by Jack Silverstein / Çeviri: Cem Doğan
Bu yazı ilk olarak 7 Haziran 2018 tarihinde Chicago Mag’de yayınlanmış ve uyarlanarak çevrilmiştir.
******
42 saniye, NBA’in gelecek yirmi yılını değiştirdi.
1998 NBA Finalleri 6. maçında Chicago Bulls, bitime 41.9 saniye kala Utah Jazz karşısında 86-83 gerideydi. 7. maça kalmak sadece bir ihtimal değil, problemdi de. Scottie Pippen sakat sakat, Ron Harper ise hasta hasta oynuyordu. Toni Kukoc da yorgundu — bir futbol maçı izlerken, maç önü ısınmasını kaçırmıştı.
Toni’ninki biraz saçma olabilir evet, ama takım cidden yorgundu. Bulls tükenmişti. İntikam için yanıp tutuşan bir takıma karşı deplasmanda 7. maçı oynamak pek de ideal görünmüyordu.
Ve, gerçekleştiği gibi, bu bir seçenek değildi.
“Benim olaya bakışım ‘Maçı kazanacağız’ şeklindedir” diyor Michael Jordan, maçtan dört ay sonra yayımlanan For the Love of Game isimli kitabında. “4 ya da 24 sayı geride olmamız fark etmez. Her zaman işlerin tersine dönebileceğini düşünürüm.”
Hiç yaptılar mı ki… MJ, 6. maçı muhtemelen NBA tarihindeki en meşhur tek kişilik sekanslardan biriyle bitirdi. Böylece altıncı final serisinde altıncı yüzüğü ve altıncı Finaller MVP’si ödülünü kazanarak, sonraki 20 yılda ligde dönecek tartışmalar için çıtayı belirledi. Doğru ya da yanlış, adil veya değil, Mike’tan bu yana her süperyıldız, 6 rakamı ve 6’da 6 yapmak üstünden değerlendirildi: Dönemin iki büyük kırılması olan Kobe-Shaq ayrılığı ve ‘The Decision‘ vakasına yol açan iki kıstas.
(Bu yazıdaki neredeyse tüm alıntılar maçın ardından ya da ertesi gün söylenenlerden derlenmiştir. Bir de Michael Jordan ve Phil Jackson’ın yıl içinde söylediklerinden.)
1. BÖLÜM: “48 dakika oynamaya hazır mısın?”
’98 Finalleri’ndeki Bulls, Speed filmindeki otobüs gibiydi. Eğer elinizdeki, boş yolda saatte 90 km ile giden bir otobüsse, sorun yok! Vaktinde hedefe ulaşacaksınızdır. Ama bu ekip, kendisine üç bomba bağlanmış gibi hissediyordu:
1. Kollektif tükeniş. Hem genel (ikinci üçleme ve bilhassa o sezon) hem de özel olarak (1994’ten bu yana ilk, Jordan’la da 1992’den bu yana ilk 7 maçlık serinin geliyor oluşu).
2. Bireysel tükenme. Jordan’ın idrak edilmesi zor bir seriye imza atması — beyzboldan dönmesinden bu yana mümkün olan 352 maçtan 351’ine çıkması. Pippen’ın bütün sene boyu sakatlıklarla uğraşması ve takımın 7 as oyuncusunun yaş ortalamasının 32.5 olması.
3. Finaller’de evsahibi avantajının olmayışı. İlk maçı uzatmada kaybettikten sonra üç maçı da kazanıp NBA tarihindeki en haşin serilerden birine imza atmışlardı — ki 96-54’lük üçüncü maçta şut saati uygulaması başladığından beri en az sayı yeme rekoru ve Finaller tarihindeki en büyük fark rekorunu kırmışlardı.
Sonra evlerinde seriyi sonlandırabilecekleri maç gelip çattı. Bu maçta Jordan, galibiyet için dengesiz bir üçlük kullanmıştı ve kaçan bu şut, eğer girseydi Jordan’ın Bulls oyuncusu olarak son şutu olabilirdi.
Garip bir şuttu — Jackson bu şutun aslında o gün 30 sayı atan Kukoc için çizildiğini fakat Utah savunmasının işi bozduğunu söylemişti.
“Michael’ın bu şerefe nail olmasını istediğim kadar, onu bu konuda bir tuzak olarak kullanabileceğimi de fark etmiştim” demişti Jackson, Finaller’den bir ay sonra ESPN The Magazine için konuştuğunda. “Ve Michael buna bozulmadı.”
Jackson’ın anlattığına göre sorun, 1.98’lik Ron Harper topu oyuna sokarken, önündeki 2.18’lik Greg Ostertag’in onun görüşünü bozmasıydı. Harper güya Kukoc’u görememişti ve onun yerine son anda Jordan’a topu çıkarmıştı.
Jackson’a göre Jordan bu anları “Hoş” olarak değerlendirmişti.
“O ânın esiri olmuştu ve bunun etkisindeydi” diyor Jackson. “Eğer kazandıran şutu atsaydı, bu biraz Şeytanı ya da Tanrıyı aldatmak gibi olacaktı.”
Mesele şu ki, Kukoc aslında müsaitti. Jordan gayet açık bir şekilde Harper’dan pası almak için öne doğru hamle yapıyor. Bir yıl önce MJ, 5. şampiyonluğu kazandıran basket için Steve Kerr’e asist yapmıştı. Doğru bir oyundu, ama özellikle bunun Bulls kariyerindeki son pozisyon olabileceğini düşünerek mi orada o şutu başkası yerine kendisinin atmak istediğini merak etmemek de elde değil.
Hangisi doğru olursa olsun, Jordan’ın kaçırdığı bu şut, Bulls’un serinin devamı için Utah’a gitmesi gerektiği anlamına geliyordu. Bunu Pippen hastayken yapacaklardı. Ve MJ’in ne kadar takati kaldıysa, hepsine muhtaçlardı.
Michael Jordan: Evde işi bitirme fırsatını kaybetmiştik ve buraya geldik. Chicago’da maç bittiği gibi bazı olumsuz düşünceler ortaya çıkmıştı. Zaman geçtikçe herkes, eğer 6. yüzüğü istiyorsak, oraya gidip almamız gerektiğini fark etti.
Phil Jackson (koç, Bulls): Utah’taki 6. maçtan önce, soyunma odasında Michael ile konuştum. Bantlama işlemi en son ona uygulanırdı. O arada Scottie de yandaki bir masada buzlarla oturuyor ve sırtı da elektrikle uyarılıyordu.
Scottie Pippen (forvet, Bulls): Karl Malone’dan çok temas almıştım.
Michael Jordan: Phil’e “Çok süre alacağımı biliyorum. O yüzden enerjimin birazını saklayacağım” demiştim.
Dennis Rodman (forvet, Bulls): Son yıllarda kazanma beklentisi daha fazlaydı. Bu yıl, oraya varmak için biraz daha derin kazmak zorunda kalmıştık.
Michael Jordan: Bazı insanların gözlerinde, bizim bunu başaramayacağımıza dair bir ifade vardı.
Dennis Rodman: Her şeyden öte, mental olarak tükeniyorduk.
Steve Kerr (guard, Bulls): Bu sadece bir numaralar oyunu değil. Her maçımız bir Super Bowl — taraftarlar, diğer takım ve medya için. Bizim maçlarımız Clippers–Grizzlies maçları gibi değil.
Michael Jordan: Phil maçtan önce bana “48 dakika oynamaya hazır mısın?” diye sormuştu. Ben de “Ne gerekirse” demiştim.
Scottie, maçın ilk basketinde belini zorladı ve sonra bir hook atış sırasında bu durumu daha kötüye götürdü. llk yarı boyunca sekiyor ve yüzünü ekşiterek oynuyordu. Her iki çeyreğin sonunda da içeri gitti ve devre arasında da tedavi gördü. 2. devre için döndü ama toplamda sadece 26 dakika oynayabildi.
Scottie Pippen: Kötü durumdaydım. Maçın başında bir smaç vurdum, ve yere indikten sonra sıkıntı iyice baş gösterdi. Her koşmaya başladığımda belime ağrılar giriyordu.
Phil Jackson: Scottie ilk devrede dönemeyeceğini söyledi. Hareket edemiyordu.
Scottie Pippen: Devreden önce zamandan tasarruf edip durumun ne olduğunu görmeye karar verdim… Chip biraz tedavi uyguladı. Tedavinin ardından ona oynamaya çalışacağımı söyledim. Sahadaki varlığımın, soyunma odasındakinden daha fazla anlamlı olacağını düşündüm.
Michael Jordan: Scottie’nin sakat olduğunu biliyorduk ve onun varlığı bizi motive ediyordu: Hücum açısından, savunma açısından ve duygusal olarak.
Scottie Pippen: Takım bensiz sahadayken, biraz onları yarı yolda bırakıyor gibi hissettim. Anladılar, ama ben orada olmak istiyordum.
Toni Kukoc (forvet, Bulls): Oynamaması gerektiğini biliyorum, ama onun yüreği, sırt ağrılarından daha büyüktü.
Phil Jackson: İkinci yarıda döndü ve Karl’a ikili sıkıştırmaya gitti; birkaç kez topun ondan başka yere gitmesini sağladı ve başka şeyler de yaptı. Ama her zamanki gibi aktif değildi tabii.
Scottie Pippen: Diğer çocuklar kenardan geldi ve ilk yarıda bizi ayakta tuttu. Özellikle Michael.
Phil Jackson: Michael bizim hücumumuz oldu. Ona potaya gitmesini söyledim, çünkü şut atacak kadar dermanı yoktu.
Michael Jordan: Normalde olduğumdan daha rekabetçiydim, çünkü kazanmayı her zamankinden daha çok istiyordum.
Phil Jackson: Bir koç olarak kendinize ne kadar güvenirseniz güvenin, rakibin sahasında bir 7. maç oynamak istemezsiniz.
Scottie Pippen: Yüzde 100 olmadığımı bilerek bir 7. maça bakmak istemiyordum. Onların sahasında, çok zor bir durumda maça çıkacaktık.
Phil Jackson: Finaller’de hiç 7. maça kalmadık, bunu yapmaya şimdi başlamak için de sebep yok.