Του Κώστα Παρασκευόπουλου / info@eurohoops.net
Ήταν σαν σήμερα, στις 8 Μαΐου του 2011, δηλαδή πριν από 14 χρόνια, όταν ο Παναθηναϊκός είχε κατακτήσει το έκτο από τα συνολικά επτά τρόπαια στην Ευρωλίγκα, με τη νίκη επί της Μακάμπι Τελ Αβίβ με 78-70 στον μεγάλο τελικό του Final Four της Βαρκελώνης.
Με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον πάγκο και με τους Δημήτρη Διαμαντίδη και Μάικ Μπατίστ να συνθέτουν ένα εξαιρετικό δίδυμο, οι «πράσινοι» είχαν φτάσει σε αυτή τη μεγάλη επιτυχία τότε.
Ένας από τους Έλληνες παίκτες εκείνης της ομάδας, ο Ίαν Βουγιούκας, μίλησε στο Eurohoops για αυτό το τρόπαιο, που μάλιστα ήταν και το μοναδικό που κατέκτησε στην καριέρα του, σε επίπεδο Ευρωλίγκας, για αυτό και μας τόνισε ότι είναι κάτι το ξεχωριστό. Επίσης, χαρακτήρισε το δίδυμο των Δημήτρη Διαμαντίδη και Μάικ Μπατίστ, ως το κορυφαίο στην ιστορία του Παναθηναϊκού.
Ο Ίαν Βουγιούκας στο Eurohoops
-Ίαν, τι αναμνήσεις, σου έχουν μείνει από εκείνο το Final Four και από τον νικηφόρο τελικό;
«Καταρχάς, έγινε στην πρώτη σεζόν μου στον Παναθηναϊκό. Δεν ήξερα τότε, ότι αυτή θα ήταν η μόνη Ευρωλίγκα που θα παίρναμε, αν και πήγαμε και στην Κωνσταντινούπολη την επόμενη χρονιά. Για το ματς του τελικού, θυμάμαι ότι είχα αρκετό άγχος. Σε αυτή τη σεζόν συνήθως ξεκινούσα τα ματς και μετά έπαιζα κάποιο ρόλο. Μετά έμπαινε ο Μπατίστ, που έκανε έναν τρομερό τελικό. Θαύμαζα το πώς πολεμούσε για την ομάδα. Θυμάμαι επίσης ότι το ματς δεν έληγε με τίποτα. Ήταν… ατελείωτο. Ο Διαμαντίδης και ο Μπατίστ είχαν πιάσει πολύ καλή απόδοση. Ήταν οι ηγέτες της ομάδας».
-Επειδή ήταν και η μοναδική φορά που κατέκτησες το τρόπαιο της Ευρωλίγκας, ήταν κάτι ξεχωριστό για εσένα. Σωστά;
«Σίγουρα. Ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό για εμένα. Μπόρεσα και μπήκα στο κλαμπ των παικτών που έχουν πάρει το τρόπαιο στην Ευρωλίγκα. Είναι κάτι που το κρατάς. Μια πολύ ωραία ανάμνηση. Δένεσαι με τους ανθρώπους που κατέκτησες το τρόπαιο».
“Ομπράντοβιτς και Ιτούδης κατάφεραν να μην μας ενδιαφέρει να σκοράρουμε, αλλά να κερδίζουμε”
-Με βάση τα αποτελέσματα και στον ημιτελικό, αλλά και στον τελικό, η άμυνα εκείνης της ομάδας, ήταν το κλειδί για την κατάκτηση του τροπαίου;
«Πρώτα από όλα, για να φτάσουμε στο Final Four, έπρεπε να περάσουμε από τη Μπαρτσελόνα, που θεωρητικά ήταν η καλύτερη ομάδα. Είχε φτιαχτεί για να πάρει την Ευρωλίγκα. Έγινε στο ΟΑΚΑ, στο τελευταίο ματς, που το συζητάει ακόμα ο κόσμος. Έχει μείνει στη μνήμη όλων. Οι τελευταίες φάσεις του ματς. Πηγαίνοντας στο Final Four, είχαμε πάρει τον τίτλο του φαβορί θεωρητικά. Παίζαμε ημιτελικό με τη Σιένα. Ήταν σκληρό ματς. Σκληρή ομάδα, πολλά χρόνια μαζί. Καταφέραμε να πιάσουμε μια καλή απόδοση. Παίξαμε και καλή άμυνα. Ήμασταν πληθωρικοί στην επίθεση. Όλοι συνεισφέραμε, όποιος και αν έπαιζε. Για εμένα αυτά τα δύο χρόνια με τον Παναθηναϊκό, δεν με ενδιέφερε πόσους πόντους θα βάλω. Ήθελα απλώς να κερδίζουμε. Ήταν σπάνιο. Δεν το ένιωθα τόσο πολύ στις ομάδες που ακολούθησαν. Είχαν καταφέρει ο Ομπράντοβιτς και ο Ιτούδης, να μπούμε σε αυτή τη λογική».
“Πριν αρχίσει η σεζόν είχα πρόταση από τη Μακάμπι”
-Το δίδυμο των Διαμαντίδη και Μπατίστ, είναι το καλύτερο που έχεις δει στον Παναθηναϊκό;
«Για εμένα βάσει αποτελεσμάτων και παικτών των ίδιων, πιστεύω ναι. Είναι το καλύτερο δίδυμο ψηλού-κοντού μαζί. Άντε να πεις τώρα τους Λεσόρ και Ναν. Προφανώς είναι παιχταράδες, αλλά είναι νωρίς ακόμα για σύγκριση. Αν καταφέρουν και πάνε και σε άλλες επιτυχίες, να μείνουν υγιείς και να παίξουν κάποια χρόνια παραπάνω μαζί, γιατί όχι;».
-Είχατε βρει μπροστά σας και τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη σε εκείνο τον τελικό. Είναι από τους πιο δύσκολους παίκτες που αντιμετώπισες στην καριέρα σου;
«Το καλοκαίρι πριν αρχίσει η σεζόν, είχα πρόταση για να πάω στη Μακάμπι. Είχα την επιλογή να πάω εκεί, με κόουτς τον Μπλατ, με τον οποίο είχα μιλήσει. Τελικά πήγα στον Παναθηναϊκό και ήταν λίγο περίεργο που παίξαμε αντίπαλοι. Πόσο μάλλον με τον Σοφοκλή, που τον ήξερα από 15 χρονών. Στα καλά του, ήταν ασταμάτητος. Ένας άνθρωπος που έχει προσφέρει πολλά στο ελληνικό μπάσκετ. Τεράστιο κορμί, πολύ καλός παίκτης. Απλώς δυστυχώς δεν είχε τη διάρκεια που ήθελε και αυτός και οι άλλοι».
-Θα ήθελες να μοιραστείς κάτι ιδιαίτερο από τα πανηγύρια μετά από την κατάκτηση του τροπαίου;
«Αρχικά, απλώς θυμάμαι όταν μπήκα πρώτη φορά στην ομάδα, ότι έπαιζα με παίκτες που τους θαύμαζα πολύ. Διαμαντίδη, Τσαρτσαρή, Μπατίστ, Φώτση. Εγώ ήμουν λίγο πιο μικρός και έπαιζα αντίπαλος με αυτούς, όταν ήμουν στον Πανελλήνιο, στο Ρέθυμνο και στον Ολυμπιακό για έναν χρόνο. Ήμουν χαρούμενος που βρέθηκα εκεί και μπορούσα να συνεισφέρω. Θυμάμαι μετά από τον τελικό, την υποδοχή, όταν γυρίσαμε στην Αθήνα με πτήση τσάρτερ. Θυμάμαι τα πανηγύρια, που μας ακολουθούσαν οι μηχανές. Μια λαοθάλασσα. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμένα και δυστυχώς δεν το έζησα ξανά σε τέτοιο βαθμό, παρά τα πρωταθλήματα και τα κύπελλα που κατακτήσαμε».