by John Friel / Çeviri: M. Bahadır Akgün
Bu çevirinin tüm hakları Eurohoops Ltd. Şti.’ye aittir ve tamamının veya bir kısmının izinsiz kullanılması kesinlikle yasaktır.
Bu yazı ilk olarak 13 Şubat 2012 tarihinde BR‘da yayınlanmış ve uyarlanarak çevrilmiştir.
Bu yazı, söz konusu oyuncuların hiçbirini veya o oyuncuların taraftarlarını hakaret etmek için yazılmadı. Sıkıcı bir oyuncu olmak, kötü bir oyuncu olduğunuz veya oyununuzu geliştirmek için çok şey yapmanız gerektiği anlamına gelmiyor. Yalnızca bu oyuncuların oyun tarzının eğlenceli olmadığı anlamına geliyor.
Onlar oyunun daha ziyade temel ve profesyonel tarafına odaklanıyorlar ve yaptıkları bloklarla topu tribünlere yollamıyor ya da üç oyuncu üzerinden smaç vurmuyorlar. Muazzam bir hareket nedeniyle haftanın hareketlerinde yer almıyorlar. Daha ziyade zamanla sizi bitiren ve 48 dakika boyunca sağlam, istikrarlı oyun oynayan isimler oluyorlar.
İzleyiciler her zaman heyecan arıyor. Yalnızca bir galibiyetin ötesinde smaç, blok ve bakmadan atılan pasların eğlencesini istiyorlar. LeBron James ve Dwyane Wade’in tam saha alley-oop yapmasını, Kobe Bryant’ın potadan kendisine pas vermesini, Derrick Rose’un turnike sırasında vücudunu şekilden şekile sokmasını görmek istiyorlar.
Ancak son yıllarda şampiyonluk kazanan oyunculara baktığınız zaman heyecan verici takımların çok da kazanmadığını göreceksiniz. San Antonio Spurs, 1999’dan bu yana dört şampiyonluk kazandı. Detroit Pistons 2004’te, Boston Celtics 2008’de, Dallas Mavericks 2011’de şampiyon oldu. Los Angeles Lakers‘ın Shaq ve Pau ile kazandığı şampiyonluklar ve Heat‘in Shaq ve Wade ile kazandıkları istisnai örneklerdi.
Aşağıda sayacağımız oyuncuların tamamı takımlarının kaliteli parçaları. Belki ESPN’in en iyi 10 oyuncu takımında yer almayabilirler ancak size maç kazandıracak ya da en azından oyuna temel yaklaşımları ile bunu deneyecek oyuncular.
Hanımlar beyler, sıkıcılıktan uzak kalmayın.
Tim Duncan
Tim Duncan ve genel anlamda tüm San Antonio Spurs organizasyonu son 10 yılda izlenmesi çok da heyecanlı figürler değiller.
İşin aslı Duncan, muhtemelen NBA tarihindeki en iyi 10 oyuncu arasında LeBron James veya Kobe Bryant gibilerini izlemeyi uğruna es geçebileceğiniz tek isim. Yürüyen double-double makinesi 1997’de draftta seçildiğinden beri Spurs formasıyla her maçta 20 sayı, 10 ribaund katkısı potansiyeli sunuyor ancak Tim Tebow’un lise başarılarını izlemek de onu izlemek kadar ilgi çekici.
20 sayı ve 11 ribaund ortalamalarına rağmen dostlarınızla birbirinize muhtemelen “Abi, bu akşam Spurs’ün maçını izlemeyi iple çekiyorum” demiyorsunuz. Duncan ve Spurs’ün tek yaptığı kazanmak ancak Timmy’nin oyuna olan yaklaşımı da sıradan bir basketbolseveri uyutabilir.
Asla gerçekten atletik bir oyuncu olmadı. Her zaman mümkün olan en kolay şutu arayan ve temel oyun bilgisine güvenen Duncan için basketbol basit bir iş. Topu yere vurabilen ve hook şut atabilen Duncan’ı tarihin en iyi 10 oyuncusundan biri yapan şey 4,5 metreden yollayabildiği şutlar.
Duncan, dinamik bir oyuncu değil. O eğlendirmek için çıkmıyor sahaya. Maçları kazanarak işini yapmak için çıkıyor. Tim’in dört yüzüğü heyecan verici bir oyuncu olmaya yeğleyeceğine çok eminim.
Al Jefferson
Günümüz basketbolunda onun fiziğine sahip bir oyuncudan görebileceğiniz en iyi ayak yeteneklerinden birine sahip olan Al Jefferson, ligin en skorer uzunlarından biri ancak bunun için ülke çapında hiçbir itibarı yok.
Neden diye soracaksınız… İlk sebep küçük piyasa takımında oynuyor olması. Vasat bir takımken Boston Celtics‘in parçasıydı. Kevin Love veya Ricky Rubio yokken Minnesota Timberwolves‘ta oynuyordu. Sonra da ortalama bir Utah Jazz takımı fazla dikkat çekmez. Jefferson, iki sezon üst üste 20 sayı ve 10 ribaund ortalamaları yakalamış olabilir ancak ciddi bir dikkat çekmesi için yeterli değil.
İkincisi, Jefferson’ı izlemek heyecan verici bir olay değil. Bugünlerde pivotları izlediğiniz zaman muazzam smaçlar, tribüne topun yollandığı acımasız bloklar ve sert fauller görmek istiyorsunuz. Jefferson, hiçbirini vaat etmiyor. O savunmacıları posterleyen bir uzun değil. NBA’in en kötü savunmacılarından biri olarak biliniyor ve dikkat çekecek sert bir faul de yapmış değil henüz.
Jefferson, Jazz‘i playofflarda ileriye taşıyana ya da en azından herhangi bir playoff deneyimine taşıyana kadar ligin en sıkıcı yıldızlarından biri olarak kalacak. O zaman bile heyecan verici bir oyuncu olarak dikkat çekip çekmeyeceği meçhul.
Ray Allen
Ray Allen, zamanı geldiğinde NBA’in en heyecan verici oyuncusu olabilir.
Son iki dakika haricinde Allen muhtemelen en sıkıcı, ayakları yere en çok basan oyunculardan biri. Muhtemelen bir faule itiraz ederken teknik faul alacak kadar ileriye gittiğini veya NBA dışında kişisel hayatıyla ilgili bir şey duyduğunuzu hiç hatırlıyor musunuz?
Duncan gibi Allen da sahada işini yapıyor. NBA’in bir iş olduğunun tamamen farkında ve işi takım arkadaşlarının rakipleri parçalayan perdelerinden çıkarak boş üçlük atmak olan özgün bir iş yapmasından ötürü maaş alıyor.
1996’dan beri ligde olan Allen, Paul Pierce, Kevin Garnett ve Rajon Rondo gibi All-Star takım arkadaşlarından çok daha sessiz bir isim. Pierce, NBA’in en iyi oyuncusu olduğunu söylüyor; Garnett, kendisini salak gibi gösterip rakiplerinin aklını karıştırmaya çalışıyor ve Rondo ise ekranlara su şişeleri fırlatıyorken Allen arkasına yaslanıp bunlardan uzak duruyor.
Allen’ın havalı, sakin ve aklı başında hâli, kariyeri boyunca neden %40 ile üçlük atmasının yanı sıra kritik anlarda neden bu kadar ölümcül olduğunu da açıklıyor.