Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Δεν έχουν περάσει πολλές ώρες από τότε που ο Γιώργος Πρίντεζης πέτυχε ένα ακόμα νικητήριο καλάθι στην καριέρα του, αλλά όταν μιλάς με τον συγκεκριμένο άνθρωπο, πάντα μπορείς να αποκομίσεις σημαντικά πράγματα, που δεν αφορούν μόνο το μπάσκετ και την επαγγελματική του διάσταση.
Έτσι κι αλλιώς είναι ένας πολύ πετυχημένος αθλητής, έχει πραγματοποιήσει στο έπακρο το παιδικό του όνειρο, αλλά συνάμα είναι μια πολύ προσιτή προσωπικότητα και ένα παιδί που έχει πολλές ευαισθησίες και ενδιαφέροντα για το… ταξίδι που λέγεται ζωή!
Σε αυτή την μικρής διάρκειας συνέντευξη που έγινε στη διάρκεια της επίσημης Media Day του Ολυμπιακού, λίγο πριν το επίσημο τζάμπολ της σεζόν μίλησε για το πως νιώθει που αγωνίζεται σε μια μόνο διοργάνωση και το συναίσθημα να δουλεύεις και να παίζεις, γνωρίζοντας ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να κατακτήσεις κάποιο τίτλο.
Άνοιξε την καρδιά του για τον φίλο του Κώστα Σλούκα, εξήγησε τον συνδυασμό που απαιτείται ώστε ένας παίκτης της ηλικίας του να παραμένει σε φόρμα και σημαντικός για την ομάδα του, προσέγγισε τον τρόπο που φαντάζεται την ενσωμάτωσή του στη ζωή μετά τον επαγγελματικό αθλητισμό και μετά από ερώτηση, θυμήθηκε εκείνο τον σοκαριστικό τραυματισμό που βίωσε ως παίκτης της Μάλαγα, την 1η Νοέμβρη του 2009, σε ένα παιχνίδι με την Καχασόλ.
Για λίγα δευτερόλεπτα δεν ένιωθε το κορμί του, για λίγες μέρες δεν θυμόταν πολλά πράγματα, αλλά για όλη την υπόλοιπη ζωή του μέσα από αυτή την εμπειρία έγινε πιο ρεαλιστής, πιο… σοφός!
– Θεωρείς ατυχής συγκυρία για εσένα, το ότι σε αυτά τα χρόνια που είναι από τα τελευταία σου, χωρίς να ξέρουμε πότε θα σταματήσεις και ενώ είμαστε σε μια εποχή που για τις ελληνικές ομάδες είναι κάτι σαν όνειρο το να πάρουν την ευρωλίγκα και μια τεράστια υπέρβαση, δεν έχεις την ευκαιρία να κυνηγάς εγχώριους τίτλους;
“Άμα έχεις φιλοδοξίες και κίνητρο και αν είσαι σε μια ομάδα σαν τον Ολυμπιακό, κακά τα ψέματα δεν είναι και το καλύτερο. Το σέβομαι φυσικά αυτό αλλά επειδή βλέπω τα πράγματα λίγο πιο συναισθηματικά και διαφορετικά, το ότι είμαι μέλος αυτής της ομάδας και το ότι βρίσκομαι εδώ δεν έχει να κάνει μόνο με τα θετικά. Προσωπικά ακόμα και άσχημες στιγμές να ζήσω και αποτυχίες που έχουν έρθει, η αγάπη μου και ο τρόπος που θέλω να προσφέρω σε αυτή την ομάδα παραμένει ίδιος”.
– Μας είχες πει πέρσι πως αν μπορούσες να φέρεις μόνο έναν παλιό σου συμπαίκτη πίσω στον Ολυμπιακό, θα επέλεγες τον Σλούκα. Πώς νιώθεις τώρα που αυτό έχει γίνει πραγματικότητα και πόσο σημαντικό είναι για εσένα εντός και εκτός παρκέ το ότι είναι εδώ ο Κώστας;
“Είμαι πολύ χαρούμενος που ήρθε ο Κώστας πίσω, όχι μόνο για αγωνιστικούς λόγους αλλά και εξωαγωνιστικούς. Είμαστε πολύ καλοί φίλοι, πάντα μιλούσαμε πάρα πολύ. Είναι ένα παιδί που το χαίρομαι, γιατί έχει δουλέψει πάρα πολύ για να βρεθεί εδώ που βρίσκεται. Κατά τη γνώμη μου η νοοτροπία είναι αυτό που μετράει πλέον στο μπάσκετ και ο Κώστας στο συγκεκριμένο κομμάτι είναι για εμένα 100% σωστός. Έχει τρομερή νοοτροπία, την οποία μεταδίδει και στην ομάδα. Είναι δουλευταράς και πιστεύω ότι θα βοηθήσει την ομάδα να πετύχει τους στόχους της”.
– Αν οριοθετήσουμε ότι το πικ της καριέρας σου ήταν το 2012-17, επειδή φάνηκε πως έχεις δουλέψει πάρα πολύ το καλοκαίρι, πόσο κοντά είσαι σε αυτό το επίπεδο εμφανίσεων και επιρροής στο παιχνίδι; Γιατί δεν είναι μόνο τα νούμερα αλλά και το πώς επηρεάζουν την ομάδα σου, πόσο καλά μπορείς να παίξεις φέτος;
“Η αλήθεια είναι ότι πέρσι με ένα ματς την εβδομάδα στα περισσότερα παιχνίδια ήμουν πάρα πολύ καλά και ένιωθα ότι βοηθούσα την ομάδα μου. Νιώθω δυνατός και τώρα, παρότι είχαμε πολύ μεγάλη αποχή γενικότερα, είναι και η νοοτροπία μου έτσι, δεν μου αρέσει να κάθομαι. Ειδικά μεγαλώνοντας, αυτό που σε κάνει ουσιαστικά να είσαι… μεγάλος είναι η τεμπελιά. Άμα περνούν τα χρόνια, αλλά συνεχίζεις να δουλεύεις, να προσέχεις το κορμί σου, να προσέχεις την διατροφή σου… Ο συνδυασμός αυτός με την εμπειρία θεωρώ πως μπορεί να βοηθήσει την ομάδα και να βοηθήσει και εσένα να κάνεις πολύ καλά παιχνίδια και να συνεχίσεις να προσφέρεις”.
– Έχεις αρχίσει να σκέφτεσαι καθόλου, επειδή είσαι και διαφορετικός από τους πιο πολλούς παίκτες, τη ζωή σου μετά τον επαγγελματικό αθλητισμό;
“Ναι και πάντα να σου πω την αλήθεια το σκεφτόμουν. Ισως να παίζει ρόλο το ότι όλοι οι κοντινοί μου άνθρωποι είναι άνθρωποι καθημερινοί. Πάντα ταυτίζομαι με ανθρώπους και με φίλους. Θέλω να αφουγκράζομαι τα προβλήματά τους, μιλάω για την ζωή τους, στεναχωριέμαι και προσπαθώ να βάλω τον εαυτό μου στην θέση τους. Οπότε δεν μου είναι τόσο δύσκολο το στάδιο κατά το οποίο θα πω ότι σταματάω το μπάσκετ και συνεχίζω μια ζωή, όπως ο κάθε άνθρωπος. Θεωρώ ευλογία που βρίσκομαι εδώ και για την καριέρα που έχω κάνει. Θεωρώ ότι μπορώ να προσφέρω κι άλλα σωματικά και πνευματικά στο μπάσκετ και τον Ολυμπιακό, αλλά είμαι έτοιμος και για το μετέπειτα βήμα στη ζωή μου, όταν αποφασίσω να σταματήσω”.
– Υπάρχει ακόμα στο μυαλό σου ο σοβαρός τραυματισμός που είχες όταν ήσουν στη Μάλαγα, ή είναι κάτι που έχεις ξεχάσει; Λίγοι το θυμούνται και όπως είχαν πει οι γιατροί μέσα στην ατυχία σου στάθηκες πολύ τυχερός.
“Υπάρχει στο μυαλό μου, απλά ήμουν τυχερός στην ατυχία μου… Γιατί συνέβη σε μια φάση που ήμουν 24 χρονών, δεν είχα βουτήξει το μυαλό μου σε προβληματισμούς, διλήμματα και προβλήματα γενικότερα. Αυτό με ίσιωσε κάπως. Θυμάμαι ειδικά εκείνο το δίωρο – τρίωρο ήταν λιγάκι δύσκολα τα πράγματα. Είχα μια αμνησία. Για 2-3 μέρες δεν θυμόμουν πολλά πράγματα. Ήταν ένας δύσκολος τραυματισμός, αλλά τον ξεπέρασα και σίγουρα έπαιξε ρόλο στην εξέλιξή μου. Η ζωή είναι στιγμές και μπορεί από μια στιγμή να χάσεις τα πάντα. Με βοήθησε κυρίως ψυχολογικά να συνειδητοποιήσω κάποια πράγματα”.
To “deja vu” του Πρίντεζη: For the WIN, όπως και το 2017!
Σπανούλης-Πρίντεζης: 357 μέρες από τότε που μαζί ήταν πρώτοι σκόρερ σε νίκη του Ολυμπιακού