by Jason Concepcion (Çeviri: Anıl Can Sedef)
Bu yazı ilk olarak 14 Aralık 2016 tarihinde The Ringer’da yayınlanmış, Türkçeye uyarlanarak çevrilmiştir.
Geçtiğimiz kış aylarında New York Comic Con’da Star Wars yazarlarının verdiği bir söyleşiyi merakla takip ediyordum. Panelin ilk sorularından biri yazarların her gün yazmak konusunda nasıl bir yaklaşımları olduğuydu. Aralarından biri yazarların birbirine sıkça sorduğu bu soruya esprili ama samimi bir tonda şu yanıtı verdi: “Üşengeçlik ve korkuyla yaklaşıyorum.” Valla, ben de…
Teslim tarihleri, son günler zihni jilet gibi keskinleştirir. İşi bitirmenize yardımcı olurlar. Ya da, en azından, bir sonuç elde etmeye odaklanırsınız. Daha doğrusu, işinizi yapmaya ya da yapmamaya mecbur olduğunuz bir noktaya itilirsiniz. Bu hisse aşina bir kimse olarak, bu kavramın NBA versiyonu olan “sözleşme senesinde” yaşananları gerçekten iyi anlıyorum.
Sizin de bu kavrama gayet aşina olduğunuzdan şüphem yok. Ama bilmeyenler için vurgulayalım, kontrat senesi bir oyuncunun serbest kalmadan önceki son yılıdır ve genelde oyuncular nedense(!) bu senelerde beklenmedik biçimde iyi performanslar sergilerler. Bunun en güzel ve artık eski örneklerinden biri Erick “Damp” Dampier’ın 2003-04 sezonuydu.
Hatırlamayanlar için hatırlatalım, Damp insana kara kaplı ansiklopedileri hatırlatacak büyüklükteki elleriyle NBA’de tam 16 sezon geçirmiş, çoğunlukla akılda kalmayan ve zaman zaman büyük bir hayal kırıklığı yaşatan performanslara imza atarken beş farklı takımda oynamış, 7 sayı, 7 ribaunt ve 1.4 blok ortalamalarla kariyerini bitirmiş bir oyuncuydu ve kariyerinin neredeyse tüm sezonları bu ortalamaları yansıtacak biçimde ortalamaydı. 2003-04 sezonu hariç.
Dampier kontrat yılın olan 2003-04’te maç başına %53.5 yüzdeyle 12 sayı, 12 ribaunt (ligin en iyi dördüncüsü), 5 hücum ribauntu (ligin en iyisi) ve iki blokla oynadı. Sezonu her maç potadan seken topların %20’sini toplayarak ribaunt oranında tüm ligin en iyisi olarak bitirdi. O zamanlar, 28 yaşında, 8 yıllık tecrübesi bulunan bir veterandı ve asla bu kadar saygı duyulacak işlere imza atmamıştı.
Ağustos 2004’te buna yaraşır biçimde Damp emeklerinin karşılığını yeni bir sözleşmeyle paraya çevirdi. Dallas Mavericks’le 7 yıl, 73 milyon Dolarlık kalın bir kontrata imza attı. Sonra bir anda gözden kayboldu.
İşte bu yazıda, biz o düşüş sezonuyla ilgileneceğiz. O sezonda, şeker krizini bastırınca gelen o uyku isteği gibi insanı saran yatma hissini basketbol sahasında yaşayanları inceleyeceğiz.
Ancak NBA’in en iyi ensecilerini seçerken dahi doğru değerlendirme yapabilmek için bazı kurallarımız olacak:
- Sakatlıklar yaşayanlar sayılmaz. Zaten mantık olarak acımasız bir liste yapıyoruz. Burada sakat oyuncularla empati yapıp yalnızca sahaya çıkıp orada düşüş yaşayan isimleri değerlendireceğiz.
- Yaşlı oyuncular sayılmaz.Bir oyuncu bir daha, bir daha ve bir daha düşüyorsa, fiziksel olarak düşmemesi mümkün değil demektir.
Egos trip but the humble never stumble… #Nyshit
— Joakim Noah (@JoakimNoah) December 30, 2015
- Süre almayan oyuncular sayılmaz. Herkesin en sevdiği insan-dev melezi Sırp Boban Marjanovic geçen sezon Gregg Popovich’in zafer purosu olarak maçları kapatıyor, 27.7 PER ortalamayla oynuyordu. 36 dakika başına %60’la 21 sayı, 14 ribauntla akıllara seza rakamlar yapıyordu. Bu sezon 21 milyon Dolara Pistons için kenarda oturuyor ve istatistikleri yerlerde.
Kuralları da belirlediğimize göre sözü daha fazla uzatmadan, NBA’in bu sezonki Ense All-Star’larını saymaya başlayabiliriz.