Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
“Είναι κρίμα, γιατί τα παιδιά προσπάθησαν, πάλεψαν. Αξίζαμε τη νίκη”. Τάδε έφη Δημήτρης Πρίφτης μετά από την ήττα από τη Μπαρτσελόνα (82-85) στο ΟΑΚΑ. Έχει δίκιο σε όλα.
Όντως είναι κρίμα να χάνεις ένα παιχνίδι που το γύρισες από το -9 (12-21 στο 7′), το έφτασες στο +13 (48-35 στο 18′) κι εν τέλει πήγες να το γυρίσεις από το -9 (70-79) στα -1:39.
Όντως οι παίκτες προσπάθησαν και πάλεψαν κι έφτασαν στα όριά της την πρωτοπόρο Μπαρτσελόνα.
Κάπου εκεί μέσα, όμως, χωράει ένα μεγάλο “αλλά”. Γιατί δεν ήταν ούτε το πρώτο “κρίμα”, ούτε η πρώτη φορά που οι παίκτες προσπαθούν, παλεύουν και στο τέλος χάνουν. Από τα παιχνίδια που διεκδικούσε όλη την ώρα νίκησε στα δύο κι έχασε στα πέντε.
W 91-87 vs. Φενέρμπαχτσε (R2)
L 81-79 @ Μπασκόνια (R3)
L 70-84 vs. Βιλερμπάν (R7)
L 72-74 vs. Ούνιξ Καζάν (R9)
W 70-64 vs. Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης
L 81-78 @ Μπάγερν Μονάχου (R11)
L 82-85 vs. Μπαρτσελόνα (R16)
Επίσης, είναι κι ένα θέμα ποιους αφορά αυτό το “κρίμα”, ποιοι ήταν αυτοί που προσπάθησαν και πάλεψαν.
Γιατί αν η Μπαρτσελόνα παρατάχθηκε χωρίς τον Νικ Καλάθη και τον Κόρι Χίγκινς που είναι καιρό τραυματίες (αποκτήθηκε ο Ντάντε Έξουμ για να περιορίσει τη ζημιά από την απουσία και των δύο), χωρίς τον Σέρχι Μαρτίνεθ που χτύπησε στο τελευταίο παιχνίδι και χωρίς τον Νάιτζελ Χέιζ που βρέθηκε θετικός στον κορωνοϊό ελάχιστες ώρες πριν από το τζάμπολ (δεν αναφέρω τον τραυματία Άλεξ Αμπρίνες που είναι εκτός από την αρχή της χρονιάς), ο Παναθηναϊκός παρατάχθηκε…
- “Χωρίς” τον Κέντρικ Πέρι που είχε 1/4 σουτ και καμία ασίστ σε 10:41
- “Χωρίς” τον Ντάριλ Μέικον που τα έσπασε με 1/8 σουτ κι είχε μόλις 1 ασίστ σε 22:33
- Χωρίς τον Λευτέρη Μποχωρίδη που έφτασε τα έξι DNP
- Χωρίς τον Βασίλη Καββαδά που έφτασε τα έξι DNP
- “Χωρίς” τον Λεωνίδα Κασελάκη που σούταρε μόλις μία φορά (0/1τρίπ.) κι είχε 2 ασίστ σε 10:00
- Χωρίς τον Τζεχάιβ Φλόιντ που είναι τραυματίας (αλλά δεν έπαιζε ούτε κι όταν ήταν υγιής)
Για τον Τζέρεμι Έβανς δεν ξέρω τι να γράψω. Να γράψω και για αυτόν ένα “χωρίς”, που πολλές φορές απλώς κοίταζε τους αντιπάλους να (του) παίρνουν τα επιθετικά ριμπάουντ; Θα του τη χαρίσω, αφού έβαλε 8 πόντους με 4/4 δίποντα σε 15:06 μέχρι το 32′ (δεν έπαιξε ξανά).
Ξέρω, όμως, σε ποιον δε θα τη χαρίσω και τι να γράψω. Κι ας “έγραψε” πρώτος ο ίδιος 9 πόντους και 7 ριμπάουντ μεταξύ άλλων σε 21:56. Έχουμε και λέμε. “Φίλε Οκάρο Ουάιτ, άσε το σουτ για αυτούς που το έχουν. Από κοντά, από μέση απόσταση, από το τρίποντο, από οπουδήποτε. Άσ’ το. Πάρε μόνο τα ελεύθερα layups και τα καρφώματα και βγάλε ένταση στην άμυνα, όχι στα χέρια σου όταν σουτάρεις. Με 37,5% εντός πεδιάς (22/57δίπ., 17/47τρίπ.) νομίζω είναι το πιο δίκαιο για όλους. Και για εσένα, και κυρίως για όλη την ομάδα. Σε ευχαριστώ”.
Γιατί ας αποδεχτούμε επιτέλους το γεγονός πως από τους 7,5 παίκτες που γράφω και ξαναγράφω στα blogs μου πως υπάρχουν για να έχει ο Παναθηναϊκός ένα αξιοπρεπές rotation επιθετικό ταλέντο έχουν οι μισοί. Εφτάμιση, οι εξής 3-4. Κι όπως επίσης γράψω και ξαναγράφω στα blogs μου, μπάσκετ ίσον επίθεση. Διακόσια plays να σχεδιάσει ο Δημήτρης Πρίφτης, που προφανώς έχει κι αυτός τις ευθύνες του, αν δεν έχεις τους παίκτες να στα εκτελέσουν τι να τα κάνεις…
Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και “σύμπτωση” το γεγονός πως έφτασε στους 82 πόντους. Χρειάστηκαν τα ηρωικά του Νεμάνια Νέντοβιτς για να τους φτάσει. Έξι πόντους είχε σκοράρει όλους κι όλους ο Παναθηναϊκός στα πρώτα 8 λεπτά της τέταρτης περιόδου. Μετά ήρθε το drive κι η ασίστ από τον “Νέντο” στον Γιώργο Παπαγιάννη για το 72-79 στο 39′, το τρίποντο από το αριστερό “φτερό” για το 85-81 στα -51,6″, το κάρφωμα από το κλέψιμο (μαζί με τον Χάουαρντ Σαντ-Ρος) στον Νίκολα Μίροτιτς για το 79-81 στα -20,1″, το τρίποντο με ταμπλό από τα 9 μέτρα για το 82-83 στα -4,7″, ε, άμα έβαζε κι αυτό στην εκπνοή από τα 12-13 ακόμα στο ΟΑΚΑ θα ήμασταν.
Σε διαφορετική περίπτωση θα ίσχυε ακόμα ο κανόνας που τον θέλει να νικάει όποτε ξεπερνά τους 80 πόντους.
W 91-87 vs. Φενέρμπαχτσε (R2)
W 95-69 vs. Εφές (R6)
L 82-85 vs. Μπαρτσελόνα (R16)
Αλλά τι λέω κι εγώ; Ποιος κανόνας με 4 νίκες; Ο κανόνας για τον προτελευταίο στην κατάταξη είναι στις ήττες. Κι ας έχει προσπαθήσει να αποφύγει κάποιες από αυτές. Με 12 ήττες σε 16 παιχνίδια η προσπάθεια δεν μετράει…
ΥΓ. Οτιδήποτε λιγότερο από 2/3 στα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό (23/12) και τη Ζαλγκίρις (30/12) στο ΟΑΚΑ και με την Άλμπα (6/1) στο Βερολίνο θα είναι αποτυχία ακόμη και μία ομάδα που έχει μόλις τις διπλάσιες νίκες σε 16 παιχνίδια.
ΥΓ2. Θα έγραφα κι εγώ πως ήταν (αντιαθλητικό) φάουλ του Νίκο Λαπροβίτολα στον Νεμάνια Νέντοβιτς αν δεν είχα προβλέψει από πριν πως ο “Νέντο” θα προσπαθούσε να το κερδίσει έξυπνα όπως είχε κάνει με τη Φενέρμπαχτσε. Το μοναδικό “φάουλ” στη συγκεκριμένη φάση είναι πως από τα -20,1″ (79-81) της επαναφοράς ο Παναθηναϊκός σταμάτησε το χρόνο στα -11,3″.
ΥΓ3. Όσο αναρωτιόμαστε πότε και ποιον επιτέλους θα πάρει ο Παναθηναϊκός στη θέση του πόιντ γκαρντ, ο Γιώργος Παπαγιάννης έφτασε να παίζει 38:11 στη δική του.
ΥΓ4. Το καρέ είναι από επιστροφή από timeout στα -2:55 με το σκορ στο 68-76. Όχι 76-68, 68-76. Καρέ από το -8. Καρέ από το -8 της προτελευταίας ομάδας στην κατάταξη, την οποία χειροκρότησαν κιόλας στο τέλος παρά τη νέα ήττα, τη 12η σε 16 παιχνίδια. Γιατί σε αντίθεση με την ομάδα ο κόσμος του Παναθηναϊκού δε χάνει (σχεδόν) ποτέ. Κι ας παραμένει μισοάδειο το ΟΑΚΑ (6.122 με τη Μπαρτσελόνα).
