Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
“Ρε, δεν έχω τι άλλο να γράψω στις ήττες, τα έχω εξαντλήσει”. Αυτό είπα, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, στον φίλο μου τον Γιάννη (Ολυμπιακός και… Λέικερς), τις προάλλες που είχαμε πάει για καφέ στα χειμωνιάτικα Ιωάννινα/Γιάννενα/Γιάννινα. Ποτέ μη λες “ποτέ”, όμως, με τον Παναθηναϊκό της περιόδου 2020-σήμερα. Προσθέστε λίγο κορωνοϊό, λίγη ΤΣΣΚΑ Μόσχας (74-98), λίγο (νευρικό) γέλιο και λίγο κλάμα κι έτοιμο κι αυτό το blog.
ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ: Να μπαίνει ο Νεμάνια Νέντοβιτς στο 6′ (17-17) και στα επόμενα 7:05, μέχρι να βγει στο 13′ (20-37), να έχει μηδέν (0) σουτ από μηδέν (0) screens, γενικά μηδέν (0) plays για να το κάνει. Αντ’ αυτού, στο ίδιο χρονικό διάστημα, να έχει σουτάρει 0/3 ο Λευτέρης Μποχωρίδης, 0/3 ο Λεωνίδας Κασελάκης και 0/2 ο Οκάρο Ουάιτ. Αυτά δεν ήταν οχτώ σουτ που σούταραν κι έχασαν οι τρεις τους, ήταν οχτώ σουτ που δε σούταρε ο καλύτερος σουτέρ κι ο πιο ποιοτικός παίκτης της ομάδας.
ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ: Να μπαίνει ο Λευτέρης Μποχωρίδης στο 9′ (20-22) και στα επόμενα 1:51 μέχρι το τέλος της πρώτης περιόδου (20-26) να έχει προλάβει να κάνει 0/3 σουτ, αστοχώντας ακόμη και κάτω από το καλάθι χωρίς πίεση. Την τελευταία φορά, αντί να πάρει το επιθετικό φάουλ, έκανε και φάουλ κι έδωσε δύο ελεύθερες βολές στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας. “Ρε πούσ*η, γ*μώ!” αναφώνησε αμέσως μετά, όπως τον συνέλαβε ο τηλεοπτικός φακός. Το ίδιο ακριβώς είπαμε κι εμείς.
ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ: Να παίρνει timeout ο Δημήτρης Ιτούδης στα -48,5″ του πρώτου ημιχρόνου με τη διαφορά στους 24 πόντους (33-57). Δηλαδή με αυτόν Παναθηναϊκό θα δοκιμάσει πράγματα για να βγάλει συμπεράσματα; “Ευχαριστώ για τα χειροκροτήματα, ο κόσμος αναγνωρίζει αυτά τα τρομερά 13 χρόνια που περάσαμε μαζί” είπε στη συνέντευξη Τύπου. Ε, αφού άκουσε αυτά στην αρχή του παιχνιδιού, σίγουρα άκουσε και τη “γιούχα” τη στιγμή του timeout.
ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ: Να παίρνει χρόνο συμμετοχής ο Βασίλης Καββαδάς. Τελεία. Για πρώτη φορά σε 18 παιχνίδια στην Ευρωλίγκα, μετά από δέκα φορές εκτός αποστολής κι εφτά “DNP”. Τελεία. Και σε 6:30 να καταγράφει ένα λάθος, ένα φάουλ και τίποτε άλλο. Τελεία. Γιατί ντεμπούταρε τώρα στην Ευρωλίγκα; Για να ενεργοποιηθεί μετά από τρεισήμισι μήνες; Ή για να πάρει ανάσες ο Γιώργος Παπαγιάννης, που δε γινόταν μετά από την απραξία λόγω κορωνοϊού κι αναβολών να παίξει για 38:11 όπως με τη Μπαρτσελόνα ή για 36:52 όπως με τον Ολυμπιακό; Αν ναι, τότε γιατί ο “Big Papa” επέστρεψε στο 34′ με τη διαφορά στους 27 πόντους (57-84);
ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ: Να σφυρίζουν οι διαιτητές στο δεύτερο ημίχρονο μέχρι και τα λοξά βλέμματα των παικτών της ΤΣΣΚΑ Μόσχας για να εξισορροπήσουν την κατάσταση κυρίως για την πρώτη περίοδο με όλα όσα καταφανέστατα δεν έδωσαν στον Παναθηναϊκό. Πώς μετά να μη τους χειροκροτά ειρωνικά ο κόσμος; Όχι πως θα άλλαζε κάτι. Με αυτόν τον Παναθηναϊκό κι αυτή την ΤΣΣΚΑ Μόσχας αργά ή γρήγορα η διαφορά σε αυτά τα επίπεδα θα ξέφευγε, αλλά μη κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας.
ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ: Να είναι ο Παναθηναϊκός κολλημένος στη 17η θέση και να μη μπορεί να κοιτάξει ούτε καν τη 16η (+2 νίκες η 16η Άλμπα Βερολίνου και με ένα παιχνίδι λιγότερο). Κόουτς Πρίφτη, θέλουμε να συνεχίσουμε να σε στηρίζουμε και δε μας αφήνεις.
ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ: Να επεκτείνεται μέχρι τις 23/1 το μέτρο για το όριο των 1.000 (εμβολιασμένων) θεατών. Όχι πως θέλουν περισσότεροι να δουν αυτόν τον Παναθηναϊκό, ίσως ούτε από την τηλεόραση. Κόουτς Πρίφτη, θέλουμε να συνεχίσουμε να σε στηρίζουμε και δε μας αφήνεις (2η φορά).
ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ: Να έχει αυτός ο Παναθηναϊκός άλλα 16 παιχνίδια να δώσει στην Ευρωλίγκα, ενώ έχει 14 ήττες στα πρώτα 18, εκ των οποίων μία στους 19 πόντους (Ολυμπιακός), τέσσερις στους 20 και βάλε (Ρεάλ Μαδρίτης, ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Αρμάνι Μιλάνο, ΤΣΣΚΑ Μόσχας ξανά) και μία στους 30 και βάλε (Ερυθρός Αστέρας). Κόουτς Πρίφτη, θέλουμε να συνεχίσουμε να σε στηρίζουμε και δε μας αφήνεις (3η φορά).
ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ: Να υπάρχει η αίσθηση πως η κατάκτηση της Stoiximan Basket League, ιδανικά σε συνδυασμό με αυτή του Κυπέλλου Ελλάδας ή μόνη της, μπορεί να χρίσει επιτυχημένη κι αυτή τη χρονιά γιατί “οι μεγάλες ομάδες τρέφονται από τους τίτλους” και γιατί πιθανότατα θα είναι επί του Ολυμπιακού. Όχι πως δε θα πανηγυρίσω, αλλά, προσωπικά, δεν είναι αρκετό. Το έχω πει και θα το λέω πάντα, η Basket League προσφέρει μόνο το άλλοθι της τελευταίας γεύσης, γιατί, πολύ απλά, ολοκληρώνεται τελευταία. Φανταστείτε να είχε ήδη κάνει το double στην Ελλάδα και να είχε άλλα 16 παιχνίδια να παίξει στην Ευρωλίγκα. Αφήστε, ούτε να το φαντάζομαι δε θέλω…