Του Κώστα Γιαταγάνα/ info@eurohoops.net
Να αρχίσουμε με ένα δεδομένο, για να μπει μια ρεαλιστική βάση: Δεν είναι πηγή προβληματισμού μια ήττα στη Μαδρίτη από τη Ρεάλ.
Η Ρεάλ είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης, έχει πιθανότατα το πλέον βαθύ και ποιοτικό ρόστερ στην Ευρωλίγκα, προφανώς και είναι πολύ ισχυρή στην έδρα της και είναι σε πολύ καλή κατάσταση.
Κατόπιν τούτων είναι ευνόητο πως ακόμα και πολύ καλύτερες ομάδες του Παναθηναϊκού θα μπορούσαν να φύγουν ηττημένες από το “WiZink Center”, ακόμα κι αν έκαναν καλή εμφάνιση. Ακόμα και η φετινή ομάδα του Παναθηναϊκού θα μπορούσε να ηττηθεί, έστω κι αν έπαιζε καλά, έστω κι αν είχε ψυχολογία στα ύψη και ήταν… καβάλα στ’ άλογο.
Δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα πέρα από την ήττα, είναι πως ο Παναθηναϊκός για άλλη μια φορά δεν έπεισε ότι μπορεί να διεκδικήσει κάτι καλύτερο από μια… συντριβή.
Αυτή την περίοδο η ομάδα του Πασκουάλ δείχνει ανήμπορη να σημειώσει οποιαδήποτε πρόοδο και δεν δείχνει καμία δυνατότητα ψυχολογικής ανάτασης. Η ομάδα εντός των τειχών δείχνει εγκλωβισμένη και χωρίς αυτοπεποίθηση και αγωνιστικά δεν εμφανίζει κάτι νέο, κάτι ελπιδοφόρο, από το οποίο ο κόσμος της, σαν τους 10.000 που αγόρασαν εισιτήριο διαρκείας, να μπορεί να πιαστεί και να έχει αχτίδα αισιοδοξίας.
Αυτό ακριβώς είναι που ενοχλεί κι έχει κουράσει ταυτόχρονα, με τους “πράσινους” να μην προκαλούν πλέον θυμό με την κακή εικόνα τους, αλλά μια συγκαταβατική απογοήτευση, αφού αυτή η κακή εικόνα έχει… παγιωθεί.
Εξαίρεση
Αν θέλουμε να ωραιοποιήσουμε καταστάσεις, μπορούμε να καταπιαστούμε από το καλό διάστημα στο τρίτο δεκάλεπτο και στις αρχές του τέταρτου, όταν το -18 έγινε -5 (63-58), με τις εξάρσεις του Λάνγκφορντ, κάποιες καλές άμυνες και τις λύσεις που έδωσε ο προσηλωμένος Παπαγιάννης στο ζωγραφιστό.
Αυτό το διάστημα-εξαίρεση δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η επιβεβαίωση στον κανόνα του συγκεκριμένου αγώνα, όπου η κυριαρχία της Ρεάλ ήταν αδιαμφισβήτητη. Η “βασίλισσα” έκανε ό,τι ήθελε, όταν άρχισε το ματς με 16-2, όταν πήγε πριν φτάσουμε στα μέσα της δεύτερης περιόδου στο +20, αλλά το χειρότερο ήταν το 23-3 με το οποίο απάντησε στην “πράσινη” επιστροφή.
Η ομάδα του Πάμπλο Λάσο έδωσε την αίσθηση πως ήταν συνειδητοποιημένη σε απόλυτο βαθμό πως “είχε” τον Παναθηναϊκό, ο οποίος μπόρεσε να εμφανίσει σφυγμό και να πλησιάσει, όταν η ταχύτητα των πρωταθλητών Ευρώπης κατέβηκε, αλλά όταν έβαλαν εκ νέου το πόδι στο γκάζι, ήταν πλήρως ανήμπορος να αντιδράσει και παραδόθηκε άνευ όρων…
Αν θέλουμε λοιπόν να δούμε συνολικά την παρουσία των πρωταθλητών Ελλάδας στη Μαδρίτη, δυστυχώς γι’ αυτούς είναι συνέχεια των κακών προηγούμενων εμφανίσεων και όχι απλά μια κακή παρένθεση, απέναντι σε μια έτσι κι αλλιώς ανώτερη ομάδα και δη στην έδρα της.
Μια εικόνα που απογοητεύει όλο και περισσότερο, ομαδικά και ατομικά… Είναι δυνατόν να πατά ο Παναθηναϊκός παρκέ και να χάνει ουσιαστικά πριν το τζάμπολ; Ψυχολογία, αυτοπεποίθηση και πίστη στο ναδίρ, με τη γλώσσα του σώματος να φανερώνει πως δεν υπήρχε πίστη ούτε καν στην ολοκλήρωση της μεγάλης ανατροπής, όταν το παιχνίδι έδινε την εντύπωση πως ερχόταν στα “πράσινα” μέτρα.
Αγωνιστικά, η κρίση είναι μεγάλη, με τον Πασκουάλ να αγκομαχά να βρει λύσεις και να μην μπορεί να πιαστεί από πουθενά. Στην τέταρτη περίοδο μετά το σερί επιστροφής, θέλησε να δώσει κάποιες ανάσες στην πεντάδα που το υλοποίησε, ρίχνοντας π.χ. τον Γκιστ στο παρκέ αντί του Παπαγιάννη ή τον Λοτζέσκι αντί του Λάνγκφορντ. Και τι πήρε; Μηδέν εις το πηλικό.
Δημιουργικά, ο Παναθηναϊκός έμεινε απελπιστικά χαμηλά, με 8 ασίστ συνολικά (4 ο Καλάθης, άλλες τόσες οι υπόλοιποι μαζί), ειδικά από τη στιγμή που είχε μόλις 5/21 τρίποντα, ενώ στα ριμπάουντ η διαφορά ήταν χαώδης (42-24), όπως σημείωσε τόσο ο Πασκουάλ, όσο και ο Λάσο, αφού Γκιστ και Λάσμε δεν μάζεψαν ούτε ένα “σκουπίδι”!
Και τώρα τι;
Νίκη με Αρμάνι γιατί…
Παρά την απογοήτευση, παρά την κριτική, παρά τα όσα έχουν προηγηθεί ή την ανησυχία για το μέλλον, η συνέχεια δεν περιμένει.
Η Ευρωλίγκα και δη το υπάρχον format δεν αφήνει περιθώρια για… συσσώρευση συναισθημάτων, παρά απαιτεί άμεσο “delete” και καθαρό μυαλό, αφού σε λίγες ώρες υπάρχει η πολύ κρίσιμη αναμέτρηση με την Αρμάνι στο ΟΑΚΑ (21/12, 21:00).
Ο Παναθηναϊκός θέλει οπωσδήποτε τη νίκη για να ξανάρθει στο 50% (7-7) και να διατηρήσει ελπίδες για θετικό ισοζύγιο στο φινάλε του πρώτου γύρου (ενώ ακολουθεί και η αναμέτρηση με την ΤΣΣΚΑ στο ΟΑΚΑ), όπου ήδη έτσι κι αλλιώς είναι στο μείον.
Στην οικονομία του προγράμματος, δίνοντας εννέα αγώνες στο ΟΑΚΑ και έξι εκτός έδρας στο πρώτο μισό του “μαραθωνίου”, οι οκτώ νίκες στις οποίες θα φτάσει στην καλύτερη περίπτωση το “τριφύλλι”, με δύο ήττες στην Αθήνα και μόλις μία νίκη μακριά από αυτήν, του αφήνουν μειονέκτημα που πρέπει να καλύψει στον δεύτερο γύρο, όπου το πρόγραμμα θα είναι αντιστρόφως ανάλογο (έξι εντός έδρας και εννέα εκτός έδρας αγώνες), με πρόγραμμα-βουνό να ακολουθεί.
Επιπλέον, με την ψυχολογία να είναι κακή, μια νίκη είναι απαιτητή σε κάθε περίπτωση, απέναντι στην παρέα του πρώην “πράσινου” και αγαπημένου της εξέδρας, Μάικ Τζέιμς, η οποία όσο εντυπωσιακά άρχισε, τόσο εντυπωσιακά έχει κάθετη πτώση σε απόδοση και αποτελέσματα, τρέχοντας σερί πέντε ηττών, με την τελευταία της νίκη να είναι ακριβώς ένα μήνα πριν (21/11 με την Μπασκόνια)! Και οι Μιλανέζοι είναι σε κακή κατάσταση και αναζητούν νίκη-σωσίβιο, με το παιχνίδι να είναι δίχως αύριο.
Μπορεί;
Η βαθμολογία αυτή τη στιγμή είναι νόμισμα με δύο όψεις, αφού ο Παναθηναϊκός είναι τυπικά εκτός οκτάδας, αλλά με άλλους τέσσερις να ισοβαθμούν μαζί του στην 7η θέση στο 6-7 και μία νίκη κάτω από την 6η Μπάγερν (7-6), από την οποία έχει χάσει στο Μόναχο.
Ομως, η πραγματικότητα είναι πως ενώ η σεζόν άρχισε με όνειρα και στόχους για τετράδα και πλεονέκτημα έδρας, στόχος που υλοποιήθηκε την προηγούμενη διετία, άσχετα αν το “τριφύλλι” κλώτσησε αυτό το πλεονέκτημα στα playoffs, πλέον το βασικό ζητούμενο είναι η παρουσία στην οκτάδα.
Τα αποτελέσματα, η εικόνα και η δυναμική της ομάδας του Πασκουάλ έχουν επαναπροσδιορίσει προς τα κάτω τους στόχους, αλλά σε έναν “μαραθώνιο”, όπως έχουν αποδείξει και οι ίδιοι οι “πράσινοι”, όταν πέρυσι και πρόπερσι βρήκαν “παράθυρο” για την τετράδα με σερί πέντε νικών στο φινάλε, έχει αποδείξει πως μπορούν να επαναπροσδιοριστούν και πάλι.
Ωστόσο, για να αλλάξουν τα πράγματα βαθμολογικά, πρέπει να αλλάξει η εικόνα και για να αλλάξει η εικόνα, πρέπει να αλλάξουν ριζικά πράγματα, πρωτίστως πνευματικά και πιθανότατα σε πολλά επίπεδα.
Στον Παναθηναϊκό έχουν την αυτογνωσία να εντοπίσουν τα προβλήματα, να τα διαβάσουν σωστά και να προχωρήσουν σε όσες αλλαγές απαιτούνται;
ΥΓ1: Αστείο το αντιαθλητικό φάουλ το οποίο χρεώθηκε ο Καλάθης και ήταν η απαρχή του… κακού, για το τελικό σερί της Ρεάλ, αλλά δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση την παράδοση στο φινάλε.
ΥΓ2: Μα ούτε ένα ριμπάουντ Γκιστ και Λάσμε;
ΥΓ3: Με τον Ντόντσιτς να μαγεύει πλέον στο ΝΒΑ με τους Μάβερικς και τον Γιουλ ακόμα να μην έχει βρει τον παλιό καλό εαυτό του μετά τον τραυματισμό, το απόλυτο βαρόμετρο της Ρεάλ είναι ο Καμπάτσο. Βγήκε ο Αργεντινός στο τρίτο δεκάλεπτο, επέστρεψε ο Παναθηναϊκός. Οταν επέστρεψε ο Καμπάτσο, όλα ξαναμπήκαν στη θέση τους προς τέρψη της ομάδας του Λάσο.