέσα στη νύχτα και μόλις είδαμε τι μας περίμενε στο αεροδρόμιο. Το παλιό (σ.σ.: Το αεροδρόμιο του Ελληνικού, ο… πρόγονος του “Ελευθεριος Βενιζέλος”), το πάνω, που λέγαμε, αυτό για τις διεθνείς πτήσεις“.
Ήταν άραγε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Παναθηναϊκού, ένα χρόνο πριν και η… αιώνια κόντρα, το κίνητρο για τους παίκτες του Ολυμπιακού; “Και σήμερα υπάρχει και τότε υπήρχε. Μη ξεχνάμε και την εσωτερική αναζήτηση, ποιος θα πάει πιο μακριά. Επειδή δεν το είχε πάρει ο Ολυμπιακός, υπήρχε η κόντρα. Αλλά κάθε χρονιά ήταν ξεχωριστή. Ήταν σαν μία αρχή“.
Ποια είναι η δική του ανάμνηση από εκείνον τον τελικό; Εκείνη που δεν θα ξεφτίσει ποτέ; “Είχα παίξει καλά, είχα σημειώσει δύο καλάθια σερί. Και μετά πήγα στον πάγκο. Ζητούσα να μπω ξανά και ο Θύμιος Μπακατσιάς που ήταν δίπλα μου, μού έλεγε να ηρεμήσω και πως θα μπω ξανά“.
Η αφήγηση του Δημήτρη Παπανικολάου συνεχίστηκε με περίσσια λεπτομέρεια. Σχεδόν σαν ένα play by play. “Κρίθηκε 73-58, θυμάμαι το σκορ και τις φάσεις, είχαμε αρχίσει ήδη τις αγκαλίες και τότε παίζαμε μέχρι το τέλος για να τον πόντο. Δεν υπήρχε fair play, επειδή το ματς είχε κριθεί. Είναι αναμνήσεις που δε φεύγουν. Τόσος κόσμος που βρεθηκε στους δρόμους, είναι μία από τις πολύ έντονες εμπειρίες της καριέρας μου“.