Tου Γιάννη Γιανναράκη/ info@eurohoops.net
Κατάφερε να “ριζώσει” σε ένα αφιλόξενο για πολλούς άλλους μέρος και να καθιερωθεί με μια φανέλα που στην αρχή της θητείας του ισοδυναμούσε με αποτυχία. Ο Σέρχιο Γιουλ μετράει μια… μπασκετική ζωή στη Ρεάλ Μαδρίτης και πλέον μπορεί να υπερηφανεύεται πως μαζί της απέκτησε μια θέση στο πάνθεον, μιας και είναι από σήμερα μέλος της ομάδας της δεκαετίας 2010-2020 της Euroleague.
Μπορεί ο Ισπανός γκαρντ να είχε “φλέρταρει” επανειλλημένα με το NBA, ωστόσο έμενε ανέκαθεν πιστός στην Ρεάλ, με την καθώς μετράει μεταξύ άλλων ένα βραβείο Regular Season MVP, δύο κατακτήσεις EuroLeague σε επτά συμμετοχές σε Final Four και τέσσερις τελικούς!
Παρά το γεγονός πως η απόδοση του έχει παρουσίασει αισθητή μείωση τα τελευταία δύο χρόνια λόγω τραυματισμών, ο Γιουλ έχει προλάβει να συνδέσει το όνομα του με πολλές και ένδοξες ευρωπαϊκές στιγμές των Μαδριλένων, οι οποίες παρουσιάζονται παρακάτω.
Τα χρόνια της απαξίωσης και το πρώτο “ξέσπασμα”
Ο Γιουλ βρισκόταν στις τάξεις της Ρέαλ πριν την έναρξη της περασμένης δεκαετίας, πιο συγκεκριμένα από το 2007. Όπως και τα δύο πρώτα χρόνια του στη Μαδρίτη, έτσι και η σεζόν 2009/10 μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα εξαιρετικό ορεκτικό του κυρίως γεύματος που έπεται. Παρά την κυρίαρχη προσωπικότητα του Πάμπλο Πριτζιόνι, ο νεαρός Ισπανός καταφέρνει να εξελιχθεί σε σημαντικό “γρανάζι” για τον Ετόρε Μεσίνα (9.5 πόντοι και 2 ασίστ ανά παιχνίδι), ο οποίος όμως δεν κατορθώνει να βάλει τέλος στο αρνητικό σερί των Μαδριλένων, οι οποίοι μένουν εν τέλει εκτός Final Four για 15η σερί σεζόν!
Ωστόσο, στον τελευταίο όπως αποδείχθηκε ευρωπαϊκό αγώνα της χρόνιας, ο Γιουλ αφήνει μια προσωπική παρακαταθήκη για το εγγύς μέλλον, σκοράροντας 20 πόντους κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Η αλλαγή στην άκρη του πάγκου (Εμανουέλ Μολίν ο εκλεκτός), σε συνδυασμό με την πλαισίωση των Πριτζιόνι και Γιουλ με τους Σέρχι Ροντρόγκεθ και Κλέι Τάκερ αποδεικνύεται ευεργετική. Ο Γιουλ σπάει για πρώτη φορά το φράγμα των διψήφιων αριθμών όσον αφορά το σκοραρίσμα (11.9 πόντοι μ.ο., μαζί με 3 ασίστ), ψηφίζεται μέλος της δεύτερης καλύτερης πεντάδας του θεσμού και η Ρεάλ ξορκίζει επιτέλους το φάντασμα της τετράδας, αφήνοντας εκτός την Βαλένθια σε έναν ισπανικό “εμφύλιο” πέντε αγώνων!
Το Final Four της Βαρκελώνης ωστόσο, αποδεικνύεται τραυματική εμπειρία, καθώς οι Μαδριλένοι μένουν εκτός τελικού με επιβλητικό τρόπο από την Μακάμπι (82-63), σε μια μέρα που -μεταξύ άλλων- θα ήθελε πολύ να ξεχάσει ο Ισπανός γκαρντ (9 πόντοι με 3/7 δίποντα, 1/5 τρίποντα).
Η επόμενη σεζόν φέρνει ένα βάναυσο πισωγύρισμα, καθώς η έλευση του Πάμπλο Λάσο στην τεχνική ηγεσία συνδυάζεται με αποκλεισμό από το Top-16, παρά την επιστροφή Ρούντι Φερνάντεθ στα… πάτρια εδάφη, αλλά και την παρουσία νέων μονάδων όπως οι Τζέισι Κάρολ, Σερζ Ιμπάκα και Κάιλ Σίνγκλερ. Κομμάτι αυτής της άσχημης παρένθεσης είναι και ο Γιουλ, ο οποίος αδυνατεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, πραγματοποιώντας μια κάκιστη -παραγωγικά- χρονιά (7.3 πόντοι, 3.2 ασίστ ανά αγώνα).
Η αλλαγή νοοτροπίας και η… εντός έδρας εξιλέωση!
Η ανάγκη επιτακτικών αλλαγών μετά από μια τέτοια αποτυχία έφεραν αποχωρήσεις, με κυριότερη εκείνη του… προδότη Άντε Τόμιτς, που μεταπήδησε στην Μπαρτσέλονα. Παρά την φυγή του αμυντικού της στυλοβάτη, η Ρεάλ όχι μόνο καταφέρνει να ανταπεξέλθει, αλλά δηλώνει ξανά παρούσα σε Final Four, αφού πρώτα αποκλείει με “σκούπα” την Μακάμπι, σε μια σειρά όπου ο Γιουλ πρωταγωνιστεί στο Game 2 με 26 πόντους και εν τέλει την ολοκληρώνει με 15.6 μ.ο.!
Οι εξαιρετικές εμφανίσεις του Ισπανού συνεχίζονται και στο Λονδίνο, όταν βοηθάει τα μέγιστα (13 πόντοι, 4 ριμπάουντ) στον καθοριστικό ημιτελικό με την μισητή Μπαρτσελόνα (74-67). Στον τελικό είναι ακόμα καλύτερος (14 πόντοι, 4 ασίστ, 3 ριμπάουντ), ωστόσο η “Βασίλισσα” βλέπει τον Ολυμπιακό να της στερεί το ευρωπαϊκό τρόπαιο (100-88).
Πεισμωμένη από την… στέρηση της κορυφής, η Ρεάλ εμφανίζεται την επόμενη σεζόν αποφασισμένη για εκδίκηση. Αποκλείει τον επί δύο συναπτά έτη πρωταθλητή Ολυμπιακό, με τον Γιουλ να επιδεικνύει αξιοπρόσεκτη σταθερότητα (12.6 πόντοι και 4.2 ασίστ μ.ο. σε πέντε αγώνες), όντας δε ο MVP του καθοριστικού Game 5 με 20 πόντους σε 37 λεπτά!
Στον ημιτελικό του Μιλάνου κόντρα στην Μπαρτσελόνα στο σκηνικό επαναλαμβάνεται με ακόμα εντυπωσιακότερο τρόπο (100-62), ωστόσο ο τελικός κόντρα στην θεωρητικά πιο αδύναμη Μακάμπι μετατρέπεται σε μια αλησμόνητη χαμένη ευκαιρία (98-86) διά χειρός… Ράις αλλά και Γιουλ, ο οποίος μένει άποντος (0/6 τρίποντα), παρά τις 8 ασίστ!
Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και το… σηκώσανε!
20 χρόνια μετά την τελευταία στέψη της, η Ρεάλ καταφέρνει να επιστρέψει στην κορυφή της Ευρώπης το 2015, μέσα στο γήπεδο της κόντρα στον Ολυμπιακό (78-59). Ισχυρό παρών σε όλη αυτή την πορεία δίνει βεβαίως ο… ενορχηστρωτής Γιουλ, ο οποίος μετράει 13.3 πόντους και 7.3 ασίστ στα Playoffs κόντρα στην Εφές και 12 πόντους, 6.5 ασίστ στα δύο παιχνίδια του Final Four της Μαδρίτης.
Το αποκορύφωμα της ανόδου και η… παρέα του Ντόντσιτς
Μετά το πέρας της άκρως επιτυχημένης σεζόν 2014-15, η συνέχεια δεν είναι το ίδιο ανόδικη, παρά το γεγονός πως ο Γιουλ παραμένει στο ίδιο υψηλό επίπεδο (13.2 πόντοι και 5.3 ασίστ στο Top-16). Οι Μαδριλένοι επιδιώκουν να προκριθούν για τέταρτη σερί χρονιά σε Final Four, ωστόσο η ανερχόμενη Φενέρ του Ομπράντοβιτς την κόβει απότομα τα “φτερά” με sweep (3-0), σε μια σειρά που ο 28χρονος τότε γκαρντ δεν κατάφερε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων (8.3 πόντοι μ.ο. με 16.7% στο τρίποντο μεταξύ άλλων).
Η φυγή του Σέρχι Ροντρίγκεθ για το ΝΒΑ δημιουργεί αρχικά την υπόνοια πως ο Γιουλ θα πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνος του στη θέση “1”. Ωστόσο, η επιστροφή του Ντρέιπερ αποκλείει αυτό τον κίνδυνο, ενώ η σταδιακή άνοδος του Ντόντσιτς προκαλεί ενθουσιασμό στις τάξεις των Μαδριλένων. Μέσα σε αυτό το… ευχάριστο χάος, ο Ισπανός άσος πραγματοποιεί την καλύτερη σεζόν της καριέρας του (16.5 πόντοι και 5.9 ασίστ ανά αγώνα), κατακτώντας το βραβείο του MVP της Regular Season.
Στα Playoffs κόντρα στη Νταρουσάφακα συνεχίζει απτόητος (18.5 πόντοι, 5.8 ασίστ), οδηγώντας την Ρεάλ ξανά στο Final Four (3-1). Εκεί, πραγματοποιεί μια επική – μα μοναχική- εμφάνιση κόντρα στην… γηπεδούχο Φενέρμπαχτσε (28 πόντοι, 8 ασίστ, 12 κερδισμένα φάουλ), όμως οι Μαδριλένοι μένουν εκτός τελικού (84-75).
Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς και ενώ βρίσκεται στην καλύτερη “φόρμα” του, αποχωρεί με ρήξη χιαστού από φιλικό της εθνικής Ισπανίας με το Βέλγιο. Εν τη απουσία του, ο Ντόντσιτς εξελίσεται σε σημείο αναφοράς για την Ρεάλ, κάνοντας πράγματα και θαύματα προτού αποχωρήσει για την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Ο Γιουλ επιστρέφει στη δράση στα μέσα της σειράς των Playoffs κόντρα στον Παναθηναϊκό και προλαβαίνει να κάνει την διαφορά με 9.5 πόντους και 5.5 ασίστ σε δύο παιχνίδια.
Οι καθοριστικές εμφανίσεις συνεχίζονται και στο Final Four της Βιτόρια, όταν και έρχεται από τον πάγκο στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ και σκοράρει 16 πόντους στη νίκη της “Βασίλισσας” με 92-83.
Στον τελικό δεν πιάνει παρόμοια στάνταρ απόδοσης (αποβάλλεται με 5 πόντους σε 12 λεπτά), όμως η Ρεάλ στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης, με θύμα την Φενέρ του Ομπράντοβιτς (85-80).
Ο προσγείωση με την υπογραφή του… ανίκητου χρόνου
Ο Ντόντσιτς αποχωρεί για τις ΗΠΑ, ο Καμπάτσο έρχεται στο προσκύνιο και ο Γιουλ προσπαθεί να προσαρμοστεί στην αθλητική καθημερινότητα μετά το πέρας του τραυματισμόυ του, ο οποίος βέβαια αφήνει… κατάλοιπα.
Παρά την σταθερή πορεία του στην regular season (10.6 πόντοι και 4.2 ασίστ), μένει εκτός δράσης στα Playoffs της ομάδας του με τον Παναθηναϊκό. Επανέρχεται στο Final Four, όμως αποδεικνύεται καθοριστικός από την… ανάποδη (13 πόντοι αλλά με 1/10 τρίποντα) στο χαμένο ημιτελικό με την μετέπειτα πρωταθλήτρια ΤΣΣΚΑ Μόσχας (95-90).
Αυτή η καθοδική πορεία συνεχίζεται και φέτος, καθώς ο Γιουλ δεν έχει καταφέρει να αποδώσει τα αναμενόμενα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Ωστόσο, οι δυσκολίες που ήρθαν μετά τον σοβαρό του τραυματισμό δεν είναι δυνατόν να του στερήσουν μια θέση στο πάνθεον της EuroLeague, δεδομένης της προσφοράς του.